Πολυξένη Καράκογλου «Το Τέλος της Υπόκλισης»

«Σήμε­ρα νοιώ­θω πως είναι η ιδα­νι­κή μέρα για να ανέ­βει το τρα­γού­δι “Το Τέλος της Υπό­κλι­σης”» σημειώ­νει η Πολυ­ξέ­νη Καρά­κο­γλου.

Και προ­σθέ­τει: Όπως παλιά έτσι και τώρα στο όνο­μα της εθνι­κής ενό­τη­τας υπο­γρά­φου­με με τη σιω­πή μας τη κατα­δί­κη μας. Αν όμως κοι­τά­ξου­με τον διπλα­νό μας που μοιά­ζει τόσο με εμάς και δεν την πατή­σου­με τι λέτε να γίνει; Η Υπό­κλι­ση σε αυτό που προ­βάλ­λε­ται ως νέο,  σύγ­χρο­νο λαμ­βά­νει τέλος το ίδιο δευ­τε­ρό­λε­πτο που χάνου­με άλλον έναν δικό μας.

Όπως παλιά έτσι και σήμερα μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό. Όλοι στο λιμάνι του Πειραιά λοιπόν.

Η Πολυ­ξέ­νη Καρά­κο­γλου ζει και δρα­στη­ριο­ποιεί­ται στην Αθή­να ως τρα­γου­δο­ποιός ερμη­νεύ­τρια και δασκά­λα φωνητικής.

Απο­φοί­τη­σε από το Μου­σι­κό Σχο­λείο Πει­ραιά και το 2012 δια­κρί­θη­κε στην 4η Ακρό­α­ση της Μικρής Άρκτου. Έκτο­τε έχει συμ­με­τά­σχει σε πολ­λούς δίσκους τρα­γου­δο­ποιών με ξεχω­ρι­στή στιγ­μή τη συμ­με­το­χή της στο δίσκο «Απ’το μηδέν» με τον Σπύ­ρο Παρα­σκευά­κο και τον Ζαχα­ρία Καρού­νη στο τρα­γού­δι «Ο άνθρω­πος μπορεί».

Το 2019 κυκλο­φο­ρεί το πρώ­το της προ­σω­πι­κό άλμπουμ «Πολύ­χρω­μες Ζακέ­τες» με τον Γρη­γό­ρη Πολύ­ζο και την Αθη­νά Σπα­νού, και την ίδια χρο­νιά μοι­ρά­ζε­ται τη σκη­νή με τον Θάνο Μικρού­τσι­κο στην τελευ­ταία του συναυλία.

Το 2021 τη βρί­σκει με το και­νούρ­γιο της άλμπουμ «Σημεία Στί­ξης» όπου έχει για πρώ­τη φορά το ρόλο της τρα­γου­δο­ποιού σε στί­χους της Αθη­νάς Σπα­νού αλλά και δικούς της.

Τη δημιουρ­γό γνω­ρί­σα­με πρώ­τη φορά όταν δια­κρί­θη­κε στην 4η ακρό­α­ση Νέων Δημιουρ­γών και ερμη­νευ­τών της Μικρής Άρκτου και έκτο­τε την έχου­με αγα­πή­σει τόσο μέσα από την κυκλο­φο­ρία του πρώ­του της προ­σω­πι­κού δίσκου, «Πολύ­χρω­μες ζακέ­τες», όσο και από τις συμ­με­το­χές της σε πολ­λές εκδη­λώ­σεις και σε Φεστι­βάλ της ΚΝΕ, και από το φετι­νό της τρα­γού­δι, «Πρω­το­μα­γιά» που απο­τυ­πώ­νει με ιδιαί­τε­ρη τρυ­φε­ρό­τη­τα τι θα συνέ­βαι­νε αν όλους αυτούς που τους δένει η Ιστο­ρία, ο κοι­νός τους αγώ­νας και η επέ­τειος θανά­του τους είναι «μια Πρω­το­μα­γιά», τύχαι­νε να βρε­θούν για μια μέρα, σε μια συγκέ­ντρω­ση, στην ίδια αυλή, όλοι μαζί…

«Την Πρω­το­μα­γιά ετού­τη στρώ­σε δεί­πνο για πολ­λούς. Είναι αμέ­τρη­τα τ’ αδέρ­φια απ’ τους πυρο­βο­λι­σμούς…», λέει ένας στί­χος του τρα­γου­διού μετα­φέ­ρο­ντάς μας σε μεγά­λες ταξι­κές ανα­με­τρή­σεις ανά τους αιώνες.
Από το Παρί­σι του 1871, στην Μαρί Μπλο­ντώ που οι σφαί­ρες τη βρή­καν στο πρό­σω­πο καθώς βάδι­ζε σε πορεία… Και από την έγκυο απερ­γό καπνερ­γά­τρια Βασι­λι­κή Γεωρ­γα­τζέ­λη που έπε­σε νεκρή στη μεγά­λη γενι­κή απερ­γία στο Αγρί­νιο το 1926 και τη μάνα που θρη­νεί τον νεκρό απερ­γό γιο της Τάσο Τού­ση στη Θεσ­σα­λο­νί­κη του 1936, φτά­νου­με στην Πρω­το­μα­γιά του 1944 και την εκτέ­λε­ση 200 κομ­μου­νι­στών από τους ναζί, δίνο­ντας υπό­σχε­ση: «Θα ‘χω τη γρο­θιά υψω­μέ­νη για να φτά­σει ουρα­νό και αδέρ­φια εκα­το­ντά­δες που ν’ το αίμα μας κοινό…»

Πριν λίγες μέρες στη συναυ­λία για τους πυρό­πλη­κτους δήλω­νε: «Μετά από αυτό το καλο­καί­ρι κατα­λά­βα­με πως μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό. Νιώ­θω πολύ τυχε­ρή που σε αυτόν τον αγώ­να θα παλέ­ψω και με τα δικά μου όπλα τραγουδώντας»