Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //
Ο θεός στις μονοθεϊστικές θρησκείες είναι πάντα αρσενικός. Πρόκειται για γενική πατριαρχική στάση που έχει βαθιές κοινωνικές και πολιτισμικές ρίζες. Ο μονοθεϊσμός, και στις τρεις εκφάνσεις του, παρουσιάστηκε σε ποιμενικές κοινωνίες. Σ’ αυτές αρχηγοί είναι οι άντρες που έχουν την ευθύνη της εκτροφής των προβάτων. Τα χαρακτηριστικά τέτοιων κοινωνιών, αυστηρά οργανωμένων, στρατοκρατούμενων, έντονα κινητικών, απολίτιστων και κατεξοχήν οπισθοδρομικών, έχουν όλα τα χαρακτηριστικά για την ανάδειξη της εξουσίας του αρσενικού.
Στους πιστούς αυτού του θεού διακρίνουμε έναν ανίερο μαζοχισμό. Ο σαδιστής Γιαχβέ αρέσκεται να βλέπει το ποίμνιό του να υποφέρει στην προσπάθειά του να εξευμενίσει τον ίδιο. Τα ψυχανώμαλα ιερατεία καλλιεργούν τη βασανιστική υποταγή, το συναίσθημα ενοχής για την υποτιθέμενη αμαρτία του, την αναζήτηση της τιμωρίας του για να εξιλεωθεί. Η κατευθυνόμενη
από τα ιερατεία ένοχη συμπεριφορά του πιστού τον σπρώχνει σε πλήθος από ανώμαλες, παράλογες, επικίνδυνες και μειωτικές πράξεις που εξευτελίζουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας.
Το μίσος του σώματος και η αποκήρυξη της ηδονής περνά στη γυναίκα που στον Γιαχβέ καταρχάς, αλλά πολύ περισσότερο στο γιο του αργότερα, εκτοξεύεται στο πυρ το εξώτερον, αναθεματίζεται και διώκεται ποικιλοτρόπως και αιμοσταγώς. Η απαξίωση της γυναίκας, το μίσος για το σώμα και η αποκήρυξη του σεξ συμπλέουν, διαποτίζουν τους μονοθεϊσμούς και απαντώνται κατά κόρον στις απανταχού ιερές ασυναρτησίες. Ο ανώμαλος Παύλος γράφει και παραινεί:
«Μη κατά σάρκαν περιπατείτε». (Ρωμ. Η΄ 1)
και προς τους άμοιρους Κορίνθιους:
«Καλόν ανθρώπω γυναικός μη άπτεσθαι. Διά δε τας πορνείας, έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω… Λέγω δε τοις αγάμοις και ταις χήραις καλόν αυτοίς εστίν εάν μείνωσιν ως καγώ».
(Α΄ Κορινθ. Ζ΄ 1–8)
Στην αρχή ο μισογυνισμός εκφράζεται σχετικώς συγκαλυμμένα. Στο ιουδαϊκό τμήμα της Βίβλου οι γυναίκες περιορίζονται σε σεξουαλικά σκεύη, υπό την πλήρη βεβαίως εξουσία των αντρών. Μπορούν όμως να συνουσιάζονται, να είναι πόρνες και να ανανήφουν, να τεκνοποιούν διά της μόνης και αναγνωρίσιμης οδού.
Στο χριστιανισμό τα πράγματα εκτραχύνονται. Η παρθενιά πια όχι μόνο θεοποιείται αλλά κινδυνεύει να χαθεί και μόνο με τη σκέψη.
«Όποιος αγαπάει με πάθος ερωτικό τη γυναίκα του είναι μοιχός· της φέρεται σαν να ήταν πόρνη».
Ιερώνυμος (άγιος)
«Μορφή ακρωτηριασμένου και αποτυχημένου άντρα», η γυναίκα.
Θ. Ακινάτης
«Η γυναίκα είναι ένα απαίσιο σκουλήκι. Είναι η κόρη της αμαρτίας και ο πρόδρομος του διαβόλου».
«Κόρη της αμαρτίας, σκουλήκι στην καρδιά του άντρα, πρόδρομος της κόλασης, πεισματάρα γαϊδούρα».
Ι. Δαμασκηνός
Η γυναίκα είναι «ενσαρκωμένη κακία, θύρα κολάσεως, φονική γοητεία, οικιακός κίνδυνος, επιτάφιος πλάκα, αναγκαίον κακόν, πουδραρισμένη μάστιγα».
Ι. Χρυσόστομος
«Κάθε γυναίκα είναι μία Εύα. Η θύρα του κακού. Εσείς οι γυναίκες καταστρέψατε με τόση επιμέλεια τον άνθρωπο, την εικόνα του Θεού. Γιατί χάρη σε εσάς έπρεπε να πεθάνει κι αυτός ο Υιός του Θεού».
Η γυναίκα είναι «πόρτα που οδηγεί στον σατανά».
Τερτυλιανός
«Ποια η διαφορά αν πρόκειται για σύζυγο ή μητέρα; Είναι πάντα η Εύα, η φωνή του πειρασμού, που πρέπει να προσέχουμε σε κάθε γυναίκα».
Αυγουστίνος
Χρόνια πολλά στην κάθε γυναίκα της ζωής μας, στις γυναίκες όλου του κόσμου!
_______________________________________________________________________________________________________
Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες». Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
