ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Στις 14/11/1973 μια χού­φτα φοι­τη­τών ενα­ντιώ­θη­κε στο φασι­στι­κό καθε­στώς της χού­ντας των Συνταγ­μα­ταρ­χών, κλει­σμέ­νη στο Πολυ­τε­χνείο και ανα­φω­νώ­ντας «ψωμί, παι­δεία, ελευ­θε­ρία». Ένα γεγο­νός αδια­νό­η­το, σε μια χώρα που είχε μάθει για επτά χρό­νια να ζει κάτω από το καθε­στώς του φόβου , της λογο­κρι­σί­ας και πολ­λές φορές των βασα­νι­στη­ρί­ων όσων ανθρώ­πων έρχο­νταν σε αντί­θε­ση με την ¨Επα­νά­στα­ση¨ που ευαγ­γε­λί­ζο­νταν οι Συνταγ­μα­τάρ­χες! Η εξέ­γερ­ση των φοι­τη­τών πνί­γη­κε στο αίμα το πρω­ι­νό της 17 Νοεμ­βρί­ου (τρείς μέρες αργό­τε­ρα), όταν το τανκς έσπα­σε την κεντρι­κή πύλη του Πολυ­τε­χνεί­ου τραυ­μα­τί­ζο­ντας και σκο­τώ­νο­ντας αρκε­τούς πολί­τες . Ήταν η αρχή του τέλους για την δικτατορία!

Πόσο επί­και­ρο είναι σήμε­ρα, 47 χρό­νια μετά, το μήνυ­μα της θυσί­ας αυτών των παι­διών; Οι φοι­τη­τές ζητού­σαν ψωμί , παι­δεία και ελευ­θε­ρία , δηλα­δή πρό­σβα­ση στα βασι­κά είδη πρώ­της ανά­γκης , δωρε­άν εκπαί­δευ­ση και ελευ­θε­ρία (έκφρα­σης και λόγου) . Είναι γεγο­νός ότι μετά το 2010 με την παγκό­σμια οικο­νο­μι­κή κρί­ση δεν μπο­ρού­με να ισχυ­ρι­στού­με ότι όλοι ανε­ξαρ­τή­τως οι άνθρω­ποι έχουν εξα­σφα­λί­σει τα ¨προς το ζην¨ . Παρα­τη­ρή­σα­με για πρώ­τη φορά ανθρώ­πους να ψάχνουν στα σκου­πί­δια για να φάνε , οι άστε­γοι αυξή­θη­καν, το ίδιο και οι άνερ­γοι . Όσο και να έχου­με προ­σπα­θή­σει όλα αυτά τα χρό­νια, δεν έχου­με κατα­φέ­ρει να γίνου­με ένα κρά­τος πρό­νοιας , ας το παραδεχτούμε.

Όσον αφο­ρά στην παι­δεία και εδώ τα πράγ­μα­τα είναι δύσκο­λα . Δωρε­άν παι­δεία υπάρ­χει αλλά το πόσο αρκε­τή-ποιο­τι­κή είναι αυτή, κανείς δεν μπο­ρεί να πει με βεβαιό­τη­τα. Το γεγο­νός είναι ότι οι μαθη­τές, φοι­τούν δωρε­άν στα σχο­λεία και στα πανε­πι­στή­μια της χώρας, αλλά το ποσο­στό εκεί­νων που πηγαί­νουν σε ιδιω­τι­κά φρο­ντι­στή­ρια ή κάνουν ιδιαί­τε­ρα μαθή­μα­τα (πλη­ρώ­νο­ντας αδρά) είναι αρκε­τά μεγά­λο. Επο­μέ­νως είναι δύσκο­λο για έναν μαθη­τή οικο­γέ­νειας με περιο­ρι­σμέ­νες οικο­νο­μι­κά δυνα­τό­τη­τες, να κατα­φέ­ρει να σπου­δά­σει στη σχο­λή που επι­θυ­μεί , εκτός βέβαια και αν υπάρ­χει έμφυ­το ταλέ­ντο και δεν έχει την ανά­γκη από φρο­ντι­στή­ρια και βοη­θή­μα­τα. Το ίδιο συμ­βαί­νει όταν ένας φοι­τη­τής ¨ανα­γκά­ζε­ται¨ να αφή­σει τις σπου­δές του, για­τί η βαθ­μο­λο­γία του στις εισα­γω­γι­κές εξε­τά­σεις , τον ¨στέλ­νει¨ επαρ­χία και η οικο­γέ­νειά του καλεί­ται να συντη­ρή­σει ένα δεύ­τε­ρο σπί­τι, προ­κει­μέ­νου να κάνει το όνει­ρό του πραγματικότητα.

Όσον αφο­ρά στο τελευ­ταίο σκέ­λος του συν­θή­μα­τος, την ελευ­θε­ρία , θα λέγα­με, ότι σε γενι­κές γραμ­μές, την έχου­με. Με εξαί­ρε­ση το τελευ­ταίο έκτα­κτο διά­στη­μα όπου λόγω της παν­δη­μί­ας είμα­στε ανα­γκα­σμέ­νοι να δίνου­με ανα­φο­ρά για τις κινή­σεις μας, η δημο­κρα­τία μετά το 1974 έχει παγιω­θεί. Σε γενι­κές γραμ­μές υπάρ­χει ελευ­θε­ρία κινή­σε­ων , λόγου και έκφρα­σης, κάτι που στη χού­ντα απου­σί­α­ζε. Δεν ζού­με με το φόβο ότι θα γρα­φτού­με στα μαύ­ρα κατά­στι­χα, λόγω πεποι­θή­σε­ων ή ότι θα φυλα­κι­στού­με για τις από­ψεις μας και αυτό είναι μια κατά­κτη­ση της δημο­κρα­τί­ας των τελευ­ταί­ων 40 χρό­νων . Αυτό που επι­σκιά­ζει την ελευ­θε­ρία μας πολ­λές φορές είναι ο φόβος της ανερ­γί­ας. Στο όνο­μα αυτού και μόνο του φόβου, ο άνθρω­πος μπο­ρεί να δεχτεί πολ­λούς περιο­ρι­σμούς της προ­σω­πι­κής του ελευ­θε­ρί­ας. Μπο­ρεί να δεχτεί μεί­ω­ση μισθού , υπέρ­βα­ση ωρα­ρί­ου και ενί­ο­τε και κακή συμπε­ρι­φο­ρά του εργο­δό­τη του , ο οποί­ος στη­ρί­ζε­ται στην λογι­κή του «αν δεν θες εσύ, υπάρ­χουν άλλοι που περι­μέ­νουν εκεί έξω».

Συμπε­ρα­σμα­τι­κά και θέλο­ντας να κλεί­σου­με το συγκε­κρι­μέ­νο θέμα , θα λέγα­με ότι το μήνυ­μα του Πολυ­τε­χνεί­ου σήμε­ρα, είναι πιο επί­και­ρο παρά ποτέ. Είναι ανά­γκη οι άνθρω­ποι να έχουν να φάνε, να μορ­φώ­νο­νται σωστά και να μην υφί­στα­νται περιο­ρι­σμό της ελευ­θε­ρί­ας του σε καμία έκφαν­ση της ζωής τους . Αυτό θα γίνει όταν επι­τέ­λους το κρά­τος δικαί­ου που ορα­μα­τί­ζο­νται όλοι, πάρει σάρ­κα και οστά!!!!

ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΘΑΤΟΣ