Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ: Διεκδικεί το … «υπουργείο αντιπολίτευσης» στην επόμενη κυβέρνηση

Με το προ­πα­γαν­δι­στι­κό ανέκ­δο­το της …«αξιό­πι­στης αντι­πο­λί­τευ­σης» συνε­χί­ζει να πορεύ­ε­ται το ΠΑΣΟΚ, στον δρό­μο προς τις εκλο­γές της 25ης Ιού­νη, όταν το κοι­νό μετε­κλο­γι­κό πρό­γραμ­μα με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ επι­βε­βαιώ­νει το πόσο αντι­λαϊ­κός ήταν, είναι και θα είναι ο ρόλος του. Την ίδια στιγ­μή όλο και περισ­σό­τε­ρα στε­λέ­χη του κάνουν καθα­ρό πως μπο­ρούν να συγκυ­βερ­νή­σουν με τη ΝΔ.

Σε συνέ­ντευ­ξή του χτες στον ΑΝΤ1, ο πρό­ε­δρος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, Ν. Ανδρου­λά­κης, είπε, μετα­ξύ άλλων, ότι το ΠΑΣΟΚ έχει «ιστο­ρι­κή στά­ση στα πράγ­μα­τα και εννοώ σε σχέ­ση με την οικο­νο­μι­κή κρί­ση και τη θέση της χώρας στην ΕΕ». Για να δεί­ξει πόσο αξιό­πι­στο είναι το ΠΑΣΟΚ (και απέ­να­ντι σε ποιους ενδια­φέ­ρε­ται να φανεί αξιό­πι­στο) ανέ­τρε­ξε στο 2010 για να πει ότι «το ΠΑΣΟΚ κρά­τη­σε τη χώρα στο ευρώ (…) Είπα­με την από­λυ­τη αλή­θεια, το πλη­ρώ­σα­με και θεω­ρώ ότι στην πορεία των πραγ­μά­των δικαιω­θή­κα­με, διό­τι όλοι πάνω — κάτω πήγαν στην ίδια στρα­τη­γι­κή, μετά βέβαια που έγι­ναν πρω­θυ­πουρ­γοί». Εξαρ­χής, δηλα­δή, παρα­δέ­χε­ται και ο ίδιος ότι το ΠΑΣΟΚ βρί­σκε­ται στην ίδια ομά­δα με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, υπη­ρε­τώ­ντας την αντι­λαϊ­κή στρα­τη­γι­κή της ΕΕ και του κεφα­λαί­ου. Και μιλά για μια περί­ο­δο κατά την οποία το ΠΑΣΟΚ μαζί με τη ΝΔ «πέρα­σαν» μια σει­ρά από μέτρα που τσά­κι­σαν τον λαό, ισχύ­ουν μέχρι και σήμε­ρα και θα συνε­χί­σουν να ισχύ­ουν και τα επό­με­να χρόνια.

Παρ’ όλα αυτά, ο Ν. Ανδρου­λά­κης επα­νέ­λα­βε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι «ο αξιό­πι­στος προ­ο­δευ­τι­κός πόλος για να έχει πραγ­μα­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση αυτή η δημοκρατία».

Δεί­χνο­ντας, δε, πώς ακρι­βώς αντι­λαμ­βά­νε­ται την «αντι­πο­λί­τευ­ση» έκα­νε λόγο για «παρα­γω­γι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση» του ΠΑΣΟΚ. Τι σημαί­νει αυτό; Οπως είπε, να μπαί­νει «εμπό­διο και τεί­χος σε ό,τι υπο­νο­μεύ­ει το δημό­σιο συμ­φέ­ρον από την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, αλλά όταν είναι κάτι σωστό το στη­ρί­ζου­με (…) Δεν λέμε σε όλα όχι. Αυτό είναι η κουλ­τού­ρα της παρα­γω­γι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης». Βέβαια, έχο­ντας στη­ρί­ξει το ΠΑΣΟΚ το 70% των νομο­σχε­δί­ων της ΝΔ της προη­γού­με­νης 4ετίας, δεν φαί­νε­ται να υπάρ­χουν και μεγά­λες δια­φο­ρές από μια «συμπο­λί­τευ­ση».

Εξάλ­λου, φαί­νε­ται ξεκά­θα­ρα όταν ακό­μα και προ­ε­κλο­γι­κά το …εύρος της «αντι­πο­λί­τευ­σης» του ΠΑΣΟΚ είναι τόσο όσο χωρά­ει στον κοστο­λο­γη­μέ­νο «κορ­σέ» των προ­α­παι­τού­με­νων και του υπερ­μνη­μο­νί­ου. Γι’ αυτό και ο Ν. Ανδρου­λά­κης ανέ­φε­ρε ότι αυτά που έτα­ξε η ΝΔ δεν μπο­ρεί να τα υλο­ποι­ή­σει, για­τί θα έχου­με πάλι ασφυ­κτι­κό δημο­σιο­νο­μι­κό πλαί­σιο, παρα­πέ­μπο­ντας στην Εκθε­ση της Κομι­σιόν. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δηλα­δή, ο δια­γκω­νι­σμός γίνε­ται για το ποιος είναι πιο «ρεα­λι­στής» με βάση το κοι­νό πρό­γραμ­μα ΝΔ — ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ.

Ενα κοι­νό πρό­γραμ­μα τόσο εμφα­νές, που οδη­γεί αβί­α­στα στην ερώ­τη­ση περί συγκυ­βέρ­νη­σης του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, αν η τελευ­ταία δεν έχει αυτο­δυ­να­μία. Ο Ν. Ανδρου­λά­κης απέ­φυ­γε το «διά ταύ­τα», λέγο­ντας ότι «δεν υπάρ­χει συγκυ­βέρ­νη­ση με τη ΝΔ», καθώς με «τα σημε­ρι­νά δεδο­μέ­να» (το απο­τέ­λε­σμα της 21ης Μάη) σε ενι­σχυ­μέ­νο σύστη­μα η ΝΔ «έχει 172 έδρες»… Σα να μην υπάρ­χουν νέες εκλο­γές μπροστά.

Πάντως, πιο ξεκά­θα­ρα, η Μιλέ­να Απο­στο­λά­κη, μιλώ­ντας στο MEGA, σε αντί­στοι­χη ερώ­τη­ση είπε ότι σε περί­πτω­ση που η ΝΔ δεν έχει αυτο­δυ­να­μία, η απά­ντη­ση του ΠΑΣΟΚ είναι «βεβαί­ως πάμε να κυβερ­νή­σου­με, προ­γραμ­μα­τι­κό πλαί­σιο, τρία αδια­πραγ­μά­τευ­τα, τα υπό­λοι­πα δια­πραγ­μα­τεύ­σι­μα και τρί­το πρό­σω­πο πολι­τι­κό κοι­νής απο­δο­χής». Μια χαρά βρί­σκε­ται πάνω στο τρα­πέ­ζι η συνερ­γα­σία, δηλα­δή. Εξάλ­λου, όπως είπε η ίδια, «είναι κοι­νω­νι­κή ανα­γκαιό­τη­τα σήμε­ρα η χώρα να απο­κτή­σει ένα διπο­λι­κό σύστη­μα, έναν δικομ­μα­τι­σμό λει­τουρ­γι­κό». Και θυμά­ται ο λαός πολύ καλά τον «λει­τουρ­γι­κό δικομ­μα­τι­σμό» του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που αξιο­ποι­ή­θη­κε για χρό­νια προ­κει­μέ­νου να εγκλω­βί­ζει τη λαϊ­κή ψήφο σε μια πολι­τι­κή πάντα αντι­λαϊ­κή, μέχρι του σημεί­ου που συγκυ­βέρ­νη­σαν και έφε­ραν παρέα το 2ο μνημόνιο.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο