Παναγής Αντωνόπουλος (Δύο ποιήματα): «Ναυάγιο», «Λενινιστής»

Το ναυάγιο

1 / 2 / 18

Για σένα που δεν έκα­νες , ταξί­δια μακρινά !
Σένα , που τύχη σ’ έτα­ξε , ρίμες να εξισώσεις
και έμει­νε η σκέ­ψη σου , ν’ αγγί­ζει ξωτικά !
Το κάθε μέρα άρρω­στο , πως ίσως το προδώσεις !
Εσέ­να που η μάνα σου , σ’ έκρυ­βε στην ποδιά της
και στο σχο­λειό σε βάζα­νε , να κάνεις προσευχή
κατά­φε­ρες τυχάρ­πα­στε , να μπεις στα σωθι­κά της
γρα­φής που ίσως κέρ­δι­σε , μι’ ακό­μη αποδοχή !
Τάλα­ντο σου στε­ρή­σα­νε , εσέ­να­νε οι μούσες
κι μοί­ρες (ε)λησμόνησαν , να πού­νε μια ευχή
μα θέριε­ψαν το δρά­μα σου , οι μέρες σου απούσες
η φήμη που (ε)κέρδισες , παρέ­μει­νε πλαστή !
Για­τί ο ναυ­τί­λος φίλε μου , παλεύ­ει με την φύση
και την ζωή του σπα­τα­λά , να βρει παρηγοριά !
Δεν περι­μέ­νει άπρα­γος , τρα­γού­δι ν’ αρχινήσει
για να του φέρει όνο­μα , με άλλου δοξαριά !!
Θα μεί­νεις πάντα ιδα­νι­κός , κι ανά­ξιος εραστής
μιας θάλασ­σας που αιμορ­ρα­γεί κι όταν σε βλέ­πει κλαίει !
Της ευκαι­ρί­ας πρό­δρο­μος και άξιος ποιητής
όμως για μας της θάλασ­σας , ναυά­γιο που πλέει !!!!

Λενινιστής

4 /2  /18

Ήμου­να  νιος και  έφτα­σα  και  γέρασα
στο  χέρι  κρα­δαί­νο­ντας  το  δρεπάνι !
Χωρίς  ν’ αντι­λη­φθώ  ο  δόλιος  και  ο  άμοιρος
πως  το  σφυ­ρί , μου  είχε  σπά­σει  το  κεφάλι !

Για­τί  σφυ­ρί  σημαί­νει  αδερ­φά­κι μου
εργά­τη  που  τον  κάνα­νε  γκιουλέκα
κι  όχι  πορεί­ες , απερ­γί­ες  και  συνθήματα
γραμ­μέ­να  από  κάποιο­νε  Σενέκα !

Για­τί  γκιου­λέ­κα , λέμε  το  παράσιτο
που  λίγδω­σε  το  άθλιο έντε­ρο του
και  παρα­μέ­ρι­σε , συν­θή­κες  και  οράματα
που­λώ­ντας  θεμι­τά  τον  διπλα­νό του !

Για­τί  το  έντε­ρο  αρι­στε­ρού  δωσίλογου
σχοι­νί  μπο­ρεί  να γίνει  να  σε  πνίξει
αρκεί  το  ανθρω­πά­κι  που  σε  πρόδωσε
στ’  αφε­ντι­κά  με  θρά­σος, να  σε δείξει !

Μη  με  ρωτά­τε  του  λοι­πού, για  το  ποιος  έφταιξε !
Θεός  τ’ ανθρώ­που , το  μέγα  Capitale !
Θέλει  πολύ  δου­λειά και  καλλιεργεια
ο  γυρι­σμός  του  ήθους  στο  ποτέ, μα  και  στο  πάλαι !

Μη  μου  κακιώ­νεις  αδέρ­φι , συναγωνιστή
αλή­θειες  λέω  που  ετού­τε­νες  ματώνουν !
Ποτέ  δεν  πρό­δω­σα  αξί­ες !! Λενινιστή
ωσαύ­τως  μα  και  έντι­μο , οι  μέρες  μου  τελειώνουν !!!!

2/2/18

Ανά­σα­σμα βαρύ
επιθανάτιο
λες  και  έρχεται
ο χάρος
τραγουδώντας !
Δεν  άφη­σε  τους  ρόγ­χους του
ελεύθερους
φοβούμενος
μην  ξυπνή­σει  η  ελπίδα
σε  τόπους  ακατοίκητους ,
μη  γυρίσει
η  σκέ­ψη  ενός  λαού
ο  πόθος  του  εργάτη
στο  μετερίζι
της  πραγμάτωσης !!
Έτσι  πέθα­νε ο
Κομμουνισμός !!!!

3 /2/18

Μοι­ρο­λό­γι πικρό ,
ψυχο-βγάλσιμο
λες  και  φεύγει
η ζωή
βλασφημώντας !
Μάζε­ψε  τις  κατά­ρες του ,
μόχθο του όχλου
και τις  χάρισε
στις Ερινύες
που  τον  επισκέφτηκαν
χορτάτες ,
χωρίς  συνείδηση
αλλά με γνώση
στο πρέπει
της  προσμονής !
Έτσι ξεψύχησε
Ο  κομμουνισμός !!!!