Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ποδόσφαιρο και πολιτική: Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ

Γρά­φει ο 2310net //

Το ποδο­σφαι­ρι­κό ερώ­τη­μα των ημε­ρών δεν είναι για­τί ο Κοντο­νής διέ­κο­ψε το Κύπελ­λο. Είναι για­τί δεν έχει δια­κό­ψει ακό­μα και τα τουρ­νουά 5Χ5.

Το ποδό­σφαι­ρο κάθε χώρας, όπως έχει γρά­ψει παλιό­τε­ρα και ο Μπο­γιό­που­λος, είναι καθρέ­φτης του καπι­τα­λι­σμού της. Στην Ελλά­δα, ο λαμο­γιά­ρι­κος, κρα­τι­κο­δί­αι­τος καπι­τα­λι­σμός των στη­μέ­νων δια­γω­νι­σμών, των κρα­τι­κών προ­μη­θειών, στη χώρα που οι καπι­τα­λι­στές παρα­βιά­ζουν κάθε νόμο που έχει γρα­φτεί, στον δια­πλε­κό­με­νο με τα ΜΜΕ καπι­τα­λι­στι­κό μικρό­κο­σμο η ποδο­σφαι­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν θα μπο­ρού­σε να είναι διαφορετική.

Δίκαιο, καθα­ρό και ωραίο ποδό­σφαι­ρο στην καπι­τα­λι­στι­κή Ελλά­δα! Ουτο­πία. Σαν σοσια­λι­στι­κή νησί­δα σε καπι­τα­λι­στι­κό ωκεανό.

podosfairo-2

Ωστό­σο η κατά­στα­ση έχει παρα­γί­νει. Όλοι ξέρουν ότι υπάρ­χει μια ομά­δα η οποία ελέγ­χει (στή­νει) μέχρι και τις καντί­νες έξω από τα γήπε­δα. Και στο γήπε­δο της γει­το­νιάς σου να πας να παί­ξεις φοβά­σαι μην εμφα­νι­στεί ξαφ­νι­κά ένα κορά­κι και δώσει πέναλ­τι στον Ολυμπιακό.

Η αδι­κία και η ανι­σό­τη­τα δεν είναι φυσι­κά προ­νό­μιο του ποδο­σφαί­ρου, ωστό­σο εκεί εμφα­νί­ζο­νται οι περισ­σό­τε­ρες ανα­λο­γί­ες με την πολι­τι­κή ζωή. Για την ακρί­βεια, εμφα­νί­ζε­ται η αντα­νά­κλα­ση της πολι­τι­κής ζωής με λίγα χρό­νια καθυ­στέ­ρη­ση. Η ποδο­σφαι­ρι­κή ανά­πτυ­ξη (εδώ γελά­με) της Ελλά­δας ήρθε λίγα χρό­νια μετά την οικο­νο­μι­κή της ανά­πτυ­ξη, όταν ήδη άρχι­σαν οι δεί­κτες (του χρη­μα­τι­στη­ρί­ου και όχι μόνο) να κατρα­κυ­λά­νε. Αντί­στοι­χα η παρακ­μή του ποδο­σφαί­ρου άρχι­σε λίγα χρό­νια μετά την κρί­ση και τα μνημόνια.

Την τελευ­ταία 20ετία ο Ολυ­μπια­κός ελέγ­χει τα πάντα. Συχνά είχε καλύ­τε­ρες ομά­δες αφού τα έσο­δα από το Τσά­μπιονς Λιγκ του επέ­τρε­παν να παίρ­νει σπου­δαί­ους ποδο­σφαι­ρι­στές. Ακρι­βώς όπως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα που μοί­ρα­ζε χρή­μα, τα πακέ­τα Ντε­λόρ και οι επι­δο­τή­σεις της ΕΟΚ.

Η συνε­χό­με­νη κατά­κτη­ση των πρω­τα­θλη­μά­των οδή­γη­σε στην ανά­πτυ­ξη μιας υπε­ρο­πτι­κής αντι­με­τώ­πι­σης όλων των άλλων, παρό­μοια μόνο με εκεί­νη που επι­δεί­κνυαν οι πασο­κο­πα­ρά­γο­ντες του χρυ­σού αιώ­να του ΠΑΣΟΚ. Ας κλεί­σου­με τα μάτια και ας σκε­φτού­με τον ΠΑΣΟ­Κο με το κου­στού­μι, το πού­ρο, τη Μερ­σε­ντές, να πετά­ει λου­λού­δια σε κάποιο σκυ­λά­δι­κο, στο όνο­μα του σοσια­λι­σμού πάντα, και να κοι­τά­ζει τους συμπο­λί­τες του ως κατώ­τε­ρους αφού Αυτός θα μπο­ρού­σε να τους διο­ρί­σει, να τους βολέ­ψει και να τους κάνει να αισθά­νο­νται αιω­νί­ως υποχρεωμένοι.

Ταυ­τό­χρο­να, το μόνο που τον χαρα­κτή­ρι­ζε ήταν ένας άκρα­τος ναρ­κισ­σι­σμός και κανέ­να αίσθη­μα τύψε­ων ή αδι­κί­ας. Μόνο ΠΑΣΟΚ.

podosfairo-1

Κάπως έτσι είναι και οι σύγ­χρο­νοι Ολυ­μπια­κοί: Με κολ­λη­μέ­νο το αίσθη­μα υπε­ρο­χής στο κού­τε­λο κοι­τά­ζουν υπε­ρο­πτι­κά τους πάντες. Το «παίρ­νω πρω­τα­θλή­μα­τα με πέναλ­τι-μαϊ­μου» είναι το αθλη­τι­κό αντί­στοι­χο του «παίρ­νω άδεια από την πολε­ο­δο­μία για­τί έχω έναν δικό μου άνθρω­πο εκεί και στην τελι­κή δεν τρέ­χει και τίπο­τα για­τί αν θες να το κάνεις κι εσύ μπο­ρώ να σου κανο­νί­σω ρουσφετάκι».

Ακό­μα ένα σημείο ομοιό­τη­τας είναι αυτό των γαβρο­φρου­ρών με τους πρα­σι­νο­φρου­ρούς. Η αλα­ζο­νεία, το αίσθη­μα ανά­γκης να υπε­ρα­σπι­στεί τον Μεγά­λο Πρό­ε­δρο, το ύφος που δεν διστά­ζει που­θε­νά, πολι­τι­κά μόνο με τους αυθε­ντι­κούς πασό­κους μπο­ρεί να συγκριθεί.

Παρό­μοιες ανα­λο­γί­ες μπο­ρεί κανείς να βρει στον τρό­πο που στη­ρί­ζο­νται από τα ΜΜΕ. Στα καλά χρό­νια του ΠΑΣΟΚ υπήρ­χαν στρα­τοί δημο­σιο­γρά­φων, εκδο­τών, κανα­λαρ­χών στο πλευ­ρό του κόμ­μα­τος που όλοι αγα­πή­σα­με. Κανείς δεν μπο­ρού­σε να πει κακή κου­βέ­ντα για το ΠΑΣΟΚ. Στο ποδό­σφαι­ρο τα πράγ­μα­τα είναι λίγο πιο απλά: δεν μετα­δί­δεις τον αγώ­να όπως θέλω; Απο­λύ­ε­σαι! Έγρα­ψες κάτι που δεν μου άρε­σε; Μην τρο­μά­ξεις αν το βρά­δυ σε περι­μέ­νουν κάτω από το σπί­τι σου κάτι φου­σκω­τα παλικάρια.

Οι ομοιό­τη­τες είναι πολ­λές. Τόσες πολ­λές που θα μπο­ρού­σε κανείς με σχε­τι­κή σιγου­ριά να υπο­στη­ρί­ξει ότι η πιο αυθε­ντι­κή μορ­φή επι­βί­ω­σης του ΠΑΣΟΚ είναι ο Ολυ­μπια­κός. Αλλά θα σκε­φτεί κανείς ότι το ΠΑΣΟΚ ως ΠΑΣΟΚ κατέρ­ρευ­σε, άρα εφό­σον ο Ολυ­μπια­κός είναι και παρα­μέ­νει κρα­ταιός δια­φέ­ρει. Λάθος.

Αφε­νός διό­τι ακό­μα δεν έχει έρθει η ώρα του να ανα­τρα­πεί, αν και φρο­ντί­ζει τόσο καλά να το πετύ­χει, εξορ­γί­ζο­ντας όλους όσους μετέ­χουν στο πρω­τά­θλη­μα που πλέ­ον μοιά­ζει μονό­δρο­μος ο δρό­μος προς την κατρα­κύ­λα, ακρι­βώς όπως το ΠΑΣΟΚ δημιούρ­γη­σε την οργή στον λαό που για χρό­νια το ψήφι­ζε. Εντά­ξει, θα μεί­νουν λίγοι πιστοί, γρα­φι­κοί, που όπως ακό­μα ψηφί­ζουν ΠΑΣΟΚ έτσι θα πηγαί­νουν να πανη­γυ­ρί­σουν φιέ­στες τίτλου αντί­στοι­χες με τη φετι­νή όπου το Καραϊ­σκά­κη είχε λιγό­τε­ρο κόσμο από προ­ε­κλο­γι­κή συγκέ­ντρω­ση της Τοπι­κής του ΠΑΣΟΚ στα Τρίκαλα.

Αφε­τέ­ρου, διό­τι όπως και στην πολι­τι­κή, έτσι και στο ποδό­σφαι­ρο, αν δεν τσα­κί­ζεις τη ρίζα δεν αλλά­ζουν οι καρ­ποί. Το ΠΑΣΟΚ πέθα­νε και ανα­γεν­νή­θη­κε ως ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ πιθα­νό, λοι­πόν, να πεθά­νει η παρά­γκα του Ολυ­μπια­κού και να αναγ­γεν­νη­θεί ως κάτι άλλο, το οποίο θα φαί­νε­ται αρχι­κά δια­φο­ρε­τι­κό και αντί­θε­το, αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θα απο­τε­λεί την επι­βε­βαί­ω­ση ότι η ιστο­ρία επα­να­λαμ­βά­νε­ται ως τρα­γω­δία ή ως φάρσα.

Άλλω­στε, όσο ο αθλη­τι­σμός θα είναι πεδίο συμ­φε­ρό­ντων μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών, είναι νομο­τε­λεια­κό ότι θα εμφα­νί­ζει όλα τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά του καπι­τα­λι­στι­κού ανταγωνισμού.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο