Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Περί αστικής δημοκρατίας

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Μας κυβερ­νά­ει μια στυ­γνή και αυταρ­χι­κή (άκρα)Δεξιά κυβέρ­νη­ση. Μια κυβέρ­νη­ση «βιτρί­νας» που αυτο­παι­νεύ­ε­ται, αυτο­κο­κο­ρεύ­ε­ται και αυτο­προ­βάλ­λε­ται (καθό­τι όλα τα ΜΜΕ και οι μηχα­νι­σμοί είναι δικά της).

Μια κυβέρ­νη­ση ΝΑΤΟ­α­με­ρι­κα­νι­κού προ­τε­κτο­ρά­του που μας θυμί­ζει τη δεκα­ε­τία του ’50 (με τη δια­φο­ρά μόνο που δεν έχει εκτε­λε­στι­κά απο­σπά­σμα­τα, αλλά αντι­κα­τέ­στη­σε τα στρα­τό­πε­δα και τις φυλα­κές των αγω­νι­στών με αντί­στοι­χα για τους πρό­σφυ­γες και τους μετανάστες».

Η αστι­κή δημο­κρα­τία είναι μια δημο­κρα­τία κομ­μέ­νη και ραμ­μέ­νη στη φιλο­σο­φία της. Αν ήταν ποτέ δυνα­τόν η αστι­κή κυρί­αρ­χη τάξη να δημιουρ­γή­σει μια «Δημο­κρα­τία» που δε θα ήταν στα μέτρα της. Πως δε θα είχε την κατα­στο­λή για όσους τυχόν θα είχαν δια­φο­ρε­τι­κή άποψη.

Που δεν θα είχε τη Δικαιο­σύ­νη, τους νόμους, τα μέσα αστυ­νό­μευ­σης και κατ’ επι­τα­γήν Σύνταγ­μα. Για περι­χα­ρά­κω­ση της εξου­σί­ας της, Μέσα Μαζι­κής Ενη­μέ­ρω­σης να τα ελέγ­χει και να τα κατευ­θύ­νει. Και το κυριό­τε­ρο, μια δική της παι­δεία. Τους αυρια­νούς πολί­τες γαλου­χη­μέ­νους, δια­παι­δα­γω­γη­μέ­νους και χει­ρα­γω­γη­μέ­νους με τη δική της καπι­τα­λι­στι­κή ιδεολογία.

(Όχι που ν’ αφή­σει τη νεο­λαία να γίνουν κομ­μου­νι­στές… Για να γίνεις κομ­μου­νι­στής πρέ­πει­νά ‘χεις σαγα­νό, πρέ­πει να σκέ­πτε­σαι, να θυμώ­νεις και να οργί­ζε­σαι. Να ερευ­νάς, να δια­βά­ζεις, να ρωτάς, να μάθεις και να μάθεις, Να ‘χεις μέσα σου το μικρό­βιο της γνώ­σης, της αλή­θειας και του δικαίου).

Τους καλούς χορη­γούς, τους …φιλάν­θρω­πους. Αυτούς που δήθεν αγα­πά­νε τους φτωχούς!!

Να ΄χει τα ΜΑΤ, τους χαφιέ­δες, τις υπο­κλο­πές, τις κάμε­ρες παρα­κο­λού­θη­σης, τις μυστι­κές υπη­ρε­σί­ες, περι­τυ­λιγ­μέ­νες με αλε­ξί­σφαι­ρα γιλέ­κα. Να έχει τους εργα­το­πα­τέ­ρες συν­δι­κα­λι­στές. Μια κοι­νω­νία καλά οργα­νω­μέ­νη που να μην της ξεφεύ­γει τίποτα.

Να κρα­τά πότε το καρό­το και πότε το μαστί­γιο προ­κει­μέ­νου να υπο­στη­ρί­ζει τα συμ­φέ­ρο­ντά της.

Έχει τον φασι­σμό της, τη στυ­γνή δικτα­το­ρία, τις εξο­ρί­ες τις φυλα­κές και τα βασανιστήρια.

Να χει­ρί­ζε­ται θαυ­μά­σια τα ναρ­κω­τι­κά και άλλα βρώ­μι­κα και αντι­λαϊ­κά. Ένα εκλο­γι­κό σύστη­μα κομ­μέρ­νο και ραμ­μέ­νο για τα δυο μεγά­λα και ομοει­δή κόμματα.

Για να πέσει ο μπερ­ντές και να φανεί ένα τοπίο πεντα­κά­θα­ρο, θέλει πολύ κόπο και δουλειά.

… Με τους νεκρούς στα ξάγνω­τα, πρω­το­πα­νη­γυ­ριώ­τες… όπως λέει ο ποιητής!!!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο