Περγαμηνές

«Σε ένα σπί­τι που σχε­δόν διπλα­σιά­στη­κε σε μέγε­θος το 1946, λει­τουρ­γού­σαν δύο βιο­τε­χνί­ες (…) όπως αφη­γεί­ται ο Ταξί­αρ­χος ε.α. Δημή­τρης Χατζη­λιά­δης… Στις δύσκο­λες ώρες της Κατο­χής, η δου­λειά κόπη­κε και οι γιοι του Ιωάν­νη Χατζη­λιά­δη στρά­φη­καν στο εμπό­ριο (…) Οπως αφη­γεί­ται ο Δημή­τρης Χατζη­λιά­δης “γυρί­ζα­νε τα χωριά (…) δίνα­νε υφά­σμα­τα, ρού­χα και φέρ­να­νε εδώ πέρα τρό­φι­μα”. Αλλά διευ­κρι­νί­ζει. “Υπήρ­χαν περιο­ρι­σμοί. Παίρ­ναν χαρ­τιά από την Αστυνομία…”».

Αυτό το «νοσταλ­γι­κό αφή­γη­μα» για το εμπό­ριο της οικο­γέ­νειάς του επί Κατο­χής, που πήγε τόσο καλά ώστε το 1946 να έχει ένα σπί­τι ακό­μα, ανή­κει στον νέο μπρο­στι­νό των ναζί του Κασι­διά­ρη. Δεν ξέρου­με αν θα μακροη­με­ρεύ­σει στον ρόλο της μπρο­στάν­τζας του φασι­στο­μορ­φώ­μα­τος, αλλά πάντως ξεκι­νά­ει με όλες τις περγαμηνές…

Πηγή: Ριζο­σπά­στης