Περί συντάξεων, ο λόγος

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

Από την πρώ­τη μέρα που ανέ­βη­καν στην εξου­σία οι λεγό­με­νοι τα πρώ­τα τους πάχια και ψεύ­τι­κα λογία ήταν οι αυξή­σεις των συντά­ξε­ων των εργαζομένων.

Μαζώ­χτη­καν επι­τρο­πές, παρά επι­τρο­πές, συμ­βού­λια επι­κρα­τεί­ας, ειδι­κοί εργα­το­λό­γοι και απο­φά­σι­σαν για το καλό των συντα­ξιού­χων (2.700.000) πως πρέ­πει να πάρου­νε σημα­ντι­κές αυξή­σεις στις συντά­ξεις τους και ανα­δρο­μι­κά από το 2012.

Έτσι λοι­πόν το πρώ­το γλει­φι­τζού­ρι ήρθε να γλυ­κά­νει τον πόνο μας, παρα­βλέ­ψα­με όλα τα άλλα και  μας έστη­σαν στο περί­με­νε. Πότε επι­τέ­λους θα πάρου­με αυτή την περι­βο­ή­τη αύξη­ση στις συντά­ξεις (οι οποί­ες όλα αυτά τα χρό­νια είχαν πετσο­κο­φτεί κυριολεκτικά).

Πολ­λοί την έφα­γαν την φόλα και πιστέ­ψα­νε στις υπο­σχέ­σεις. Έτσι για ένα μικρό διά­στη­μα απο­προ­σα­να­το­λί­στη­καν οι επι­θυ­μί­ες τους.

Πέρα­σε ένας μήνας, πέρα­σαν δύο, πέρα­σαν τρεις, πέντε, όλο και φτά­να­νε, όλο και έρχο­νται οι περι­λά­λη­τες αυξή­σεις και τα περί­φη­μα αναδρομικά.

Αυξή­σεις ακού­με και αυξή­σεις δεν βλέπουμε.

Και να που προ­έ­κυ­ψε ο κορο­νοί­ος σαν διέ­ξο­δος (σωτή­ρας) και ήταν μια πρώ­της τάξης ευκαι­ρία να απο­προ­σα­να­το­λι­στεί το ενδια­φέ­ρον του εργα­ζό­με­νου λαού.

Ο φόβος και ο τρό­μος για τον κορωνοϊό.

Οπό­τε η μεγά­λη ευκαι­ρία να πετά­ξου­νε στα «ψιλά» της τηλε­ό­ρα­σης, πως 1.800.000 πρώ­ην εργα­ζό­με­νοι, δεν πρό­κει­ται να πάρου­νε ποτέ ούτε ένα σεντς και να ξεχά­σουν όλα αυτά περί αυξή­σε­ων. Και κάποιοι λίγοι ίσως πάρου­νε (εάν πάρου­νε) για 11 μόνο μήνες.

Κοροϊ­δία και ξεδια­ντρο­πιά στο τετρά­γω­νο, που απο­κα­λύ­πτει πως η νέα κυβέρ­νη­ση, ύστε­ρα από ολό­κλη­ρους 9 μήνες και πλέ­ον αθέ­τη­σαν την πρώ­τη και σπου­δαιό­τε­ρη υπό­σχε­σή τους. Είναι τέτοιοι και δεν χρειά­ζε­ται να τους εμπι­στεύ­ε­ται κανείς εργαζόμενος.

Όλα σχε­δόν τα μέσα επι­κοι­νω­νί­ας είναι δικά τους.

Εμείς στο περίμενε…

Βασίλης Λιόγκαρης

Γεν­νή­θη­κε στην Αθή­να από γονείς πρό­σφυ­γες, εργά­τες, πολυ­φα­με­λί­τες. Έζη­σε στα πρώ­τα παι­δι­κά του χρό­νια τη λαί­λα­πα της κατο­χής και μετα­φέ­ρει τις τραυ­μα­τι­κές αυτές εμπει­ρί­ες στα γρα­φτά του. Σπού­δα­σε θέα­τρο και για ένα διά­στη­μα δού­λε­ψε σ’ αυτό. Αργό­τε­ρα απορ­ρο­φή­θη­κε από την παρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία όπου εργά­στη­κε σε διά­φο­ρες βιο­μη­χα­νί­ες. Ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης είναι συγ­γρα­φέ­ας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εται­ρί­ας Ελλή­νων Λογοτεχνών.