Ποίημα για το πώς θα πεθαίνουμε ήσυχοι

στη Ν.Κ.

Έτσι κι αλλιώς, το ξέρου­με καλά,
στον καπι­τα­λι­σμό, οι περισσότεροι
δεν θα πεθά­νου­με ήσυ­χα στο κρε­βά­τι μας.

Ωραία θα ήταν, το ξέρεις,
ένα πρωί, την ώρα που θα χτυπάει
το ξυπνη­τή­ρι για δουλειά
οι δικοί μας να μας βρουν
ακό­μα στο κρεβάτι
γλυ­κά να ονειρευόμαστε
για πάντα.

Αλλά, για την ώρα, αυτό αναβάλλεται!
Όχι, ούτε να πεθά­νου­με ήσυχοι
δεν μας επιτρέπουν,
όπως δεν μας αφήνουν
ούτε και να ζήσουμε.

Γνω­ρί­ζου­με καλά, λοι­πόν, ότι
στα κλει­στά σύνο­ρα της απάν­θρω­πης πολιτείας
στην παγω­μέ­νη γη του Έβρου
στα πολυ­τρα­γου­δι­σμέ­να νερά του Αιγαίου
σ’ ένα κέντρο κλει­στής κρά­τη­σης προσφύγων
σε κάποια κλί­νη νοσο­κο­μεί­ου αναφοράς
στην ουρά του συσσιτίου
σε μια γωνιά του δρόμου
ύστε­ρα από κάποιο τροχαίο
στο ΚΑΠΗ
με μια πενι­χρή, ιδιωτικοποιημένη
σύντα­ξη στα 72,
εκεί θα πεθάνουμε

μόνοι, φοβι­σμέ­νοι, ανήσυχοι
κρέ­ας στα κανό­νια τους
και ως πει­ρα­μα­τό­ζωο φαρ­μα­κευ­τι­κής εταιρείας.

Γι’ αυτό σου λέω, αγαπημένη
άλλος δρό­μος δεν υπάρχει
αν είναι να πεθάνουμε
του­λά­χι­στον ας πεθά­νου­με μαχόμενοι
για την αξιο­πρέ­πεια, την υγεία και την ελευθερία
όλων των ανθρώπων
μαζί με όλους τους ανθρώπους!

Μόνο με αυτό τον τρόπο
δώσε προ­σο­χή, θα πετύχουμε
ήσυ­χα να πεθαί­νου­με στο κρε­βά­τι μας
έχο­ντας κάνει
τα όνει­ρα και τις ανά­γκες μας
πραγματικότητα!

Ειρη­ναί­ος Μαράκης

ξημε­ρώ­μα­τα Σαβ­βά­του 7/3
Αμπε­λό­κη­ποι, Αθήνα