Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ποίημα διαθήκη του Φώτη Αγγουλέ (Αθησαύριστο)

Λίγο και­ρό πριν πεθά­νει ο Φώτης Αγγου­λές έστει­λε στην Αυγή ένα ποί­η­μα. Δεν πρό­φτα­σε να το δει δημο­σιευ­μέ­νο. Οι τελευ­ταί­ες στρο­φές μοιά­ζουν με δια­θή­κη (Δημο­σιεύ­τη­κε το ακό­λου­θο από­σπα­σμα λίγες μέρες μετά το θάνα­τό του):

Πιά­στε να χτί­σου­με, αδελ­φοί, στην κόλα­ση μπρο­στά ένα τοίχο,
τόσο ψηλό, που ν’ ακου­μπούν οι κόχες του στον ουρανό.
Έλα κι εσύ πολύ­πα­θε, ξεχω­ρι­στέ μας αδελφέ
μαύ­ρε, που εσέ­να με διπλό κνού­το σ’ έχου­νε μαστιγώσει
Βάλε το δεκα­νί­κι σου, ο τοί­χος να στεριώσει.
Τέλειω­σε ο τοί­χος. Πλύ­νε­τε τις ματω­μέ­νες σας πληγές
Λου­στεί­τε μέσ’ στης Λευ­τε­ριάς τις κρυσταλλοπηγές
και λυτρω­θεί­τε απ’ το βαρύ, πολύ­χρο­νό σας δράμα.
Η γη σας θέλει λεύ­τε­ρους και σας ζητά ένα θαύμα:
Χλο­ΐ­στε την, στο­λί­στε την, ας γίνει περιβόλι
μυριάν­θι­στο, πολύ­καρ­πο της ανθρω­πιάς η πόλη,
πόλη με δίχως σύνο­ρα κι αφε­ντι­κά και μίση
να ζουν οι ανθρώ­ποι λεύ­τε­ροι κι αδελ­φω­μέ­νοι κι ίσοι.

Το ποί­η­μα δημο­σιεύ­τη­κε και στην ειδι­κή έκδο­ση της Κομ­μα­τι­κής Οργά­νω­σης Λογο­τε­χνών του ΚΚΕ (Ιού­νιος 2018) με αφορ­μή την εκδή­λω­ση προς τιμήν του Φώτη Αγγουλέ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο