Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας: Μήνυμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

Η φετι­νή 8η Μάρ­τη, Παγκό­σμια Μέρα της Γυναί­κας, βρί­σκει για ακό­μα μια χρο­νιά τις εργά­τριες και υπαλ­λή­λους, τις επι­στή­μο­νες, τις επαγ­γελ­μα­τί­ες αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νες, τις αγρό­τισ­σες, τις άνερ­γες και συντα­ξιού­χους, τις νέες μητέ­ρες, τις μαθή­τριες — φοι­τή­τριες, τις πρό­σφυ­γες — μετα­νά­στριες, ανή­συ­χες και ανα­σφα­λείς από το ξέσπα­σμα ενός νέου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου. Δεν αφο­ρά μόνο τις γυναί­κες στην Ουκρα­νία, στις οποί­ες εκφρά­ζου­με την αναμ­φι­σβή­τη­τη αλλη­λεγ­γύη μας.

Αφο­ρά και τις γυναί­κες, τον λαό στη χώρα μας, για­τί το αστι­κό κρά­τος ως μέλος του ΝΑΤΟ, με τις αμε­ρι­κά­νι­κες βάσεις και άλλες ΝΑΤΟι­κές υπο­δο­μές, με τις άμε­σες στρα­τιω­τι­κές απο­στο­λές του εμπλέ­κε­ται στο κου­βά­ρι των οικο­νο­μι­κών και γεω­πο­λι­τι­κών ανταγωνισμών.

Αυτοί οι αντα­γω­νι­σμοί ανά­με­σα σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ από τη μια και την καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία, τους συμ­μά­χους της από την άλλη, οξύ­νο­νται με επί­κε­ντρο τον έλεγ­χο των ενερ­γεια­κών υλών, των δρό­μων μετα­φο­ράς τους, των αγο­ρών, των σφαι­ρών επιρ­ρο­ής, τον πλού­το του υπε­δά­φους χωρών, ανά­με­σά τους και της Ουκρα­νί­ας. Ήδη ο λαός μας πλη­ρώ­νει τα «σπα­σμέ­να» με την αφά­ντα­στη αύξη­ση του ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος, με την αύξη­ση των τιμών σε άλλα ανα­γκαία βασι­κά προϊόντα.

Οι λαοί δεν έχουν τίπο­τα να χωρί­σουν μετα­ξύ τους. Μονα­δι­κός φωτει­νός δρό­μος διε­ξό­δου από τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, τις καπι­τα­λι­στι­κές οικο­νο­μι­κές κρί­σεις, την ακρί­βεια, την ανέ­χεια είναι ο εργα­τι­κός — λαϊ­κός αγώ­νας απέ­να­ντι στους καπι­τα­λι­στές, στα κρά­τη και στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές τους συμμαχίες.

Αυτός ο αγώ­νας τόσο στην Ελλά­δα όσο και στις γει­το­νι­κές χώρες πρέ­πει να έχει στό­χο την απε­μπλο­κή από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, το κλεί­σι­μο των αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών στρα­τιω­τι­κών βάσε­ων, με τον λαό σε κάθε χώρα νοι­κο­κύ­ρη στον τόπο του. Και σε αυτόν τον αγώ­να οι γυναί­κες έχουν τη δική τους θέση, δυνα­μώ­νο­ντας και την αλλη­λεγ­γύη στις πρό­σφυ­γες και μετα­νά­στριες, με αγω­νι­στι­κές διεκ­δι­κή­σεις για την ολό­πλευ­ρη στή­ρι­ξη και προ­στα­σία τους.

Η ΚΕ του ΚΚΕ απευ­θύ­νε­ται στις γυναί­κες που ανη­συ­χούν, αγα­να­κτούν και δεν συμ­βι­βά­ζο­νται με τη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση: Τις καλεί να αντλή­σουν δύνα­μη, κου­ρά­γιο από το ιστο­ρι­κό απο­τύ­πω­μα της πάλης του εργα­τι­κού κινή­μα­τος για την ισο­τι­μία της γυναί­κας, που δια­τη­ρεί άσβε­στη τη φλό­γα του αγώ­να για την απαλ­λα­γή από την ταξι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, από κάθε μορ­φή κατα­πί­ε­σης, βίας, ανισοτιμίας.

Το ΚΚΕ καλεί τις γυναί­κες των εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων να απορ­ρί­ψουν τον εγκλω­βι­σμό του αγώ­να για τα δικαιώ­μα­τα των γυναι­κών σε συν­θή­μα­τα που η «φεμι­νι­στι­κή», «δημο­κρα­τι­κή» φρα­σε­ο­λο­γία τους δεν αμφι­σβη­τεί στο ελά­χι­στο τον πυρή­να της γυναι­κεί­ας ανι­σο­τι­μί­ας και της εκμε­τάλ­λευ­σης. Είναι συν­θή­μα­τα που αξιο­ποιού­νται και προ­ε­κλο­γι­κά για την αλλα­γή κυβερ­νη­τι­κού δια­χει­ρι­στή, στο πλαί­σιο της ίδιας πολι­τι­κής που ανα­πα­ρά­γει τις δια­κρί­σεις σε βάρος των γυναικών.

Όλες οι εκδο­χές της αστι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης — νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες, σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές όλων των απο­χρώ­σε­ων — δεν υπη­ρέ­τη­σαν τις ανά­γκες των μισθω­τών και αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων γυναι­κών, αλλά τη διά­σω­ση του συστή­μα­τος της εκμε­τάλ­λευ­σης και κατα­πί­ε­σης. Ας θυμη­θού­με ότι η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ πήρε τη σκυ­τά­λη από την κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ, για να τσα­κί­σει ακό­μη περισ­σό­τε­ρο τον στα­θε­ρό εργά­σι­μο χρό­νο, που πλήτ­τει ιδιαί­τε­ρα τις εργα­ζό­με­νες (κατάρ­γη­ση κυρια­κά­τι­κης αργί­ας, νόμος Χατζη­δά­κη κ.ά.).

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ ψήφι­σαν εκα­το­ντά­δες νόμους της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ, που επι­δει­νώ­νουν τους όρους ζωής των μισθω­τών και αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων γυναι­κών. Τα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα στην Ελλά­δα εκθειά­ζουν τον νόμο της βέλ­γι­κης κυβέρ­νη­σης που θεσμο­θε­τεί την επέ­κτα­ση του ωρα­ρί­ου εργα­σί­ας από τις 5 το πρωί μέχρι τις 11 το βρά­δυ για τις τηλερ­γα­ζό­με­νες, σμπα­ρα­λιά­ζο­ντας την προ­σω­πι­κή, οικο­γε­νεια­κή ζωή των γυναικών.

Αυτά τα μέτρα δεν απο­τε­λούν διευ­κό­λυν­ση της εργα­ζό­με­νης μητέ­ρας, αλλά συνι­στούν δια­χρο­νι­κές αντι­δρα­στι­κές προ­σαρ­μο­γές της ΕΕ, των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων, των καπι­τα­λι­στι­κών επι­χει­ρή­σε­ων στην επέ­κτα­ση της μισθω­τής γυναι­κεί­ας εργα­σί­ας. Στο όνο­μα της «ισό­τη­τας των φύλων» επι­διώ­κουν να μοι­ρά­σουν τα βάρη ανά­με­σα στη γυναί­κα και τον άνδρα, και όχι να ελα­φρύ­νουν και τους δύο από τις αβά­στα­χτες καθη­με­ρι­νές υπο­χρε­ώ­σεις της ατο­μι­κής — οικο­γε­νεια­κής ευθύ­νης για τη φρο­ντί­δα των παι­διών, των ηλι­κιω­μέ­νων, των ΑμεΑ.

Αυτή η επι­θε­τι­κή πολι­τι­κή που κομ­μα­τιά­ζει την κοι­νω­νι­κή ζωή της γυναί­κας δεν είναι κάποια παρέκ­κλι­ση της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ από την «ευρω­παϊ­κή κανο­νι­κό­τη­τα». Ο διε­θνής καπι­τα­λι­στι­κός αντα­γω­νι­σμός και η στρα­τη­γι­κή για έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης και κατα­πί­ε­σης των εργα­ζό­με­νων γυναι­κών δεν είναι απο­τέ­λε­σμα των «νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρων εμμο­νών». Είναι οι «σύγ­χρο­νοι» αντι­δρα­στι­κοί κανό­νες δου­λειάς και ζωής που επι­βάλ­λο­νται σε όλα τα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης, όπως στην Ισπα­νία, στην Ιτα­λία, στην Πορ­το­γα­λία και αλλού.

Η ΚΕ του ΚΚΕ καλεί τις γυναί­κες που ασφυ­κτιούν από τις σύγ­χρο­νες συν­θή­κες ανα­σφά­λειας, ανι­σο­τι­μί­ας και βίας κάθε μορ­φής, να αντι­στα­θούν στις «σει­ρή­νες» όλων των απο­χρώ­σε­ων του αστι­κού φεμι­νι­σμού, που παρου­σιά­ζουν την «πατριαρ­χία» ως κύρια αιτία για τις κοι­νω­νι­κές δια­κρί­σεις σε βάρος τους. Πρό­κει­ται για θεω­ρί­ες που τη σχε­τι­κή καθυ­στέ­ρη­ση της γυναι­κεί­ας συμ­με­το­χής στα όργα­να εξου­σί­ας και τις επι­βιώ­σεις ανι­σό­τι­μης συμπε­ρι­φο­ράς από άνδρες προς γυναί­κες τις απο­σπούν από την ιστο­ρι­κή προ­έ­λευ­σή τους: Την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία και την ανά­γκη του άνδρα ιδιο­κτή­τη να είναι βέβαιος ότι οι κλη­ρο­νό­μοι του είναι τα γνή­σια παι­διά του.

Η πατριαρ­χία προ­βάλ­λε­ται ως ένα αυτό­νο­μο σύστη­μα, απο­σπα­σμέ­νο από τις εκμε­ταλ­λευ­τι­κές σχέ­σεις, στο οποίο κυριαρ­χεί, όπως υπο­στη­ρί­ζουν, η «εξου­σία του αντρι­κού φύλου στο γυναι­κείο», τόσο στην οικο­γέ­νεια όσο και στο κρά­τος, στην κοι­νω­νι­κή ζωή, απο­σιω­πώ­ντας τον εκμε­ταλ­λευ­τι­κό τους χαρακτήρα.

Σ’ αυτό το έδα­φος γεν­νιού­νται και οι ανορ­θο­λο­γι­κές αντι­λή­ψεις για τις σχέ­σεις των δύο φύλων στις δια­προ­σω­πι­κές σχέ­σεις, στην οικο­γέ­νεια, που ανα­πα­ρά­γο­νται και ως αξί­ες από όλους τους μηχα­νι­σμούς του αστι­κού κρά­τους, καλ­λιερ­γώ­ντας τον αντα­γω­νι­σμό ανά­με­σα σε γυναί­κες και άνδρες. Αυτές οι αντι­λή­ψεις ανα­πα­ρά­γο­νται όχι μόνο από τα κεντρι­κά, περι­φε­ρεια­κά, τοπι­κά όργα­να, την Εκπαί­δευ­ση, τη Δικαιο­σύ­νη, τον στρα­τό, αλλά και από τα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοι­νω­νι­κής Δικτύ­ω­σης, την πολι­τι­στι­κή βιο­μη­χα­νία, τα θρη­σκευ­τι­κά δόγ­μα­τα, που δημιουρ­γούν μαζι­κά πρό­τυ­πα δια­προ­σω­πι­κών σχέ­σε­ων και οικογένειας.

Καμία από αυτές τις λει­τουρ­γί­ες του καπι­τα­λι­στι­κού κρά­τους, αλλά και από τις κυρί­αρ­χες αστι­κές αντι­λή­ψεις, που σε νομι­κό — πολι­τι­κό επί­πε­δο υπο­στη­ρί­ζο­νται ακό­μα και από γυναί­κες, δεν μπο­ρεί να απο­μο­νω­θεί, να «μετα­μορ­φω­θεί» χωρίς να αλλά­ξουν εκ βάθρων οι εκμε­ταλ­λευ­τι­κές οικο­νο­μι­κές σχέ­σεις, στις οποί­ες στη­ρί­ζο­νται. Οι αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις παρου­σιά­ζουν ως «ριζο­σπα­στι­κή πρό­τα­ση» μόνο κάποια ισό­τι­μη ποσο­στιαία εκπρο­σώ­πη­ση των γυναι­κών στους αστι­κούς θεσμούς και στα ΔΣ επι­χει­ρη­μα­τι­κών κολοσσών.

Το ΚΚΕ καλεί τις γυναί­κες του λαού να σκε­φτούν την αιτία που δημιουρ­γεί τα προ­βλή­μα­τά τους και να βγά­λουν πολι­τι­κά συμπε­ρά­σμα­τα με βάση την καθη­με­ρι­νό­τη­τά τους. Η καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία επι­βε­βαιώ­νει τον σκλη­ρό χαρα­κτή­ρα της ακό­μα και με «άρω­μα γυναί­κας» στη Βου­λή, στην Ευρω­βου­λή, στις διευ­θύν­σεις επι­χει­ρή­σε­ων, κρα­τι­κών μηχα­νι­σμών, ενώ­σεις καπι­τα­λι­στών και ιμπε­ρια­λι­στι­κών οργανισμών.

Για παρά­δειγ­μα, οι γυναί­κες υπουρ­γοί και βου­λευ­τές των αστι­κών κομ­μά­των, όπως και τα γυναι­κεία διευ­θυ­ντι­κά στε­λέ­χη, είναι εξί­σου υπεύ­θυ­νες για την αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή υπο­στε­λέ­χω­σης και συνο­λι­κής υπο­λει­τουρ­γί­ας των δημό­σιων νοσο­κο­μεί­ων και Κέντρων Υγεί­ας, επι­χει­ρη­μα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας των ιδιω­τι­κών δομών Υγεί­ας και Πρό­νοιας (βρε­φο­νη­πια­κοί σταθ­μοί, εξει­δι­κευ­μέ­να κέντρα για ΑμεΑ, για απο­κα­τά­στα­ση, δομές για ηλι­κιω­μέ­νους κ.λπ.), αλλά και της βιο­μη­χα­νί­ας Φαρ­μά­κου. Τσα­κί­ζουν την υγεία και την «τσέ­πη» γυναι­κών και ανδρών για λογα­ρια­σμό της κεφα­λαια­κής συσσώρευσης.

Τον 21ο αιώ­να υπάρ­χουν οι επι­στη­μο­νι­κές, τεχνο­λο­γι­κές και παρα­γω­γι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις και δυνα­τό­τη­τες, ώστε κάθε γυναί­κα να ζει χει­ρα­φε­τη­μέ­νη, χωρίς να εξαρ­τά­ται από οικο­νο­μι­κούς, κοι­νω­νι­κούς παρά­γο­ντες και εμπό­δια η πορεία της στις σπου­δές, στην εργα­σία, η από­φα­σή της για δημιουρ­γία οικο­γέ­νειας. Όμως, αυτές οι δυνα­τό­τη­τες μετα­τρέ­πο­νται σε νέα δεσμά εκμε­τάλ­λευ­σης και κατα­πί­ε­σης των γυναι­κών στις συν­θή­κες της «ψηφια­κής οικο­νο­μί­ας» και της «πρά­σι­νης μετά­βα­σης», που στη­ρί­ζε­ται στην καπι­τα­λι­στι­κή κερ­δο­φο­ρία με αύξη­ση του βαθ­μού εκμε­τάλ­λευ­σης ανδρών και γυναι­κών και με νέα βάρη στη λαϊ­κή οικογένεια.

Η επέ­κτα­ση της γυναι­κεί­ας εργα­σί­ας συνο­δεύ­ε­ται από τις εργα­σια­κές σχέ­σεις — λάστι­χο, τα σπα­στά και ακα­νό­νι­στα ωρά­ρια, την υπο­α­πα­σχό­λη­ση και την ανερ­γία. Η πλη­ρο­φο­ρι­κή και οι εφαρ­μο­γές της αξιο­ποιού­νται για να ενι­σχύ­ο­νται η δου­λειά από το σπί­τι μέσω της τηλερ­γα­σί­ας και η διευ­θέ­τη­ση του χρό­νου εργα­σί­ας των γυναι­κών, ακό­μα και την περί­ο­δο της άδειας μητρό­τη­τας. Ως απο­τέ­λε­σμα χάνε­ται κάθε διά­κρι­ση ανά­με­σα στον εργά­σι­μο και μη εργά­σι­μο χρό­νο των γυναι­κών, αυξά­νε­ται η εντα­τι­κο­ποί­η­ση της εργα­σί­ας, όπως επι­βε­βαιώ­θη­κε και στα δύο χρό­νια της πανδημίας.

Το ΚΚΕ απευ­θύ­νε­ται στις εργα­ζό­με­νες και άνερ­γες γυναί­κες στην πόλη και στην ύπαι­θρο με εμπι­στο­σύ­νη στη δύνα­μη της εργα­τι­κής — λαϊ­κής πάλης, για να απαλ­λα­γούν από το άγχος, τη ζωή με υπο­χρε­ώ­σεις και χωρίς δικαιώ­μα­τα. Με τη θέλη­ση και δρά­ση των εργα­ζό­με­νων, συντα­ξιού­χων, άνερ­γων γυναι­κών, μαθη­τριών, φοι­τη­τριών, μπο­ρούν να πολ­λα­πλα­σια­στούν οι αγω­νι­στι­κές εστί­ες σε χώρους δου­λειάς, Υγεί­ας, σε γει­το­νιές, σε σχο­λεία και σχο­λές, αντλώ­ντας πεί­ρα και από τους πρό­σφα­τους αγώ­νες των υγειο­νο­μι­κών, των εργα­τών και των γυναι­κών συντρό­φων τους στη ΛΑΡΚΟ, στην COSCO, στα «Πετρέ­λαια Καβά­λας», στην «e‑food», στα μπλό­κα των αγροτών.

Η συμ­με­το­χή των γυναι­κών στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, στο ριζο­σπα­στι­κό γυναι­κείο κίνη­μα μπο­ρεί να πυκνώ­σει το ποτά­μι της συλ­λο­γι­κής αγω­νι­στι­κής διεκ­δί­κη­σης, ώστε να διευ­ρυν­θεί το πρω­το­πό­ρο ρεύ­μα της αντε­πί­θε­σης στην πολι­τι­κή της ΕΕ και των κυβερνήσεων.

Ο δρό­μος του αγώ­να για να φέρου­με τις σύγ­χρο­νες κοι­νω­νι­κές ανά­γκες στο προ­σκή­νιο μπο­ρεί να αγκα­λιά­σει όλο και περισ­σό­τε­ρες εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις, ανε­ξάρ­τη­τα από φύλο, θρη­σκεία, εθνι­κή ή εθνο­τι­κή κατα­γω­γή, σεξουα­λι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό και άλλα ατο­μι­κά γνω­ρί­σμα­τα, τα οποία δεν πρέ­πει να γίνο­νται αφορ­μή κοι­νω­νι­κής απο­μό­νω­σης και δια­κρί­σε­ων. Ωστό­σο, από μόνη της η κατα­δί­κη τέτοιων δια­κρί­σε­ων με βάση ατο­μι­κά γνω­ρί­σμα­τα δεν συνι­στά ξεχω­ρι­στό «κίνη­μα» και μάλι­στα σε αντι­πα­ρά­θε­ση με την εργα­τι­κή — λαϊ­κή πάλη. Αυτό επι­διώ­κουν σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές και οπορ­του­νι­στι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις και κινή­μα­τα, που απο­θε­ώ­νουν την «ατο­μι­κό­τη­τα» και την «ατο­μι­κή ευθύ­νη», τον «ατο­μι­κό δικαιω­μα­τι­σμό» σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τον αγώ­να για τα σύγ­χρο­να κοι­νω­νι­κά δικαιώ­μα­τα για όλες και όλους.

Το ΚΚΕ καλεί ιδιαί­τε­ρα τις νέες γυναί­κες να ανα­κα­λύ­ψουν τον δρό­μο της ισο­τι­μί­ας με τους άνδρες, της χει­ρα­φέ­τη­σης, με τη συμ­με­το­χή τους στον αγώ­να για την κοι­νω­νι­κή ανα­τρο­πή, για τον σοσια­λι­σμό — κομ­μου­νι­σμό. Σ’ αυτόν τον δρό­μο η γυναί­κα θα νιώ­σει δυνα­τή να επι­λέ­ξει τον σύντρο­φό της ικα­νο­ποιώ­ντας την ανά­γκη της για αγά­πη και αμοι­βαίο σεβα­σμό, να απο­φα­σί­σει πότε θα δημιουρ­γή­σει οικο­γέ­νεια, διεκ­δι­κώ­ντας και την ανά­λο­γη επι­στη­μο­νι­κή κρα­τι­κή στή­ρι­ξη (σεξουα­λι­κή αγω­γή, συμ­βου­λευ­τι­κή, δημό­σια, δωρε­άν και ασφα­λή άμβλωση).

Μέσα απ’ αυτόν τον δρό­μο θα πλη­θαί­νουν οι γυναί­κες και οι άνδρες που θα απο­κα­λύ­πτουν τον ανορ­θο­λο­γι­σμό και την αντι­δρα­στι­κό­τη­τα των συν­θη­μά­των «περί αυτο­διά­θε­σης του σώμα­τος», γενι­κά «περί ελευ­θε­ρί­ας», συν­θή­μα­τα που δεν συγκρού­ο­νται με τη σήψη της σύγ­χρο­νης εκμε­ταλ­λευ­τι­κής κοι­νω­νί­ας και τον οικο­νο­μι­κό, κοι­νω­νι­κό κατα­να­γκα­σμό.

Σε αυτήν την κοι­νω­νία όλες οι εκδη­λώ­σεις της κοι­νω­νι­κής ζωής, όχι μόνο οι υλι­κές, αλλά και οι πνευ­μα­τι­κές — πολι­τι­στι­κές, αθλη­τι­κές, ο μη εργά­σι­μος χρό­νος δεν καθο­ρί­ζο­νται «ελεύ­θε­ρα», αλλά υπο­τάσ­σο­νται στο καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος. Πάνω σ’ αυτό το έδα­φος ανα­πτύσ­σε­ται το εμπό­ριο της σεξουα­λι­κό­τη­τας και η πορ­νεία, η ναρ­κω­κουλ­τού­ρα, η σεξουα­λι­κή βία, η κακο­ποί­η­ση γυναι­κών που φτά­νει μέχρι και τη δολο­φο­νία τους. Στον δρό­μο της γνώ­σης και του αγώ­να, η γυναί­κα μπο­ρεί να απορ­ρί­ψει την αντι­δρα­στι­κή «παλέ­τα των επι­λο­γών», από την οποία δήθεν ελεύ­θε­ρα μπο­ρούν να δια­λέ­ξουν οι νέες και οι νέοι.

Το ΚΚΕ καλεί τις αγω­νί­στριες γυναί­κες να πρω­το­στα­τή­σουν με αισιο­δο­ξία, στα­θε­ρό­τη­τα στον αγώ­να για να αδυ­να­τί­σει και να σπά­σει το κλί­μα ηττο­πά­θειας, συμ­βι­βα­σμού στη λογι­κή του αρνη­τι­κού συσχε­τι­σμού. Τις καλεί να εμπνευ­στούν από τις πιο δυνα­μι­κές και ηρω­ι­κές φάσεις του ταξι­κού αγώ­να. Τέτοια είναι και η Παγκό­σμια Μέρα της Γυναί­κας, που καθιε­ρώ­θη­κε πριν από 112 χρό­νια με από­φα­ση της Β’ Διε­θνούς Συν­διά­σκε­ψης σοσια­λι­στριών γυναι­κών, αφιε­ρω­μέ­νη στους σκλη­ρούς ταξι­κούς αγώ­νες των εργα­τριών για ίση αμοι­βή με τους άντρες, ανθρώ­πι­νες συν­θή­κες δου­λειάς, δικαί­ω­μα ψήφου για τις γυναίκες.

Η Ιστο­ρία του ΚΚΕ, του επα­να­στα­τι­κού εργα­τι­κού κινή­μα­τος, έχει απο­δεί­ξει πως στην κοι­νή πάλη αντρών και γυναι­κών πάνω στη βάση των κοι­νών ταξι­κών συμ­φε­ρό­ντων σπά­νε στην πρά­ξη οι αντι­δρα­στι­κές κοι­νω­νι­κές αντι­λή­ψεις για τις σχέ­σεις μετα­ξύ των δύο φύλων, δια­μορ­φώ­νο­νται ισό­τι­μες σχέ­σεις μετα­ξύ των συντρό­φων που έχουν το ίδιο κοι­νω­νι­κό όρα­μα, τις ίδιες ανη­συ­χί­ες. Η συμ­με­το­χή στην ταξι­κή πάλη ανα­πτύσ­σει ολό­πλευ­ρα την προ­σω­πι­κό­τη­τα καθε­νός και καθε­μιάς. Σφυ­ρη­λα­τεί τις αξί­ες της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, της συντρο­φι­κό­τη­τας, του αμοι­βαί­ου σεβα­σμού, της ανι­διο­τέ­λειας, την ικα­νό­τη­τα κάθε προ­σω­πι­κό­τη­τας να βελ­τιώ­νε­ται συνε­χώς, χωρίς να συμ­βι­βά­ζε­ται με ό,τι έχει κατα­φέ­ρει, χωρίς να εγκλω­βί­ζε­ται στις κυρί­αρ­χες αξί­ες του ατο­μι­σμού, του εγω­ι­στι­κού τρό­που ζωής και στα κοι­νω­νι­κά στε­ρε­ό­τυ­πα για τον άνδρα και τη γυναίκα.

Η ΚΕ του ΚΚΕ απευ­θύ­νει κάλε­σμα αγω­νι­στι­κής συμπό­ρευ­σης στις γυναί­κες της εργα­τι­κής τάξης, των λαϊ­κών στρω­μά­των, για να ανοί­ξει ο δρό­μος για την ελπι­δο­φό­ρα διέ­ξο­δο της σοσια­λι­στι­κής — κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, για μια αξιο­πρε­πή ζωή με ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων κοι­νω­νι­κών ανα­γκών της γυναί­κας στην εργα­σία, στην κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία της μητρό­τη­τας, στη δημιουρ­γι­κή αξιο­ποί­η­ση του μη εργά­σι­μου χρό­νου, μέσω ενός δικτύ­ου δωρε­άν κρα­τι­κών δομών για τη φρο­ντί­δα των παι­διών, των χρό­νιων ασθε­νών και υπερηλίκων.

Τις καλεί να γνω­ρί­σουν τις θέσεις του ΚΚΕ για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της γυναί­κας από κάθε κοι­νω­νι­κή κατα­πί­ε­ση και εκμε­τάλ­λευ­ση, για την ισο­τι­μία και τη χει­ρα­φέ­τη­σή της στην κομ­μου­νι­στι­κή κοι­νω­νία. Την κοι­νω­νία που ο πλού­τος που παρά­γε­ται, αξιο­ποιώ­ντας τα επι­στη­μο­νι­κά και τεχνο­λο­γι­κά επι­τεύγ­μα­τα, έχει ως κίνη­τρο την όλο και μεγα­λύ­τε­ρη ικα­νο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κών ανα­γκών, με κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία, επι­στη­μο­νι­κό κεντρι­κό σχε­δια­σμό, ώστε κανείς και καμιά να μην περισσεύει.

Έτσι, οι ικα­νό­τη­τες όλων των ανθρώ­πων εξε­λίσ­σο­νται συνε­χώς κι όλοι απο­λαμ­βά­νουν την όλο και μεγα­λύ­τε­ρη μεί­ω­ση του υπο­χρε­ω­τι­κού εργά­σι­μου χρό­νου. Η συμ­με­το­χή όλων των εργα­ζο­μέ­νων στις συνε­λεύ­σεις των εργα­σια­κών χώρων και η διευ­ρυ­μέ­νη συμ­με­το­χή της γυναί­κας στα όργα­να του εργα­τι­κού κρά­τους απο­κτούν ουσια­στι­κό ‑και όχι τυπι­κό- χαρα­κτή­ρα. Προ­ϋ­πό­θε­ση για μια τέτοια σοσια­λι­στι­κή — κομ­μου­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή, για έναν τέτοιο τιτά­νιο αγώ­να είναι η επα­να­στα­τι­κή αλλα­γή στη σκέ­ψη, στη στά­ση, στη δρά­ση και της γυναίκας.

Η ΚΕ του ΚΚΕ

Μάρ­της 2022

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα