Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ποιος είναι πραγματικά «κολλημένος»; «Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε» (Μ. Αναγνωστάκης)

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Ιδιαί­τε­ρη προ­βο­λή είχε η «ατά­κα» σε βάρος του ΚΚΕ,  του γνω­στού βου­λευ­τή του ΣΥΡΙΖΑ Παύ­λου Πολά­κη, σε σχε­τι­κή εκδή­λω­ση του κόμ­μα­τός του περί “κολ­λη­μέ­νων που θέλουν να έρθει ο λαός σε 2.500 χρόνια…”

Προ­φα­νώς και απο­τε­λεί προ­σβο­λή για ένα κόμ­μα που έχει σφρα­γί­σει με τους αγώ­νες και τις θυσί­ες του, αλλά και την ιδε­ο­λο­γία, την πολι­τι­κή, τις θέσεις του πάνω από έναν αιώ­να τη χώρα μας.

Όμως ταυ­τό­χρο­να απο­τε­λεί  συκο­φα­ντία και κυρί­ως συνει­δη­τή δια­στρέ­βλω­ση των θέσε­ων του για την ίδια την εκλο­γι­κή μάχη, αλλά και ευρύ­τε­ρα για το ζήτη­μα της εξου­σί­ας, όπως αυτό έχει επε­ξερ­γα­στεί συλ­λο­γι­κά και επι­στη­μο­νι­κά μέσα από τα συνέ­δρια του. Μία εξου­σία που φυσι­κά δεν έχει καμία σχέ­ση με τρό­πους δια­χεί­ρι­σης του καπι­τα­λι­σμού, αλλά της ανα­τρο­πής του! Μία εξου­σία όπου ο λαός θα έχει στα χέρια τόσο τον πλού­το που παρά­γει, όσο και την πολι­τι­κή εξου­σία που θα είναι απεί­ρως δημο­κρα­τι­κό­τε­ρη από την υπάρ­χου­σα αστι­κή εξουσία.

Αν κάποιος είναι πραγ­μα­τι­κά «κολ­λη­μέ­νος» είναι ο ίδιος με το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα καλ­λιερ­γώ­ντας μάλι­στα συνει­δη­τά αυτα­πά­τες ότι μπο­ρεί αυτός να γίνει «ανθρώ­πι­νος».

Αν κάποιος είναι πραγ­μα­τι­κά «κολ­λη­μέ­νος» είναι αυτός και όσοι/ες ασπά­ζο­νται παρό­μοιες πολι­τι­κές, που πιστεύ­ουν αφε­λώς (;) ότι στο πλαί­σιο της Ε.Ε και του ΝΑΤΟ , με το κεφά­λαιο να κυριαρ­χεί, μπο­ρεί μέσω κυβερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας ο λαός «να δει προκοπή».

Αν κάποιος είναι πραγ­μα­τι­κά «κολ­λη­μέ­νος» είναι ο ίδιος που τυφλω­μέ­νος (και άρα «κολ­λη­μέ­νος»)  από αντι­κομ­μου­νι­σμό, λοι­δο­ρεί όσους/ες πηγαί­νο­ντας κόντρα στο ρεύ­μα πιστεύ­ουν ότι η σημε­ρι­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μπο­ρεί και πρέ­πει ν’ αλλά­ξει- όχι από «δογ­μα­τι­κή αφέ­λεια- αλλά στη­ριγ­μέ­νοι στους νόμους της κοι­νω­νι­κής εξέλιξης.

Ο δρό­μος του συμ­βι­βα­σμού και της υπο­τα­γής που προ­τεί­νει- και ας μην το λέει καθα­ρά- οδη­γεί με μαθη­μα­τι­κή ακρί­βεια στη δια­τή­ρη­ση της σημε­ρι­νής βαρ­βα­ρό­τη­τας. Άλλω­στε η «φιλο­δο­ξία» του συγκε­κρι­μέ­νου φορέα είναι η δια­χεί­ρι­σή της στο όνο­μα του «ρεα­λι­σμού».

«Τα σκυ­λιά ουρ­λιά­ζουν αλλά το καρα­βά­νι προ­χω­ρά» (Αρα­βι­κή παροιμία)

29 στιγ­μές, του Αλέ­κου Χατζηκώστα

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο