Παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στη Βέροια το βιβλίο «Ψιθύριζε όταν μιλάς για αγάπη»

Στον κατά­με­στο Πολυ­χώ­ρο “Ελιά ” της Βέροιας παρου­σιά­στη­κε το από­γευ­μα της Τετάρ­της 15/12 το βιβλίο της Βάσως Ελευ­θε­ριά­δου-Γαλά­νη “Ψιθύ­ρι­ζε, όταν μιλάς για αγά­πη” εκδό­σεις ΑΤΕΧΝΩΣ, με την υπο­στή­ρι­ξη του βιβλιο­πω­λεί­ου “Εξώ­φυλ­λο”.

Για το βιβλίο μίλη­σαν η Δέσποι­να Παπα­γιαν­νού­λη, εκπαι­δευ­τι­κός και θεα­τρο­λό­γος, η Ιωάν­να Παλιού­ρα, επι­με­λή­τρια της έκδο­σης και ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας, δημο­σιο­γρά­φος και συγγραφέας.
Στην αρχή δια­βά­στη­κε ο χαι­ρε­τι­σμός του εκδο­τι­κού οίκου «Ατέ­χνως»

«Αγα­πη­τοί φίλοι,
Λυπού­μα­στε που σήμε­ρα δεν είμα­στε μαζί σας, στην παρου­σί­α­ση του βιβλί­ου της Βάσως. Ψυχή τε (και σώμα­τι) όμως είμα­στε μαζί σας και δίπλα στη Βάσω που μας τίμη­σε με την εμπι­στο­σύ­νη της. Το «Ψιθύ­ρι­ζε όταν μιλάς για αγά­πη», ένα μυθι­στό­ρη­μα για τον έρω­τα, την αγά­πη, τον πόνο της απώ­λειας… τα ανθρώ­πι­να, είναι αντί­στοι­χο του πλη­θω­ρι­κού και αισιό­δο­ξου χαρα­κτή­ρα της Βάσως.
Ευχό­μα­στε να είναι καλο­τά­ξι­δο, το αξί­ζει. Εμείς, στις εκδό­σεις Ατέ­χνως νιώ­θου­με χαρά που έχου­με στον κατά­λο­γό μας αυτό το βιβλίο. Ευχό­μα­στε στη Βάσω, νέες εξί­σου τιμη­τι­κές δημιουργίες.
Ευχα­ρι­στού­με την επι­με­λή­τρια της έκδο­σης κα Ιωάν­να Παλιού­ρα για την εξαι­ρε­τι­κή δου­λειά της και την συμ­βο­λή της στην επι­με­λη­μέ­νη έκδο­ση και την παρου­σία της στη σημε­ρι­νή εκδήλωση.
Ευχα­ρι­στού­με την κα Παπα­γιαν­νού­λη Δέσποι­να και τον φίλο Αλέ­κο Χατζηκώστα.
Ευχα­ρι­στού­με το βιβλιο­πω­λείο Εξώ­φυλ­λο και την κα Μαρία Πέτ­κου για τη συνερ­γα­σία στην υλο­ποί­η­ση αυτής της εκδήλωσης.
Ευχα­ρι­στού­με τη διεύ­θυν­ση και τους εργα­ζό­με­νους του χώρου που φιλο­ξε­νεί την εκδήλωση.
Ευχα­ρι­στού­με εσάς όλους που αυτό το από­γευ­μα, σε μια δύσκο­λη περί­ο­δο, στη­ρί­ζε­ται με την παρου­σία σας το βιβλίο και τη Βάσω.
Ενό­ψει των γιορ­τών και της αλλα­γής του χρό­νου, ευχό­μα­στε καλές γιορ­τές, καλή χρονιά.
Για τις εκδό­σεις Ατέχνως
Ηρα­κλής Κακαβάνης»

 

 

 

Στη συνέ­χεια ακο­λού­θη­σε η παρέμ­βα­ση του δημο­σιο­γρά­φου-συγ­γρα­φέα Αλέ­κου Χατζη­κώ­στας που τόνισε:

«Το πρώ­το βιβλίο της Βάσ­σως, από πρώ­τη άπο­ψη μου προ­κά­λε­σε το ενδια­φέ­ρον λόγω εντο­πιό­τη­τας. Εξη­γού­με: Στο εξώ­φυλ­λο είναι οι περί­φη­μες ανθι­σμέ­νες ροδα­κι­νιές του κάμπου της Βέροιας. Μονα­δι­κός χώρος που πλέ­ον έχει γίνει σκη­νι­κό ται­νιών, θεα­τρι­κών παρα­γω­γών, αλλά πλέ­ον χρη­σι­μο­ποιεί­ται και ως ντε­κόρ για γάμους (εξα­γώ­γι­μο πλέ­ον προ­ϊ­όν…). Είναι το πρώ­το βιβλίο που τις έχει πλέ­ον και στο εξώ­φυλ­λο. Δια­βά­ζο­ντας τους χώρους που εξε­λίσ­σε­ται δεν λεί­πει η Βέροια και οι παρα­δο­σια­κές γωνιές της, τα παρα­δο­σια­κά σπί­τια, το άρω­μα της, αλλά και ο τρό­πος λει­τουρ­γί­ας των κατοί­κων μετα­δί­δε­ται μέσα από τις σελί­δες του.

Πρό­κει­ται για ένα καθα­ρά ερω­τι­κό μυθι­στό­ρη­μα με «πινε­λιές» (τις θέλω πάντα περισ­σό­τε­ρες) της περιρ­ρέ­ου­σας κοι­νω­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Μία ιστο­ρία με αρκε­τούς «μικρούς» χαρα­κτή­ρες, λίγους όμως πρω­τα­γω­νι­στές-πρω­τα­γω­νί­στριες που έχει το στοι­χείο του λυρι­σμού αλλά και του φαντα­στι­κού, γλυ­κό­πι­κρο θα έλε­γα και μ’ ένα τέλος που κανείς δεν θα μπο­ρού­σε να προ­βλέ­ψει. Μία ιστο­ρία που συμπυ­κνώ­νει πολ­λές μικρό­τε­ρες ανθρώ­πι­νες ιστο­ρί­ες που ίσως έχουν ζήσει πολλοι/ες απ’ όλους εμάς. Στη ροή του, δεν λεί­πουν και μια σει­ρά από­ψεις της συγ­γρα­φέ­ως για τα ζητού­ντα του έρω­τα, των κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων και συμ­βι­βα­σμών με έναν ιδιαί­τε­ρα ποι­η­τι­κό λόγο.

Πρό­κει­ται για ένα βιβλίο ευκο­λο­διά­βα­στο που δια­βά­ζε­ται μονο­ρού­φι. Άρα και όσοι έχουν πλέ­ον περιο­ρί­σει – κακώς βέβαια- την ανα­γνω­στι­κή τους ενα­σχό­λη­ση με το φβ και το τουι­τερ μπο­ρούν κάλ­λι­στα να το δια­βά­σουν ευχά­ρι­στα κάνο­ντας του­λά­χι­στον μία νέα αρχή… Είναι ένα βιβλίο που θέλει κυρί­ως να διε­γεί­ρει το συναί­σθη­μα και όχι τόσο τη σκέ­ψη και τη λογι­κή. Άλλω­στε και ο έρω­τας δεν μας οδη­γεί σε παρό­μοια μονοπάτια…»

Στην παρέμ­βα­σή της η Δέσποι­να Παπα­γιαν­νού­λη υπογράμμισε:

«…Σε όλο το βιβλίο η ευτυ­χία και η δυστυ­χία εναλ­λάσ­σο­νται, κρα­τώ­ντας τον ανα­γνώ­στη με την αίσθη­ση μιας παναν­θρώ­πι­νης δικαιο­σύ­νης. Η συντρι­βή και η πτώ­ση της ηρω­ί­δας στον έρω­τα, την οδη­γούν σε μια ανά­στα­ση μέσα από έναν και­νούρ­γιο έρω­τα, για­τί η ζωή συνε­χί­ζε­ται κι ο έρω­τας, με έρω­τα περνάει.

Ένας έρω­τας μετου­σιώ­νε­ται σε αγά­πη και αντι­στέ­κε­ται στο φθο­ρο­ποιό χρό­νο της συμ­βί­ω­σης, μέσα στο γάμο. Τη βαριά αρρώ­στια που χτυ­πά­ει απρο­σκά­λε­στη τον αγα­πη­μέ­νο της Δανά­ης και τον οδη­γεί στην παντο­τι­νή ανα­χώ­ρη­ση, την πολε­μά­νε, οι δύο, σα θεριά, σαν ένας.

Εδώ, η ανα­το­μία μιας επι­θα­νά­τιας πορεί­ας, παρει­σφρέ­ει, τρα­γι­κά, στην αφή­γη­ση και κρύ­βει, αρι­στο­τε­χνι­κά, τα προ­σω­πι­κά βιώ­μα­τα της συγ­γρα­φέ­ως. Βιώ­μα­τα που ανα­μι­γνύ­ο­νται με τη μυθο­πλα­σία, αυτήν που πάντα ακου­μπά­ει στη φύση που λυτρώνει.

Σε όλο το βιβλίο, είναι θαυ­μα­στό πώς η Βάσω αφή­νει να ανα­δυ­θεί ανά­γλυ­φα, έτσι απλά και de profundis, αυτή η επι­μο­νή της βασι­κής ηρω­ί­δας, της Δανά­ης, να πετά­ξει και να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει την επι­θυ­μία της για αγάπη.

Είναι η επι­θυ­μία όλων μας να αγα­πή­σου­με και να αγα­πη­θού­με, να αφή­σου­με απο­γό­νους και να κλεί­σου­με τον κύκλο μας, γεμά­τοι από στιγ­μές ευτυ­χί­ας που προ­σφέ­ρουν τα απλά πράγ­μα­τα της ζωής.

Το στοι­χείο της ανα­τρο­πής , που οφεί­λει να έχει κάθε βιβλίο που σέβε­ται τον εαυ­τό του, εμφα­νί­ζε­ται ανα­πά­ντε­χα στα τελευ­ταία επει­σό­δια της αφή­γη­σης, αυτά που συν­θέ­τουν τον επί­λο­γο, στη δύση της ζωής της Δανάης.

Βλέ­πε­τε, ο άνθρω­πος κάθε φορά αγα­πά­ει δια­φο­ρε­τι­κά και μια μεγά­λη αγά­πη που έγι­νε κάπο­τε πλη­γή για τη Δανάη, αφού την περί­με­νε και δεν ήρθε, απο­κα­λύ­πτε­ται, προς το τέλος, μέσα από τη θυσία.

Με αυτή την αίσθη­ση της από­λυ­της ολο­κλή­ρω­σης που δωρί­ζει η θυσία, την αίσθη­ση της πλη­ρό­τη­τας που στο­λί­ζει την ψυχή, τελειώ­νει αυτό το ταξί­δι στα μέρη της αγάπης.
Η τελευ­ταία φρά­ση του βιβλί­ου είναι μια ανα­φο­ρά στον απρό­σμε­νο «συνο­δοι­πό­ρο της καρ­διάς που μάζε­ψε τους άγριους ανέ­μους και τους έκα­νε τρα­γού­δια για κείνη».

Εδώ, ας μου επι­τρα­πεί, κλεί­νο­ντας, να σας εκμυ­στη­ρευ­θώ αυτό που μου είπε η Βάσω. Ότι δηλα­δή το αγα­πη­μέ­νο της τρα­γού­δι που θα μπο­ρού­σε να σφρα­γί­σει την ουσία του βιβλί­ου της, είναι αυτό που τρα­γου­δά­ει η Νατά­σα Μπο­φί­λιου και που έχει τον τίτλο, «η καρ­διά πονά­ει όταν ψηλώνει».

Την ευχα­ρι­στώ που μέσα από τους ψίθυ­ρους της ψυχής της, μου έδω­σε την ευκαι­ρία να την ακο­λου­θή­σω σε αυτή την ανύ­ψω­ση, καθώς ψήλω­σε και η δική μου καρ­διά, μέσα από τον πόνο της αγάπης…»

Στην παρέμ­βα­ση της η συγ­γρα­φέ­ας Βάσω Ελευ­θε­ριά­δη-Γαλά­νη σημεί­ω­σε ότι ξεκί­νη­σε από την παλιά της συνή­θεια χρό­νων, να περ­νά­ει στο χαρ­τί κάποια πράγ­μα­τα, τελεί­ως πρό­χει­ρα, χωρίς να φαντά­ζε­ται ότι αυτό θα την οδη­γού­σε κάπο­τε στο γρά­ψι­μο ενός βιβλίου.

Για δύο χρό­νια ασχο­λή­θη­κε με το γρά­ψι­μό του, με πολ­λά βιω­μα­τι­κά της στοι­χεία να υπει­σέρ­χο­νται στη μυθο­πλα­σία του.

Μέσα από τους ήρω­ές της ξανα­έ­ζη­σε έντο­να τις αντι­θέ­σεις της ζωής με τις χαρές και τις λύπες της, ταξι­δεύ­ο­ντας μέσα από τις γραμ­μές του.

Ευχα­ρι­στώ­ντας όσους έπαι­ξαν ρόλο στην ολο­κλή­ρω­ση του βιβλί­ου της, κατέ­λη­ξε με τη φρά­ση της κοσμο­θε­ω­ρί­ας της “Ίσως αυτά που έχου­με να είναι και τα πιο σημαντικά…”.

Η επι­με­λή­τρια του βιβλί­ου Ιωάν­να Παλιού­ρα μίλη­σε αρχι­κά για τη συγκί­νη­ση που της προ­κα­λεί το να έρθει στη Βέροια, την πόλη που γεν­νή­θη­κε, για να περά­σει στη συνέ­χεια στους τρεις ήρω­ες του βιβλί­ου, γύρω από τους οποί­ους πλέ­κο­νται τα γεγονότα.Θέμα η δύνα­μη της αγά­πης, που μπο­ρεί να υπο­μεί­νει και τις πιο δύσκο­λες κατα­στά­σεις. Στην εξέ­λι­ξη του βιβλί­ου οι δύο άντρες ήρω­ες κινού­νται μέσα από κρυμ­μέ­να μυστι­κά και πάθη, προ­κει­μέ­νου να προ­σφέ­ρουν στη Δανάη την αγάπη.Γλώσσα απλή, ματιά διεισ­δυ­τι­κή και καται­γι­στι­κές ανα­τρο­πές χαρα­κτη­ρί­ζουν το βιβλίο, μαζί με έντο­να αντι­κρουό­με­να συναι­σθή­μα­τα. ‘Ερω­τας, αγά­πη, φιλία και φύση, αλλά και κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα απο­τε­λούν τα θέμα­τα που απα­σχο­λούν τη συγ­γρα­φέα, για να κατα­λή­ξει τελι­κά στο από­σταγ­μα του βιβλί­ου της “Η ζωή είναι ένα δώρο”, ολο­κλή­ρω­σε κλεί­νο­ντας η Ιωάν­να Παλιούρα.

Τέλος η συγ­γρα­φέ­ας υπέ­γρα­ψε τα βιβλία της που ας σημειω­θεί εξα­ντλή­θη­καν τα υπάρχοντα!

Ψιθύ­ρι­ζε όταν μιλάς για αγά­πη, της Βασι­λι­κής Ελευ­θε­ριά­δου – Γαλάνη