Παρέλαση 28ης Οκτωβρίου: «Μακεδονία ξακουστή…»

Το εμβα­τή­ριο «Μακε­δο­νία ξακου­στή» με στί­χους που παρα­πέ­μπουν σε επι­κίν­δυ­νες εθνι­κι­στι­κές ακρο­βα­σί­ες, ακού­στη­κε στην παρέ­λα­ση της 28ης Οκτω­βρί­ου από μαθή­τριες σχο­λεί­ου της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης, με την ένθερ­μη συμ­με­το­χή της καθη­γή­τριας, όπως φαί­νε­ται στο βίντεο, για να τιμή­σουν, υπο­τί­θε­ται την επέ­τειο (αντί­στοι­χα περι­στα­τι­κά είχα­με και σε άλλες περιοχές).

Σε μια επέ­τειο που τιμά­ται το ΟΧΙ του λαού ο οποί­ος έκα­νε δικιά του υπό­θε­ση την αντί­στα­ση στη φασι­στι­κή εισβο­λή και κατο­χή όταν η πολι­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή ηγε­σία του τόπου είτε έφυ­γε και τον άφη­σε στην τύχη του είτε συνερ­γά­στη­κε με τους κατα­κτη­τές ναζί.

Σε μια στιγ­μή που εθνι­κι­στι­κοί και φασι­στι­κοί κύκλοι επεν­δύ­ουν σε αυτό το τρα­γού­δι για να καλ­λιερ­γή­σουν ένα ψευ­δές πατριω­τι­κό φρό­νη­μα στη νεο­λαία και να σβή­σουν το περιε­χό­με­νου της επε­τεί­ου της 28ης Οκτω­βρί­ου. Όταν ο λαός είναι απο­φα­σι­σμέ­νος τότε γίνε­ται παντο­δύ­να­μος. Όταν ο λαός πάρει τις τύχες στα χέρια του και είναι σωστά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νος,  χτί­ζει μια πολι­τεία ειρη­νι­κή, αδελ­φο­σύ­νης, αλλη­λεγ­γύ­ης, ισό­τη­τας. Δείγ­μα του τι μπο­ρεί έδω­σε στην Ελεύ­θε­ρη Ελλά­δα με την κυβέρ­νη­ση του Βουνού.

Αντι­θέ­τως ο εθνι­κι­σμός είναι η προ­ϋ­πό­θε­ση για το διαί­ρει και βασί­λευε, την υπό­θαλ­ψη εχθρό­τη­τας και αντι­πα­λό­τη­τας μετα­ξύ των λαών που στην σημε­ρι­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα διευ­κο­λύ­νει αφά­ντα­στα τους ευρω­να­τοϊ­κούς σχε­δια­σμούς ακό­μη και στην πολύ επι­κίν­δυ­νη λογι­κή της αλλα­γής συνόρων.

Πέραν αυτών όμως, τη στιγ­μή που η χώρα ολό­κλη­ρη έχει μετα­τρα­πεί σε απέ­ρα­ντο στρα­τό­πε­δο των Αμε­ρι­κα­νών, πρέ­πει και το εμβα­τή­ριο να εκσυγ­χρο­νι­στεί ώστε να αντα­πο­κρί­νε­ται στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα: «Μακε­δο­νία ξακου­στή των Αμε­ρι­κά­νων χώρα».

Τέλος, κάποια στιγ­μή οι δάσκα­λοι και οι καθη­γη­τές θα πρέ­πει να μιλή­σουν στα παι­διά για το ποιος πραγ­μα­τι­κά ήταν ο Αλέ­ξαν­δρος. Όχι τίπο­τα άλλο, θα συνα­ντή­σουν καμιά γορ­γό­να και θα της απα­ντή­σουν ότι ο Μέγας Αλέ­ξαν­δρος ζει και βασιλεύει…

Και με την ευκαι­ρία, θα πρέ­πει η συγκε­κρι­μέ­νη καθη­γή­τρια όπως και οι όμοιοί της να γνω­ρί­ζουν πως όταν οι λαοί αγω­νί­ζο­νται γεγεν­νιού­νται εμβα­τή­ρια που μαζί με όλα τ’ άλλα κλη­ρο­δο­τούν περη­φά­νια στις επό­με­νες γενιές:

Με χίλια ονό­μα­τα μία χάρη
ακρί­τας ειτ’ αρματολός
αντάρ­της, κλέ­φτης, παλληκάρι
πάντα ειν’ ο ίδιος ο λαός.

Μέγας Αλέ­ξαν­δρος, αμφι­λε­γό­με­νη προσωπικότητα