Ποιοι φοβούνται το Πολυτεχνείο;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Πριν ένα χρό­νο, τέτοιες μέρες ήταν, μια ολι­γο­με­λής ομά­δα αυτο­α­πο­κα­λού­με­νων «αντιε­ξου­σια­στών» κατέ­λα­βε το χώρο του Πολυ­τε­χνεί­ου, έβα­λε λου­κέ­τα στις εισό­δους, απο­τρέ­πο­ντας έτσι τόσο τις κατα­θέ­σεις στε­φά­νων από φορείς του εργα­τι­κού λαϊ­κού κινή­μα­τος όσο και τις προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νες επι­σκέ­ψεις από σχολεία. 

Σήμε­ρα, όπως μαθαί­νου­με, μια χού­φτα φασι­στοει­δή επι­χεί­ρη­σαν να βρω­μί­σουν το χώρο του Πολυ­τε­χνεί­ου με ακρο­δε­ξιά σύμβολα. 

Τα γεγο­νό­τα αυτά δεν είναι ασφα­λώς τυχαία. Δεκα­ε­τί­ες τώρα, γκρου­πού­σκου­λα του λεγό­με­νου αντιε­ξου­σια­στι­κού χώρου, κου­κου­λο­φό­ροι κατα­λη­ψί­ες, φασι­στοει­δή ενταγ­μέ­να σε παρα­κρα­τι­κούς μηχα­νι­σμούς επι­χει­ρούν να προ­βο­κά­ρουν την επέ­τειο της ηρω­ϊ­κής εξέ­γερ­σης του Πολυτεχνείου.

Στο στό­χα­στρο της δρά­σης των παρα­πά­νω βρί­σκε­ται το ΚΚΕ, η ΚΝΕ και το οργα­νω­μέ­νο εργα­τι­κό κίνη­μα. Κοι­νό στοι­χείο όσων, είτε υπό την σημαία του επο­νο­μα­ζό­με­νου «αντιε­ξου­σια­στι­κού χώρου», είτε από οργα­νώ­σεις της φασι­στι­κής δεξιάς, επι­χει­ρούν με τον έναν ή τον άλλο τρό­πο να υπο­νο­μεύ­σουν την επέ­τειο του Πολυ­τε­χνεί­ου είναι ο βαθύς, απρο­κά­λυ­πτος αντικομμουνισμός. 

Θα μπο­ρού­σα­με να θυμη­θού­με πλη­θώ­ρα περι­πτώ­σε­ων όπου ομά­δες γνω­στών-αγνώ­στων λει­τούρ­γη­σαν ως το μακρύ χέρι των κατα­σταλ­τι­κών μηχα­νι­σμών του αστι­κού κρά­τους ενά­ντια στους κομ­μου­νι­στές: Από τους «αναρχικούς»-ασφαλίτες του 1985 και τις δολο­φο­νι­κές επι­θέ­σεις ενά­ντια σε μέλη της ΚΝΕ το Νοέμ­βρη του 1995 μέχρι σήμε­ρα η πρό­σφα­τη ιστο­ρία βρί­θει παραδειγμάτων. 

Το κύριο ερώ­τη­μα, ωστό­σο, είναι ποιόν εξυ­πη­ρε­τούν οι προ­σπά­θειες υπο­νό­μευ­σης της επε­τεί­ου του Πολυ­τε­χνεί­ου; Ποιοι φοβού­νται το αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κό μήνυ­μα που εκπέ­μπει η μεγα­λειώ­δης εξέ­γερ­ση του Νοέμ­βρη του 1973; 

Η απά­ντη­ση είναι ξεκά­θα­ρη: Οι προ­βο­κά­τσιες που στή­νο­νται κάθε χρό­νο τέτοιες μέρες εξυ­πη­ρε­τούν τις βαθύ­τε­ρες επι­διώ­ξεις της αστι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της (βλ. ΗΠΑ) να στα­μα­τή­σουν να απο­δί­δο­νται τιμές στην εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου. Να μη βγουν συμπε­ρά­σμα­τα από την αντι­δι­κτα­το­ρι­κή πάλη και το αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κό μήνυ­μα που αυτή φέρει. 

Γι’ αυτό προ­σπα­θούν, με διά­φο­ρους τρό­πους, να σπι­λώ­σουν την επέ­τειο του Πολυ­τε­χνεί­ου, να την αμαυ­ρώ­σουν και να την υπο­βαθ­μί­σουν, την ίδια στιγ­μή που εμπλέ­κουν τη χώρα ολο­έ­να και βαθύ­τε­ρα σε άκρως επι­κίν­δυ­νους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχεδιασμούς. 

Μόνο που όλοι αυτοί, οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις, οι υπε­ρα­τλα­ντι­κοί της σύμ­μα­χοι και οι πάσης φύσης συνει­δη­τοί προ­βο­κά­το­ρες, ξεχνούν πως τον τελευ­ταίο λόγο θα τον έχει ο λαός. Όπως και πριν από 45 χρό­νια, έτσι και τώρα το σύν­θη­μα παρα­μέ­νει πιο επί­και­ρο από ποτέ: ΈΞΩ ΟΙ ΗΠΑ, ΈΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ!

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.