Παραμύθια της Εθνικής Ενότητας

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο  Δημή­τρης Παπα­θα­να­σί­ου //

Δίνουν και παίρ­νουν τα συν­θή­μα­τα, τα ρητά περί εθνι­κής ενό­τη­τας και ομο­ψυ­χί­ας στις εθνι­κές επε­τεί­ους, πολ­λώ δε μάλ­λον όταν αυτές λαμ­βά­νουν χώρα σε περιό­δους αντιξοοτήτων.

Η εκά­στο­τε χρο­νι­κή ή πολι­τι­κή συγκυ­ρία προ­σφέ­ρε­ται για την επα­να­λαμ­βα­νό­με­νη ανα­πα­ρα­γω­γή των…εθνικά ομό­ψυ­χων λόγων ανή­με­ρα των επετειών.

Τόσο στα χρό­νια της δεκα­ε­τούς οικο­νο­μι­κής κρί­σε­ως, όσες και στις μέρες που ακο­λού­θη­σαν, όπως αυτές της απει­λής του Κορω­νοιού, που βιώ­νου­με, το χιλιο­παιγ­μέ­νο μότο της ανα­γκαιό­τη­τας ενός ενω­μέ­νου και αδιαί­ρε­του ελληνισμού,
έκα­νε και κάνει πολ­λές και πολ­λούς να αισθά­νο­νται όμορφα.

Μάλι­στα η επι­σή­μαν­ση πως η απου­σία αυτής της ενό­τη­τας, απο­τε­λεί την αρχή όλων των δει­νών, που βρή­καν, που βρί­σκουν ή που θα βρουν αυτό τον τόπο, έρχε­ται να συμπλη­ρώ­σει το Όνει­ρο Θερι­νής Νυκτός.

Όχι κυρί­ες και κύριοι, κρα­τή­στε τους ευσε­βείς πόθους για λογα­ρια­σμό σας. Ποτέ δεν ήμα­σταν αδιαί­ρε­τη υπόσταση.
Δεν είμα­στε μία αδιαί­ρε­τη υπό­στα­ση. Δεν θα γίνου­με μία αδιαί­ρε­τη υπόσταση.

Και δεν απο­τε­λεί απόρ­ροια κομπλε­ξι­σμού ή τάσε­ως εθνο­μη­δε­νι­σμού η παρα­πά­νω άπο­ψη, παρά μονά­χα συμπέ­ρα­σμα, που εξά­γε­ται από το περιε­χό­με­νο των ιστο­ρι­κών γεγονότων.

Ένας υπό­δου­λος Λαός τόσο στην ντό­πια, επω­φε­λη­μέ­νη από μία τεσ­σά­ρων αιώ­νων Σκλα­βιά ως προς τα συμ­φέ­ρο­ντά της, αστι­κή τάξη όσο και στον ίδιο τον Κατα­κτη­τή δεν μπο­ρεί να θεω­ρεί­ται, πως πάλε­ψε ενω­μέ­νος με τους γηγε­νείς εκμε­ταλ­λευ­τές του, ενά­ντια στον Τύραννο.

Οι κλε­φταρ­μα­τω­λοί των Βου­νών της Ελλη­νι­κής Επι­κρά­τειας, που πρώ­τοι σήκω­σαν τα όπλα ενά­ντια στον Οθω­μα­νι­κό Ζυγό πολύ πριν ξεσπά­σουν οι φωτιές του Ξεση­κω­μού, δεν μπο­ρεί να λογί­ζο­νται ως ενιαία, αδιά­σπα­στη, ομο­ού­σια οντό­τη­τα για χάρη της Ελευ­θε­ρί­ας με τους πρό­κρι­τους, τους Κοτζα­μπά­ση­δες κι όλους εκεί­νους τους Δεσπότες,
που απάρ­τι­ζαν την αστι­κή τάξη του Τουρ­κο­κρα­τού­με­νου Ελλη­νι­κού Έθνους, τη στιγ­μή που οι πρώ­τοι ζητού­σαν έναν τόπο του οποί­ου νοι­κο­κύ­ρη­δες θα καθί­στα­ντο οι ίδιοι κι όχι οι δεύτεροι.

Δεν είναι δυνα­τό, να θεω­ρού­νται οι Μάχες του Ελλη­νο­αλ­βα­νι­κού Μετώ­που ενά­ντια στο Φασι­σμό, από­φα­ση κι έργο ενός Δυνά­στη, που υπήρ­ξε ομοι­δε­ά­της με τους αντι­πά­λους του, τη στιγ­μή που έρι­χνε στο σκο­τά­δι και στα βασα­νι­στή­ρια της Ακρο­ναυ­πλί­ας, τους Έλλη­νες Κομ­μου­νι­στές, που ζητού­σαν να πολε­μή­σουν στην πρώ­τη γραμμή.
Δεν είναι δυνα­τόν να θεω­ρού­νται κομ­μά­τι του Ελλη­νι­σμού, όσοι στά­θη­καν εχθροί της Αντί­στα­σης ενά­ντια στο Ναζι­σμό, είτε από το πόστο του μαυ­ρα­γο­ρί­τη κατά την περί­ο­δο της Κατο­χής (1941–1944), είτε από το ρόλο του συνερ­γά­τη του Κατα­κτη­τή, είτε από τη θέση του διώ­κτη σε βάρος των Αντι­στα­σια­κών, είτε από την ιδιό­τη­τα της Μοναρ­χι­κής Κυβέρ­νη­σης του Καίρου.

Δεν μπο­ρούν να λογα­ριά­ζο­νται ως ένα με τους Αγω­νι­στές της Επα­νά­στα­σης (1821–1827), εκεί­νοι οι προ­ε­στοί, πάντα διψα­σμέ­νοι για εξου­σία, μηχα­νορ­ρά­φοι, που δια­σπεί­ρο­ντας τη διχό­νοια προς πάσα κατεύ­θυν­ση, έκλε­ψαν τον άθλο ενός Λαού και τον παρέ­δω­σαν προς εκμε­τάλ­λευ­ση, λίγο αργό­τε­ρα, στα χέρια μιας Βαυα­ρι­κής Αντιβασιλείας.

Δεν μπο­ρεί ποτέ να μετρη­θεί ως μία ψυχή, ο κατα­πιε­σμέ­νος κολ­λί­γος του Κάμπου στα 1910, που πλη­ρώ­νει με αίμα την προ­σπά­θεια να πάρει στα χέρια του ένα κομ­μά­τι γης, με τον τσι­φλι­κά που κλη­ρο­νό­μη­σε κτή­μα­τα, αγρούς και δου­λο­πά­ροι­κους αντί­στοι­χα, αφού έλα­βε τα σκή­πτρα της εκμε­τάλ­λευ­σης από την φευ­γά­τη Οθω­μα­νι­κή επικυριαρχία.

Δεν μπο­ρεί να λογα­ριά­ζε­ται ως ενιαία μονά­δα ο φοι­τη­τής, που συμ­με­τεί­χε στην Εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου, με τον μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τία που αύξη­σε τα κέρ­δη του, στη­ρί­ζο­ντας την Επτα­ε­τή Δικτα­το­ρία των Συνταγματαρχών.

Οι δια­φο­ρές ανά­με­σα στους Ήρω­ες και στους Εξου­σια­στές που παρά την κοι­νή τους εθνι­κό­τη­τα, τα πεπραγ­μέ­να τους έγρα­ψαν αλλιώς τις σελί­δες των τόμων της Ιστο­ρί­ας, υπήρ­ξαν οι κοι­νω­νι­κές τάξεις, όπου ανή­καν και ο σκο­πός, που αυτοί υπηρετούσαν…

Ο σκο­πός των ανθρώ­πων, που μάχο­νται για μία ζωή δίχως Δυνά­στες από τη μία πλευ­ρά κι ο σκο­πός των Τυράν­νων να αφαι­μά­ξουν τις μάζες όσο περισ­σό­τε­ρο γίνε­ται προς όφε­λός τους, από την άλλη.

Ας μη γελιόμαστε..Δεν υπάρ­χει Εθνι­κή Ενό­τη­τα, για­τί απλού­στα­τα δεν υπήρ­χε ποτέ μία Ελλάδα..

Πάντα υπήρ­χαν δύο Ελλάδες…

Η πρώ­τη ανή­κε, ανή­κει και θα ανή­κει σε αυτούς,  που μάχο­νταν, μάχο­νται και θα μάχο­νται κόντρα σε κάθε αδι­κία, σε όλα τα δεσμά της Υπο­δού­λω­σης, στο­χεύ­ο­ντας στην οργά­νω­ση μίας κοι­νω­νί­ας,  που θα χτι­στεί πάνω στα θεμέ­λια της Ελευ­θε­ρί­ας, της Δικαιο­σύ­νης, της Αλλη­λεγ­γύ­ης,  για όλα τα μέλη της.

η δεύ­τε­ρη ανή­κε, ανή­κει και θα ανή­σει σε αυτούς, που αντι­με­τώ­πι­ζαν τον τόπο αυτόν, ως μετο­χή Χρη­μα­τι­στη­ρί­ου, ανα­λό­γως τα κέρ­δη ή τις ζημί­ες, που αυτή θα επέ­φε­ρε στην τσέ­πη τους.

Όλα τα παρα­πά­νω γεγο­νό­τα, απο­τε­λούν φυσι­κή συνέ­χεια εκεί­νου του κοι­νω­νι­κού φαι­νο­μέ­νου, που ονο­μά­ζου­με ταξι­κή πάλη, από την οποία δεν απεί­χε ποτέ σε καμία ιστο­ρι­κή της φάση, η Ελλη­νι­κή Κοινωνία.

Και δεν μπο­ρεί να ορι­στεί δια­φο­ρε­τι­κά η ταξι­κή πάλη, πέρα από την έννοια της σύγκρου­σης του Λαού
με μία μονί­μως αδη­φά­γα για εξου­σία τυραν­νι­κή Ολι­γαρ­χία – Αριστοκρατία.

Και το συμ­φέ­ρον του Λαού, που καθο­ρί­ζε­ται γύρω από τα δικαιώ­μα­τα της Αξιο­πρέ­πειας, της Ισό­τη­τας και της Ελευ­θε­ρί­ας δεν μπο­ρεί να συμ­βα­δί­σει ποτέ με το συμ­φέ­ρον του μεγα­λο­α­στού, που θα επι­διώ­κει πάντα να οικειο­ποιεί­ται και να εμπο­ρευ­μα­το­ποιεί τα έργα της ανθρώ­πι­νης ύπαρ­ξης όπως και την ίδια με στό­χο το προ­σω­πι­κό όφε­λος του ίδιου και της τάξε­ώς του.

Στις παρού­σες συν­θή­κες αντι­ξο­ό­τη­τας, ας αντι­στοι­χί­σου­με αυτά τα γεγο­νό­τα με την ήδη υπάρ­χου­σα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και θα κατα­λή­ξου­με πάλι στο ίδιο επα­να­λαμ­βα­νό­με­νο συμπέ­ρα­σμα, πως όσο υπάρ­χουν, δεσμώ­τες και δέσμιοι, εκμε­ταλ­λευ­τές και θύμα­τα εκμε­ταλ­λεύ­σε­ων, αφέ­ντες και δού­λοι, προ­νο­μιού­χοι στην Υγεία, στην Εκπαί­δευ­ση, στην Ευη­με­ρία και από­κλη­ροι από όλα αυτά τα δικαιώ­μα­τα, είναι αδύ­να­το να υπάρ­ξει Εθνι­κή Ενότητα
τόσο στην Ελλη­νι­κή όσο και στις υπό­λοι­πες Κοι­νω­νί­ες του Κόσμου.

Αυτά τα λίγα σχε­τι­κά με τα Παρα­μύ­θια της Ομοψυχίας.