ΤΟΥ ΚΑΤΙ ΤΟ ΚΕΝΟ
Κομμάτια διχασμένα
Χαμένα στο καιρό
Γυρεύεις να μαζέψεις
να κτίσεις το εγώ
σε δρόμους που βουλιάζουν σε πάθη και ενοχές
τα βήματα σου σβήνεις
σκαλίζοντας το χθες
αλήθεια μα και ψέμα
η μνήμη και η ζωή
κριτής σου είναι το βλέμμα
και δρόμος η φυγή
το ξέρεις πως ποναει
το τίποτα ακριβό
μα πιο πολύ πληγώνει του κάτι το κενό
ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ
Μεσάνυχτα παλεύω με το χρόνο
για να κερδίσω πολύτιμα λεπτά.
Κάπου να σταματήσω αυτό τον πόνο
που με βία τα σωθικά μου διαπερνά .
Ίσως προφτάσω τη σκέψη μου για λίγο
και πάψω καταπόδας να την ακολουθώ
τη θέληση μου αυτή στηρίζω
σε ένα όνειρο που μοιάζει απατηλό .
Το χέρι στέκει αδύναμο και πάλι
Να καταγράψει των ιδεών την πάλη
Το σώμα μου και αυτό προδότης
Χάθηκε των ονείρων μου ο ιππότης.
Σβήνω τα φώτα και σιωπώ
Δεν έχει νόημα αυτό που αναζητώ
Ο χρόνος όρια δεν έχει
Και η ψυχή μου πλέον δεν αντέχει.
ΠΟΤΕ ΧΑΘΗΚΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Σε ποιο σημείο του μυαλού μου να χωρέσουν
Όλα όσα βιάστηκαν μες στη ζωή να στριμωχτούν
Όλα όσα έγιναν με σκοπό να με πονέσουν
Και της ψυχής τα όνειρα μου να αρνηθούν.
Πότε χάθηκε ο χρόνος
Πότε κύλησε το αίμα μες το αυλάκι
Γιατί δεν έσβησε ο πόνος
Ποια είναι τα σωστά και ποια τα λάθη.
Ψάχνω απαντήσεις στην αλήθεια
Στην ψευτιά αναζητώ βοήθεια
Φωτιά νερό και αέρας.
Αναμιγνύονται στο κλείσιμο της μέρας
ΠΟΣΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ
Πόση σιωπή χωράει η επανάσταση
πόσες φωνές στηρίζουν τον αγώνα
μετά τη σταύρωση δεν έρχεται η Ανάσταση
μοιάζει η χώρα παγωμένη από το χειμώνα.
Πόσες κραυγές θα μείνουν απόψε στον αέρα
Πόσες φωτιές θα φτάσουν ως τα αστέρια
Ετούτη η αλήθεια μας το βλέμμα δεν αντέχει
Και της ζωής μας το φιλί κανείς δεν έχει.
Τόσα τα όνειρα που έγιναν κομμάτια
Πόσες ελπίδες βούλιαξαν στο κενό
Με κοίταξες για μια στιγμή στα μάτια
Και ύστερα χάθηκες και εγώ ακροβατώ .
Δεν ξέρω πια τι να πρωτομετρησω
Τα όνειρα, τις λέξεις, τα φιλιά
Θέλω μονάχα μια νύχτα να γυρίσω
μες στην δική σου αγκαλιά.
ΌΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΜΑΣ ΜΟΥΝΤΑ
Πικρά τα λόγια και οι σκέψεις ταξιδεύουν
σε μονοπάτια που δεν έχουν χαρτογραφηθεί
Δυο πινελιές στο χώμα μας προδίδουν
Όλα τα χρώματα μας τα έχουν αρνηθεί.
Δεν έχει χρώμα το όνειρο μας
ούτε και καλημέρα το πρωί
άσπρο και μαύρο μάχονται στο δρόμο
και είναι όλα λίγο από γκρι.
Που είναι του κόσμου τα λουλούδια
Ο ουρανός γαλάζιος φωτεινός
Που είναι τα πρόσχαρα τραγούδια
Τι χρώμα να έχει ο άγνωστος θεός
Πικρά τα λόγια και οι σκέψεις
Και το πινέλο μας βουβό
Στο νου δεν στέκονται οι λέξεις
Όλα τριγύρω μας μουντά.
ΣΤΥΛΙΑΝΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΟΥ (ΣΤΕΛΛΑ)