Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Η κυβέρνηση μέσω της κατάθεσης του Πολυνομοσχεδίου, επιδιώκει ανάμεσα στ’ άλλα να δώσει αποφασιστικό χτύπημα στις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και ιδίως στις Κλαδικές Συμβάσεις.
Ο στόχος προφανής. Εργατική τάξη ακόμη πιο φτηνή, ευάλωτη, στις διαθέσεις του κεφαλαίου στο όνομα των «επενδύσεων» που αυτό θα κάνει…Και η κυβέρνηση- ως κόμμα του κεφαλαίου και όχι των εργαζομένων- πιστά να εφαρμόζει τις διαχρονικές «απαιτήσεις» του.
Δυστυχώς- αν και κατανοητό- τόσο τα αστικά ΜΕ, όσο και οι εργοδοτικές «συνδικαλιστικές ηγεσίες» κάνουν ότι περνά από το χέρι τους να αποκρύψουν από τους πολλούς το τι περιέχεται στο Πολυνομοσχέδιο αυτό . Στο συγκεκριμένο άρθρο θα γίνει μία προσπάθεια να αναλυθούν τα προβλεπόμενα στα άρθρα 49,51,52,53 (προς αντιδραστικότερη κατεύθυνση φυσικά) σχετικά με τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (με αιχμή τις κλαδικές).
Στο άρθρο 3 του Ν. 1876/1990 στα είδη των Συλλογικών Συμβάσεων προστίθεται μία ακόμη «πονηρή» παράγραφος. Αυτή που αναφέρει: «…Οι Εθνικές και τοπικές ομοιοεπαγγελματικές και κλαδικές συλλογικές είναι δυνατόν να θεσπίζουν ειδικούς όρους ή να εξαιρούν από την εφαρμογή συγκεκριμένων όρων των εργαζόμενων που απασχολούνται σε εδικές κατηγορίες επιχειρήσεις» και εδώ είναι το «κλειδί», το ποιες μπορεί να είναι οι επιχειρήσεις αυτές: «Επιχειρήσεις κοινωνικής οικονομίας, νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού σκοπούς και επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα…» Το ποιες είναι αυτές θα αποφασίζει ο Υπουργός Εργασίας που σύμφωνα με τα προτεινόμενα «εξειδικεύονται τα κριτήρια για τις επιχειρήσεις που εξαιρούνται και καθορίζονται οι κατηγορίες όρων των συλλογικών συμβάσεων που εξαιρούνται…» («καραμπινάτη» δηλαδή παρέμβαση κυβέρνησης-κράτους στις κατά τ’ άλλα ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις). Ουσιαστικά δηλαδή κάθε επιχείρηση που θα «πείθει» (δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο…) την κυβέρνηση ότι «περνά δυσκολίες» θα καταργεί ή και θα περιορίζει δραστικά στους εργαζόμενους της όσα έχουν κατακτήσεις μέσω Συλλογικών Συμβάσεων. Και όλα αυτά στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» και της «επιβίωσής» τους…
Στο άρθρο 51 του «Αναπτυξιακού Νόμου» τονίζεται ότι η κλαδική σύμβαση δεν εφαρμόζεται αν συντρέχουν λόγοι «οικονομικών προβλημάτων» καθώς και ότι υπερισχύει η επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση». Επίσης προστίθεται στο Ν.1876/90 και το εξής: «Η εθνική Κλαδική ή ομοιεπαγγελματική συλλογική σύμβαση δεν υπερισχύει αντίστοιχης τοπικής». Παλιότερα ίσχυε ότι «αν η σχέση εργασίας ρυθμίζεται από περισσότερες συμβάσεις εργασίας εφαρμόζεται η πιο ευνοϊκή για τον εργαζόμενο». Πολύ απλά σ περιπτώσεις συρροής, οι επιχειρησιακές συμβάσεις υπερισχύουν έναντι κλαδικών για τις παραπάνω επιχειρήσεις, ακόμα και όταν οι κλαδικές ΣΣΕ δεν περιλαμβάνουν ρήτρες εξαιρέσεων. Με βάση τα παραπάνω προβλέπονται ακόμη χειρότερες εργασιακές σχέσεις για πλήθος εργαζομένων.
Με το άρθρο 52 προστίθενται και νέα εμπόδια στην επέκταση των συμβάσεων ή διαιτητικής απόφασης και σε άλλους εργαζόμενους του κλάδου. Πιο συγκεκριμένα προτείνεται: «Για την επέκταση συλλογικής σύμβασης εργασίας ή διαιτητικής απόφασης απαιτείται: α) αίτηση που υποβάλλεται από οποιονδήποτε από τους δεσμευόμενους από αυτή προς τον Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων β) τεκμηρίωση των επιπτώσεων της επέκτασης στην ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση και κοινοποίηση στον Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας». Ακόμα και όταν γίνεται δυνατό να υπογραφεί κάποια κλαδική σύμβαση, για την επέκτασή της στο σύνολο του κλάδου, πέρα από τον όρο να υπογράφεται από εργοδότες που απασχολούν ποσοστό μεγαλύτερο από το 50% των εργαζομένων του συγκεκριμένου κλάδου, θα πρέπει πλέον στη σχετική αίτηση επέκτασης να ελέγχονται οι επιπτώσεις της… «στην ανταγωνιστικότητα και στην απασχόληση»! Ενώ δηλαδή μέχρι τώρα ίσχυε αυτόματη εφαρμογή μιας Συλλογικής Σύμβασης που έχει υπογραφτεί από το κλαδικό συνδικάτο τους τώρα θα πρέπει να δώσει «άδεια» ο Υπουργός και φυσικά η επιχείρηση «να μην αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα», αλλά και ούτε να βλάπτεται η «ανταγωνιστικότητά» της (δηλαδή η κερδοφορίας της εργοδοσίας, με ελαχιστοποίηση του λεγόμενου» εργασιακού κόστους»!
Ακόμη αλλάζουν προς το χειρότερο (άρθρο 53) τα αναφερόμενα στην Διαιτησία (ΟΜΕΔ). Ενώ τώρα ίσχυε το ότι «είναι δυνατή η προσφυγή στη διαιτησία μονομερώς α) από οποιοδήποτε μέρος εφόσον το άλλο μέρος αρνήθηκε τη μεσολάβηση β) από οποιοιδήποτε μέρος μετά την υποβολή της πρότασης μεσολάβησης» τώρα αυτό συνδέεται με το ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να επικαλούνται «υπαρκτό λόγο γενικότερου κοινωνικού ή δημοσίου συμφέροντος, συνδεόμενο με τη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας». Και το δικαίωμα αυτό «προσάναμμα» λοιπόν στην περίφημη «ανάπτυξη» των επιχειρήσεων και των κερδών του μια και ο Υπουργός θα δίνει με το «μαγικό του ραβδί» απαλλαγές και εξαιρέσεις!
Με βάση όλα τα παραπάνω γίνεται καθαρό ότι η κυβέρνηση υλοποιώντας τη στρατηγική του κεφαλαίου χτυπά ακόμη περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Το ζήτημα είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσα από τα ταξικά τους συνδικάτα να δώσουν τις δικές τους απαντήσεις με πρώτο σταθμό την απεργία στις 24/9!