Ποιους αγώνες;

«Οι αγώ­νες έχουν νίκες και ήττες», έλε­γε ο Αλ. Τσί­πρας το βρά­δυ της Κυρια­κής, για το απο­τέ­λε­σμα και την εκλο­γι­κή κατάρ­ρευ­ση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλή­θεια, όμως, σε ποιους «αγώ­νες» ανα­φέ­ρε­ται; Σε ποιες «νίκες» και ποιες «ήττες»; Για­τί δεν υπάρ­χει εργα­τι­κός — λαϊ­κός αγώ­νας την τελευ­ταία 4ετία που να μη συνά­ντη­σε την ανοι­χτή υπο­νό­μευ­ση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρ­χει ζωτι­κή διεκ­δί­κη­ση του λαού που να μη συνά­ντη­σε «τεί­χος», τόσο από την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ στο όνο­μα των «αντο­χών της οικο­νο­μί­ας», όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ, στο όνο­μα της «κοι­νω­νι­κής συνο­χής»: Πότε με τα «μορα­τό­ριουμ» της παν­δη­μί­ας και τα «θα λογα­ρια­στού­με μετά», πότε με συστά­σεις ότι «οι απερ­γί­ες θα απο­τύ­χουν, οπό­τε ψηφί­στε ΣΥΡΙΖΑ» για τον νόμο Χατζη­δά­κη και πότε με τις δυνά­μεις του στο εργα­τι­κό κίνη­μα, που έτρε­χαν πρώ­τες πρώ­τες να «συμ­μορ­φω­θούν» με τις υπο­δεί­ξεις κυβέρ­νη­σης και εργο­δο­σί­ας. Με τους αγώ­νες των εργα­ζο­μέ­νων και του λαού, λοι­πόν, καμία σχέ­ση δεν είχε ούτε έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν πάλι εννο­εί τον «αγώ­να» για να εγκλω­βί­σει λαϊ­κές δυνά­μεις στη λογι­κή της συναί­νε­σης και του «μικρό­τε­ρου κακού», τότε μάλι­στα. Εκεί μετρά­ει «νίκες και ήττες» στον δια­γκω­νι­σμό με τη ΝΔ και τα άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα, για το ποιος κρί­νε­ται πιο ικα­νός να προ­ω­θή­σει το κοι­νό αντι­λαϊ­κό τους πρόγραμμα.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα