Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Περί επιστολής Λαφαζάνη προς Αντάρσυους

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Ανε­πι­βε­βαί­ω­τες πλη­ρο­φο­ρί­ες ανα­φέ­ρουν πως ο τίτλος της επι­στο­λής είναι: «Να ‘χαμε τι να ‘χαμε, ένα ακό­μη ανά­χω­μα να ‘χαμε».

Η είδη­ση βέβαια δεν είναι η επι­στο­λή, έτσι κι αλλιώς, χρό­νια τώρα, το πάνε το γράμ­μα μετα­ξύ τους, αλλά το ότι η ΛΑΕ έχει και Πολι­τι­κή Γραμ­μα­τεία, που φαί­νε­ται να υπο­γρά­φει την επι­στο­λή. Η επι­στο­λή επι­δό­θη­κε αρμο­δί­ως από το φερέ­φω­νο των εφο­πλι­στών, πρό­ε­δρο της ΠΕΝΕΝ και γνω­στό ναυ­το­πα­τέ­ρα Αντώ­νη Ντα­λα­κο­γιώρ­γο, που ως γνω­στό δια­τη­ρεί σχέ­σεις και με τις δύο πλευ­ρές και προ­σφά­τως ελλι­με­νί­ζε­ται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Από πλη­ρο­φο­ρί­ες που διέρ­ρευ­σαν η επι­στο­λή είναι ιδιό­χει­ρη, δυσα­νά­γνω­στη, σε μεσ­σια­νι­κή γρα­φή με έντο­νο το Ναπο­λε­ό­ντειο ύφος και έντο­νο το στοι­χείο της συγκί­νη­σης. Ο επι­στο­λο­γρά­φος παρου­σιά­ζει τρό­μο (τρέ­μου­λο) στην δεξιά χεί­ρα γι’ αυτό και έχει κατα­βλη­θεί προ­σπά­θεια να γρα­φεί με το αρι­στε­ρό χέρι. Επί­σης, δια­κα­τε­χό­με­νος από αγχώ­δες παρα­λή­ρη­μα μεγα­λεί­ου, πάσχει εμφα­νώς από δεξιά οπορ­του­νι­στι­κή παρα­πλη­γία, αρι­στε­ρές μετω­πο­κρο­τα­φι­κές παραι­σθή­σεις (πιθα­νόν από επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες καρ­πα­ζιές), σύν­δρο­μο ευε­ρέ­θι­στου εντέ­ρου, χρό­νια δυσκοι­λιό­τη­τα και ιδιο­πα­θή κνίδωση.

Ανά­στα­τοι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανα­μέ­νουν την επι­στρο­φή (παρο­δι­κή) του Δελα­στίκ ώστε ως γλωσ­σο­μα­θής να απο­φαν­θεί περί αυτής.

Στην εν λόγω επι­στο­λή γίνε­ται ένα σύντο­μο φλας μπακ στην «7ετη μνη­μο­νια­κή περί­ο­δο την οποία βιώ­νει η χώρα» και πέφτουν κάνα δυο δάκρυα «για τη λεη­λα­σία των λαϊ­κών εισο­δη­μά­των και της δημό­σιας περιου­σί­ας».

Παρα­κά­τω ανα­φέ­ρε­ται εμφα­νώς με λυγ­μούς στην «απο­γο­ή­τευ­ση και την αμαύ­ρω­ση της Αρι­στε­ράς από τις κυβερ­νη­τι­κές πολι­τι­κές», στις οποί­ες ο Πανα­γιω­τά­κης (Λαφα­ζά­νης) αντι­τά­χθη­κε σθε­να­ρώς ως υπουρ­γός και επί 25ετία ανώ­τα­το στέ­λε­χος των ακα­το­νό­μα­στων. Φτά­νει δε μέχρι την δια­τύ­πω­ση πως «επι­χει­ρεί­ται σήμε­ρα μια μεγά­λη ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή στρο­φή προς τα δεξιά».

Ο Πανα­γιω­τά­κης ζητά, με τη βοή­θεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάντα, μια «επα­νί­δρυ­ση και επα­να­θε­με­λί­ω­ση της Αρι­στε­ράς, για το σοσια­λι­σμό και τον κομ­μου­νι­σμό του 21ου αιώ­να», αφού ως γνω­στό στον 20ό αιώ­να τις παρα­πά­νω έννοιες ο Λαφα­ζά­νης τις υπε­ρα­σπί­στη­κε αρκού­ντως, αλλά τι να σου κάνει μόνο ένας άνθρω­πος και μάλι­στα στην κατά­στα­σή του.

Στη συνέ­χεια, χτυ­πώ­ντας το χέρι του στο τρα­πέ­ζι, κίνη­ση που την φαντα­ζό­μα­στε διό­τι δεν ήμα­σταν παρό­ντες κατά τη συγ­γρα­φή, ο Λαφα­ζά­νης γρά­φει τέρ­μα στον «πρα­κτι­κι­σμό της δύνα­μης της συνή­θειας όλων μας, ούτε ένας αφη­ρη­μέ­νος ανα­στο­χα­σμός πέρα και έξω από την πολι­τι­κή δρά­ση». Μα την Πανα­γία, έτσι ακρι­βώς το γρά­φει. Τέρ­μα οι ανα­στο­χα­σμοί του είδους: «Πού είσαι νιό­τη που ‘δει­χνες πως θα γινό­μουν άλλος». Και η Αρι­στε­ρά θα πρέ­πει να ανα­βα­πτι­στεί έτι περαι­τέ­ρω, μιας και μέχρι σήμε­ρα δεν την ανα­βάθ­μι­σαν αρκούντως.

Απευ­θυ­νό­με­νος στους συντρό­φους του της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λέει πως αυτή η συνερ­γα­σία πρέ­πει να γίνει με κρί­κους (πέντε κρί­κοι ένα τάλι­ρο), όπου μάλ­λον εννο­εί το αλυ­σο­δέ­σι­μο μετα­ξύ τους, ώστε να μην χάνο­νται και πρέ­πει να γίνει σει­σά­χθεια (μην σας τρο­μά­ζει δεν πρό­κει­ται για αρρώ­στια) των χρε­ών των εργα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των και τελειώ­νει με το ότι πρέ­πει να βρε­θούν και να τα συζη­τή­σουν όλα αυτά, αλλά όχι σε συγκέ­ντρω­ση των ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ όπως το έκα­ναν μέχρι τώρα, διό­τι περ­νά­ει το ΠΑΜΕ από μπρο­στά τους και κάνει φασα­ρία επί­τη­δες, αλλά κάπου αλλού πιο ιδιαί­τε­ρα. Άσε που το ΠΑΜΕ απο­κλεί­ε­ται να έχει τόσο κόσμο και μάλ­λον γυρί­ζουν πίσω και ξανα­νε­βαί­νουν την Πανε­πι­στη­μί­ου για να τους κομπλεξάρουν.

Έγκυ­ροι κύκλοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεω­ρούν θετι­κή την κίνη­ση και επι­φυ­λάσ­σο­νται να απα­ντή­σουν μετά την πανελ­λα­δι­κή συν­διά­σκε­ψη των 125 πολι­τι­κών κινή­σε­ων και ομά­δων που την απαρ­τί­ζουν και την οποία συγκα­λούν εκτάκτως.

Πηγές του ΝΑΡ, αντι­θέ­τως, εκφρά­ζουν τον έντο­νο σκε­πτι­κι­σμό τους, σε σχέ­ση με τον χρό­νο και τον τρό­πο που επι­λέ­χθη­καν να δοθεί η επι­στο­λή και θυμί­ζουν πως βρί­σκο­νται σε ιδιαί­τε­ρη ανα­τα­ρα­χή με τις απο­χω­ρή­σεις των «6», των «40», του «1» που τον έχουν κάτι σαν όσιο, των προη­γού­με­νων «18» και τόσων άλλων που σιγά-σιγά την κάνουν από το «Ρεύ­μα», καθώς και σε έντο­νο προ­βλη­μα­τι­σμό σχε­τι­κά με τις διερ­γα­σί­ες τους για το υπό κατα­σκευή κόμμα.

Ανα­μέ­νε­ται η παρέμ­βα­ση του Kommon, με βαρυ­σή­μα­ντο άρθρο επι­φα­νούς στε­λέ­χους του, όπου θα χαι­ρε­τί­ζει την ενω­τι­κή πρω­το­βου­λία του σ. Λαφαζάνη.

_______________________________________________________________________________________________________

Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες».  Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο