«Πλεύση» προς την ενσωμάτωση

Δεν είναι πρω­τό­γνω­ρο το φαι­νό­με­νο, από την ανα­κύ­κλω­ση προ­σώ­πων και μορ­φω­μά­των του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος να προ­κύ­πτουν «κόμ­μα­τα — κομή­τες», δυνά­μεις που εμφα­νί­ζο­νται μια φορά στα τέσ­σε­ρα χρό­νια για να διεκ­δι­κή­σουν την ψήφο του λαού, επι­διώ­κο­ντας με τον χαρα­κτη­ρι­σμό «μικρά κόμ­μα­τα» να απορ­ρο­φή­σουν μέρος της δυσα­ρέ­σκειας για το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα και να μπουν στη Βουλή.

Και μόλις μπουν, αργά ή γρή­γο­ρα, ανά­λο­γα με τις ανά­γκες του συστή­μα­τος απο­δει­κνύ­ε­ται ότι απο­τε­λού­σαν «κόμ­μα­τα μιας χρή­σης». Αξιο­ποιού­νται κατά κανό­να για το ανα­κά­τε­μα της τρά­που­λας και λει­τουρ­γούν ως δεξα­με­νές άντλη­σης βου­λευ­τών, για να βγά­ζουν από τη δύσκο­λη θέση κυβερ­νή­σεις, στη­ρί­ζο­ντας το έργο τους.

Πόσες φορές δεν το είδε αυτό ο λαός να συμ­βαί­νει, ειδι­κά τα τελευ­ταία δέκα χρό­νια; Από το ακρο­δε­ξιό ΛΑ.Ο.Σ. και τον ρόλο του στη συγκυ­βέρ­νη­ση Παπα­δή­μου με ΝΔ — ΠΑΣΟΚ και το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο, μέχρι τη ΔΗΜΑΡ και τη συμ­με­το­χή της στην επό­με­νη συγκυ­βέρ­νη­ση ΝΔ — ΠΑΣΟΚ. Από τους ακρο­δε­ξιούς ΑΝΕΛ και τη συγκυ­βέρ­νη­σή τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την Ενω­ση Κεντρώ­ων, που τρο­φο­δό­τη­σε με βου­λευ­τές τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Και από το Ποτά­μι, που επί­σης έγι­νε δεξα­με­νή εδρών για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που ψήφι­σε τη Συμ­φω­νία των Πρε­σπών, μέχρι το ΜέΡΑ25, που απο­τέ­λε­σε πολύ­τι­μο «συμπλή­ρω­μα» για τη στή­ρι­ξη των «πρά­σι­νων μπίζ­νες» και άλλων στρα­τη­γι­κών επι­λο­γών του κεφαλαίου.

Σήμε­ρα εμφα­νί­ζο­νται και πάλι τέτοια κόμ­μα­τα που εντάσ­σο­νται σε επι­διώ­ξεις επι­τε­λεί­ων να «σκορ­πί­σει» η λαϊ­κή δυσα­ρέ­σκεια σε ανώ­δυ­νες για το σύστη­μα επι­λο­γές. Το παρελ­θόν και οι σημε­ρι­νές τους θέσεις δεί­χνουν όμως από τώρα ότι απο­τε­λούν δυνά­μεις δια­θέ­σι­μες για να συμπλη­ρώ­σουν είτε την επό­με­νη αντι­λαϊ­κή κυβέρ­νη­ση, είτε τη συναι­νε­τι­κή «αντι­πο­λί­τευ­ση».

Κάθε ψήφος σε τέτοια κόμ­μα­τα δεν αφαι­ρεί δύνα­μη από την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ ή τη συναι­νε­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση των ΣΥΡΙΖΑ — ΠΑΣΟΚ, αφαι­ρεί δύνα­μη από την πραγ­μα­τι­κή δύνα­μη λαϊ­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, το ΚΚΕ, και ενι­σχύ­ει τα διά­φο­ρα αντι­λαϊ­κά σενάρια.

«Πλεύση» προς την ενσωμάτωση

Ενα χαρα­κτη­ρι­στι­κό παρά­δειγ­μα είναι το αρχη­γι­κό προ­σω­πο­πα­γές κόμ­μα «Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας», της Ζωής Κων­στα­ντο­πού­λου, που παρου­σιά­ζε­ται ως «νέο», «μη δοκι­μα­σμέ­νο», «αντι­συ­στη­μι­κό».

Και η συγκε­κρι­μέ­νη δύνα­μη, όπως όλα τα αντί­στοι­χα μορ­φώ­μα­τα, εμφα­νί­ζε­ται παρα­μο­νές εκλο­γών, ανα­κα­λύ­πτο­ντας τα «βάσα­να του λαού» την προ­ε­κλο­γι­κή περίοδο.

Αφα­ντοι σε μεγά­λους αγώ­νες του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος, ανύ­παρ­κτοι σε εργα­τι­κά σωμα­τεία και άλλες μαζι­κές οργα­νώ­σεις, άγνω­στοι στους εργα­ζό­με­νους αφού δεν τους έχουν δει σε καμιά από τις κρί­σι­μες μάχες που έδω­σαν: Είτε για το μερο­κά­μα­το και τα εργα­τι­κά «ατυ­χή­μα­τα», είτε ενά­ντια στους πλει­στη­ρια­σμούς, είτε για την προ­στα­σία από τις φυσι­κές κατα­στρο­φές, είτε ενά­ντια στην εμπλο­κή της χώρας στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλεμο.

Δεν φάνη­καν ούτε κατά σύμ­πτω­ση εκεί που χτυ­πά­ει η καρ­διά του λαού, στους χώρους δου­λειάς και στις γει­το­νιές, εκεί που συγκρού­ε­ται για την ίδια του τη ζωή με το κεφά­λαιο και τις κυβερ­νή­σεις του.

Ο λαός τούς γνω­ρί­ζει μόνο μέσα από την προ­βο­λή τους (και μάλι­στα έντο­νη τελευ­ταία) από τα κατά τ’ άλλα «συστη­μι­κά» ΜΜΕ.

Οσο για τις «θέσεις» της «Πλεύ­σης»: Ανύ­παρ­κτο πρό­γραμ­μα, γενι­κό­λο­γες τοπο­θε­τή­σεις, μια θολή δια­κή­ρυ­ξη του 2016, γεμά­τη συν­θή­μα­τα για «δια­φά­νεια», «αξιο­κρα­τία», συνέ­πεια και «ανι­διο­τέ­λεια»: Αυτά είναι όσα βρί­σκει κανείς ανα­ζη­τώ­ντας το τι λέει το συγκε­κρι­μέ­νο κόμ­μα για τις εξε­λί­ξεις και τα όσα δια­κυ­βεύ­ο­νται την επό­με­νη μέρα για τον λαό.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κό είναι ότι όσο και να ψάξει κανείς, που­θε­νά δεν θα βρει κάποια ανα­φο­ρά της «Πλεύ­σης» στο Ταμείο Ανά­καμ­ψης και τις εκα­το­ντά­δες αντι­λαϊ­κές δεσμεύ­σεις που απορ­ρέ­ουν από τα προ­α­παι­τού­με­νά του. Η κατά τ’ άλλα «αντι­μνη­μο­νια­κή» δύνα­μη έχει κατα­πιεί τη γλώσ­σα της για το «μνη­μό­νιο των μνη­μο­νί­ων», που απο­τε­λεί τον βασι­κό πυλώ­να της στρα­τη­γι­κής της αστι­κής τάξης για τα επό­με­να χρό­νια, με βάση τον οποίο θα εξα­πο­λυ­θεί νέο κύμα επί­θε­σης στα εργα­τι­κά — λαϊ­κά στρώ­μα­τα. Ενώ, πέρα από κάτι ψελ­λί­σμα­τα για τον ρόλο της Γερ­μα­νί­ας στην ΕΕ, καμιά σαφής ανα­φο­ρά δεν υπάρ­χει για την ίδια την ΕΕ και τον χαρα­κτή­ρα της ως ένω­σης των μονοπωλίων.

Οσο και να ψάξει κανείς, που­θε­νά δεν θα βρει τι λένε εκεί στην «Πλεύ­ση» για την «πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη», τις μπίζ­νες δηλα­δή που απο­τε­λούν άλλον έναν πυλώ­να της στρα­τη­γι­κής της αστι­κής τάξης, που από τη μία βυθί­ζει στην ενερ­γεια­κή φτώ­χεια τα εργα­τι­κά — λαϊ­κά στρώ­μα­τα και από την άλλη ξυρί­ζει κάμπους και βου­νά για την άναρ­χη εγκα­τά­στα­ση των ΑΠΕ.

Ποια είναι επί­σης η θέση της «Πλεύ­σης» για τις ΝΑΤΟι­κές βάσεις του θανά­του, για την επέ­κτα­ση της βάσης της Σού­δας, τις νέες πολε­μι­κές υπο­δο­μές που ξεφυ­τρώ­νουν από τον Εβρο μέχρι την Κρή­τη; Τι λένε για τη «Στρα­τη­γι­κή Συμ­φω­νία» με τις ΗΠΑ, για τη βαθιά εμπλο­κή στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρα­νία, για την απο­στο­λή ενό­πλων δυνά­με­ων σε ΝΑΤΟι­κές πολε­μι­κές επι­χει­ρή­σεις; Αχνα δεν βγά­ζουν για όσα απορ­ρέ­ουν από τη στρα­τη­γι­κή της «γεω­πο­λι­τι­κής ανα­βάθ­μι­σης» που υπη­ρε­τούν όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα και που βάζει τον λαό όλο και πιο βαθιά στο στό­μα του λύκου. Τι λένε συγκε­κρι­μέ­να για τα Ελλη­νο­τουρ­κι­κά και τις διευ­θε­τή­σεις σε Αιγαίο και Ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο, το κρι­τή­ριο της ΝΑΤΟι­κής συνο­χής, με βάση το οποίο παζα­ρεύ­ο­νται τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα του λαού και της χώρας;

Τι λένε στο κόμ­μα της «Πλεύ­σης» για τους μισθούς, τις Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις, για τη συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση και το δικαί­ω­μα στην απερ­γία, που βρί­σκο­νται στο στό­χα­στρο των κυβερ­νή­σε­ων και της εργο­δο­σί­ας; Οσο και να ψάξει κανείς, που­θε­νά δεν θα βρει την Ζ. Κων­στα­ντο­πού­λου να στη­ρί­ζει διεκ­δι­κή­σεις που εδώ και χρό­νια βγά­ζουν στους δρό­μους χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους, όπως για επα­να­φο­ρά των ΣΣΕ, για κατάρ­γη­ση του μνη­μο­νια­κού νόμου Βρού­τση — Αχτσιό­γλου που απα­γο­ρεύ­ει τη συλ­λο­γι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση του κατώ­τα­του μισθού. Προ­φα­νώς κι αυτά είναι ξεχα­σμέ­να σε κάποιο συρ­τά­ρι της, μαζί με τις προ­τά­σεις νόμου του ΚΚΕ, όπως για την επα­να­φο­ρά του κατώ­τα­του μισθού στα 751 ευρώ, που ως πρό­ε­δρος της Βου­λής αρνού­νταν κατά τη διάρ­κεια της θητεί­ας της να φέρει προς ψήφιση.

Γνωστή η διαδρομή, προδιαγεγραμμένος ο ρόλος

Η Ζ. Κων­στα­ντο­πού­λου δεν είναι καμιά «άγνω­στη» περί­πτω­ση στον λαό. Είχε δια­τε­λέ­σει βου­λευ­τής του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και πρό­ε­δρος της Βου­λής κατά τη διάρ­κεια της δια­κυ­βέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ το πρώ­το 6μηνο του 2015. Εχει και εκεί­νη τη δική της ξεχω­ρι­στή συμ­βο­λή στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή του ΣΥΡΙΖΑ το πρώ­το εξά­μη­νο του 2015 και την εκστρα­τεία εξα­πά­τη­σης του λαού, μέσα από την «περή­φα­νη δια­πραγ­μά­τευ­ση», την εξα­πά­τη­ση του λαού κατά τη διάρ­κεια του δημο­ψη­φί­σμα­τος κ.ο.κ.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κά, όταν ήταν πρό­ε­δρος της Βου­λής, στή­ρι­ξε ένα προς ένα τα αντι­λαϊ­κά μέτρα της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ, όπως η «συμ­φω­νία — γέφυ­ρα» για παρά­τα­ση του 2ου μνη­μο­νί­ου τον Φλε­βά­ρη του 2015 ή την κλο­πή των απο­θε­μα­τι­κών δημό­σιων οργα­νι­σμών για την απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους (που κατά τ’ άλλα κατήγ­γει­λε ως «επο­νεί­δι­στο») τον Απρί­λη του 2015.

Είχε παί­ξει μάλι­στα και περί­ερ­γα παι­χνί­δια με την ανο­χή που έδει­χνε στη Χρυ­σή Αυγή, απαι­τώ­ντας τη συμ­με­το­χή των τότε προ­φυ­λα­κι­σμέ­νων βου­λευ­τών της φασι­στο­συμ­μο­ρί­ας στις δια­δι­κα­σί­ες της Βου­λής, παίρ­νο­ντας μάλι­στα και τα εύση­μα από τους κατα­δι­κα­σμέ­νους και φυλα­κι­σμέ­νους πλέ­ον φασίστες.

Οπως φαί­νε­ται μάλι­στα, αυτά τα παι­χνί­δια δεν ήταν κάποιο «καπρί­τσιο», αφού σήμε­ρα κατα­γρά­φο­νται διά­φο­ρες δια­δρο­μές μετα­ξύ πρώ­ην και νυν χρυ­σαυ­γι­τών με την «Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας», ένα έδα­φος που — όπως φαί­νε­ται — καλ­λιερ­γεί­ται συστη­μα­τι­κά τα τελευ­ταία χρό­νια, αφού συμ­με­τεί­χε και στα εθνι­κι­στι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια για τη Συμ­φω­νία των Πρε­σπών. Στε­λέ­χη μάλι­στα της εγκλη­μα­τι­κής οργά­νω­σης, επώ­νυ­μα ή ανώ­νυ­μα, καλούν σε υπο­στή­ρι­ξή της στις εκλο­γές, ενώ κατα­γρά­φο­νται ακό­μα και σχε­τι­κές μετα­γρα­φές. Ενδει­κτι­κά, στην Ελασ­σό­να πρώ­ην κομ­μα­τάρ­χης της Χρυ­σής Αυγής και στη συνέ­χεια στέ­λε­χος του κόμ­μα­τος «Ελλη­νες» του κατα­δι­κα­σμέ­νου Κασι­διά­ρη, δήλω­νε ανοι­χτά ότι ο ίδιος και άλλοι που προ­έρ­χο­νται από τον ίδιο χώρο θα ψηφί­σουν «Πλεύ­ση Ελευ­θε­ρί­ας». Αντί­στοι­χα, σε άλλη περιο­χή της Θεσ­σα­λί­ας, πρώ­ην χρυ­σαυ­γί­τες βγαί­ναν φανε­ρά στα χωριά και έξω από τα εκλο­γι­κά τμή­μα­τα τη μέρα των εκλο­γών και καλού­σαν να ψηφι­στεί η «Πλεύ­ση Ελευθερίας».

Μόνη ψήφος που «πιάνει τόπο» η ψήφος στο ΚΚΕ

Δεν μπο­ρεί λοι­πόν η δικαιο­λο­γη­μέ­νη ανα­ζή­τη­ση του λαού για το πώς θα κάνει τη «δια­φο­ρά» στις εκλο­γές, πώς θα δυνα­μώ­σει τα εμπό­δια απέ­να­ντι στην επό­με­νη αντι­λαϊ­κή κυβέρ­νη­ση και «συμπο­λι­τευό­με­νη αντι­πο­λί­τευ­ση», να σκορ­πά­ει σε τέτοιες δυνάμεις.

Αυτό που θα κάνει την πραγ­μα­τι­κή δια­φο­ρά μέσα και έξω από τη Βου­λή, που θα επεν­δυ­θεί στη γνή­σια εργα­τι­κή — λαϊ­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, δεν είναι το πόσα κόμ­μα­τα — υπο­στη­ρι­κτές της κυρί­αρ­χης πολι­τι­κής θα εκλε­γούν, αλλά κατά πόσο θα ενι­σχυ­θεί η συνο­λι­κή αμφι­σβή­τη­σή της.

Σε αυτή την κατεύ­θυν­ση η μόνη στή­ρι­ξη που δεν σκορ­πά­ει και πιά­νει τόπο είναι αυτή στο ΚΚΕ, που αξιό­πι­στα είναι στο πλευ­ρό των εργα­ζο­μέ­νων χωρίς να έχει δεσμεύ­σεις σε επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης