Πανεπιστήμιο Πειραιά: Λουλούδια στη μνήμη της Καρολάιν από μέλη της «Πανσπουδαστικής ΚΣ»

Λου­λού­δια στη μνή­μη της αδι­κο­χα­μέ­νης Καρο­λάιν που ήταν συμ­φοι­τή­τριά τους, άφη­σαν χθες το μεση­μέ­ρι, φοι­τη­τές στο χώρο του Πανε­πι­στη­μί­ου Πει­ραιά, μετά από το κάλε­σμα των εκλεγ­μέ­νων με την “Παν­σπου­δα­στι­κή ΚΣ”.

Το ψήφι­σμα που κατα­τέ­θη­κε στο διοι­κη­τι­κό συμ­βού­λιο του Συλ­λό­γου, αναφέρει:

«Εκφρά­ζου­με τα βαθιά μας συλ­λυ­πη­τή­ρια, ακό­μα μια φορά, στην οικο­γέ­νεια της συμ­φοι­τή­τριάς μας Καρο­λάιν, θύμα ενός τόσο απο­τρό­παιου εγκλή­μα­τος από τον σύζυ­γό της. Έγκλη­μα που μέρες τώρα έχει συγκλο­νί­σει δικαί­ως το λαϊ­κό αίσθη­μα, μας έχει γεμί­σει οργή και αγανάκτηση.

Η Καρο­λάιν ήταν μόλις 20 ετών, μητέ­ρα ενός βρέ­φους και φοι­τή­τρια στο πανε­πι­στή­μιό μας, αν και δεν κατά­φε­ρε να παρα­κο­λου­θή­σει τη σχο­λή για­τί την εμπό­δι­σε ο σύζυ­γός της.

Ως φοι­τη­τι­κός σύλ­λο­γος ζητά­με να απο­δο­θεί άμε­σα η δικαιο­σύ­νη με αυστη­ρή κατα­δί­κη του ενό­χου και κάθε ενό­χου για τέτοια στυ­γε­ρά εγκλή­μα­τα. Στο “φως” της δημο­σιό­τη­τας χρειά­ζε­ται να βρε­θούν και οι οικο­νο­μι­κές και κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες που διευ­κο­λύ­νουν τους δρά­στες- τέρα­τα και αφή­νουν τις γυναί­κες απροστάτευτες.

Για­τί τέτοιες βίαιες συμπε­ρι­φο­ρές, που οδη­γούν μέχρι και σε δολο­φο­νί­ες γυναι­κών επει­δή είναι γυναί­κες, δε γεν­νιού­νται σε κοι­νω­νι­κό κενό. Μια νέα γυναί­κα είναι εκτε­θει­μέ­νη σε κάθε είδους κίν­δυ­νο, όσο είναι εξαρ­τη­μέ­νη οικο­νο­μι­κά και κοι­νω­νι­κά, όσο είναι ευά­λω­τη σε πιέ­σεις κι εκβια­σμούς για την πορεία των σπου­δών της και της δου­λειάς της, το μέλ­λον της. Αυτή η άθλια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που βιώ­νου­με γεν­νά και τις σάπιες αξί­ες του ατο­μι­σμού, του αντα­γω­νι­σμού, την αλα­ζο­νεία και την υπο­τί­μη­ση της προ­σω­πι­κό­τη­τας ενός ανθρώπου.

Για να βρει μια γυναί­κα το θάρ­ρος και τη δύνα­μη να απο­κρού­σει, να αντι­στα­θεί και να καταγ­γεί­λει, ακό­μα και να φύγει από μια κακο­ποι­η­τι­κή και παθο­γό­να σχέ­ση, χρειά­ζε­ται ολό­πλευ­ρη κρα­τι­κή στή­ρι­ξη για να μπο­ρεί να στα­θεί στα πόδια της, δηλα­δή για να είναι οικο­νο­μι­κά και κοι­νω­νι­κά ανεξάρτητη.

Πώς θα στη­ρι­χθεί μια γυναί­κα, ένας άνθρω­πος συνο­λι­κό­τε­ρα, όταν οι ελά­χι­στες κρα­τι­κές υπο­δο­μές και υπη­ρε­σί­ες για την ολό­πλευ­ρη στή­ρι­ξη των θυμά­των, δηλα­δή νομι­κή, συμ­βου­λευ­τι­κή, ψυχο­λο­γι­κή, παρα­μέ­νουν υπο­στε­λε­χω­μέ­νες; Όταν οι κυβερ­νή­σεις και η ΕΕ μετρά­νε σε ευρώ τα απα­ραί­τη­τα μέτρα ενη­μέ­ρω­σης, στή­ρι­ξης και πρό­λη­ψης που πρέ­πει να υπάρ­χουν στις γει­το­νιές και στους χώρους εκπαίδευσης;

Δυνα­μώ­νου­με τον αγώ­να απέ­να­ντι σε κάθε κοι­νω­νι­κή ανι­σό­τη­τα, τις δια­κρί­σεις, τη βία κατά των γυναι­κών μέσα από τη συλ­λο­γι­κή διεκ­δί­κη­ση για τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες μας στη μόρ­φω­ση, την εργα­σία, τη ζωή. Αντι­πα­λεύ­ου­με τις απα­ρά­δε­κτες κοι­νω­νι­κές αντι­λή­ψεις σε βάρος των γυναι­κών, που βομ­βαρ­δί­ζουν τον κοι­νό αγώ­να μας για ισό­τι­μα δικαιώ­μα­τα σε όλες και όλους. Δυνα­μώ­νου­με μέσα στους φοι­τη­τι­κούς μας συλ­λό­γους τη συλ­λο­γι­κό­τη­τα και την αλλη­λεγ­γύη, κάνο­ντας πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το «ένας για όλους και όλοι για έναν», σπά­ζο­ντας τις αλυ­σί­δες του ατο­μι­κού δρό­μου. Μόνο έτσι μπο­ρού­με να χτί­σου­με για την καθε­μιά και τον καθέ­να από εμάς πραγ­μα­τι­κή ασπί­δα προστασίας».

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα