Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Παγκόσμια ημέρα των ζώων: «Ενωμένοι κι οι δυο στο πόνο, στην ανημποριά και στη λαχτάρα»

Γρά­φει η Φαίη Λιά­ρα //

Σήμε­ρα είναι η παγκό­σμια ημέ­ρα των ζώων. Δεν είναι γιορ­τή, δεν έχου­με κανέ­ναν λόγο να γιορ­τά­ζου­με. Τα στοι­χεία μιλά­νε από μόνα τους.

- 53 δις ζώα θανα­τώ­νο­νται κάθε χρό­νο στην βιο­μη­χα­νι­κή κτη­νο­τρο­φία, αφού πρώ­τα ζήσουν μια σύντο­μη φρι­κτή ζωή στα σύγ­χρο­να Ντα­χά­ου του πλα­νή­τη μας. Στα κρυμ­μέ­να Ντα­χά­ου, καθώς ο κατα­να­λω­τής θα δει μόνο την δια­φή­μι­ση με τα χαρού­με­να ζωά­κια που τρέ­χουν στα λιβά­δια. Μαζί φυσι­κά με την φρί­κη της γού­νας, ένα απο­λύ­τως άχρη­στο ”προ­ϊ­όν” το οποίο δεν αφο­ρά σχε­δόν κανέ­ναν, ”επι­βα­ρύ­νει” όμως πολ­λούς, εκτός από αυτούς που τελι­κά το αγο­ρά­ζουν. Βίντεο ενη­μέ­ρω­σης κυκλο­φο­ρούν άπειρα.

- πάνω από 13 εκα­τομ­μύ­ρια πει­ρα­μα­τό­ζωα βασα­νί­ζο­νται και θανα­τώ­νο­νται κάθε χρό­νο μόνο στην Ευρώ­πη. Εναλ­λα­κτι­κές υπάρ­χουν, ενδια­φέ­ρον για ανά­πτυ­ξη και προ­ώ­θη­σή τους δεν υπάρχει.

- Χιλιά­δες ζώα ταλαι­πω­ρού­νται στους ζωο­λο­γι­κούς κήπους, τα δελ­φι­νά­ρια, τις ιππο­δρο­μί­ες και τα τσίρ­κο ως θέα­μα, στο κυνή­γι ως ”ψυχα­γω­γία”. Ψυχα­γω­γία με τον πόνο του άλλου.

- Η βιο­μη­χα­νία κατοι­κί­διων ”παρά­γει” κου­τά­βια και γατά­κια και ότι ”περισ­σεύ­ει” ως εμπό­ρευ­μα ή όποιο εγκα­τα­λεί­πε­ται από την οικο­γέ­νεια του, βγαί­νει με τον έναν ή τον άλλο τρό­πο από την μέση. Μόνο στις ΗΠΑ θανα­τώ­νο­νται κάθε χρό­νο 2.5 εκα­τομ­μύ­ρια ανε­πι­θύ­μη­τα ζώα. Όλα είχαν σπί­τι που συνή­θως τα βαρέ­θη­κε αφού ήταν στοι­χείο του lifestyle του ή δεν μπο­ρεί να τα φρο­ντί­σει πλέον.

- Απο­τέ­λε­σμα του lifestyle είναι και οι χιλιά­δες εγκα­τα­λεί­ψεις κατοι­κι­δί­ων στην χώρα μας, τα γνω­στά αδέ­σπο­τα με την φρι­κτή καθη­με­ρι­νό­τη­τα. Όταν βέβαια η πώλη­ση, η εκτρο­φή, το ζώο αξε­σουάρ προ­ω­θού­νται και καλύ­πτο­νται με κάθε μέσο, καθώς φέρ­νουν τερά­στια κέρδη.

- Σε καμία χώρα τα ζώα δεν έχουν δημό­σια δωρε­άν περί­θαλ­ψη. Στις περισ­σό­τε­ρες χώρες το κόστος του κτη­νί­α­τρου είναι τόσο υψη­λό που πολ­λά ζώα στε­ρού­νται απα­ραί­τη­τη περίθαλψη.

Τα στοι­χεία μπο­ρεί να ζαλί­ζουν, πρέ­πει βέβαια να κατα­λά­βου­με ότι είναι ανα­με­νό­με­να και αυτο­νό­η­τα και έχουν κοι­νό παρο­νο­μα­στή. Το κέρ­δος. Όταν το σύστη­μα μέσα στο οποίο ζού­με, ο καπι­τα­λι­σμός, είναι βασι­σμέ­νος στην εκμε­τάλ­λευ­ση και την αφαί­μα­ξη των εργα­ζό­με­νων, των ανί­σχυ­ρων, των παι­διών, δεν βλέ­πω πώς ακρι­βώς θα γλί­τω­ναν τα ζώα. Όσο πιο ανί­σχυ­ρο το θύμα, τόσο πιο άγρια η εκμετάλλευση.

Μήπως όμως δεν έχου­με όλοι ατο­μι­κή ευθύ­νη; Μα φταί­ει το σύστη­μα μόνο; Όταν βέβαια με όλα τα μέσα που δια­θέ­τει ”δημιουρ­γεί” προ­σω­πι­κό­τη­τες με χαμη­λό πολι­τι­κό, συναι­σθη­μα­τι­κό, ηθι­κό επί­πε­δο, όταν προ­ω­θεί­ται το Εγώ πάνω από το Εμείς ως υπέρ­τα­τη αξία, το άτο­μο και τα ατο­μι­κά του δικαιώ­μα­τα, όταν προ­ω­θεί­ται από παντού η βία και η κατα­στρο­φή για το κέρ­δος, ο κατα­να­λω­τι­σμός, τότε δεν μπο­ρού­με να ξεπλέ­νου­με τον καπι­τα­λι­σμό μιλώ­ντας για ατο­μι­κή ευθύ­νη μόνο.

Να τελειώ­νου­με με τις αυτα­πά­τες λοι­πόν ότι σε μια κοι­νω­νία βου­τηγ­μέ­νη στην εκμε­τάλ­λευ­ση και το αίμα, όπου το 1% του πλα­νή­τη θα κατέ­χει μέχρι το 2020 τα 2/3 του πλού­του, θα έχου­με ποτέ ζώα που θα απο­λαμ­βά­νουν δικαιώ­μα­τα και ελευ­θε­ρία. Δεν υπάρ­χει ούτε πρά­σι­νος ούτε δικαιω­μα­τι­κός καπιταλισμός.

Όποιος νοιά­ζε­ται πραγ­μα­τι­κά για τα ζώα, αγω­νί­ζε­ται να αλλά­ξει την κοι­νω­νία των ανθρώ­πων, αγω­νί­ζε­ται για μια κοι­νω­νία για τους πολ­λούς και όχι τους λίγους, για ανθρω­πι­στι­κή παι­δεία που θα καλ­λιερ­γεί την ενσυ­ναί­σθη­ση και την ανθρω­πιά και όχι για σχο­λείο προ­σαρ­μο­σμέ­νο στις ανά­γκες της αγο­ράς που διδά­σκει το ατο­μι­σμό πάνω από το σύνο­λο. Όχι με ηθι­κο­λο­γί­ες, ούτε με μισαν­θρω­πιά, ούτε με μικρο­α­στι­κό ελιτισμό.

Δεν είναι άλλω­στε τυχαίο πότε για πρώ­τη φορά στην ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας άρχι­σε να ανα­πτύσ­σε­ται το ενδια­φέ­ρον του λαού για τα δικαιώ­μα­τα των ζώων

Όταν με τις επα­να­στά­σεις και τους αγώ­νες του προη­γού­με­νου αιώ­να, βελ­τιώ­θη­κε η ζωή του απλού ανθρώ­που. Όταν για πρώ­τη φορά στην ιστο­ρία του, έστω και σε λίγα σημεία του πλα­νή­τη, χόρ­τα­σε, ντύ­θη­κε, πήγε σχο­λείο, καλ­λιέρ­γη­σε το πνεύ­μα του. Ζού­με στην επο­χή που μας τα παίρ­νουν όλα πίσω και επι­στρέ­φου­με ολο­τα­χώς εκεί από όπου ξεκι­νή­σα­με. Ας μην αγω­νι­ζό­μα­στε μονο­θε­μα­τι­κά, ατα­ξι­κά, ας μην δίνου­με σε κανέ­ναν το δικαί­ω­μα να χρη­σι­μο­ποιεί τα ζώα και μέσω του δικαιω­μα­τι­σμού να ξεπλέ­νει τις βρω­μιές του καπι­τα­λι­σμού, να ξεπλέ­νει φασί­στες και ιμπε­ρια­λι­στές, να προ­σπα­θεί να δημιουρ­γή­σει μισάν­θρω­πους νεό­πτω­χους που θα βλέ­πουν το δέντρο και όχι το δάσος.

Και εμείς όλοι ας δού­με στα ζώα αυτό που έγρα­ψε η Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ κάπο­τε βλέ­πο­ντας περή­φα­να βου­βά­λια να μαστι­γώ­νο­νται μέχρι να ματώσουν.

”Στε­κό­μου­να μπρο­στά στο κάρο και το πλη­γω­μέ­νο ζώο με κοί­τα­ζε. Τα δάκρυα τινά­χτη­καν από τα μάτια μου ήσαν τα δάκρυά του. Ω δύστυ­χο βου­βά­λι μου, αγα­πη­μέ­νε φτω­χέ αδερ­φέ μου, είμα­στε κι οι δυο ανυ­πε­ρά­σπι­στοι και βου­βοί, ενω­μέ­νοι κι οι δυο στο πόνο, στην ανη­μπο­ριά και στη λαχτάρα”.

Ας δού­με στα ζώα τον σύντρο­φο, τον συγκά­τοι­κό μας στον πλανήτη. 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο