Πρετεντέρης, ανώτατο στάδιο ΝΑΤΟτσολιαδισμού

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Στις 31 Μάη 1999, ενό­σω μαί­νο­νταν το Αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κό σφα­γείο της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, η ισπα­νι­κή εφη­με­ρί­δα «El Mundo» απο­κά­λυ­πτε μυστι­κή έκθε­ση του ΝΑΤΟ για τον επι­κοι­νω­νια­κό αντί­κτυ­πο του πολέ­μου. Μετα­ξύ άλλων, στην έκθε­ση τονί­ζο­νταν ότι σημα­ντι­κή πτυ­χή για την επι­τυ­χή έκβα­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επέμ­βα­σης ήταν ο «εντο­πι­σμός εκεί­νων των δημο­σιο­γρά­φων κάθε χώρας που είναι ικα­νοί (…) να προ­σκλη­θούν σε συνά­ντη­ση όπου θα εκθέ­σουν τις ιδέ­ες τους πάνω σε τρό­πους μετά­δο­σης του μηνύ­μα­τός μας προς την κοι­νή γνώμη».

Το «μήνυ­μα» που ήθε­λε να περά­σει το ΝΑΤΟ στην διε­θνή κοι­νή γνώ­μη μέσω των «πρό­θυ­μων» δημο­σιο­γρά­φων ήταν σαφές: Ο ανη­λε­ής βομ­βαρ­δι­σμός αμά­χων στη Γιου­γκο­σλα­βία ήταν «ανθρω­πι­στι­κή επέμ­βα­ση» και το ΝΑΤΟ δεν ήταν δολο­φο­νι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία αλλά παρά­γο­ντας… «ειρή­νης» και «στα­θε­ρό­τη­τας».

Στην Ελλά­δα βρέ­θη­καν αρκε­τοί «πρό­θυ­μοι» να συν­δρά­μουν την προ­πα­γάν­δα της βορειο­α­τλα­ντι­κής συμ­μα­χί­ας. Μετα­ξύ αυτών ο – γνω­στός και μη εξαι­ρε­τέ­ος – Γιάν­νης Πρε­τε­ντέ­ρης. Ο γνω­στός Πρε­τε­ντέ­ρης, που αν ο ΝΑΤΟ­τσο­λια­δι­σμός και η Αμε­ρι­κα­νο­φρο­σύ­νη ήταν ολυ­μπια­κά αθλή­μα­τα, θα είχε περισ­σό­τε­ρα χρυ­σά μετάλ­λια κι’ από τον θρυ­λι­κό Καρλ Λιούις.

Τον θυμη­θή­κα­με τον κ. Πρε­τε­ντέ­ρη με αφορ­μή όσα έγρα­ψε χθες, σε άπται­στα νατοι­κά, στην στή­λη του στο «ΒΗΜΑ». Τι μας είπε σε γενι­κές γραμ­μές ο «πρό­θυ­μος»;

Πως είναι «αρρω­στη­μέ­να μυα­λά» όσοι αρνού­νται να κατα­δι­κά­σουν απο­κλει­στι­κά και μόνο την Ρωσία για όσα συμ­βαί­νουν στην Ουκρα­νία και πως κακώς μπαί­νει στο κάδρο της κατα­δί­κης ο ρόλος του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. «Το ερώ­τη­μα – γρά­φει ο Πρε­τε­ντέ­ρης – είναι εξαι­ρε­τι­κά απλό και χωρίς περι­κο­κλά­δες. Δικαιού­ται ή δικαιο­λο­γεί­ται μια χώρα να εισβά­λει στη διπλα­νή της ανε­ξάρ­τη­τη χώρα για όποιο πρό­σχη­μα και με όποια δικαιο­λο­γία. Η απά­ντη­ση είναι απλή και κατη­γο­ρη­μα­τι­κή: όχι».

Ο ίδιος Πρε­τε­ντέ­ρης που σήμε­ρα ζητά, στην άπται­στη νατοι­κή του διά­λε­κτο, να κατα­δι­κα­στεί η εισβο­λή της Ρωσί­ας στην Ουκρα­νία είναι ο ίδιος Πρε­τε­ντέ­ρης που στή­ρι­ξε με τα δυο χέρια το ΝΑΤΟι­κό σφα­γείο στη Γιου­γκο­σλα­βία το 1999. Τότε, και πάλι από το στα­σί­δι του στο «ΒΗΜΑ», έγρα­φε: «Ποια είναι η δια­φο­ρά του πολέ­μου απ’ την μπά­λα; Στην μπά­λα υπο­στη­ρί­ζεις την ομά­δα σου, στον πόλε­μο είσαι υπο­χρε­ω­μέ­νος να υπο­στη­ρί­ξεις το νικη­τή» (25/4/1999).

Σύμ­φω­να, δηλα­δή, με την «πρε­τε­ντέ­ρειο» λογι­κή του ’99, σήμε­ρα κάποιος είναι υπο­χρε­ω­μέ­νος να στη­ρί­ξει τον Πού­τιν που, σε τελι­κή ανά­λυ­ση, είναι το… μεγά­λο φαβο­ρί στον πόλε­μο της Ουκρανίας!

Ωστό­σο, πάνω στον οίστρο της ΝΑΤΟ­φρο­σύ­νης του, ο Πρε­τε­ντέ­ρης έρχε­ται σε αντί­θε­ση με τον… Πρε­τε­ντέ­ρη! Αφού, όπως γρά­φει, δεν δικαιού­ται, ούτε δικαιο­λο­γεί­ται, «με όποιο πρό­σχη­μα και με όποια δικαιο­λο­γία», να εισβά­λει μια χώρα σε μια άλλη, τότε για­τι ο ίδιος στή­ρι­ξε και δικαιο­λό­γη­σε τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ σε Γιου­γκο­σλα­βία, Ιράκ, Αφγα­νι­στάν, Λιβύη, Συρία, κλπ; Η απά­ντη­ση είναι απλή: Για να είσαι σωστό ΝΑΤΟ­τσι­ρά­κι δεν αρκεί να δια­στρε­βλώ­νεις την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Πρέ­πει να μπο­ρείς να πέφτεις με αυτο­θυ­σία και θρά­σος σε αντιφάσεις.

Η «ευγε­νι­κή» αυτή φυσιο­γνω­μία του εγχώ­ριου αμε­ρι­κα­νο­να­το­τσο­λια­δι­σμού, που σήμε­ρα κου­νά επι­δει­κτι­κά το δάχτυ­λο στο ΚΚΕ επει­δή ανα­δει­κνύ­ει τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα του πολέ­μου στην Ουκρα­νία και τις τερά­στιες ευθύ­νες των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, είναι ο ίδιος τύπος που το 1999 χαρα­κτή­ρι­ζε «δέκα καρα­γκιό­ζη­δες και πενή­ντα σαλε­μέ­νους» όσους δια­δή­λω­ναν ενα­ντί­ον της ΝΑΤΟι­κής θηριω­δί­ας στη Γιου­γκο­σλα­βία («ΒΗΜΑ», 11/11/1999).

Πρό­κει­ται για τον ίδιο «φωστή­ρα» της δημο­σιο­γρα­φί­ας που, λίγους μήνες μετά το – στη­ρι­ζό­με­νο από ΗΠΑ και ΕΕ — πρα­ξι­κό­πη­μα στην Ουκρα­νία το 2014, έγρα­φε στα «Νεα» πως «μόνο εδώ (σ.σ. στην Ελλά­δα) πιστεύ­ουν κάποιοι ότι στο Κίε­βο κυβερ­νούν νεο­να­ζί» (8/9/2014). Τι κι’ αν τα βίντεο και οι φωτο­γρα­φί­ες με τους φασί­στες-απο­γό­νους του Στε­πάν Μπα­ντέ­ρα και των SS να παρευ­λά­νουν στις ουκρα­νι­κές πόλεις έκα­ναν τον γυρο του κόσμου; Τι κι’ η ναζι­στι­κή βία έσπερ­νε τον θάνα­το και τον τρό­μο, όπως στην Οδησ­σό στις 2 Μάη 2014 όταν 40 άνθρω­ποι δολο­φο­νή­θη­καν εν ψυχρώ στο φλε­γό­με­νο κτή­ριο των συν­δι­κά­των; Ασή­μα­ντες λεπτο­μέ­ρειες για εκεί­νους όπου στην ζωή των όρι­σαν να φυλά­γουν Αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κές «Θερ­μο­πύ­λες»…

Το ερώ­τη­μα που προ­κύ­πτει είναι το εξής: Είναι τελι­κά ο Πρε­τε­ντέ­ρης το ανώ­τα­το στά­διο του ΝΑΤΟ­τσο­λια­δι­σμού; Ή μήπως είναι κάτι ακό­μη χει­ρό­τε­ρο απ’ αυτο; Η επι­το­μή της ξετσί­πω­της προ­σαρ­μο­στι­κό­τη­τας στα συμ­φέ­ρο­ντα των εκά­στο­τε αφε­ντι­κών και εκμε­ταλ­λευ­τών; Την απά­ντη­ση, μάλ­λον, την έχει δώσει χρό­νια τώρα ο Βασί­λης Ραφαη­λί­δης όταν έγρα­φε πως «ο Ι. Κ. Πρε­τε­ντέ­ρης έχει μια απί­θα­νη προ­σαρ­μο­στι­κό­τη­τα. Προ­σαρ­μό­ζε­ται ακό­μα και μέσα στα σκατά».

Η στά­ση των κομ­μου­νι­στών απέ­να­ντι στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο της Ουκρανίας

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα