«Πού είναι μάνα σου μωρή» με τη Βέρα Κρούσκα

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Το αυτο­βιο­γρα­φι­κό έργο της Δήμη­τρας Πέτρου­λα «Πού είναι μάνα σου μωρή» το οποίο δια­σκεύ­α­σε για το θέα­τρο η Σοφία Αδα­μί­δου, θα ανέ­βει στη σκη­νή LAB του θεά­τρου «Σημείο» (Χαρ. Τρι­κού­πη 4, Καλ­λι­θέα, τηλέ­φω­νο: 21 0922 9579), στις αρχές Δεκεμ­βρί­ου, σε σκη­νο­θε­σία – μου­σι­κή επι­μέ­λεια και φωτι­σμούς Ενκε Φεζολ­λά­ρι, με την Βέρα Κρού­σκα. Τα σκη­νι­κά – κοστού­μια είναι της Χρι­στί­νας Κωστέα.

Αντι­μέ­τω­ποι με την Ιστο­ρία. Μια γυναί­κα ή μαλ­λον μια ψυχή η καλυ­τε­ρα ενα παι­δί βιώ­νει μια απο τις μελα­νό­τε­ρες σελι­δες της Ελλη­νι­κής Ιστο­ρί­ας τον Εμφύ­λιο. Ζει την αγριό­τη­τα και την ωμό­τη­τα ενός σκλη­ρού πολέ­μου. Ενη­λι­κιώ­νε­ται βίαια και απο­τρό­παια ζωντας 31 σφα­γές των ανθρώ­πων της από ντό­πιους Χίτες, πρώ­ην συνερ­γά­τες των ναζί και μετέ­πει­τα διώ­κτες των κομ­μου­νι­στών που έλα­βαν μέρος στην Αντίσταση…
Μάρ­τυ­ρας και θύμα ενός αλλησπαραγμού.
Το «Πού είναι η μάνα σου, μωρή;» απο­τε­λεί μια εκ βαθέ­ων, προ­σω­πι­κή μαρ­τυ­ρία, και συγ­χρό­νως ένα ιστο­ρι­κό ντο­κου­μέ­ντο με αλη­θι­νά γεγο­νό­τα και υπαρ­κτά ονό­μα­τα. Σ’ αυτήν την προ­σω­πι­κή τρα­γω­δία αντι­κα­τρο­πτι­ζε­ται όλη η ιστο­ρία της Ελλά­δας που βίω­σε μια από τις πιο ζοφε­ρές περί­ο­δους στην ιστο­ρία της, βου­τά­ει ο καθε­νας στο ζόφο και για αλλη μια φορά κατα­λα­βαί­νει οτι η ιστο­ρία επα­να­λαμ­βά­νε­ται με άλλους όρους και κανό­νες αλλά τα ίδια τρα­γι­κά αποτελέσματα.

Η παρά­στα­ση αντλεί υλι­κό απο το βιβλίο της Δημη­τρας Πετρου­λα, σε δια­σκευή της Σοφί­ας Αδα­μι­δου. Η Βέρα Κρού­σκα, με την σκη­νο­θε­τι­κή μπα­γκέ­τα του Ενκε Φεζολ­λά­ρι ενσαρ­κώ­νει την ηρω­ί­δα του βιβλί­ου, έχο­ντας στο πλευ­ρό της την Αγά­πη Παπα­θα­να­σιά­δου και την Ορνέλ­λα Λού­τη οι οποιες δρουν σαν ένα είδος χορι­κού, αγγί­ζουν τις σκλη­ρές και συνά­μα συγκι­νη­τι­κές σελί­δες-γεγο­νό­τα που έζη­σε η ίδια Δήμη­τρα Πετρουλα.

Φωτο­γρα­φί­ες: Κική Παπαδοπούλου
Κομ­μώ­σεις: Τασος Καστανιάς

«Πού ΄ναι η μάνα σου μωρή»
Της Δήμη­τρας Πέτρουλα.
Κόρης του Σωτή­ρη Πέτρουλα.
Και θεί­ας του άλλου Σωτή­ρη Πέτρου­λα που σκό­τω­σαν το 1965, ηγε­τι­κό στέ­λε­χος του φοι­τη­τι­κού κινή­μα­τος και της Νεο­λαί­ας Λαμπράκη.
Καπε­τά­νιος του ΕΛΑΣ ο πατέ­ρας της. Κομμουνιστής.
Και γι αυτό του ξεκλή­ρι­σαν την οικογένεια.
Ένα κορι­τσά­κι τριών χρο­νών να γυρί­ζει πάνω στα πτώ­μα­τα και να θηλά­ζει το στή­θος της σκο­τω­μέ­νης του μητέρας.
Εμφύ­λιος. Κτηνωδίες.
Σαν αυτές που βλέ­που­με απ’ τους Τζι­χα­ντι­στές σήμε­ρα και τις κατα­δι­κά­ζου­με, δεν τις αντέ­χου­με να τις βλέπουμε.
Κτη­νω­δί­ες που γίνο­νταν στην αυλή μας, κτη­νω­δί­ες που γίνο­νται στην πόρ­τα μας, στη Συρία στην Αφρι­κή, παντού…
Εγκλή­μα­τα χωρις καταδίκη.
Λήθη — Βία.
Παι­διά που δεν εζη­σαν παι­δι­κά χρό­νια, που γέρα­σαν στο βυζί της μάνας τους
Ανθρω­ποι που είχαν ιδα­νι­κά και πολε­μού­σαν για­τί πιστεύ­αν πως θα άλλα­ζε ο κόσμος.

«Σημείο» (Χαρ. Τρι­κού­πη 10, Καλ­λι­θέα, τηλέ­φω­νο: 21 0922 9579)

Πρε­μιέ­ρα, στις 2 Ιανουα­ρί­ου 2016

Παρα­στά­σεις: Παρα­σκευή – Σάβ­βα­το στις 9 μμ
Κυρια­κή 7 μμ