Παναγία των Παρισίων: Το νερό είναι, μετά τη φωτιά, ο μεγαλύτερος εχθρός που απειλεί με καταστροφή το ναό

Πανα­γία των Παρι­σί­ων: Η Πανα­γιά των Παρι­σί­ων, γνω­στή και ως Notre Dame de Paris ή απλού­στε­ρα Notre Dame, είναι ο μητρο­πο­λι­τι­κός Ρωμαιο­κα­θο­λι­κός ναός της πόλης του Παρι­σιού και απο­τε­λεί ένα από τα πλέ­ον θαυ­μα­στά αρχι­τε­κτο­νι­κά μνη­μεία του λεγό­με­νου οξυ­κό­ρυ­φου ή γοτ­θι­κού ρυθ­μού. Βρί­σκε­ται στη νησί­δα Σιτε ιλ ντε λα Σιτέ του ποτα­μού Σηκουά­να, στο κέντρο της γαλ­λι­κής πρωτεύουσας.

Η κατα­σκευή του άρχι­σε το 1163 και τον θεμέ­λιο λίθο έθε­σε ο Πάπας Αλέ­ξαν­δρος Γ΄ και ο Βασι­λεύς Λου­δο­βί­κος Ζ΄ της Γαλ­λί­ας. Ο Ναός απο­πε­ρα­τώ­θη­κε περί τα μέσα του 13ου αιώνα.

Ο ναός έγι­νε τόπος συγκέ­ντρω­σης όλων των τεχνών της επο­χής και κέντρο πνευ­μα­τι­κής καλ­λιέρ­γειας. Πάνω σ’ αυτά τα θεμέ­λια ιδρύ­θη­κε το πασί­γνω­στο Πανε­πι­στή­μιο του Παρι­σιού, η Σορβόννη.

Το 1699 υπέ­στη ακρω­τη­ριά­σεις, με το δικαιο­λο­γη­τι­κό της επι­σκευ­ής του. Τα πλέ­ον άξια ιδιαί­τε­ρης προ­σο­χής σημεία, που προ­κα­λούν το θαυ­μα­σμό της αρχι­τε­κτο­νι­κής του ναού, είναι η υπέ­ρο­χη πύλη με τον υπε­ρά­νω αυτής τερά­στιο ρόδα­κα και τις δύο εκα­τέ­ρω­θεν αυτής πύλες, τα περί­φη­μα γλυ­πτά, τα δύο κωδω­νο­στά­σια ύψους 68 μ. καθώς και ο εσω­τε­ρι­κός διά­κο­σμος με τα έξο­χης υαλο­γρα­φι­κής τέχνης (βιτρώ) παράθυρα.

Στη διάρ­κεια της Γαλ­λι­κής Επα­νά­στα­σης, κατα­στρά­φη­καν αρκε­τά ανά­γλυ­φα και απο­κε­φα­λί­στη­καν δεκά­δες αγάλ­μα­τα. Όταν στις 2 Δεκεμ­βρί­ου του 1804, στέ­φθη­κε εκεί αυτο­κρά­το­ρας ο Ναπο­λέ­ων Βονα­πάρ­της, ο ναός περιέλ­θει σε άθλια κατά­στα­ση. Λίγα χρό­νια αργό­τε­ρα, το 1831, ο Βίκτωρ Ουγκώ, με το μυθι­στό­ρη­μά του «Πανα­γία των Παρι­σί­ων», έδω­σε το έναυ­σμα για να επι­τευ­χθούν οι εργα­σί­ες απο­κα­τά­στα­σης. Το κωδω­νο­στά­σιο, το οποίο φτά­νει 90 μέτρα, προ­στέ­θη­κε τον 19ο αιώ­να από τον αρχι­τέ­κτο­να Εζέν Βιο­λέ λε Ντικ, ο οποί­ος ανέ­λα­βε την ανα­στή­λω­ση του ναού.

Τα σημεία του ναού που είναι άξια ιδιαί­τε­ρης προ­σο­χής, είναι η πύλη με τον τερά­στιο Ρόδα­κα στο πάνω μέρος της και τα σημεία εισό­δου στον καθε­δρι­κό που γίνο­νται από τρεις πύλες, οι οποί­ες είναι στο­λι­σμέ­νες με περί­τε­χνα γλυ­πτά, τα ξεχω­ρι­στά γλυ­πτά και κυρί­ως ο εσω­τε­ρι­κός διά­κο­σμος, με τα έξο­χα παρά­θυ­ρα, υαλο­γρα­φι­κής τέχνης, τα περί­φη­μα «Βιτρώ».

Επί­σης σε μεσαιω­νι­κές τοι­χο­γρα­φί­ες ανα­πα­ρί­στα­ται ο βίος της Παρ­θέ­νου, η Δευ­τέ­ρα Παρου­σία και η ζωή της Αγί­ας Άννας. Πάνω από τις πύλες βρί­σκε­ται η στοά των βασι­λέ­ων της Ιου­δαί­ας και του Ισρα­ήλ. Τα αγάλ­μα­τα, που ζωγρα­φί­στη­καν το Μεσαί­ω­να, χρη­σί­μευαν ως Βίβλος για τους αναλ­φά­βη­τους. Τα γλυ­πτά των τυμπά­νων και των αψί­δων, εκτός από αυτά των υπέ­ρυ­θρων της κεντρι­κής πύλης, είναι όλα αυθεντικά.

Διά­ση­μα είναι ακό­μα και τα αγάλ­μα­τα-δαί­μο­νες, ή αλλιώς gargouilles, που βρί­σκο­νται περι­με­τρι­κά στα ψηλά σημεία του καθε­δρι­κού ναού. Τα συγκε­κρι­μέ­να αγάλ­μα­τα, άλλο­τε έχουν δια­κο­σμη­τι­κό ρόλο και άλλο­τε χρη­σι­μεύ­ουν ως υδρορ­ρο­ές για να προ­στα­τεύ­ουν τα εξω­τε­ρι­κά τοι­χώ­μα­τα του ναού από το νερό της βροχής.