Παλιές συλλαβές, καινούργια ανάγνωση

Είχε περά­σει η στα­χτιά καταχνιά
εκεί­νης της νύχτας
αφή­νο­ντας υγρές πνο­ές στο πρόσωπο
τώρα, στα αδιά­φο­ρα μεσημέρια
ένιω­θε να μοιράζεται
τον ουρα­νό με τη θάλασσα,
θαρ­ρείς κι όλο το χτες
στις άκριες των δαχτύ­λων παραμόνευε.

Το ήξε­ρε καλά, όταν τα χέρια υψώνονται
λίγες λέξεις μόνο είναι αρκετές
να ξεση­κώ­σουν ικέ­τι­δες σκέψεις
κι ύστε­ρα τα χεί­λη συλ­λα­βί­ζο­ντας αλμύ­ρα και όνειρα
πάνω στη λευ­κή ανταύ­γεια τού νερού,
στο απο­κο­ρύ­φω­μα τού γοή­τρου μιας θύμησης,
να γυρέ­ψουν φιλί σε εικό­νες φιλόξενες.

Βασά­νι­ζε το μυα­λό της, να διώ­ξει τ’ αγκάθια,
αυτές οι έντι­μες ανα­μνή­σεις που είχε αφή­σει πίσω της,
αυτές την καλούσαν,
παλιές συλ­λα­βές, και­νούρ­για ανάγνωση,
στις εγκα­τα­λειμ­μέ­νες αλυκές,
στο Σκά­λω­μα τής φευ­γα­λέ­ας ευτυχίας,
συχνά στη γραμ­μή των συνόρων,
εκεί που τα δέντρα γέρ­νουν ακό­μη αναποφάσιστα
δια­βά­ζο­ντας το αίμα,
πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά.

Έκλει­σε τα μάτια,
στο Στρο­βί­λι τού ανεκ­πλή­ρω­του πόθου
και στο Φτε­λιά των δισταγμών,
σε ποτά­μια και γέφυρες,
στις δασω­μέ­νες ρεμα­τιές με την αμφι­βο­λία τής λυγαριάς
κι εκεί, στο αρχαίο θέα­τρο της Γιτάνης
δια­βά­ζο­ντας το αίμα,
εγχά­ρα­κτες επι­γρα­φές και ονόματα
κι από μακριά το κλαρίνο…

«Να ’χα, μωρέ, να ’χα τον ουρα­νό χαρ­τί, και τη θάλασ­σα μελάνι,
και ακό­μα δε με φτάνει.
Να κα‑, μωρέ, να κάθο­μουν και να ’γρα­φα, όλα τα παρά­πο­νά μου,
τα μαρά­ζια της καρ­διάς μου.»

Ανά­βουν οι σκέψεις,
γιορ­τα­στι­κή πυρά τής αγάπης,
ώρα πού ζωντα­νεύ­ουν οι μύθοι με την πανσέληνο
και τ’ άστρα κρέ­μο­νται στη Γλούστα
σαν ο άνε­μος στο πέρα­σμά του
κάνει τα πεσμέ­να φύλ­λα πουλιά,
και συνέ­χι­ζε να βασα­νί­ζει το μυα­λό της
σπρωγ­μέ­νη από τη μάταιη ελπί­δα τής νέας συγκίνησης
με την ανά­σα τού παι­διού, ανά­σα αγιόκλημα.

Αυτές οι έντι­μες ανα­μνή­σεις που είχε αφή­σει πίσω της,
αυτές την καλούσαν,
σε μια επο­χή γεμά­τη σφάλ­μα­τα, δικά της,
αυτά που ακό­μη άφηνε
να γητεύ­ουν τούς όρκους της
να γοη­τεύ­ουν τη μονα­ξιά της,
ανα­μνή­σεις σε ερα­σι­τέ­χνες και­ρούς, παραδέχτηκε,
αλή­θειες λαν­θά­νου­σες όπως σε όλες τις καρδιές
και στη δική της.

«Φύλα­ξε ο χρό­νος τα στοιχειά,
να σε συντροφεύουν
τώρα που ο κόσμος γέμι­σε απου­σία και άρνηση»,
ορκι­ζό­ταν πως στην ανορ­θό­γρα­φη ζωή της,
το είχε ακού­σει πολ­λές φορές,
έτσι συμβαίνει
όταν η μνή­μη λεη­λα­τεί τη σιωπή,
και τα θαλασ­σο­πού­λια ραμ­φί­ζουν μαύ­ρα φύκια,
στη σκου­ριά ο πόθος,
αλύ­τρω­τοι μετα­πρά­τες τής Όστριας,
ζητια­νιά η λαχτάρα,
έκπτω­τοι άγγε­λοι μ’ εβέ­νι­να μαλ­λιά πιά­νουν το μοιρολόι,
στα αδιά­φο­ρα μεσημέρια.

«Αύριο,» ο ψίθυ­ρος στην πλώρη
Αύριο,
η σκέ­ψη σου, στη σκέ­ψη μου τρι­σύλ­λα­βο φεγγάρι,
ένα ολό­φω­το τού Αυγούστου,
ονει­ρεύ­τη­κε αγγί­ζο­ντας την αση­μέ­νια παρα­μά­να στο στήθος,
και συνέ­χι­σε να ρεμ­βά­ζει τη λυμέ­νη ρότα στη θάλασσα,
αύριο, στο Δέλ­τα τού Καλαμά,
παλιές συλ­λα­βές και­νούρ­για ανάγνωση.