Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πρέπει εσύ να το πεις… και να το κάνεις…

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Όταν κλεί­νεις την τηλε­ό­ρα­ση και βγαί­νεις στο δρό­μο ανα­κα­λύ­πτεις μια άλλη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, από αυτή που είχες συνη­θί­σει ξαπλω­μέ­νος στο ένα τετρα­γω­νι­κό του κανα­πέ σου. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτή δεν έχουν θέση οι πλα­στές πινα­κί­δες του Λιά­πη, ή οι επεν­δύ­σεις του Τσα­κα­λώ­του. Οι εικό­νες που την κατα­κλύ­ζουν δεν έχουν σχέ­ση με τα τηλε­ο­πτι­κά πλά­να κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δια­λό­γου, τις αψι­μα­χί­ες των πολι­τι­κών στα πάνελ, τις μπο­για­τι­σμέ­νες με χρυ­σό­σκο­νη ανά­καμ­ψης ανα­λύ­σεις και τα ψεύ­τι­κα λόγια συμπά­θειας των δημο­σιο­γρά­φων παρουσιαστών.

Έξω, στο δρό­μο, βλέ­πεις πως αυτά που σου αρα­διά­ζουν στην τηλε­ό­ρα­ση δε φτου­ρά­νε. Ποιες επεν­δύ­σεις και ποιες πινα­κί­δες, όταν περ­πα­τάς μπρο­στά στις άδειες βιτρί­νες των κλει­στών μαγα­ζιών, ανά­με­σα σε τόσους ανθρώ­πους με απλω­μέ­νο το χέρι, προ­σπα­θώ­ντας να μην πατή­σεις τους κου­κου­λω­μέ­νους άστε­γους που κοι­μού­νται στα βρώ­μι­κα πεζο­δρό­μια μαζί με τ’ αδέ­σπο­τα σκυ­λιά. Όταν βλέ­πεις τις γεμά­τες χρι­στου­γεν­νιά­τι­κα στο­λί­δια και πολύ­χρω­μα φώτα βιτρί­νες των μαγα­ζιών που απέ­μει­ναν, φορ­τω­μέ­νες με καλού­δια, με ό,τι καλύ­τε­ρο έχει να προ­σφέ­ρει σήμε­ρα η ζωή, και τα χέρια μέσα στις τσέ­πες σου χου­φτώ­νουν την ανερ­γία. Και τότε, σκύ­βεις το κεφά­λι σου και απο­γοη­τευ­μέ­νος, επει­δή οι εικό­νες της πραγ­μα­τι­κής ζωής σε πλη­γώ­νουν, περ­πα­τάς βια­στι­κά. Σε κυριεύ­ει η αγω­νία να επι­στρέ­ψεις και να κλεί­σεις την πόρ­τα πίσω σου κλει­δώ­νο­ντας μακριά από σένα την αλη­θι­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Αδη­μο­νείς να βυθι­στείς ξανά στη λυτρω­τι­κή αδρά­νεια του κανα­πέ σου, να ανοί­ξεις την τηλε­ό­ρα­ση και να τυλι­χτείς με το ψέμα, που συνή­θι­σες τόσο καιρό.

Μόνο που οι φωνές των συγκε­ντρω­μέ­νων στην απέ­να­ντι πλα­τεία σε επα­να­φέ­ρουν στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Σηκώ­νεις το κεφά­λι, στέ­κε­σαι για λίγο και τους κοι­τά­ζεις. Δια­βά­ζεις στα πανό τους λέξεις που τις ξέρεις καλά. «ΔΟΥΛΕΙΑ». Θυμά­σαι πως ήταν η ζωή σου τότε που δού­λευ­ες. Τότε που ένιω­θες κανο­νι­κός άνθρω­πος και τα χέρια σου δεν τρι­γυρ­νού­σαν στις άδειες τσέ­πες σου. «ΑΝΕΡΓΙΑ». Αυτό δεν το θυμά­σαι, το ζεις. Ένα απο­κρου­στι­κό όρνιο που σου κατα­τρώ­ει την ψυχή μέρα με τη μέρα, ξεσκί­ζο­ντας την αξιο­πρέ­πειά σου. Και… «ΑΓΩΝΑΣ». Είναι άνθρω­ποι κανο­νι­κοί, σαν εσέ­να. Κάποιοι, και από τη γει­το­νιά σου. Κάπο­τε ξυπνού­σαν τα χαρά­μα­τα και κινού­σαν για το μερο­κά­μα­το σιγο­τρα­γου­δώ­ντας, όπως εσύ. Άνερ­γοι. Όπως εσύ. Με προ­σω­πι­κά και οικο­γε­νεια­κά προ­βλή­μα­τα. Δεν εγκλω­βί­στη­καν στην εικο­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, δεν τους τύλι­ξε η απο­γο­ή­τευ­ση, δεν αχρη­στεύ­τη­καν από τη μοι­ρο­λα­τρία, δεν απο­στρα­τεύ­τη­καν. Και δεν έμει­ναν ποτέ μόνοι. Διά­λε­ξαν τον δρό­μο της οργά­νω­σης, της αλλη­λεγ­γύ­ης, του αγώ­να. Συσπει­ρώ­θη­καν στο σωμα­τείο τους, στη λαϊ­κή επι­τρο­πή της γει­το­νιάς τους, ένω­σαν τα χέρια.

Και εσύ δεν είσαι μόνος. Μα πρέ­πει εσύ να το πεις. Να πεις φτά­νει! Αρκε­τά! Ως εδώ! Να δρα­πε­τεύ­σεις από την εικο­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που σε κρα­τά­ει άβου­λο και ανή­μπο­ρο. Να βάλεις τέλος σε αυτή την κοροϊ­δία. Να στα­θείς ξανά όρθιος, όπως παλιά, με το κεφά­λι ψηλά. Δεν φταις εσύ για όλα αυτά, μην τους πιστέ­ψεις. Μην απο­δέ­χε­σαι την ντρο­πή που προ­σπα­θούν να σου φορ­τώ­σουν. Αν για κάτι πρέ­πει να ντρα­πείς, είναι που απο­μο­νώ­θη­κες, που ήσουν μέχρι τώρα παρα­δο­μέ­νος, που άφη­σες τόσο χρό­νο να πάει χαμέ­νος. Μα και σ’ αυτά να μη μεί­νεις. Κάνε αυτό που κάνει το είδος σου να δια­φέ­ρει από τα άλλα: Σκέ­ψου! Θυμή­σου τι θα πει αξιο­πρέ­πεια, φιλό­τι­μο, λεβε­ντιά. Κάνε μια νέα αρχή. Έχεις δύνα­μη, ναι! Αρκεί να το πιστέ­ψεις, να την εμπι­στευ­τείς και να την ενώ­σεις με τη δύνα­μη χιλιά­δων σαν κι εσέ­να που βρί­σκο­νται στο δρό­μο. Να επι­στρέ­ψεις στην πραγματικότητα.

Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από e‑oikodomos.blogspot.gr

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο