Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πολυνομοσχέδιο: Νέο συντριπτικό πλήγμα στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Η κυβέρ­νη­ση μέσω της κατά­θε­σης του Πολυ­νο­μο­σχε­δί­ου, επι­διώ­κει ανά­με­σα στ’ άλλα να δώσει απο­φα­σι­στι­κό χτύ­πη­μα στις Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις Εργα­σί­ας και ιδί­ως στις Κλα­δι­κές Συμβάσεις.

Ο στό­χος προ­φα­νής. Εργα­τι­κή τάξη ακό­μη πιο φτη­νή, ευά­λω­τη, στις δια­θέ­σεις του κεφα­λαί­ου στο όνο­μα των «επεν­δύ­σε­ων» που αυτό θα κάνει…Και η κυβέρ­νη­ση- ως κόμ­μα του κεφα­λαί­ου και όχι των εργα­ζο­μέ­νων- πιστά να εφαρ­μό­ζει τις δια­χρο­νι­κές «απαι­τή­σεις» του.

Δυστυ­χώς- αν και κατα­νοη­τό- τόσο τα αστι­κά ΜΕ, όσο και οι εργο­δο­τι­κές «συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες» κάνουν ότι περ­νά από το χέρι τους να απο­κρύ­ψουν από τους πολ­λούς το τι περιέ­χε­ται στο Πολυ­νο­μο­σχέ­διο αυτό . Στο συγκε­κρι­μέ­νο άρθρο θα γίνει μία προ­σπά­θεια να ανα­λυ­θούν τα προ­βλε­πό­με­να στα άρθρα 49,51,52,53 (προς αντι­δρα­στι­κό­τε­ρη κατεύ­θυν­ση φυσι­κά) σχε­τι­κά με τις Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις Εργα­σί­ας (με αιχ­μή τις κλαδικές).

Στο άρθρο 3 του Ν. 1876/1990 στα είδη των Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων προ­στί­θε­ται μία ακό­μη «πονη­ρή» παρά­γρα­φος. Αυτή που ανα­φέ­ρει: «…Οι Εθνι­κές και τοπι­κές ομοιο­ε­παγ­γελ­μα­τι­κές και κλα­δι­κές συλ­λο­γι­κές είναι δυνα­τόν να θεσπί­ζουν ειδι­κούς όρους ή να εξαι­ρούν από την εφαρ­μο­γή συγκε­κρι­μέ­νων όρων των εργα­ζό­με­νων που απα­σχο­λού­νται σε εδι­κές κατη­γο­ρί­ες επι­χει­ρή­σεις» και εδώ είναι το «κλει­δί», το ποιες μπο­ρεί να είναι οι επι­χει­ρή­σεις αυτές: «Επι­χει­ρή­σεις κοι­νω­νι­κής οικο­νο­μί­ας, νομι­κά πρό­σω­πα μη κερ­δο­σκο­πι­κού σκο­πούς και επι­χει­ρή­σεις αντι­με­τω­πί­ζουν σοβα­ρά οικο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα…» Το ποιες είναι αυτές θα απο­φα­σί­ζει ο Υπουρ­γός Εργα­σί­ας που σύμ­φω­να με τα προ­τει­νό­με­να «εξει­δι­κεύ­ο­νται τα κρι­τή­ρια για τις επι­χει­ρή­σεις που εξαι­ρού­νται και καθο­ρί­ζο­νται οι κατη­γο­ρί­ες όρων των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων που εξαι­ρού­νται…» («καρα­μπι­νά­τη» δηλα­δή παρέμ­βα­ση κυβέρ­νη­σης-κρά­τους στις κατά τ’ άλλα ελεύ­θε­ρες συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις). Ουσια­στι­κά δηλα­δή κάθε επι­χεί­ρη­ση που θα «πεί­θει» (δεν είναι και ιδιαί­τε­ρα δύσκο­λο…) την κυβέρ­νη­ση ότι «περ­νά δυσκο­λί­ες» θα καταρ­γεί ή και θα περιο­ρί­ζει δρα­στι­κά στους εργα­ζό­με­νους της όσα έχουν κατα­κτή­σεις μέσω Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων. Και όλα αυτά στο όνο­μα της «αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας» και της «επι­βί­ω­σής» τους…

Στο άρθρο 51 του «Ανα­πτυ­ξια­κού Νόμου» τονί­ζε­ται ότι η κλα­δι­κή σύμ­βα­ση δεν εφαρ­μό­ζε­ται αν συντρέ­χουν λόγοι «οικο­νο­μι­κών προ­βλη­μά­των» καθώς και ότι υπε­ρι­σχύ­ει η επι­χει­ρη­σια­κή συλ­λο­γι­κή σύμ­βα­ση». Επί­σης προ­στί­θε­ται στο Ν.1876/90 και το εξής: «Η εθνι­κή Κλα­δι­κή ή ομοιε­παγ­γελ­μα­τι­κή συλ­λο­γι­κή σύμ­βα­ση δεν υπε­ρι­σχύ­ει αντί­στοι­χης τοπι­κής». Παλιό­τε­ρα ίσχυε ότι «αν η σχέ­ση εργα­σί­ας ρυθ­μί­ζε­ται από περισ­σό­τε­ρες συμ­βά­σεις εργα­σί­ας εφαρ­μό­ζε­ται η πιο ευνοϊ­κή για τον εργα­ζό­με­νο». Πολύ απλά σ περι­πτώ­σεις συρ­ρο­ής, οι επι­χει­ρη­σια­κές συμ­βά­σεις υπε­ρι­σχύ­ουν ένα­ντι κλα­δι­κών για τις παρα­πά­νω επι­χει­ρή­σεις, ακό­μα και όταν οι κλα­δι­κές ΣΣΕ δεν περι­λαμ­βά­νουν ρήτρες εξαι­ρέ­σε­ων. Με βάση τα παρα­πά­νω προ­βλέ­πο­νται ακό­μη χει­ρό­τε­ρες εργα­σια­κές σχέ­σεις για πλή­θος εργαζομένων.

Με το άρθρο 52 προ­στί­θε­νται και νέα εμπό­δια στην επέ­κτα­ση των συμ­βά­σε­ων ή διαι­τη­τι­κής από­φα­σης και σε άλλους εργα­ζό­με­νους του κλά­δου. Πιο συγκε­κρι­μέ­να προ­τεί­νε­ται: «Για την επέ­κτα­ση συλ­λο­γι­κής σύμ­βα­σης εργα­σί­ας ή διαι­τη­τι­κής από­φα­σης απαι­τεί­ται: α) αίτη­ση που υπο­βάλ­λε­ται από οποιον­δή­πο­τε από τους δεσμευό­με­νους από αυτή προς τον Υπουρ­γό Εργα­σί­ας και Κοι­νω­νι­κών Υπο­θέ­σε­ων β) τεκ­μη­ρί­ω­ση των επι­πτώ­σε­ων της επέ­κτα­σης στην αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα και την απα­σχό­λη­ση και κοι­νο­ποί­η­ση στον Ανώ­τα­το Συμ­βού­λιο Εργα­σί­ας». Ακό­μα και όταν γίνε­ται δυνα­τό να υπο­γρα­φεί κάποια κλα­δι­κή σύμ­βα­ση, για την επέ­κτα­σή της στο σύνο­λο του κλά­δου, πέρα από τον όρο να υπο­γρά­φε­ται από εργο­δό­τες που απα­σχο­λούν ποσο­στό μεγα­λύ­τε­ρο από το 50% των εργα­ζο­μέ­νων του συγκε­κρι­μέ­νου κλά­δου, θα πρέ­πει πλέ­ον στη σχε­τι­κή αίτη­ση επέ­κτα­σης να ελέγ­χο­νται οι επι­πτώ­σεις της… «στην αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα και στην απα­σχό­λη­ση»! Ενώ δηλα­δή μέχρι τώρα ίσχυε αυτό­μα­τη εφαρ­μο­γή μιας Συλ­λο­γι­κής Σύμ­βα­σης που έχει υπο­γρα­φτεί από το κλα­δι­κό συν­δι­κά­το τους τώρα θα πρέ­πει να δώσει «άδεια» ο Υπουρ­γός και φυσι­κά η επι­χεί­ρη­ση «να μην αντι­με­τω­πί­ζει οικο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα», αλλά και ούτε να βλά­πτε­ται η «αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τά» της (δηλα­δή η κερ­δο­φο­ρί­ας της εργο­δο­σί­ας, με ελα­χι­στο­ποί­η­ση του λεγό­με­νου» εργα­σια­κού κόστους»!

Ακό­μη αλλά­ζουν προς το χει­ρό­τε­ρο (άρθρο 53) τα ανα­φε­ρό­με­να στην Διαι­τη­σία (ΟΜΕΔ). Ενώ τώρα ίσχυε το ότι «είναι δυνα­τή η προ­σφυ­γή στη διαι­τη­σία μονο­με­ρώς α) από οποιο­δή­πο­τε μέρος εφό­σον το άλλο μέρος αρνή­θη­κε τη μεσο­λά­βη­ση β) από οποιοι­δή­πο­τε μέρος μετά την υπο­βο­λή της πρό­τα­σης μεσο­λά­βη­σης» τώρα αυτό συν­δέ­ε­ται με το ότι οι εργα­ζό­με­νοι θα πρέ­πει να επι­κα­λού­νται «υπαρ­κτό λόγο γενι­κό­τε­ρου κοι­νω­νι­κού ή δημο­σί­ου συμ­φέ­ρο­ντος, συν­δε­ό­με­νο με τη λει­τουρ­γία της ελλη­νι­κής οικο­νο­μί­ας». Και το δικαί­ω­μα αυτό «προ­σά­ναμ­μα» λοι­πόν στην περί­φη­μη «ανά­πτυ­ξη» των επι­χει­ρή­σε­ων και των κερ­δών του μια και ο Υπουρ­γός θα δίνει με το «μαγι­κό του ραβδί» απαλ­λα­γές και εξαιρέσεις!

Με βάση όλα τα παρα­πά­νω γίνε­ται καθα­ρό ότι η κυβέρ­νη­ση υλο­ποιώ­ντας τη στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου χτυ­πά ακό­μη περισ­σό­τε­ρο τα εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων. Το ζήτη­μα είναι οι ίδιοι οι εργα­ζό­με­νοι μέσα από τα ταξι­κά τους συν­δι­κά­τα να δώσουν τις δικές τους απα­ντή­σεις με πρώ­το σταθ­μό την απερ­γία στις 24/9!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο