Γράφει ο Παναγιώτης Μανιάτης //
Ένα από τα ζητήματα στα οποία έπρεπε να υπάρξει τοποθέτηση στην ΕΣΣΔ ήταν και αυτό της Αισθητικής. Αφήνοντας κατά μέρους ατομικές απόπειρες ας εστιάσουμε στο συλλογικό πόνημα «Αισθητική Μαρξιστική – Λενινιστική» από την Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, το οποίο και αντανακλά την άποψη των σοβιετικών για το θέμα εκείνη την περίοδο. Είναι ένα βιβλίο στο οποίο επιχειρείται μια Μαρξιστική-Λενινιστική, υλιστική προσέγγιση του ζητήματος, είναι χρήσιμο στην παρούσα φάση που βρισκόμαστε καλλιτεχνικά, παρ’ όλα αυτά υπάρχουν αρκετά αδύνατα σημεία όπως και ζητήματα που χρειάζονται περισσότερη διερεύνηση.
Τι είναι όμως Αισθητική; Σύμφωνα με την Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, η Αισθητική είναι ένας επιστημονικός κλάδος που μελετάει τις νομοτέλειες ανάπτυξης των αισθητικών σχέσεων του ανθρώπου προς την πραγματικότητα, και ιδιαίτερα την Τέχνη σαν ξέχωρη μορφή της κοινωνικής συνείδησης. Δηλαδή η Αισθητική μελετάει τις αισθητικές σχέσεις του ανθρώπου προς την πραγματικότητα, γενικά, και την ανώτερη μορφή τους, την Τέχνη, ειδικά.
Αυτός είναι ο ορισμός που δίνει, για να προχωρήσει στο ζήτημα της Μαρξιστικής – Λενινιστικής Αισθητικής, που τη θεωρεί ανώτερη βαθμίδα στην ιστορική εξέλιξη της αισθητικής σκέψης. Αυτή γεννήθηκε και εμπλουτίζεται με βάση την κριτική αφομοίωση και τη δημιουργική επεξεργασία όσων πέτυχε η προκάτοχη προοδευτική αισθητική σκέψη, αναπτύσσεται σαν επιστημονική γενίκευση της πείρας που απέκτησε στην καλλιτεχνική εξέλιξη της η ανθρωπότητα και ατσαλώνεται με την πλούσια πείρα της ανάπτυξης της σοσιαλιστικής τέχνης στην οποία επιδρά εκφράζοντας επιστημονικά τα ενδιαφέροντα, τις αισθητικές απαιτήσεις και τα ιδανικά των πλατιών μαζών του λαού. Ακόμα, διαμορφώθηκε και σφυρηλατήθηκε με την πρακτική της οικοδόμησης που πραγματοποιείται από το σοβιετικό λαό με την καθοδήγηση του ΚΚΣΕ.
Επιπλέον, οι σοβιετικοί θεωρούν ότι το κυριότερο χαρακτηριστικό της Μαρξιστικής-Λενινιστικής Αισθητικής είναι η λαϊκότητά της. Έτσι προβάλλουν την άποψη ότι για τα προβλήματα της Τέχνης οι ειδικοί έχουν αρμοδιότητα, μπορεί όμως γι’ αυτά ν’ αποφανθεί και κάθε μέλος της κοινωνίας, γιατί οι αισθητικές έννοιες σε τελευταία ανάλυση* προσδιορίζονται από την αισθητική σχέση των λαϊκών μαζών, του λαού με την πραγματικότητα.
Ως προς τη σχέση της με τη Μαρξιστική – Λενινιστική Φιλοσοφία, το σύγγραμμα αναφέρει ότι συνδέονται από δυο θεμελιακές σχέσεις: α) τη γνωσιολογική σχέση, μιας και βάση της Αισθητικής είναι η διαλεκτική – υλιστική θεωρία της Γνώσης, β) την υλιστική αντίληψη της κοινωνίας και της Ιστορίας. Επιπρόσθετα, τη θεωρεί επιστήμη κομματική που αγωνίζεται για να εφαρμοστεί η πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος στην περιοχή της Τέχνης, ενάντια στην αντιδραστική αστική ιδεολογία, ενάντια στο φορμαλισμό και το νατουραλισμό — για την πρόοδο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Σ’ αυτό βασίζεται η οργανική της σχέση με την πολιτική.
Τέλος, αναφέρεται ότι η αισθητική επιστήμη στηρίζεται στο υλικό που έχει συγκεντρωθεί και ερευνηθεί σε όλα τα είδη Τέχνης, έχει σχετική αυτοτέλεια στην ανάπτυξή της και επιδρά πάνω στην Τέχνη. Στην περιοχή της αισθητικής συνείδησης δρουν με ξεχωριστό τρόπο όλοι οι νόμοι που ισχύουν για την κοινωνική συνείδηση, λόγω του ότι έχει και δικά της χαρακτηριστικά και ιδιομορφία, που η Αισθητική πρέπει να αποκαλύπτει και να μελετάει.
* σε τελευταία ανάλυση γιατί στις ανταγωνιστικές εκμεταλλευτικές κοινωνίες οι συνθήκες είναι τέτοιες που ο λαός δεν έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει ολόπλευρα και με πληρότητα τις αισθητικές του δυνατότητες.