Περού: Πολιτικές διεργασίες και παζάρια ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης

Η προ­χτε­σι­νή καθαί­ρε­ση του πρώ­ην σοσιαλ­δη­μο­κρά­τη Προ­έ­δρου του Περού Π. Καστί­γιο και η αντι­κα­τά­στα­σή του από την πρώ­ην αντι­πρό­ε­δρο, Ντί­να Μπο­λουάρ­τε, σημα­το­δο­τούν μια νέα περί­ο­δο πολι­τι­κών διερ­γα­σιών και παζα­ριών ανά­με­σα σε μερί­δες της αστι­κής τάξης, με τον λαό να βιώ­νει έτσι και αλλιώς τη σκλη­ρή καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα που συνε­χί­στη­κε και με την αυτο­πα­ρου­σια­ζό­με­νη ως «προ­ο­δευ­τι­κή» δια­κυ­βέρ­νη­ση του Καστίγιο.

Η νέα Πρό­ε­δρος έκα­νε έκκλη­ση «για έναν ευρύ διά­λο­γο των δυνά­με­ων που είναι στο Κοι­νο­βού­λιο και αυτών που δεν είναι, ο οποί­ος θα κατα­λή­ξει σε συμ­φω­νία», και ζήτη­σε «πολι­τι­κή εκε­χει­ρία για τη συγκρό­τη­ση κυβέρ­νη­σης εθνι­κής ενότητας».

Ο Καστί­γιο καθαι­ρέ­θη­κε ως υπαί­τιος πρα­ξι­κο­πή­μα­τος και ανί­κα­νος να κυβερ­νή­σει, όταν μετά το προ­χτε­σι­νό του διάγ­γελ­μα (που έγι­νε λίγο πριν από μία ακό­μα ψηφο­φο­ρία στη Βου­λή για την απο­πο­μπή του) ανήγ­γει­λε προ­σω­ρι­νή διά­λυ­ση του Κογκρέ­σου, σύστα­ση κυβέρ­νη­σης έκτα­κτης ανά­γκης, προ­κή­ρυ­ξη εκλο­γών σε 9 μήνες, δια­κυ­βέρ­νη­ση με Προ­ε­δρι­κά Δια­τάγ­μα­τα, νυχτε­ρι­νή απα­γό­ρευ­ση κυκλο­φο­ρί­ας και «ανα­διορ­γά­νω­ση» της Δικαιο­σύ­νης, καθώς, όπως είπε, το Κοι­νο­βού­λιο δυσχέ­ραι­νε το έργο της κυβέρνησης.

Η κίνη­ση αυτή συνά­ντη­σε έντο­νες αντι­δρά­σεις και εντός του κυβερ­νη­τι­κού συνα­σπι­σμού, παραι­τή­θη­καν υπουρ­γοί, δεν στη­ρί­χτη­κε από τον στρα­τό, την αστυ­νο­μία και το Συνταγ­μα­τι­κό Δικα­στή­ριο και οδή­γη­σε στην καθαί­ρε­σή του από τη Βου­λή με μεγά­λη πλειοψηφία.

Τώρα ο Καστί­γιο βρί­σκε­ται φυλα­κι­σμέ­νος σε φυλα­κή υψί­στης ασφα­λεί­ας, όπου βρί­σκε­ται κρα­τού­με­νος και ο πρώ­ην δικτά­το­ρας Αλμπέρ­το Φου­τζι­μό­ρι, ενώ η Γενι­κή Εισαγ­γε­λία κατέ­σχε­σε έγγρα­φα από το προ­ε­δρι­κό μέγα­ρο και τα υπουρ­γεία συνε­χί­ζο­ντας την έρευ­να για 6 καταγ­γελ­λό­με­νες περι­πτώ­σεις δια­φθο­ράς που αφο­ρούν το στε­νό του περι­βάλ­λον για κατά­χρη­ση δημό­σιου χρήματος.

Οι εξε­λί­ξεις στο Περού, όπως ήταν ανα­με­νό­με­νο, προ­κά­λε­σαν αντι­δρά­σεις από κυβερ­νή­σεις άλλων χωρών.

Ο εκπρό­σω­πος του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Νεντ Πράις, δήλω­σε ότι δεν ανα­γνω­ρί­ζει τον Καστί­γιο, προ­σθέ­το­ντας ότι «απορ­ρί­πτου­με κατη­γο­ρη­μα­τι­κά κάθε ενέρ­γεια που αντί­κει­ται (…) προς οποιο­δή­πο­τε Σύνταγ­μα, κάθε ενέρ­γεια που υπο­νο­μεύ­ει τη δημοκρατία».

Η εκπρό­σω­πος του ρωσι­κού ΥΠΕΞ, Μαρία Ζαχά­ρο­βα, δήλω­σε: «Εχου­με εμπι­στο­σύ­νη ότι η δια­δι­κα­σία μετά­βα­σης στο Περού θα προ­χω­ρή­σει ήρε­μα, εντός του νόμου, χωρίς κατα­στρο­φι­κές παρεμ­βά­σεις από το εξω­τε­ρι­κό και ότι θα συμ­βά­λει στην εξο­μά­λυν­ση της κατά­στα­σης στη χώρα προς όφε­λος του περου­βια­νού λαού».

Από την πλευ­ρά του, ο εκλεγ­μέ­νος Πρό­ε­δρος της Βρα­ζι­λί­ας, Λουίς Ινά­σιου Λού­λα ντα Σίλ­βα, είπε ότι βρί­σκει «λυπη­ρό όταν ένας δημο­κρα­τι­κά εκλεγ­μέ­νος Πρό­ε­δρος έχει τέτοια τύχη», αλλά σημεί­ω­σε πως τελι­κά «όλα έγι­ναν εντός του συνταγ­μα­τι­κού πλαισίου».

Η διπλω­μα­τία της Ισπα­νί­ας και ο γγ του Οργα­νι­σμού Αμε­ρι­κα­νι­κών Κρα­τών (ΟΑΚ), Λουίς Αλμά­γκρο, κατήγ­γει­λαν «παρα­βί­α­ση της συνταγ­μα­τι­κής τάξης» από τον Καστί­γιο. Η Μαδρί­τη εξέ­φρα­σε κατό­πιν ικα­νο­ποί­η­ση για την «απο­κα­τά­στα­ση της δημο­κρα­τι­κής ομαλότητας».

Ο Μεξι­κα­νός Πρό­ε­δρος, Αντρές Μανου­έλ Λόπες Ομπρα­δόρ, χαρα­κτή­ρι­σε «ατυ­χές» το ότι «λόγω των συμ­φε­ρό­ντων των οικο­νο­μι­κών και πολι­τι­κών ελίτ, από την αρχή (…) ο Πέδρο Καστί­γιο βρέ­θη­κε αντι­μέ­τω­πος με κλί­μα σύγκρου­σης και εχθρό­τη­τας, που τον οδή­γη­σε να λάβει απο­φά­σεις που διευ­κό­λυ­ναν τους αντι­πά­λους του να τον αποπέμψουν».

Ο Πρό­ε­δρος της Βολι­βί­ας, Λουίς Αρτσε, σημεί­ω­σε επί­σης ότι «από την αρχή, η περου­βια­νή δεξιά προ­σπα­θού­σε να ανα­τρέ­ψει την κυβέρ­νη­ση την οποία εξέ­λε­ξε ο λαός».

Το ΥΠΕΞ της Χιλής μίλη­σε και αυτό για παρα­βί­α­ση της «συνταγ­μα­τι­κής τάξης» από τον Καστί­γιο. Το ΥΠΕΞ της Ονδού­ρας αντί­θε­τα έκα­νε σαφές ότι βλέ­πει στις εξε­λί­ξεις στη Λίμα «πρα­ξι­κό­πη­μα» σε βάρος του Καστίγιο.

Ριζο­σπά­στης.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα