Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ: Ο Δεκέμβρης του ’44 παρακαταθήκη στους αγώνες του σήμερα για κοινωνική απελευθέρωση

«H ταξι­κή μάχη του ηρω­ι­κού Δεκέμ­βρη του ’44 παρα­κα­τα­θή­κη στους αγώ­νες του σήμε­ρα για κοι­νω­νι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση» επι­ση­μαί­νει η ΠΕΑΕΑ — ΔΣΕ σε ανα­κοί­νω­ση για την φετι­νή επέτειο. 

Η ανα­κοί­νω­ση:

Την 3η Δεκέμ­βρη 1944, ο Αστι­κός πολι­τι­κός κόσμος, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τους οπλι­σμέ­νους ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες, τους Χίτες, όλους τους δωσί­λο­γους εγκλη­μα­τί­ες συνερ­γά­τες των Γερ­μα­νών κατα­κτη­τών και άλλα ένο­πλα τμή­μα­τά τους, μαζί με την ένο­πλη επέμ­βα­ση των ιμπε­ρια­λι­στι­κών Βρε­τα­νι­κών στρα­τευ­μά­των, έπνι­ξαν στο αίμα το λαό της Αθή­νας προ­κει­μέ­νου να στε­ριώ­σουν την αστι­κή εξου­σία που είχε χρε­ο­κο­πή­σει στη συνεί­δη­ση του ελλη­νι­κού λαού. Για­τί ο αστι­κός πολι­τι­κός κόσμος είτε συνερ­γά­στη­κε με το ναζί κατα­κτη­τή είτε εγκα­τέ­λει­ψε το λαό φεύ­γο­ντας με τους συμ­μά­χους του Βρε­τα­νούς στη Μέση Ανα­το­λή. Θα μένει στη μνή­μη του λαού μας αιώ­νιο σύμ­βο­λο όπως κατα­γρά­φη­κε, το πύρι­νο σύν­θη­μα στο πανό της δια­δή­λω­σης του ΕΑΜ στο Σύνταγ­μα, πως: «Όταν ο λαός βρί­σκε­ται μπρο­στά στον κίν­δυ­νο της τυραν­νί­ας δια­λέ­γει ή τις αλυ­σί­δες ή τα όπλα».

Η εγκλη­μα­τι­κή επί­θε­ση σε βάρος του Ελλη­νι­κού λαού, την 3η Δεκέμ­βρη ’44 προ­σχε­διά­στη­κε, οργα­νώ­θη­κε και πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε από τους Βρε­τα­νούς ιμπε­ρια­λι­στές υπό τον Ουίν­στον Τσόρ­τσιλ και την Ελλη­νι­κή Αστι­κή τάξη με τους εκπρο­σώ­πους της (το Βασι­λι­κό Παλά­τι και τους Γ. Παπαν­δρέ­ου, Πλα­στή­ρα — Σοφού­λη­δες — Τσαλ­δά­ρη, το Μετα­ξι­κό σκυ­λο­λόι — Παπά­γο και λοι­πούς …«ευυ­πό­λη­πτους» εκπρο­σώ­πους της Αστι­κής τάξης της χώρας μας.

Η όλη μεθό­δευ­ση ξεκί­νη­σε από την έναρ­ξη του απε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώ­να, με την προ­σπά­θεια χει­ρα­γώ­γη­σης και υπο­τα­γής στα σχέ­δια των αστών και των Βρε­τα­νών ιμπε­ρια­λι­στών, για να χτυ­πή­σουν το λαϊ­κό απε­λευ­θε­ρω­τι­κό κίνη­μα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Με τις παγί­δες που έστη­σαν σε βάρος της ηγε­σί­ας τους, με τη συγκρό­τη­ση δήθεν αντι­στα­σια­κών ένο­πλων οργα­νώ­σε­ων όπως ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ, αλλά με σκο­πό το τσά­κι­σμα των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και με λογής απα­ρά­δε­κτες Συμ­φω­νί­ες, όπως Λιβά­νου, Καζέρ­τας κλπ, στις οποί­ες το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ λαθε­μέ­να συμ­με­τεί­χε στο όνο­μα της «εθνι­κής ενό­τη­τας», δηλα­δή της συνερ­γα­σί­ας με τους αστούς. Κι αφού δεν κατά­φε­ραν, τελι­κά, να «βάλουν στο χέρι» το ΕΑΜι­κό Αντι­στα­σια­κό απε­λευ­θε­ρω­τι­κό κίνη­μα (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και φυσι­κά το ΚΚΕ που πρω­το­στά­τη­σε), μπρο­στά στον κίν­δυ­νο να χαθεί η αστι­κή εξου­σία, την 3η Δεκέμ­βρη ‑με δεδο­μέ­νη την επι­δί­ω­ξη αστών και Βρε­τα­νών για να αφο­πλί­σουν τον ΕΛΑΣ και το ΕΑΜι­κό λαϊ­κό κίνη­μα, κι ενώ ακό­μα ο λαός μας δεν είχε προ­λά­βει να χαρεί την απε­λευ­θέ­ρω­σή του από το φασί­στα κατακτητή‑, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τα εγκλη­μα­τι­κά στοι­χεία των δωσί­λο­γων ταγ­μα­τα­σφα-ληστών που είχαν φρο­ντί­σει να δια­σώ­σουν από την οργή του λαού μας προη­γού­με­να, επι­τέ­θη­καν απροει­δο­ποί­η­τα με τα όπλα, στον άοπλο λαό στο Σύνταγ­μα. Επι­χει­ρώ­ντας ένο­πλα να τσα­κί­σουν το λαϊ­κό απε­λευ­θε­ρω­τι­κό κίνη­μα που αγω­νι­ζό­ταν για να πάρει ο λαός τις τύχες του στα χέρια του.

Η απά­ντη­ση του Αθη­ναϊ­κού λαού με το πύρι­νο σύν­θη­μα του πανό στη δια­δή­λω­ση του ΕΑΜ στο Σύνταγ­μα προσ­διό­ρι­ζε την επι­λο­γή του να μην υπο­τα­χθεί και να αντι­στα­θεί στους νέους ιμπε­ρια­λι­στές και τους υπο­τα­κτι­κούς της Αστι­κής τάξης. Έτσι ακο­λού­θη­σε η επο­ποι­ία των 33 ημε­ρών μαχών του ΕΛΑΣ μαζί με το λαό της Αθή­νας κατά των Εγγλέ­ζων νέο-αποι­κιο­κρα­τών και των Αγγλι­κών τάνκς, κατά του εσμού των ταγ­μα­τα­σφα­λι­τών της Χωρο­φυ­λα­κής, των Χιτών, Μπου­ρα­ντά­δων και των υπο­τα­κτι­κών εθνι­κι­στι­κών δυνά­με­ων της 3ης Ορει­νής Ταξιαρ­χί­ας και του Ιερού Λόχου.

Ο λαός της Αθή­νας, οι ΕΑΜί­τες, ΕΛΑ­Σί­τες με μπρο­στά­ρη­δες τους Κομ­μου­νι­στές, έγρα­ψαν νέες σελί­δες ηρω­ϊ­κής Αντί­στα­σης και δρά­σης. Όμως η μάχη ήταν συντρι­πτι­κά άνι­ση καθώς περί­που, 6.400 μαχητές/τριες του Α’ ΣΣ του ΕΛΑΣ με ελα­φρύ οπλι­σμό και άλλοι 3.500 άνδρες της ΙΙης Μεραρ­χί­ας ανα­γκά­στη­καν, τις πρώ­τες μέρες, να αντι­με­τω­πί­σουν 2.500 της Ορει­νής Ταξιαρ­χί­ας, 500 του Ιερού Λόχου, 3.000 της Χωρο­φυ­λα­κής και άλλους ένο­πλους σχη­μα­τι­σμούς δοσί­λο­γων της κατο­χής και, κυρί­ως να αντι­με­τω­πί­σουν δύνα­μη 60 χιλιά­δων βρε­τα­νι­κού στρα­τού με 80 αερο­πλά­να, 200 τανκς και πολ­λά πυρο­βό­λα, ενώ μονά­δες του βρε­τα­νι­κού στό­λου με τα πυρο­βό­λα τους από το Φάλη­ρο κανο­νιο­βο­λού­σαν την πρω­τεύ­ου­σα και, ταυ­τό­χρο­να, εξα­σφά­λι­ζαν τον εφο­δια­σμό των στρα­τευ­μά­των τους.

Παρ’ όλα αυτά, ο λαός της Αθή­νας, δίπλα και μαζί με τους μαχη­τές του ΕΛΑΣ με το όπλο στο χέρι έδω­σαν ηρω­ϊ­κές μάχες γρά­φο­ντας νέες σελί­δες ηρω­ϊ­σμού. Ενώ οι άοπλες λαϊ­κές μάζες ρίχτη­καν με ηρω­ϊ­σμό και αυτο­θυ­σία για τη δημιουρ­γία οδο­φραγ­μά­των κατά των Βρε­τα­νι­κών τανκς, είτε για την περί­θαλ­ψη των τραυ­μα­τιών αλλά και για τη σωτη­ρία του λαού της Αθή­νας με την εξα­σφά­λι­ση των ανα­γκαί­ων τροφίμων.

Οργα­νώ­θη­καν λαϊ­κά συσ­σί­τια για παι­διά και τους χτυ­πη­μέ­νους από τους βομ­βαρ­δι­σμούς ανθρώ­πους. Επί­σης οργα­νώ­θη­καν δεκά­δες νοσο­κο­μεια­κές μονά­δες χάρη στις εκα­το­ντά­δες εθε­λο­ντές για­τρούς, νοση­λευ­τές και νοση­λεύ­τριες, με ένα ευρύ δίκτυο τραυ­μα­τιο­φο­ρέ­ων. Πολ­λές είναι οι γυναί­κες που δια­κρί­θη­καν σ’ αυτές τις δύσκο­λες συν­θή­κες, τόσο στις λαϊ­κές μαζι­κές οργα­νώ­σεις όσο και στα μάχι­μα τμή­μα­τα του ΕΛΑΣ στην πρώ­τη γραμ­μή. Οι δυνά­μεις του ΕΛΑΣ που αντι­στά­θη­καν και πολέ­μη­σαν ηρω­ϊ­κά, ωστό­σο, ανα­γκά­στη­καν να υπο­χω­ρή­σουν μετά από 33 μέρες μαχών και με πολ­λές θυσί­ες, μπρο­στά στη συντρι­πτι­κή υπε­ρο­πλία των επι­τι­θέ­με­νων ενό­πλων δυνά­με­ων των αστών και των Βρετανών.

Δυστυ­χώς οι δυνά­μεις του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ δεν είχαν προ­ε­τοι­μα­στεί για την επερ­χό­με­νη ταξι­κή σύγκρου­ση ώστε να δώσουν από τις καλύ­τε­ρες θέσεις αυτή τη μάχη που, κάτω από ορι­σμέ­νες συν­θή­κες, θα μπο­ρού­σε να ήταν νικη­φό­ρα για το λαό και την εξου­σία του. Ο κύριος όγκος των δυνά­με­ων του ΕΛΑΣ έμει­νε έξω από την Αθή­να και δεν πήρε μέρος στις μάχες, ενώ είχαν προη­γη­θεί οι απα­ρά­δε­κτες Συμ­φω­νί­ες του Λιβά­νου και της Καζέρ­τας, για­τί το ΚΚΕ δεν αντι­με­τώ­πι­σε τον εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό αγώ­να ως κρί­κο στην πάλη για την κατά­κτη­ση της εργα­τι­κής εξου­σί­ας. Αυτο­νό­μη­σε τον αγώ­να ενά­ντια στους κατα­κτη­τές από τον αγώ­να για την ανα­τρο­πή της αστι­κής εξου­σί­ας, ενώ και το Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα δεν μπό­ρε­σε να δια­μορ­φώ­σει επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή για την κατά­κτη­ση της εργα­τι­κής εξουσίας.

Όμως η ανυ­πο­χώ­ρη­τη στά­ση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αξί­ω­ση της ντό­πιας αστι­κής τάξης και των διε­θνών συμ­μά­χων της ‑Βρε­τα­νών ‑Αμε­ρι­κα­νών για αφο­πλι­σμό του λαϊ­κού κινή­μα­τος ήταν σωστή και επι­βε­βλη­μέ­νη. Έδει­ξε πως το ΚΚΕ και το εργα­τι­κό ‑λαϊ­κό κίνη­μα διέ­θε­ταν ταξι­κά αντα­να­κλα­στι­κά και εφε­δρεί­ες, επι­λέ­γο­ντας τα όπλα και όχι τις αλυ­σί­δες, τόσο το Δεκέμ­βρη ’44 όσο και, μετέ­πει­τα, κατά την τρί­χρο­νη επο­ποι­ία του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλάδας.

Η αρνη­τι­κή πεί­ρα από την κυβέρ­νη­ση της «εθνι­κής ενό­τη­τας» το 1944, την κυβέρ­νη­ση Παπαν­δρέ­ου όπου συμ­με­τεί­χε και το ΕΑΜ και το ΚΚΕ, διδά­σκει στο σήμε­ρα. Αυτή η κυβέρ­νη­ση χτύ­πη­σε με τα όπλα τον λαό οδη­γώ­ντας, στην πορεία, στον Εμφύ­λιο πόλε­μο. Απο­δεί­χτη­κε, και έτσι, ότι η συμ­με­το­χή του ΚΚΕ σε αστι­κή κυβέρ­νη­ση δε μπο­ρεί να επι­βάλ­λει τη θέλη­ση των λαϊ­κών μαζών, αλλά ζημιώ­νει τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού.

Η πεί­ρα του Δεκέμ­βρη 1944 επι­βε­βαιώ­νει και διδά­σκει επί­σης πως ο λαός δε μπο­ρεί και δεν πρέ­πει να δώσει καμιά εμπι­στο­σύ­νη στην Αστι­κή τάξη και τους εκπρο­σώ­πους της. Εθνι­κή ενό­τη­τα ανά­με­σα στην αστι­κή τάξη και τους εργα­ζό­με­νους, τα άλλα φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα, ανά­με­σα στο Κεφά­λαιο, δηλα­δή, και την Εργα­τι­κή τάξη δε μπο­ρεί να υπάρ­ξει. Έτσι, τα όσα και σήμε­ρα προ­βάλ­λο­νται από τα αστι­κά κόμ­μα­τα για εθνι­κή ομο­ψυ­χία και ενό­τη­τα είναι, απλώς, μια επι­χεί­ρη­ση εξα­πά­τη­σης του λαού για να δεχτεί και υπο­τα­χθεί στις επι­διώ­ξεις της άρχου­σας τάξης του μεγά­λου Κεφαλαίου.

Σήμε­ρα, μεγα­λώ­νουν οι κίν­δυ­νοι για το λαό μας από τη συμ­με­το­χή στην πόλε­μο στην Ουκρα­νία, σε συν­δυα­σμό με την κλι­μά­κω­ση της τουρ­κι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας και τους οξύ­τα­τους αντα­γω­νι­σμούς ελλη­νι­κής και τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης. Την ίδια ώρα η κυβέρ­νη­ση και τα άλλα κόμ­μα­τα της άρχου­σας τάξης, ενα­πο­θέ­τουν την προ­στα­σία των συνό­ρων στο ΝΑΤΟ, όταν το ΝΑΤΟ υπο­θάλ­πει την τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα εκχω­ρώ­ντας κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα. Γι’αυ­τό, καμιά εμπι­στο­σύ­νη στην αστι­κή τάξη, τα κόμ­μα­τά της και τους ιμπε­ρια­λι­στές συμ­μά­χους της.

Αντί­θε­τα, όπως διδά­σκει και η πεί­ρα του απε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώ­να, του ηρω­ϊ­κού Δεκέμ­βρη ’44 και της τρί­χρο­νης επο­ποι­ί­ας του ΔΣΕ, ο λαός μπο­ρεί, όταν συνει­δη­το­ποι­ή­σει τη δύνα­μή του και απο­φα­σί­σει να πάρει τις τύχες του στα χέρια του, να φέρει τα πάνω κάτω, ότι μόνον ο λαός μπο­ρεί να σώσει το λαό με γραμ­μή αντε­πί­θε­σης και πάλης για την ανα­τρο­πή της αστι­κής και την εγκα­θί­δρυ­ση της εργα­τι­κής εξουσίας.

Μ’ αυτά τα πολύ­τι­μα συμπε­ρά­σμα­τα ‑παρα­κα­τα­θή­κη για τους αγώ­νες της εργα­τι­κής τάξης και των άλλων φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των, τη συμ­μα­χία τους και το κίνη­μά τους σε αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή αντι­μο­νο­πω­λια­κή κατεύ­θυν­ση, η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, με την πεί­ρα της ταξι­κής μάχης του Δεκέμ­βρη ’44 αγω­νί­ζε­ται μαζί με το λαό συμ­βάλ­λο­ντας στην ανα­γκαιό­τη­τα συμπό­ρευ­σης με το ΚΚΕ. Όπως και τότε, έτσι και σήμε­ρα αγω­νι­ζό­μα­στε, για την αντι­με­τώ­πι­ση των τερά­στιων προ­βλη­μά­των που δημιουρ­γούν τα αντι­λαϊ­κά μέτρα και οι πολι­τι­κές που εφαρ­μό­ζουν οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις και τα αστι­κά κόμ­μα­τα, σε ρότα που να ανοί­ξει το δρό­μο των εργα­ζο­μέ­νων για την εξου­σία. Ακό­μη πιο πολύ σήμε­ρα, λόγω του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στην Ουκρα­νία που γίνε­ται ανά­με­σα στο Ευρω­α­τλα­ντι­κό στρα­τό­πε­δο (ΗΠΑ ‑ΝΑΤΟ- ΕΕ) και την καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία, όπου η Ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση με τη στή­ρι­ξη όλων των αστι­κών κομ­μά­των, συμ­με­τέ­χει «με τα μπού­νια» με τερά­στιους κιν­δύ­νους για το λαό μας και τους άλλους λαούς που, επί­σης, πλη­ρώ­νουν βαρύ τίμη­μα, η δρά­ση μας για τη συμπό­ρευ­ση εργα­τι­κών λαϊ­κών με το ΚΚΕ σε ρότα ανα­τρο­πής, είναι μονόδρομος.

Η Πανελ­λή­νια Ένω­ση Αγω­νι­στών Εθνι­κής Αντί­στα­σης και Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού Ελλά­δας (ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ), από­γο­νοι και φίλοι της ΕΑΜι­κής Αντί­στα­σης και του ΔΣΕ, οι πολι­τι­κοί πρό­σφυ­γες, υπο­κλι­νό­μα­στε μπρο­στά στον ηρω­ϊ­σμό των μαχητών/τριών ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ και του τιμη­μέ­νου ΚΚΕ, που σήκω­σε το βάρος του μεγά­λου απε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώ­να του λαού μας κατά της ναζι­στι­κής κατο­χής και του ηρω­ϊ­κού Δεκέμ­βρη και, μετέ­πει­τα, της τρί­χρο­νης επο­ποι­ί­ας που έγρα­ψε η ένο­πλη ταξι­κή πάλη του ΔΣΕ.

Με τα διδάγ­μα­τα αυτών των αγώ­νων, συνε­χί­ζου­με σήμε­ρα τους αγώ­νες ενά­ντια στις βάρ­βα­ρες αντερ­γα­τι­κές ‑αντι­λαϊ­κές ‑αντι­δη­μο­κρα­τι­κές πολι­τι­κές της κυβέρ­νη­σης και των άλλων αστι­κών κομ­μά­των που συμ­φω­νούν με τις πολι­τι­κές αυτές που απο­φα­σί­ζο­νται στην Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Παλεύ­ου­με σε συμπό­ρευ­ση με το τιμη­μέ­νο ΚΚΕ, το Κόμ­μα της Αντί­στα­σης και της πάλης, δια­χρο­νι­κά, για τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού, για μέτρα πραγ­μα­τι­κά φιλο­λαϊ­κά, να μην εφαρ­μο­στούν οι αντι­λαϊ­κοί ‑αντερ­γα­τι­κοί νόμοι και για τη στή­ρι­ξη του εισο­δή­μα­τος των εργα­ζο­μέ­νων, για Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις Εργα­σί­ας, για Δημό­σια Δωρε­άν Υγεία ενά­ντια στον «ανθυ­γει­ϊ­νό» νόμο και για προ­σλή­ψεις του ανα­γκαί­ου μόνι­μου νοση­λευ­τι­κού ‑ιατρι­κού προ­σω­πι­κού. Παλεύ­ου­με ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρα­νία και για καμιά εμπλο­κή και συμ­με­το­χή της χώρας μας, για κατάρ­γη­ση των Αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟϊ­κών βάσεων.

Ως ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ με τα διδάγ­μα­τα του Εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώ­να, του Ηρω­ϊ­κού Δεκέμ­βρη 1944 και της Επο­ποι­ί­ας του ΔΣΕ, καλού­με τους συνα­γω­νι­στές και συνα­γω­νί­στριες, όλους τους εργα­ζό­με­νους να επα­γρυ­πνούν και να κατα­δι­κά­σουν τα αστι­κά κόμ­μα­τα και τις πολι­τι­κές της Κυβέρ­νη­σης και της ΕΕ που εφαρ­μό­ζο­νται. Να συμ­βά­λουν στην κατα­δί­κη και απε­μπλο­κή από την πολι­τι­κή τους και στη χει­ρα­φέ­τη­ση των λαϊ­κών δυνά­με­ων, να αγω­νι­στούν για την απε­μπλο­κή-συμ­με­το­χή της χώρας μαζί με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρα­νία, παλεύ­ο­ντας να κλεί­σουν οι αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές Βάσεις, να γυρί­σει ο στρα­τός που βρί­σκε­ται εκτός συνό­ρων, να απο­δε­σμευ­τεί η Ελλά­δα από ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Να συμπο­ρευ­τούν με το ΚΚΕ, να συμ­βάλ­λουν στην ολό­πλευ­ρη ενί­σχυ­ση του, στο εργα­τι­κό, στο λαϊ­κό κίνη­μα, στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές με την ψήφο τους, παντού.

Δόξα και τιμή στους Μαχητές/τριες του Ηρω­ϊ­κού Δεκέμ­βρη 1944!

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο