Πανσπουδαστική ΚΣ: «Η ΔΑΠ ξεπερνά τον εαυτό της σε αθλιότητα, υπερασπίζεται τη δολοφονική πολιτική που μας έφερε μέχρι εδώ!»

«Μόνο οργή προ­κα­λούν οι κατά­πτυ­στες ανα­κοι­νώ­σεις της ΔΑΠ που απευ­θύ­νε­ται στους φοι­τη­τές και ξεπερ­νώ­ντας τον εαυ­τό της σε αθλιό­τη­τα μας καλεί “να σκύ­ψου­με ευλα­βι­κά το κεφά­λι” την ίδια ώρα που υπε­ρα­σπί­ζε­ται την δολο­φο­νι­κή πολι­τι­κή που μας έφε­ρε μέχρι εδώ!» τονί­ζουν οι εκλεγ­μέ­νοι με την Παν­σπου­δα­στι­κή ΚΣ στα ΔΣ των Φοι­τη­τι­κών Συλ­λό­γων Αθήνας.

Σε ανα­κοί­νω­σή τους σημειώνουν:

«Κατη­γο­ρεί για “μικρο­πο­λι­τι­κή” τους δεκά­δες χιλιά­δες νέους σε όλη τη χώρα που με δάκρυα στα μάτια αλλά και οργή βγή­κα­νε στους δρό­μους, γίνα­νε η “φωνή των νεκρών” για το αυτο­νό­η­το, για να μη συγκα­λυ­φθεί το έγκλη­μα, να τιμω­ρη­θεί η πολι­τι­κή που μας έφε­ρε ως εδώ και την οποία ακό­μα και τώρα που καταρ­ρέ­ουν πανη­γυ­ρι­κά όλοι οι μύθοι της “κερ­δο­φό­ρας ανά­πτυ­ξης τους” τα στε­λέ­χη της ΔΑΠ την υπε­ρα­σπί­ζο­νται!. Μικρο­πο­λι­τι­κή πάνω στους νεκρούς είναι η σκη­νο­θε­τη­μέ­νη θλί­ψη στις κάμε­ρες, με τα υπο­κρι­τι­κά συγνώ­μη γραμ­μέ­να από τους επι­κοι­νω­νιο­λό­γους για την δια­χεί­ρι­ση του πολι­τι­κού τους κόστους, με την προ­σπά­θεια ακό­μα και τώρα να φορ­τώ­σουν τις ευθύ­νες σε “μειο­ψη­φί­ες” και “παθο­γέ­νειες” του δικού τους κρά­τους (για να μην ξεχνιό­μα­στε…), ανα­ζη­τώ­ντας άλλο­θι να προ­ω­θή­σουν ακό­μα περισ­σό­τε­ρο τις δολο­φο­νι­κές κατευ­θύν­σεις της ΕΕ που μας έφε­ραν ως εδώ.

Καλεί τους φοι­τη­τές να μην “παρα­συρ­θούν” και να αφή­σουν την “δικαιο­σύ­νη να κάνει τη δου­λειά της”. Φυσι­κά το είδος της “δικαιο­σύ­νης” που έχει στο μυα­λό της η ΔΑΠ είναι αυτή που έβγα­ζε παρά­νο­μες τις απερ­γί­ες των σιδη­ρο­δρο­μι­κών που προει­δο­ποιού­σαν για το έγκλη­μα. Ευτυ­χώς οι φοι­τη­τές έκα­ναν δική τους υπό­θε­ση την απο­κά­λυ­ψη του εγκλή­μα­τος με τους αγώ­νες τους. Αυτό που φοβά­ται η ΔΑΠ είναι να απο­δο­θούν οι πολι­τι­κές ευθύ­νες και τους απο­μο­νώ­σουν οι φοι­τη­τές! Για­τί η δικαιο­σύ­νη θα κατα­λο­γί­σει τις όποιες ποι­νι­κές ευθύ­νες προ­κύ­ψουν σε πρό­σω­πα που θα απο­δο­θούν κατη­γο­ρί­ες. Τι θα γίνει όμως με τι πολι­τι­κές ευθύ­νες όλων όσων κυβερ­νούν και κυβέρ­νη­σαν τη χώρα; Τώρα είναι η ώρα να τιμω­ρη­θούν όσοι υπη­ρέ­τη­σαν την πολι­τι­κή της απε­λευ­θέ­ρω­σης των μετα­φο­ρών, ιδιω­τι­κο­ποί­η­σαν την ΤΡΑΙΝΟΣΕ και χρύ­σω­ναν κάθε χρό­νο με εκα­τομ­μύ­ρια την ιτα­λι­κή εταιρία.

Για αυτό παθαί­νουν “αμόκ” απέ­να­ντι στις μαζι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις των φοι­τη­τών και τους καλούν να μην έχουν σχέ­ση οι Φοι­τη­τι­κοί Σύλ­λο­γοι με τα εργα­τι­κά σωμα­τεία. Όμως εργα­ζό­με­νοι και φοι­τη­τές μαζί έδει­ξαν ότι έχουν τερά­στια δύνα­μη και αυτό απο­στρέ­φο­νται όλες οι κυβερ­νή­σεις. Για­τί αν κάτι “έχει σχέ­ση” με τους φοι­τη­τι­κούς συλ­λό­γους είναι τα εργα­τι­κά σωμα­τεία, οι αυρια­νοί συνά­δελ­φοι μας, για­τί μετά τα αμφι­θέ­α­τρα αυτούς θα έχου­με δίπλα μας στην δου­λειά, στη ζωή. Αντί­θε­τα καμία σχέ­ση με τους συλ­λό­γους μας δεν έχουν κάτι “κου­κου­λο­φό­ροι” και “στη­μέ­νες ομά­δες” που επι­κα­λεί­ται η ΔΑΠ για φθο­ρές και επει­σό­δια που μπο­ρεί να τους ανα­ζη­τή­σει πίσω από τις διμοι­ρί­ες των ΜΑΤ και να ανα­ζη­τή­σει πλη­ρο­φο­ρί­ες από την κυβέρ­νη­σή της…

Η αμη­χα­νία της ΔΑΠ είναι εμφα­νής. Προ­κα­λεί οργή και πρέ­πει να απομονωθεί!

Δεκά­δες χιλιά­δες νέοι και νέες, φοι­τη­τές και φοι­τή­τριες, βρί­σκο­νται αυτές τις μέρες στους δρό­μους, συζη­τούν στα αμφι­θέ­α­τρα, προ­βλη­μα­τί­ζο­νται, ανα­γνω­ρί­ζουν τις δια­χρο­νι­κές ευθύ­νες όλων όσων κυβέρ­νη­σαν (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) .

Είναι ελπι­δο­φό­ρο στοι­χείο η ζωντα­νή λει­τουρ­γία των φοι­τη­τι­κών συλ­λό­γων, που απο­τε­λούν χώρο συλ­λο­γι­κής έκφρα­σης και οργά­νω­σης των φοι­τη­τών. Όσα εμπό­δια και αν έβα­λε ή προ­σπα­θεί να βάλει η ΔΑΠ θα μας βρει απέ­να­ντί της. Για να μη συγκα­λυ­φθεί η πραγ­μα­τι­κή αιτία του εγκλή­μα­τος, για να μην χαθεί ποτέ ξανά νέος άνθρω­πος για τα κέρ­δη των λίγων. Καλού­με κάθε φοι­τη­τή και φοι­τή­τρια να γυρί­σει την πλά­τη στη ΔΑΠ και τις αθλιό­τη­τες της.

Να σηκώ­σου­με ψηλά το κεφά­λι! Μόνο έτσι θα τιμή­σου­με πραγ­μα­τι­κά τη μνή­μη των συνα­δέλ­φων μας στα Τέμπη, θύμα­τα ενός προ­δια­γε­γραμ­μέ­νου εγκλή­μα­τος και όχι… θυσία όπως προ­σβλη­τι­κά χαρα­κτή­ρι­σε η κυβέρνηση!»

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα