Παναγιώτης Ζαφείρης: Το Κλουβί

Κλου­βί, που ανοί­γει από μέσα
Καλύ­τε­ρο απ ‘το κελί.
Δεν με κλείδωσαν..
Είχα πάντα το κλει­δί στη τσέ­πη μου.

Φόβος, δικός τους και δικός μου
Aλλού φώναζαν
Aλλού έκλαι­γαν, ο φόβος
αυτός που κρα­τού­σε τα κλειδιά.

Αρρώ­στια, μέσα κι έξω
Μυα­λά άρρω­στα, ψυχές άρρωστες
Ίσως και αρρωστημένες….
Κάθε λογής θάνατος.

Που­λιά, κλει­σμέ­να σε κλουβιά
Κορά­κια, σε ομά­δες να κράζουν
Γύπες να τα κοι­τούν απειλητικά
Άλλα απλά κοι­τού­σαν τον ουρανό.

Ελευ­θε­ρία, τέλος και αρχή
Άλλες φορές μου έλλειπε
Άλλες την είχα πιο πολύ μες το κλουβί
Όταν θα φύγω θα κρα­τή­σω καλού κακού τα κλειδιά.