Πέτρος Αβδίκος: Ενα ποίημα για τον Μαγιακόφσκι

Καλαυ­ρί­ας 6‑Αυ­γού­στου-2019
ώρα 17.20

Πιο δυνα­τά τα Τύμπα­νά σου,
Βλαδίμηρε…
Τι όμορ­φες, απλές, κατανοητές
οι αφίσ­σες που ζωγράφισες
Βλαδίμηρε.
Από την πρώ­τη μέχρι την 3.000ή σου.
Κάθε μια είναι ένα έργο Τέχνης.
Δυνα­τά, με φωνή δυνατή-
αυδή την είπε ο Όμηρος,
αλλά ξέρω…έκοψες τον Γόρ­διο δεσμό
του παρελθόντος-
κοι­τάς μόνο Μπροστά.
Φώνα­ξε δυνα­τά στον εργάτη,
να πάρει όσο περισ­σό­τε­ρες μπορεί-
και κόλ­λα πολλή-
να τις κολή­σει ψηλά,
για να φαίνονται
και γερά-να μην τις πάρει
ο άνεμος.
Βλαδίμηρε,
Εσύ, ξέρεις πως πρέ­πει να πάρουν
κι οι δάσκαλοι
να κολ­λή­σουν πολ­λές έξω
από κάθε σχολείο.
Ψηλά, να τους πεις, και στέρεα
και καθέ­νας από δαύτους
να δώσει κι από μια σε κάθε μαθη­τή και μαθήτρια,
να την πάνε σπί­τι τους,
να την δια­βά­σουν στους γονείς τους-
Θυμά­μαι, Βλα­δί­μη­ρε, τον πρώ­το Δάσκαλο
του Κοντσαλόφκι-Σοτσιαλίσμ-Σοτσιαλίσμ.
Αυτή ήταν η δική του Αλφάβητος.
Κι έξω από κάθε εργοστάσιο,
κάθε φούρ­νο, κάθε θέα­τρο, κάθε καφενείο
πες τους να βάλουν κι εκεί.
Εσύ, Βλα­δί­μη­ρε Βλαδιμήροβιτς,
ετοί­μα­σες το λόγο σου;-τι ρωτάω…
Κάθε σου λόγος και μια κλωτσιά
στο πτώ­μα του παρελθόντος.
Ορθό­πλω­ρος στά­σου, Βλαδίμηρε
και με την στε­ντό­ρεια φωνή σου,
κατσά­δια­σε τα σκουλήκια
της γραφειοκρατίας
που πρό­λα­βαν και κρύ­φτη­καν κάτω
από τα φου­στά­νια της Επανάστασης
και προ­σποιού­νται τους ‘ειδι­κούς σε όλα’.
Πες τους για τον πλού­το που είδες
στην Αμε­ρι­κή-τους νοιά­ζει ότι
τον απέ­κτη­σαν με εργα­τι­κό αίμα;
Πες τους και για το ψωμί
που τρώ­νε σήμερα,
μπο­ρεί να μην είναι ακό­μα πολύ,
έχουν όμως όλοι.
Και για το λαρ­δί, τις πατά­τες, τον καφέ, τη ζάχαρη.
Α! Μην ξεχά­σεις ν’ αναφέρεις
και τα σχο­λειά του Μέλλοντος.
Βλα­δί­μη­ρε Βλλαδιμήροβιτς,
εσύ δεν είχες πει: Καθέ­νας από μας
κρα­τά­ει στα χέρια του, τους κινητήριους
ιμά­ντες του Σύμπαντος;
Βάρ­δε της Επανάστασης,
με το μυδρα­λιο­βό­λο των λόγων σου
( 6.000 λόγοι κάθε ένας κι ένα προ­σκλη­τή­ριο στη Νέα Ζωή )
κάνε τους να ξεχά­σουν την αδράνεια,
πες τους για το ηλε­κτρι­κό που ήρθε
και φώτι­σε τις νύχτες τους.
Πες τους για τα σπί­τια που χτίζει
η Επα­νά­στα­ση στους και­νούρ­γιους εργάτες
που σωρεύ­ο­νται στις μεγά­λες πόλεις
με τα εργοστάσια.
Βλαδίμηρε,
και στα νεκ­κρο­τα­φεία και τις εκκλησιές
τους νεκρούς και τους παπάδες-
τρά­βη­ξέ τους τ΄αυτιά,
μην τολ­μή­σουν και βγούν από τους τάφους,
τρι­σά­για και μνη­μό­συ­να ΤΕΛΟΣ,
ελε­ει­νοί ρασοφόροι,
λιτα­νεί­ες για την ξηρασία.
Βάλε τους τέρ­μα στον εμπαιγ­μό των ζωντανών,
κρα­δαί­νο­ντας το μεγάλ σπαθί
της εργα­τι­κής εξουσίας.
Ανε­μί­ζο­ντας την κόκ­κι­νη σημαία
της Επανάστασης,
ανοί­γο­ντας το φως στις λάμπες
του ΣΗΜΕΡΑ και του ΑΥΡΙΟ,
βάλε ένα τέλος στο σκο­τά­δι του Χτες.
Βλα­δί­μη­ρε Μαγιακόοφσκι,
φόρω­σε το κόκ­κι­νο τρένο
της KULTUR-PROLETARIAT,
με βιβλία, αφίσσες,
στί­χους από τα ποι­ή­μα­τά σου
και μοί­ρα­σέ τα απλόχερα-
Δώρο δικό σου,
στα νειά­τα του Αύριο,
στα νειά­τα του Σύμπαντος.
Βλα­ντι­μίρ Βλα­ντι­μή­ρο­βιτς Μαγιακόφσκι,
Σάλ­πι­σε ΔΥΝΑΤΑ την τρομπέτα
της Εργα­τι­κής Εξουσίας.
ΔΥΝΑΤΑ!
Να ξυπνήσουν
οι κοι­μι­σμέ­νες συνειδήσεις !