Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ποιος ανέβασε τους Ναζί στην εξουσία;

Η αστι­κή τάξη της Γερ­μα­νί­ας ήθε­λε να ξανα­στα­θεί στα πόδια της (μετά την ατι­μω­τι­κή ήττα που υπέ­στη στον Α’ Παγκό­σμιο Πόλε­μο), να αντι­με­τω­πί­σει «δρα­στι­κά» το εργα­τι­κό κίνη­μα της χώρας και να διεκ­δι­κή­σει ξανά το μερί­διό της στην παγκό­σμια αγορά.

Είναι εξαι­ρε­τι­κά ενδει­κτι­κό ότι το 1932 μια ομά­δα βιο­μη­χά­νων είχε επι­δώ­σει στον Πρό­ε­δρο της Γερ­μα­νί­ας έγγρα­φη απαί­τη­ση 160 διευ­θυ­ντών μεγά­λων εται­ρειών για να δοθεί εντο­λή σχη­μα­τι­σμού κυβέρ­νη­σης στον Χίτλερ, ενώ η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των γερ­μα­νι­κών επι­χει­ρη­μα­τι­κών κολοσ­σών ήταν βασι­κοί χορη­γοί της πολε­μι­κής μηχα­νής της φασι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας και του ναζι­στι­κού κόμ­μα­τος, κάτι που απο­δει­κνύ­ε­ται και από τα πρα­κτι­κά της Δίκης της Νυρεμβέργης.

Ο βιο­μη­χα­νι­κός κολοσ­σός της Κρουπ, όπως και η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του γερ­μα­νι­κού κεφα­λαί­ου, υπήρ­ξαν βασι­κοί οικο­νο­μι­κοί αρω­γοί — χορη­γοί, όχι μόνο της πολε­μι­κής μηχα­νής της φασι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας, αλλά και των δια­φό­ρων πολι­τι­κών (κόμ­μα, οργα­νώ­σεις νεο­λαί­ας) ή παρα­στρα­τιω­τι­κών οργα­νώ­σε­ων των Ναζί (όπως τα Τάγ­μα­τα Εφό­δου SA, τα SS, κλπ.). Ετσι ξεκί­νη­σε το «Ταμείο του Χίτλερ», με κεφά­λαια που προ­έρ­χο­νταν «ακό­μα και από τους πιο απο­μα­κρυ­σμέ­νους κύκλους της γερ­μα­νι­κής βιο­μη­χα­νί­ας, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του κόσμου της αγρο­τι­κής οικο­νο­μί­ας και των τρα­πε­ζών» (Ντο­κου­μέ­ντο D‑151, ΠΔΝ). Με το άνοιγ­μα των αρχεί­ων της Κρουπ, προ­έ­κυ­ψε ότι μόνο π.χ. το εργο­στά­σιο της εται­ρεί­ας στο Essen είχε «προ­σφέ­ρει» ως το 1945 το ιλιγ­γιώ­δες ποσό των 4.738.446 μάρ­κων στο εν λόγω Ταμείο

Όπως δήλω­σε ο ιδιο­κτή­της της πολε­μι­κής βιο­μη­χα­νί­ας Krupp: «Ο Εθνι­κο­σο­σια­λι­σμός απε­λευ­θέ­ρω­σε τον Γερ­μα­νό εργά­τη από τη μέγ­γε­νη ενός δόγ­μα­τος (σ.σ. του κομ­μου­νι­σμού) που ήταν βασι­κά εχθρι­κό τόσο για τον εργο­δό­τη όσο και για τον εργα­ζό­με­νο. Ο Αδόλ­φος Χίτλερ επέ­στρε­ψε τον εργά­τη στο έθνος του. Τον μετέ­τρε­ψε σε πει­θαρ­χη­μέ­νο στρα­τιώ­τη της εργα­σί­ας και συνε­πώς σύντρο­φό μας (σ.σ. των βιο­μη­χά­νων!)». Με άλλα λόγια, ο φασι­σμός εξα­σφά­λι­σε την πολυ­πό­θη­τη για το κεφά­λαιο «εργα­σια­κή ειρή­νη», τσα­κί­ζο­ντας τον εργα­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό και εξα­πο­λύ­ο­ντας πόλε­μο εξό­ντω­σης των κομ­μου­νι­στών. Αργό­τε­ρα, οι γερ­μα­νι­κές βιο­μη­χα­νί­ες είχαν στη διά­θε­σή τους «φτη­νό» εργα­τι­κό δυνα­μι­κό από τα στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης, το οποίο εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται κυριο­λε­κτι­κά μέχρι θανά­του, πολ­λα­πλα­σιά­ζο­ντας έτσι την παρα­γω­γή και τα κέρ­δη τους.

Τα συμ­φέ­ρο­ντα των γερ­μα­νι­κών μονο­πω­λί­ων ταυ­τί­ζο­νταν επί­σης με δύο άλλες κύριες επι­διώ­ξεις των Ναζί: την ιμπε­ρια­λι­στι­κή ανα­δια­νο­μή του κόσμου και τη συντρι­βή της ΕΣΣΔ. Αλλω­στε από το 1936 κιό­λας ο Χίτλερ είχε δώσει οδη­γί­ες στο υπουρ­γείο Πολέ­μου του Ράιχ να ετοι­μά­ζε­ται για την «ανα­μέ­τρη­ση με τη Ρωσία», την οποία θεω­ρού­σε «ανα­πό­φευ­κτη». Οσον αφο­ρά το πρώ­το, όπως υπο­γράμ­μι­σε ο υπουρ­γός Οικο­νο­μί­ας των Ναζί Σαχτ στον Αμε­ρι­κα­νό Πρό­ξε­νο Fuller το 1935: «Οι αποι­κί­ες είναι απα­ραί­τη­τες στη Γερ­μα­νία. Αν κατα­στεί δυνα­τό θα τις απο­κτή­σου­με μέσα από δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Αν όχι, θα τις αρπά­ξου­με (σ.σ. με τη βία)».

Κατα­λυ­τι­κό ρόλο ωστό­σο στην οικο­νο­μι­κή και στρα­τιω­τι­κή ισχυ­ρο­ποί­η­ση της Γερ­μα­νί­ας έπαι­ξαν και τα αμε­ρι­κα­νι­κά μονο­πώ­λια: η Ford, η General Motors (μέσω της θυγα­τρι­κής της Opel και όχι μόνο), η General Electric, η Standard Oil (η σημε­ρι­νή Exxon-Mobil), η IBM, η ΙΤΤ (η σημε­ρι­νή ΑΤ&Τ), η Τρά­πε­ζα Chase Manhattan και πολ­λοί άλλοι, έκα­ναν τερά­στιες επεν­δύ­σεις, επω­φε­λού­με­νοι του «εξαι­ρε­τι­κού» επι­χει­ρη­μα­τι­κού κλί­μα­τος που προ­σέ­φε­ρε η ναζι­στι­κή Γερ­μα­νία, απο­κο­μί­ζο­ντας ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρα κέρ­δη. Τόσο ο Πρό­ε­δρος της IBM T. Watson όσο και ο Πρό­ε­δρος της Ford H. Ford τιμή­θη­καν για τις «υπη­ρε­σί­ες» τους στο Γ’ Ράιχ με το μετάλ­λιο του Μεγά­λου Σταυ­ρού της Γερ­μα­νι­κής Τάξης του Αετού το 1937 και 1938 αντίστοιχα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο