Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πέντε ποιήματα από τις ημέρες του εγκλεισμού, της Στέλλας Χριστοφίδου

ΤΟΥ ΚΑΤΙ ΤΟ ΚΕΝΟ

Κομ­μά­τια διχασμένα
Χαμέ­να στο καιρό
Γυρεύ­εις να μαζέψεις
να κτί­σεις το εγώ
σε δρό­μους που βου­λιά­ζουν σε πάθη και ενοχές
τα βήμα­τα σου σβήνεις
σκα­λί­ζο­ντας το χθες
αλή­θεια μα και ψέμα
η μνή­μη και η ζωή
κρι­τής σου είναι το βλέμμα
και δρό­μος η φυγή
το ξέρεις πως ποναει
το τίπο­τα ακριβό
μα πιο πολύ πλη­γώ­νει του κάτι το κενό

ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

Μεσά­νυ­χτα παλεύω με το χρόνο
για να κερ­δί­σω πολύ­τι­μα λεπτά.
Κάπου να στα­μα­τή­σω αυτό τον πόνο
που με βία τα σωθι­κά μου διαπερνά .
Ίσως προ­φτά­σω τη σκέ­ψη μου για λίγο
και πάψω κατα­πό­δας να την ακολουθώ
τη θέλη­ση μου αυτή στηρίζω
σε ένα όνει­ρο που μοιά­ζει απατηλό .
Το χέρι στέ­κει αδύ­να­μο και πάλι
Να κατα­γρά­ψει των ιδε­ών την πάλη
Το σώμα μου και αυτό προδότης
Χάθη­κε των ονεί­ρων μου ο ιππότης.
Σβή­νω τα φώτα και σιωπώ
Δεν έχει νόη­μα αυτό που αναζητώ
Ο χρό­νος όρια δεν έχει
Και η ψυχή μου πλέ­ον δεν αντέχει.

ΠΟΤΕ ΧΑΘΗΚΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Σε ποιο σημείο του μυα­λού μου να χωρέσουν
Όλα όσα βιά­στη­καν μες στη ζωή να στριμωχτούν
Όλα όσα έγι­ναν με σκο­πό να με πονέσουν
Και της ψυχής τα όνει­ρα μου να αρνηθούν.

Πότε χάθη­κε ο χρόνος
Πότε κύλη­σε το αίμα μες το αυλάκι
Για­τί δεν έσβη­σε ο πόνος
Ποια είναι τα σωστά και ποια τα λάθη.

Ψάχνω απα­ντή­σεις στην αλήθεια
Στην ψευ­τιά ανα­ζη­τώ βοήθεια
Φωτιά νερό και αέρας.
Ανα­μι­γνύ­ο­νται στο κλεί­σι­μο της μέρας

ΠΟΣΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ

Πόση σιω­πή χωρά­ει η επανάσταση
πόσες φωνές στη­ρί­ζουν τον αγώνα
μετά τη σταύ­ρω­ση δεν έρχε­ται η Ανάσταση
μοιά­ζει η χώρα παγω­μέ­νη από το χειμώνα.

Πόσες κραυ­γές θα μεί­νουν από­ψε στον αέρα
Πόσες φωτιές θα φτά­σουν ως τα αστέρια
Ετού­τη η αλή­θεια μας το βλέμ­μα δεν αντέχει
Και της ζωής μας το φιλί κανείς δεν έχει.

Τόσα τα όνει­ρα που έγι­ναν κομμάτια
Πόσες ελπί­δες βού­λια­ξαν στο κενό
Με κοί­τα­ξες για μια στιγ­μή στα μάτια
Και ύστε­ρα χάθη­κες και εγώ ακροβατώ .

Δεν ξέρω πια τι να πρωτομετρησω
Τα όνει­ρα, τις λέξεις, τα φιλιά
Θέλω μονά­χα μια νύχτα να γυρίσω
μες στην δική σου αγκαλιά.

ΌΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΜΑΣ ΜΟΥΝΤΑ

Πικρά τα λόγια και οι σκέ­ψεις ταξιδεύουν
σε μονο­πά­τια που δεν έχουν χαρτογραφηθεί
Δυο πινε­λιές στο χώμα μας προδίδουν
Όλα τα χρώ­μα­τα μας τα έχουν αρνηθεί.
Δεν έχει χρώ­μα το όνει­ρο μας
ούτε και καλη­μέ­ρα το πρωί
άσπρο και μαύ­ρο μάχο­νται στο δρόμο
και είναι όλα λίγο από γκρι.
Που είναι του κόσμου τα λουλούδια
Ο ουρα­νός γαλά­ζιος φωτεινός
Που είναι τα πρό­σχα­ρα τραγούδια
Τι χρώ­μα να έχει ο άγνω­στος θεός
Πικρά τα λόγια και οι σκέψεις
Και το πινέ­λο μας βουβό
Στο νου δεν στέ­κο­νται οι λέξεις
Όλα τρι­γύ­ρω μας μουντά.

ΣΤΥΛΙΑΝΗ ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΟΥ (ΣΤΕΛΛΑ)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο