Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Είπα να κάνω υπομονή και να καταπιώ αυτό το παραμύθι περί ομοψυχίας. Αλλά δεν μπορώ άλλο αυτήν την τροπή„ με πνίγει το δίκιο, ο καημός, και η αγανάκτηση.
Ποια ομοψυχία λοιπόν; Τα ΜΑΤ στην πρωτοκαθεδρία σε ημερήσια διάταξη και επίδειξη; Κανένα ήθος, καμιά ευγένεια (έχω προσωπική εμπειρία). Βία και καταστολή!
Το ξεγύμνωμα του κοριτσιού σε κοινή θέα έξω από το Πολυτεχνείο;
«Οι μικρές παρενέργειες της Αστυνομίας» (κατά την κ. Ντόρα Μπακογιάννη) είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Αστυνομοκρατία παλαιάς κοπής και περασμένης εποχής (βλέπε δεκαετία του ’50).
Ποια ομοψυχία λοιπόν; Δεν είδατε κάθε μέρα να κατακλύζουν τους δρόμους οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα; Ακόμα, οι γιατροί και οι νοσηλευτές να ζητάνε το δίκιο του λαού; Μια υγεία που βασανιστικά αργοπεθαίνει; Μια παιδεία που αργοπεθαίνει; Φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές στο δρόμο, κι από κοντά τα ΜΑΤ;
Η κτηνωδία των «καταλήψεων» σε αντιπαράθεση με τους εξόριστους και ξεριζωμένους των Εξαρχείων;
Δεν είδατε τον κάδο σκουπιδιών να ανακαινίζεται καθημερινά από «παρείσακτους»; Δεν είδατε του φτωχού το μέρισμα που δεν κλείνει καμιά πληγή; Οι φτωχοί των φτωχών και όλοι οι άλλι των 700, 800, 900 ευρώ είναι πάμπλουτοι;
Ε… Δεν είμαστε καλά. Φαίνεται πως ζούμε σε δύο διαφορετικές Ελλάδες με τελείως διαφορετικές απόψεις.
Πρήξαμε με τα «ευχολόγια». Δεν μας απασχολούν, δε μας ενδιαφέρουν. Την ουσία περιμένουμε. Την πράξη που δεν έρχεται. Την κοινωνική ασφάλεια και τη σύνταξη που κατακρεουργούν.
Η «ασφάλεια» και η «σταθερότητα» που τάζουν δε μας εμπνέει.
Φοβόμαστε, κινδυνεύουμε και δεν εφησυχάζουμε. Η «προδοσία» από τους …συμμάχους, το πάθημα και η φρίκη της Μικρασιατικής Καταστροφής έρχεται αναμφισβήτητα να ταράξει τις μνήμες μας.
***
Άλλη γελοιότητα, άλλη ντροπή. Ένοχος μόνο ο Ρουπακιάς κι όλος ο άλλος εγκληματικός συρφετός είναι αγγελούδια, Κι η μάνα σπαράζει…
Κατόπιν όλων αυτών, που είναι η ομοψυχία, πού τη βλέπετε;
Ο λαός έχει άλλη άποψη και δε συμφωνεί.
Αυτά!!!
Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.