Περί «κέντρου» και πάλι ο λόγος

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Να που για διά­φο­ρους πολι­τι­κούς χώρους ο όρος «κέντρο» γίνε­ται και πάλι της μόδας, μετα­τρέ­πε­ται ως η περι­ζή­τη­τη «νύφη» που «στην ποδιά της σφά­ζο­νται παλι­κά­ρια». Οι μεν (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) θέλουν δήθεν να την τρα­βή­ξουν προ το μέρος για την κάνουν… «κεντρο­α­ρι­στε­ρά». Οι δε (Ν.Δ) για να την κάνουν … «κεντρο­δε­ξιά» Η συζή­τη­ση εντά­θη­κε με αφορ­μή τις πρό­σφα­τες εσω­κομ­μα­τι­κές εκλο­γές για τον νέο πολι­τι­κό φορέα, αλλά και λόγω των επό­με­νων βου­λευ­τι­κών εκλο­γών και την ανά­γκη δημιουρ­γί­ας πολι­τι­κών συμ­μα­χιών για την μακροη­μέ­ρευ­ση του συστή­μα­τος πάντο­τε και όχι για το καλό του λαού ‚ας μην ξεχνιόμαστε!

Αλά τελι­κά ποιο είναι αυτό το περί­φη­μο «κέντρο» ; Κάποιοι κάνουν λόγο για την περί­φη­μη «μέση οδό» που θα πρέ­πει να ακο­λου­θού­με στη ζωή μας. Μα , αν δεν κάνου­με λάθος όταν κάποιος περ­πα­τά στη μέση του δρό­μου κιν­δυ­νεύ­ει να τον πατή­σουν τα αυτο­κί­νη­τα ή ακό­μη και να τον φορέ­σουν ζουρλομανδύα!

Έναν πολι­τι­κό χώρο «ενά­ντια στα άκρα» που όμως έχει απο­δεί­ξει ότι δεν μπο­ρεί να μετε­ω­ρί­ζε­ται πού και­ρό και κατα­λή­γει συνή­θως στη «ζεστή αγκα­λιά» του «δεξιού άκρου». 

Κάποιοι άλλοι το βαφτί­ζουν ως «ριζο­σπα­στι­κό» και ως «αντί­δο­το προς το λαϊ­κι­σμό». Όμως ξεχνούν να πουν ότι πέρα από τον…γεωγραφικό όρο το πρό­γραμ­μα του δεν είναι φιλο­λαϊ­κό, είναι βαθύ­τα­τα ταξι­κό υπέρ των οικο­νο­μι­κά ισχυ­ρών έστω και δια­φο­ρε­τι­κό «πολι­τι­κό μείγ­μα» από τους αμι­γώς νεοφιλελευθέρους!

Κάποιοι συν­δέ­ουν μάλι­στα το «κέντρο» με τις μεταρ­ρυθ­μι­στι­κές τομές που θα πρέ­πει να γίνουν , με την επι­δί­ω­ξη να πορευ­τεί ο τόπος μακριά από «ακρό­τη­τες», «υπερ­βο­λές» και «υπε­ρα­πλου­στεύ­σεις». Όταν όμως γίνο­νται πιο συγκε­κρι­μέ­νοι, τότε απο­κα­λύ­πτε­ται ότι κανείς δεν μπο­ρεί να κινεί­ται πολι­τι­κά και να εκφρά­ζει ταξι­κά, δια­φο­ρε­τι­κά τα συμ­φέ­ρο­ντα είναι δηλα­δή και με τον εργο­δό­τη και με τον εργά­τη. Να είναι και «με τον αστυ­φύ­λα­κα και με το χωροφύλακα».

Ανα­φε­ρό­με­νοι στο «κέντρο» κάνουν λόγο για έναν πολι­τι­κό – κοι­νω­νι­κό χώρο που  χαρα­κτη­ρί­ζε­ται από «ριζο­σπα­στι­σμό στις επι­διώ­ξεις αλλά μετριο­πά­θεια στον τρό­πο, στον τόνο, στο ύφος του πολι­τεύ­ε­σθαι. Και αυτό για­τί «χωρίς μετρια­σμό των παθών, τα παθή­μα­τα και τα ‘πάθη του έθνους’ θα συνε­χι­στούν».

Όμως η ιστο­ρία του τόπου μας έχει απο­δεί­ξει ότι οι «κυβερ­νή­σεις του κέντρου» ήταν αυτές που έκα­ναν την «βρώ­μι­κη δου­λειά» για το σύστη­μα με τις μικρό­τε­ρες αντι­δρά­σεις που θα προ­κα­λού­σαν σίγου­ρα αντί­στοι­χες κυβερ­νή­σεις της «δεξιάς», «κεντρώ­ος» ο Γ. Παπαν­δρέ­ου των «Δεκεμ­βρια­νών», «κεντρώ­ος» και ο Πλα­στή­ρας της εκτέ­λε­σης του Μπε­λο­γιάν­νη και των συντρό­φων του. Να υπο­γραμ­μί­σου­με ότι π.χ η περί­φη­μη Ένω­ση Κέντρου , λοι­πόν φτιά­χτη­κε για να στη­ρί­ξει το αστι­κό μετεμ­φυ­λια­κό καθε­στώς και όχι για να το αλλά­ξει. Φτιά­χτη­κε για να μπο­ρέ­σει να περ­πα­τή­σει ένα δικομ­μα­τι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα που θα εξυ­πη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα του ντό­πιου και ξένου κατε­στη­μέ­νου και όχι για να τ’ αμφι­σβη­τή­σει. Κι αντα­πο­κρί­θη­κε σ’ αυτό της το ρόλο με μέγι­στη επάρκεια.

Και ερχό­μα­στε στο «ζου­μί» της σημε­ρι­νής πολι­τι­κής συγκυ­ρί­ας. Άλλω­στε γρά­φτη­κε κιό­λας: «Το πολι­τι­κό κέντρο μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει, και άρα να έχει ζωτι­κό λόγο πολι­τι­κής ύπαρ­ξης, ως ‘στα­θε­ρο­ποι­η­τής’ κυβερ­νή­σε­ων συνερ­γα­σί­ας. Αν τα δύο μεγα­λύ­τε­ρα κόμ­μα­τα είναι σαν δύο άλο­γα (πραγ­μα­τι­κά ‘ά‑λογα’ πολι­τι­κά όντα, δηλα­δή σχη­μα­τι­σμοί όπου πολ­λές φορές δεν επι­κρα­τεί η λογι­κή), τότε το πολι­τι­κό κέντρο, συμ­με­τέ­χο­ντας σε κυβέρ­νη­ση συνερ­γα­σί­ας με το ένα ή το άλλο «μεγά­λο» κόμ­μα, θα είναι αντι­στοί­χως σαν την (Σωκρα­τι­κή) αλο­γό­μυ­γα ή σαν το χαλι­νά­ρι. Από τη μια εγγυά­ται ότι, σαν αλο­γό­μυ­γα, θα «κεντρί­ζει», θα τσι­γκλά­ει τη Νέα Δημο­κρα­τία, θα την τρα­βά­ει απ’ το μανί­κι, ώστε να γίνο­νται πραγ­μα­τι­κές μεταρ­ρυθ­μί­σεις, όχι ‘copy-paste΄ χιλιά­δων προ­α­παι­τού­με­νων της τρόι­κας χωρίς πραγ­μα­τι­κή εφαρ­μο­γή. Από την άλλη εγγυά­ται ότι, σαν χαλι­νά­ρι, θα μετριά­ζει τις ακραί­ες δια­θέ­σεις μελών του Σύρι­ζα, θα κρα­τά­ει στα­θε­ρά την Ελλά­δα στον «κόσμο των σοβα­ρών κρα­τών», στη χορεία των συγ­χρό­νων ‘δυτι­κού τύπου’ δημοκρατιών.» 

Προ­φα­νώς και πρό­κει­ται για συνερ­γα­σί­ες εντός του στρα­το­πέ­δου του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, που έχουν ως στό­χο την μακροη­μέ­ρευ­ση του, την περαι­τέ­ρω στα­θε­ρο­ποί­η­ση του. Συνερ­γα­σί­ες που στο­χεύ­ουν στην λαϊ­κή πολι­τι­κή παρα­πλά­νη­ση, που επι­διώ­κουν να βάλουν «χαλι­νά­ρι» στο λαό και τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες του! 

Άλλω­στε δεν κρύ­βο­νται όταν τους ρωτά κανείς τι πραγ­μα­τι­κά τους ενο­χλεί και …απο­τάσ­σο­νται: «….Όταν μας ρωτή­σου­νε, «απο­τάσ­σο­μαι»: Απο­τάσ­σο­μαι τον κοτζα­μπα­σι­σμό των Μαυ­ρο­μι­χα­λαί­ων και τον θλι­βε­ρό λαϊ­κι­σμό του Δηλι­γιάν­νη, απο­τάσ­σο­μαι τον Μελι­γα­λά αλλά και τον Αϊ-Στρά­τη, απο­τάσ­σο­μαι τη Μακρό­νη­σο αλλά και το Ζαχαριάδη.»

Εμείς προ­τεί­νου­με να ακο­λου­θή­σει ο  λαός την πραγ­μα­τι­κή «μέση λογι­κή οδό» όπως  έγρα­φε ο Μ. Μπρεχτ: 

«…Ο κομ­μου­νι­σμός είναι όντως το ελά­χι­στο αίτημα,

είναι αυτό που βρί­σκε­ται απ’ όλα πιο κοντά μας,

είναι η μέση λογι­κή οδός.

Όποιος του πάει κόντρα, όχι, δεν σκέ­φτε­ται αλλιώτικα –

όποιος του πάει κόντρα δεν σκέ­φτε­ται καθόλου

ή σκέ­φτε­ται απλώς και μόνο το τομά­ρι του»

κομ­μου­νι­σμός είναι όντως το ελά­χι­στο αίτημα,
είναι αυτό που βρί­σκε­ται απ’ όλα πιο κοντά μας,
είναι η μέση…»

_________________________________________________________________________________________________

Αλέκος Α. Χατζηκώστας  Δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Η Άλλη Άποψη της Ημαθίας» και του alli-apopsi.gr. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά και site εδώ και δεκαετίες, ενώ έχει συμμετάσχει με εισηγήσεις σε μια σειρά ιστορικά συνέδρια και ημερίδες. Έχει εκδώσει 6 βιβλία και συμμετέχει σε συλλογικούς τόμους.