Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΠΜΣ — ΣΕΗ — ΣΕΘΕΑ Διαδικτυακή συναυλία την Πρωτομαγιά στις 21.00

Δια­δι­κτυα­κή συναυ­λία διορ­γα­νώ­νουν την Πρω­το­μα­γιά, στις 9 το βρά­δυ, ο Πανελ­λή­νιος Μου­σι­κός Σύλ­λο­γος (ΠΜΣ), το Σωμα­τείο Ελλή­νων Ηθο­ποιών (ΣΕΗ) και το Σωμα­τείο Εργα­ζο­μέ­νων στο Θέα­μα — Ακρό­α­μα (ΣΕΘΕΑ). Στο κάλε­σμα των σωμα­τεί­ων έχουν αντα­πο­κρι­θεί γνω­στοί και αγα­πη­μέ­νοι καλ­λι­τέ­χνες: Alcedo folk band και Κώστας Θωμα­ΐ­δης, Μανό­λης Ανδρου­λι­δά­κης, Ρίτα Αντω­νο­πού­λου, Παντε­λής Θαλασ­σι­νός, Γιώρ­γος Κιμού­λης, Στέ­λιος Μάι­νας, Ηλιάν­να Μαυ­ρο­μά­τη, Πάνος Μπού­σα­λης, Γιώρ­γος Ντα­λά­ρας, Μίλ­τος Πασχα­λί­δης, Γιώρ­γος Σαρ­ρής, Κώστας Τρια­ντα­φυλ­λί­δης, Ιωάν­να Φόρτη.

Η συναυ­λία θα προ­βλη­θεί από το κανά­λι του ΣΕΘΕΑ στο Youtube και θα ανα­με­τα­δο­θεί από τις σελί­δες του Facebook του ΠΜΣ, του ΣΕΗ και του ΣΕΘΕΑ. Τη συναυ­λία θα ανα­με­τα­δώ­σει μέσω του κανα­λιού του ΣΕΘΕΑ στο Youtube και το portal 902.gr.

Όπως σημειώ­νουν σε κοι­νή τους ανα­κοί­νω­ση τα Σωματεία:

«Μια Πρω­το­μα­γιά, κάπως δια­φο­ρε­τι­κή από τις άλλες. Και κάπως ίδια. Σήμε­ρα είμα­στε στο σπί­τι. Σήμε­ρα γιορ­τά­ζου­με, φωνά­ζου­με, διεκ­δι­κού­με, αγωνιζόμαστε.

Η Πρώ­τη του Μάη έχει τρα­γου­δη­θεί ίσως όσο καμία άλλη μέρα στον κόσμο. Ήταν, είναι και θα είναι έμπνευ­ση για χιλιά­δες καλ­λι­τέ­χνες. Όπως και για χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους. Εκα­τομ­μύ­ρια. Δισε­κα­τομ­μύ­ρια μέσα στους αιώ­νες που πέρα­σαν και θα ‘ρθουν.

Έτσι και μεις, σαν εργα­ζό­με­νοι παίρ­νου­με σήμε­ρα αυτή την πρω­το­βου­λία. Σαν εργα­ζό­με­νοι και καλ­λι­τέ­χνες στο Θέα­μα — Ακρό­α­μα βάζου­με τη δική μας πινε­λιά στη σημε­ρι­νή μέρα. Να τρα­γου­δή­σου­με την Πρώ­τη Μάη, όπως της αξί­ζει. Να διεκ­δι­κή­σου­με την Πρώ­τη Μάη όπως μας αξίζει.

Έτσι κι εμείς σαν εργα­ζό­με­νοι, μέσα και απ’ αυτήν την κίνη­σή μας διεκ­δι­κού­με τη ζωή μας και καλού­με την κυβέρ­νη­ση να πάρει μέτρα. Όχι μέτρα που θα μοι­ρά­ζουν τα ψίχου­λα του δικού μας ψωμιού στα τέσ­σε­ρα, στα εκα­τό, στα χίλια.

Μέτρα που να εξα­σφα­λί­ζουν την ύπαρ­ξή μας, όχι μόνο σήμε­ρα. Αλλά και τη χαμέ­νη καλο­και­ρι­νή μας σεζόν, τη μισή μας χει­μω­νιά­τι­κη. Όχι για­τί ζητά­με να ζήσου­με με επι­δό­μα­τα, όχι για­τί είμα­στε κάτι άλλο από την υπό­λοι­πη κοι­νω­νία. Αλλά για­τί δου­λεύ­ου­με σε αυτή την κοι­νω­νία, συνει­σφέ­ρου­με, υπάρ­χου­με, παλεύουμε.

Δεν θα στα­μα­τή­σου­με λοι­πόν να φωνά­ζου­με, να παλεύ­ου­με, να διεκ­δι­κού­με. Δεν θα στα­μα­τή­σου­με μέχρι να μπο­ρού­με να ζήσουμε.

Δεν θα στα­μα­τή­σου­με, για­τί όσα έρχο­νται, τώρα κοντά ή και πιο μακριά, θέλου­με να μας βρουν πιο δυνα­τούς. Πιο ενω­μέ­νους. Με τους εργα­ζό­με­νους όλου του κόσμου.

Δεν θα στα­μα­τή­σου­με μέχρι να μπο­ρού­με να ζού­με όχι σαν επαί­τες, αλλά ως εργα­ζό­με­νοι, ως καλ­λι­τέ­χνες, που μπο­ρού­με να προ­σφέ­ρου­με από τη δική μας τη φωτιά στη φωτιά όλου του κόσμου».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο