Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πού πήγαν οι Ναζί μετά…

Η προ­σα­γω­γή των ηγε­τών των Ναζί ενώ­πιον της δικαιο­σύ­νης ήταν αίτη­μα κυριο­λε­κτι­κά ολό­κλη­ρου του μετα­πο­λε­μι­κού κόσμου.

Πράγ­μα­τι στη Δίκη της Νυρεμ­βέρ­γης κατα­δι­κά­στη­καν 12 σε θάνα­το, 3 σε ισό­βια και άλλοι σε μικρό­τε­ρες ποι­νές φυλά­κι­σης, ακο­λού­θη­σαν ορι­σμέ­νες άλλες δίκες ενώ συνεργάτες
των ναζί δικά­στη­καν σε σει­ρά χωρών της Ευρώ­πης. Με εξαί­ρε­ση βέβαια την Ελλά­δα, όπου οι δωσί­λο­γοι έγι­ναν μέρος της ηγε­σί­ας του μετεμ­φυ­λια­κού αντι­κομ­μου­νι­στι­κού κράτους…

Εντού­τοις, το 1948 οι ΗΠΑ απο­φά­σι­σαν αιφ­νι­δί­ως να δια­κό­ψουν τη χρη­μα­το­δό­τη­ση του δικα­στη­ρί­ου της Νυρεμ­βέρ­γης με απο­τέ­λε­σμα να τερ­μα­τι­στούν οι εργα­σί­ες του και όλες οι εκκρε­μείς υπο­θέ­σεις να τεθούν στο αρχείο.

Στη συνέ­χεια, τη διε­τία 1950 – 1951 ο John McCloy, Ύπα­τος Αρμο­στής των ΗΠΑ στην αμε­ρι­κα­νι­κή ζώνη κατο­χής της Γερ­μα­νί­ας, φρό­ντι­σε για την αμνη­στία μέχρι και του τελευ­ταί­ου από τους μεγα­λο­βιο­μη­χά­νους που είχαν κατα­δι­κα­στεί ως εγκλη­μα­τί­ες πολέ­μου. Οπως ο Κρουπ, τα στε­λέ­χη της I. G. Farben ή ο Φρί­ντριχ Φλικ (ένας από τους βασι­κό­τε­ρους οικο­νο­μι­κούς υπο­στη­ρι­κτές του Χίτλερ και του Εθνι­κο­σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος, που επί­σης απο­κό­μι­σε τερά­στια κέρ­δη, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας σκλά­βους εργά­τες που μίσθω­νε από τα SS — υπο­λο­γί­ζε­ται ότι από τους 48.000 εργά­τες που εργά­στη­καν στις επι­χει­ρή­σεις του Φλικ, σχε­δόν το 80% δεν επι­βί­ω­σε). Οι περιου­σί­ες που είχαν κατα­σχε­θεί επε­στρά­φη­σαν, ενώ πολ­λοί απο­κα­τα­στά­θη­καν στα διευ­θυ­ντι­κά πόστα που είχαν και πριν

Η πραγ­μα­τι­κή εικό­να βέβαια είναι πιο συγκλο­νι­στι­κή. To 2010 το αμε­ρι­κα­νι­κό Υπουρ­γείο Δικαιο­σύ­νης ανα­γκά­στη­κε να δημο­σιεύ­σει μια 600σέλιδη έρευ­να που απο­κά­λυ­πτε τη μετα­πο­λε­μι­κή δρά­ση της CIA για τη φυγά­δευ­ση στις ΗΠΑ εκα­το­ντά­δων κατα­ζη­τού­με­νων ναζί. Στρα­τιω­τι­κοί και επι­στή­μο­νες των Ναζί που εργά­στη­καν για το μεγα­λύ­τε­ρο έγκλη­μα κατά της ανθρω­πό­τη­τας, αντί να προ­σα­χθούν στη δικαιο­σύ­νη στρα­το­λο­γή­θη­καν στην κατα­σκο­πεία και τη στρα­τιω­τι­κή έρευ­να της Δύσης, η οποία ήθε­λε να αξιο­ποι­ή­σει τις «ικα­νό­τη­τες» των Ναζί στην πολε­μι­κή της ενά­ντια στη Σοβιε­τι­κή Ένωση.

Το πιο συμ­βο­λι­κό από όλα είναι το γεγο­νός ότι ο Αδόλ­φος Χοΐ­σιν­γκερ, πρώ­ην Αρχη­γός του Επι­τε­λεί­ου Στρα­τού της Βέρ­μαχτ, βρέ­θη­κε στη στρα­τιω­τι­κή ηγε­σία της Δυτι­κής Γερ­μα­νί­ας και
στη συνέ­χεια πρό­ε­δρος της Μόνι­μης Στρα­τιω­τι­κής Επι­τρο­πής του ΝΑΤΟ.

Οι «φιλε­λεύ­θε­ρες δυτι­κές δημο­κρα­τί­ες» δεν είχαν κανέ­ναν ηθι­κό φραγ­μό να συνερ­γα­στούν με το φασι­σμό. Έκτοτε.

Πηγές: Χαραυ­γή / Ριζοσπάστης

Τι απέ­γι­ναν οι δήμιοι των Ελλή­νων Εβραίων;

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο