Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πριν αλέκτορα φωνήσαι Habemus Papam — επανεξελέγη ο Ματαρέλα στην Ιταλία

Τελι­κά όπως ήταν ανα­με­νό­με­νο –για­τί παρά τα διά­φο­ρα που ανα­μα­σού­σαν τα ΜΜΕ δεν υπάρ­χουν πολι­τι­κά αδιέ­ξο­δα στον καπι­τα­λι­σμό ο νυν πρό­ε­δρος Σέρ­τζιο Ματα­ρέ­λα επα­νε­ξε­λέ­γη πανη­γυ­ρι­κά (759 ψήφους επί συνό­λου 985)

Μετά την συνά­ντη­σή του με τους προ­έ­δρους της Βου­λής και της Γερου­σί­ας, δήλω­σε συγκα­τα­βα­τι­κά (βαρά­τε με κι ας κλαίω…):

«Ευχα­ρι­στώ … τα μέλη του Κοι­νο­βου­λί­ου και τους εκπρο­σώ­πους των περι­φε­ρειών για την εμπι­στο­σύ­νη που εξέ­φρα­σαν προς το πρό­σω­πό μου. Οι δύσκο­λες ημέ­ρες των ψηφο­φο­ριών για την εκλο­γή του προ­έ­δρου της Δημο­κρα­τί­ας ‑στην σοβα­ρή κατά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης που ακό­μη δια­νύ­ου­με από υγειο­νο­μι­κής, οικο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής από­ψε­ως- απαι­τούν αίσθη­μα ευθύ­νης και σεβα­σμό των απο­φά­σε­ων του Κοι­νο­βου­λί­ου. Οι συν­θή­κες αυτές επι­βάλ­λουν να μην απο­φύ­γει κανείς τις υπο­χρε­ώ­σεις που καλεί­ται να ανα­λά­βει. Φυσι­κά, πρέ­πει να υπε­ρι­σχύ­σουν επί άλλων εκτι­μή­σε­ων και δια­φο­ρε­τι­κών, προ­σω­πι­κών προ­ο­πτι­κών. Με την δέσμευ­ση να ερμη­νεύ­σει κανείς τις προσ­δο­κί­ες και τις ελπί­δες των συμπο­λι­τών μας».

Ο Ιτα­λός πρω­θυ­πουρ­γός Μάριο Ντρά­γκι, εξέ­φρα­σε την μεγά­λη του ικα­νο­ποί­η­ση … «η επα­νε­κλο­γή του Σέρ­τζιο Ματα­ρέ­λα στην προ­ε­δρία της Δημο­κρα­τί­ας είναι μια εξαι­ρε­τι­κή είδη­ση για τους Ιτα­λούς. Είμαι ευγνώ­μων στον Πρό­ε­δρο που εισά­κου­σε την ισχυ­ρό­τα­τη βού­λη­ση του κοι­νο­βου­λί­ου να τον επα­νε­κλέ­ξει για δεύ­τε­ρη θητεία».

Επα­να­λαμ­βά­νο­νται ουσια­στι­κά οι πολι­τι­κές εξε­λί­ξεις του 2013 όταν, είχε επα­νε­κλε­γεί ο τότε πρό­ε­δρος ο «κομ­μου­νι­στής» Τζόρ­τζιο Ναπο­λι­τά­νο.

Habemus Papam

Η φρά­ση “έχου­με πάπα”! ανα­φέ­ρε­ται στην τελε­τουρ­γι­κή ανα­κοί­νω­ση που δίνει στους απο­χαυ­νω­μέ­νους πιστούς ‑που έχουν συρ­ρεύ­σει κατά αμέ­τρη­τες χιλιά­δες στην πλα­τεία του Αγ. Πέτρου της ιτα­λι­κής πρω­τεύ­ου­σας, ο καρ­δι­νά­λιος πρω­το­διά­κο­νος, όταν, μετά το κον­κλά­βιο, εκλέ­γε­ται ο νέος πάπας –υπό τον όρο ότι αυτός απο­δέ­χε­ται την εκλογή.

Οι ψηφο­φο­ρί­ες μάλι­στα συνο­δεύ­ο­νται –ανα­λό­γως, από λευ­κό ή μαύ­ρο καπνό, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας κατάλ­λη­λα καύ­σι­μα στη σόμπα της Cappella Sistina. Μάλι­στα, γίνε­ται αρχι­κά δοκι­μή με …κίτρι­νο καπνό, μήπως και δεν λει­τουρ­γή­σει το όλο σύστημα!

Η παρά­δο­ση χρο­νο­λο­γεί­ται από το 1800, όταν ο κόσμος συγκε­ντρώ­θη­κε μπρο­στά από το Quirinale για να παρα­κο­λου­θή­σει τον καπνό, ο οποί­ος παρή­χθη με το κάψι­μο των …ψηφο­δελ­τί­ων.

Η ανα­κοί­νω­ση γίνε­ται από το κεντρι­κό χαγιά­τι της Βασι­λι­κής του Αγί­ου Πέτρου στο Βατι­κα­νό. Μετά την ανα­κοί­νω­ση ακο­λου­θεί η παρου­σί­α­ση του νέου Πάπα και ακού­στη­κε για πρώ­τη φορά το 1417 (εκλο­γή του Πάπα Μαρ­τί­νου Ε’).

Νωρί­τε­ρα είχε γίνει χαμός με τον τσα­κω­μό τριών παπών (Ιωάν­νης XXIII, Βενέ­δι­κτος ΙΓ’ και Γρη­γό­ριος XII) και τότε η “ιστο­ρι­κή” ρήση ήταν «(Επι­τέ­λους) έχου­με έναν πάπα (και μόνο έναν!

Σαν παλιό σινεμά

Κάπο­τε οι ται­νί­ες μιλού­σαν για ομοιό­τη­τες με πρό­σω­πα και γεγο­νό­τα «Το παρόν απο­τε­λεί προ­ϊ­όν μυθο­πλα­σί­ας ‑τα πρό­σω­πα, τα ονό­μα­τα και οι κατα­στά­σεις είναι φαντα­στι­κά και οποια­δή­πο­τε ομοιό­τη­τα είναι συμ­πτω­μα­τι­κή και δεν αντα­πο­κρί­νε­ται στην πραγματικότητα».

Δεν ξέρω πόσοι θυμό­μα­στε τη βρα­βευ­μέ­νη (19 δια­κρί­σεις – τις περισ­σό­τε­ρες ο Μισέλ Πικο­λί και ο δημιουρ­γός | σκη­νο­θέ­της | συμπρω­τα­γω­νι­στής Νάνι Μορέ­τι +20 υπο­ψη­φιό­τη­τες)  ται­νία του 2011 «Έχου­με Πάπα! | Habemus Papam», όπου ο νεο­ε­κλε­γείς πάσχει από κρί­σεις πανι­κού και αδυ­να­τεί να βγει στο μπαλ­κό­νι για να χαι­ρε­τί­σει τους πιστούς και η λύση ανα­ζη­τεί­ται σ’ έναν κατα­ξιω­μέ­νο αλλά άθεο ψυχο­λό­γο. Η ται­νία βέβαια απλά ξεγυ­μνώ­νει ευγε­νι­κά το Βατι­κα­νό μένο­ντας στο  σαρ­κα­σμό για την καθο­λι­κή εκκλη­σία, χωρίς τίπο­τε περισσότερο.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο