ΠΑΜΕ |> Ανακοίνωση για την παγκόσμια μέρα καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών

Σε ανα­κοί­νω­σή του το ΠΑΜΕ για την παγκό­σμια μέρα για την κατα­πο­λέ­μη­ση της βίας κατά των γυναι­κών σημειώνει:

«Περίσ­σε­ψαν τα κρο­κο­δεί­λια δάκρυα, η υπο­κρι­σία και ο απο­προ­σα­να­το­λι­σμός, την καθιε­ρω­μέ­νη από τον ΟΗΕ ως παγκό­σμια μέρα κατα­πο­λέ­μη­σης της βίας σε βάρος των γυναι­κών. Οι ιμπε­ρια­λι­στές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, οι απα­ντα­χού κυβερ­νή­σεις, τα κόμ­μα­τα και οι “θεσμοί” που στη­ρί­ζουν τους κεφα­λαιο­κρά­τες στη βάρ­βα­ρη εκμε­τάλ­λευ­ση των εργα­ζό­με­νων, ανδρών, γυναι­κών ακό­μα και παι­διών, ο εργο­δο­τι­κός — κυβερ­νη­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός από τη ΣΕΣ μέχρι τη ΓΣΕΕ, όλοι είχαν κάτι να πουν για να κατα­δι­κά­σουν τη “φυλε­τι­κή” διά­κρι­ση, την “ενδο­οι­κο­γε­νεια­κή βία” κατά των γυναικών.

Παρου­σιά­ζο­ντας την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αντε­στραμ­μέ­νη και το απο­τέ­λε­σμα ως αιτία, προ­σπα­θούν να μας πεί­σουν ότι η γυναι­κεία ανι­σο­τι­μία είναι ταξι­κά ουδέ­τε­ρη, συντε­λεί­ται σε κοι­νω­νι­κό “κενό”, δε συν­δέ­ε­ται με την κραυ­γα­λέα ανι­σο­τι­μία που εμφα­νί­ζε­ται σε όλους τους τομείς της εκμε­ταλ­λευ­τι­κής κοι­νω­νί­ας των βιο­μη­χά­νων, των εφο­πλι­στών, των τρα­πε­ζι­τών, των μονο­πω­λια­κών ομί­λων που αντι­με­τω­πί­ζουν τα πάντα ως εμπό­ρευ­μα και πρώ­τα — πρώ­τα τον άνθρω­πο και την εργα­τι­κή του δύνα­μη. Που βλέ­πουν την ανθρώ­πι­νη ζωή με όρους “κόστους — οφέ­λους” και δε διστά­ζουν να τη θυσιά­σουν στο βωμό των κερ­δών τους.

Κουβέντα δε λένε όλοι αυτοί οι “υπέρμαχοι” των δικαιωμάτων της γυναίκας για τη βία των αντιλαϊκών και αντεργατικών πολιτικών που ασκούνται από την ΕΕ και τις αστικές κυβερνήσεις, τσακίζοντας εργαζόμενους και βιοπαλαιστές, άνδρες και γυναίκες.

Για τους πλει­στη­ρια­σμούς που ξεσπι­τώ­νουν εργα­τι­κές και λαϊ­κές οικο­γέ­νειες, για τη φορο­λη­στεία που τις βου­λιά­ζει στα χρέη, για το πετσό­κομ­μα των κοι­νω­νι­κών δικαιω­μά­των και παρο­χών, της κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας της μητρότητας.

Για το τσά­κι­σμα της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, την επι­βο­λή της δου­λειάς μέχρι τα βαθιά γερά­μα­τα για άνδρες και γυναί­κες — να πώς ανα­γνω­ρί­ζε­ται η “ισο­τι­μία”!

Για την εργο­δο­τι­κή βία που θεω­ρεί τη μητρό­τη­τα “βάρος” για την κερ­δο­φο­ρία και λόγο από­λυ­σης, για τη διά­λυ­ση των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων και τη μη ανα­γνώ­ρι­ση αδειών και επι­δο­μά­των μητρό­τη­τας, για τον εφιάλ­τη της ανερ­γί­ας και των “ευέ­λι­κτων” εργα­σια­κών σχέσεων.

Για την κρα­τι­κή κατα­στο­λή απέ­να­ντι στους εργα­τι­κούς και λαϊ­κούς αγώνες.

Κου­βέ­ντα δε λένε για τη βία των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των απα­ρά­δε­κτων συν­θη­κών δια­βί­ω­σης για τους πρό­σφυ­γες, άνδρες, γυναί­κες και παι­διά μέσα στα κολα­στή­ρια των hot spots, για την έκθε­σή τους στα κυκλώ­μα­τα εμπο­ρί­ας ανθρώ­πων και σε κάθε είδους κιν­δύ­νους. Είναι απο­κα­λυ­πτι­κά τα στοι­χεία της Διε­θνούς Αμνη­στί­ας για το 2018, που δεί­χνουν ότι το 34% των προ­σφύ­γων και μετα­να­στών που ήρθαν στην Ελλά­δα είναι γυναί­κες, το 12% ανή­λι­κες, συνο­λι­κά το 70% των προ­σφύ­γων στη χώρα είναι γυναί­κες και παιδιά.

Τι να πουν, όμως, για όλα αυτά εκεί­νοι που υπε­ρα­σπί­ζο­νται μέχρι κεραί­ας, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τη συμ­με­το­χή του ελλη­νι­κού κρά­τους στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς και στη χρη­μα­το­δό­τη­ση της δολο­φο­νι­κής μηχα­νής του ΝΑΤΟ με το 2% του ΑΕΠ κάθε χρό­νο. Τι να πουν οι θια­σώ­τες του βάρ­βα­ρου εκμε­ταλ­λευ­τι­κού καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος που γεν­νά και επι­δει­νώ­νει κάθε είδος κοι­νω­νι­κής ανι­σο­τι­μί­ας, ανά­με­σά τους και αυτή των γυναι­κών της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των. Η λεγό­με­νη βία σε βάρος των γυναι­κών είναι απο­τέ­λε­σμα αυτής της ανι­σο­τι­μί­ας στη σύγ­χρο­νη κοι­νω­νία των εκμε­ταλ­λευ­τών, οι οποί­οι έρχο­νται να την “αντι­με­τω­πί­σουν” πάλι με κρι­τή­ριο το “κόστος” και γι’ αυτό περιο­ρί­ζουν την κρα­τι­κή ευθύ­νη ακό­μα και για τις στοι­χειώ­δεις υπο­δο­μές, αφή­νο­ντας ελεύ­θε­ρο το πεδίο για διά­φο­ρες ΜΚΟ, που κερ­δο­σκο­πούν πάνω στη δυστυ­χία των κακο­ποι­η­μέ­νων γυναικών. 

Οι εργα­ζό­με­νες γυναί­κες, οι γυναί­κες του καθη­με­ρι­νού μόχθου πρέ­πει να πάρουν θέση απέ­να­ντι σε αυτή τη βαρ­βα­ρό­τη­τα και να δώσουν τη δική τους απά­ντη­ση στην υπο­κρι­σία και τον απο­προ­σα­να­το­λι­σμό των αφε­ντι­κών, του κρά­τους τους και των πολι­τι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών “συνο­δοι­πό­ρων” τους.

Να διεκ­δι­κή­σουν μέτρα στή­ρι­ξης των άνερ­γων, των γυναι­κών από μονο­γο­νεϊ­κές και πολύ­τε­κνες οικο­γέ­νειες. Την ανά­πτυ­ξη και λει­τουρ­γία κρα­τι­κών κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών και υπο­δο­μών για την πρό­λη­ψη του φαι­νο­μέ­νου της βίας κατά των γυναι­κών και για τη στή­ρι­ξη των κακο­ποι­η­μέ­νων γυναι­κών, χωρίς καμία εμπλο­κή ΜΚΟ και ΚΟΙΝΣΕΠ.

Μαζί με όλους τους εργα­ζό­με­νους, τους βιο­πα­λαι­στές, τους νέους, να παλέ­ψουν ενά­ντια σε κάθε κοι­νω­νι­κή ανι­σό­τη­τα και να στο­χεύ­σουν στην ταξι­κή αιτία της βίας, της κατα­πί­ε­σης, της εκμε­τάλ­λευ­σης. Να δυνα­μώ­σουν τα ταξι­κά συν­δι­κά­τα, το ΠΑΜΕ, την οργά­νω­ση της πάλης για την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων κοι­νω­νι­κών ανα­γκών. Για μόνι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά, πλή­ρη εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα, ΣΣΕ με αυξή­σεις. Για δημό­σια δωρε­άν καθο­λι­κή υπο­χρε­ω­τι­κή κοι­νω­νι­κή ασφάλιση».