Προβολές ταινιών με ελεύθερη είσοδο από την Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης

Ξεκί­νη­σαν την Τετάρ­τη 21 Γενά­ρη οι χει­με­ρι­νές προ­βο­λές (για το 2015) της Κινη­μα­το­γρα­φι­κής Λέσχης Δήμου Πετρού­πο­λης. Σε συνερ­γα­σία με την Πρε­σβεία της Ισπα­νί­ας και το Ινστι­τού­το Θερ­βά­ντες, την Πρε­σβεία της Μπο­λι­βα­ρια­νής Δημο­κρα­τί­ας της Βενε­ζου­έ­λας, το Ινσι­τού­το Goethe της Αθή­νας, το Γαλ­λι­κό Ινστι­τού­το Ελλά­δος, καθώς επί­σης και αξιό­λο­γους Έλλη­νες σκη­νο­θέ­τες θα παρου­σια­στούν βρα­βευ­μέ­νες ται­νί­ες στο χώρο του 10ου δημο­τι­κού σχο­λεί­ου της πόλης Αγ. Γλυ­κε­ρί­ας και Αθ. Διά­κου 120, πλα­τεία ΗΡΩ.

Οι προ­βο­λές ξεκί­νη­σαν την Τετάρ­τη 21 Γενά­ρη και θα γίνο­νται κάθε Τετάρ­τη έως την 1η Απρί­λη 2015, ενώ συνο­δεύ­ο­νται από… κρα­σά­κι και σνακς που προ­σφέ­ρο­νται δωρεάν.
H είσο­δος είναι ελεύθερη.

Το πρό­γραμ­μα αναλυτικά:

Τετάρ­τη 21–1‑2015

«Η φρά­ση που δεν τελείωσε»,
Ντο­κι­μα­ντέρ-ται­νία σε σκη­νο­θε­σία Μανώ­λη Παπα­δά­κη (2014, 100’).

Το ντο­κι­μα­ντέρ του Μανώ­λη Παπα­δά­κη παρα­κο­λου­θεί μέρα με τη μέρα τα συμ­βά­ντα της Πλα­τεί­ας Συντάγ­μα­τος μέσα από το υπο­κει­με­νι­κό βλέμ­μα των πρω­τα­γω­νι­στών της: την αμη­χα­νία, τη χαρά και τον ενθου­σια­σμό των πρώ­των ημε­ρών. Ζει μαζί τους τις πρώ­τες αυθόρ­μη­τες μαζι­κές συνε­λεύ­σεις και τις προ­σπά­θειες να δημιουρ­γη­θεί κάτι νέο. Κάτι που δεν ξέρουν ακρι­βώς τι είναι. Εκεί στην πλα­τεία ανοί­γουν το δρό­μο προ­χω­ρώ­ντας. Κατα­γρά­φει την πρω­τό­γνω­ρη γιορ­τή που γίνε­ται κάθε μέρα στο κέντρο της Αθή­νας με ανθρώ­πους όλων των ηλι­κιών και την αδυ­να­μία των κατα­σταλ­τι­κών μηχα­νι­σμών να κατα­νο­ή­σουν πώς, αφού τους τσα­κί­ζου­νε στο ξύλο, στα χημι­κά και στη βία, αυτοί βγά­ζουν τις λύρες και χορεύουν.

Τετάρ­τη 28–1‑2015

«Kebab Connection»
Γερ­μα­νι­κή ται­νία σε σκη­νο­θε­σία Αnno Saul (2005, 96’). 

Ο Τούρ­κος Ιμπρα­χίμ (Ίμπο) είναι 21 χρό­νων, ζει στο Αμβούρ­γο και θέλει να γίνει σκη­νο­θέ­της. Προς το παρόν έχει γυρί­σει ένα δια­φη­μι­στι­κό σπο­τά­κι για το μαγα­ζί του θεί­ου του, το οποίο και έχει σημειώ­σει μεγά­λη επι­τυ­χία. Παρα­γω­γό όμως για την ται­νία των ονεί­ρων του δεν έχει βρει ακό­μα. Αλλά και στην προ­σω­πι­κή του ζωή τα πράγ­μα­τα δεν παν καλύ­τε­ρα: Η φίλη του περι­μέ­νει παι­δί, γεγο­νός που εξορ­γί­ζει τους γονείς του, καθό­τι δεν είναι η νύφη που εκεί­νοι ονειρεύονται…

Τετάρ­τη 4–2‑2015

«Ποντά­ρο­ντας στον κύριο Τσούκερ»
Γερ­μα­νι­κή ται­νία σε σκη­νο­θε­σία Dani Levy (2004, 95’).

Ο Dani Levy αφη­γεί­ται με ανε­λέ­η­το χιού­μορ, σπιρ­τά­δα και ειρω­νεία την ιστο­ρία μιας εβραϊ­κής οικο­γέ­νειας που χωρί­στη­κε από την ανέ­γερ­ση του Βερο­λι­νέ­ζι­κου Τεί­χους, παρέ­μει­νε έκτο­τε χωρι­σμέ­νη και τσα­κω­μέ­νη και ξανα­συ­να­ντιέ­ται τώρα στο Βερο­λί­νο του Σήμε­ρα για την κηδεία της μάνας. Μια ξεχω­ρι­στή «εβραϊ­κή» κωμω­δία, η πρώ­τη που γυρί­ζε­ται στη Γερ­μα­νία από την επο­χή που καλ­λι­τέ­χνες όπως ο Lubitsch και ο Wilder βρέ­θη­καν ανα­γκα­σμέ­νοι να εγκα­τα­λεί­ψουν τη χώρα και να πάρουν το δρό­μο της εξορίας.

Τετάρ­τη 11–2‑2015

«Μακού­ρο, η δύνα­μη ενός λαού»
Βενε­ζου­ε­λά­νι­κη ται­νία, βασι­σμέ­νη σε πραγ­μα­τι­κά γεγο­νό­τα, σε σκη­νο­θε­σία Hernán Jabes (2008, 85’). Η ιστο­ρία του Μακού­ρο δια­δρα­μα­τί­ζε­ται σε ένα χωριό που οι κάτοι­κοι του έρχο­νται αντι­μέ­τω­ποι με την εξου­σία, προ­κει­μέ­νου να υπε­ρα­σπι­στούν τα δικαιώ­μα­τα τους. Δεν το βάζουν κάτω μπρο­στά στην επί­θε­ση που δέχο­νται από τους κεντρι­κούς κρα­τι­κούς μηχα­νι­σμούς, ούτε υπο­κύ­πτουν μπρο­στά στους εκβια­σμούς των πιο ισχυ­ρών. Η ται­νία αυτή βασί­ζε­ται σε πραγ­μα­τι­κά γεγο­νό­τα που έλα­βαν χώρα στο Μακού­ρο το 1988 (τόπος όπου για πρώ­τη φορά πάτη­σε στην αμε­ρι­κα­νι­κή ηπει­ρω­τι­κή χώρα ο Χρι­στό­φο­ρος Κολόμβος).

Τετάρ­τη 18–2‑2015

«Ξαδέρ­φια»
Ισπα­νι­κή ται­νία σε σκη­νο­θε­σία Daniel Sanchez Arivalo (2001, 97’).

Η μνη­στή του Ντιέ­γο τον εγκα­τα­λεί­πει πέντε μέρες πριν τον γάμο τους. Ποιος είναι ο πιο ώρι­μος και συνε­τός τρό­πος για να το ξεπεράσει;

1. Να εμφα­νι­στεί στην εκκλη­σία την ημέ­ρα του γάμου μήπως και εκεί­νη έχει μετανιώσει.
2. Να το ρίξει στο μεθύ­σι και το ανάθεμα.
3. Να προ­σπα­θή­σει να ξανα­βρεί τον εφη­βι­κό του έρωτα.
4. Όλα τα προηγούμενα.

Τετάρ­τη 25–2‑2015

«Σαν πέτρι­να λιο­ντά­ρια στην πρα­σιά της νύχτας»
Ται­νία-ντο­κι­μα­ντέρ σε σκη­νο­θε­σία Ολι­βιέ Ζισουά.

Ανα­φέ­ρε­ται στη Μακρό­νη­σο (από το 1947 ως και το 1951), περισ­σό­τε­ροι από 80.000 άνδρες, γυναί­κες και παι­διά ελλη­νι­κής κατα­γω­γής εκτο­πί­στη­καν στη Μακρό­νη­σο, σε στρα­τό­πε­δα ανα­μόρ­φω­σης που δημιουρ­γή­θη­καν για να «κατα­πο­λε­μή­σουν την επέ­κτα­ση του Κομ­μου­νι­σμού». Ανά­με­σα στους εξό­ρι­στους αυτούς, βρί­σκο­νταν πολ­λοί συγ­γρα­φείς και ποι­η­τές, όπως ο Γιάν­νης Ρίτσος και ο Τάσος Λει­βα­δί­της. Παρά τις στε­ρή­σεις και τα βασα­νι­στή­ρια, κατά­φε­ραν να γρά­ψουν ποι­ή­μα­τα στα οποία περι­γρά­φουν τον αγώ­να για επι­βί­ω­ση μέσα σε αυτό το σύμπαν εγκλει­σμού. Τα κεί­με­να αυτά, εκ των οποί­ων κάποια θάφτη­καν στα στρα­τό­πε­δα, βρέ­θη­καν αργό­τε­ρα. Η ται­νία ανα­μι­γνύ­ει τα ποι­η­τι­κά αυτά γρα­πτά με τις ομι­λί­ες ανα­μορ­φω­τι­κής προ­πα­γάν­δας που μετα­δί­δο­νταν ακα­τά­παυ­στα από τα μεγά­φω­να των στρα­το­πέ­δων. Αργά πλά­να τρά­βε­λινγκ μας οδη­γούν σε ένα υπνω­τι­κό ταξί­δι μέσα στα ερεί­πια των στρα­τιω­τι­κών εγκα­τα­στά­σε­ων, ενώ προ­σκρού­ουν σε φωτο­γρα­φι­κά αρχεία. Ένα κινη­μα­το­γρα­φι­κό δοκί­μιο που ζωντα­νεύ­ει τη μνή­μη ξεχα­σμέ­νων ερει­πί­ων και μιας μάχης που χάθηκε).

Τετάρ­τη 4–3‑2015

«Δημο­κρα­τία για όλους», 2007, 116’. Αφιέ­ρω­μα σε μικρού μήκους ταινίες
Απο­τε­λεί η δημο­κρα­τία οικου­με­νι­κή αξία; Συμπε­ρι­φέ­ρο­νται οι πολι­τι­κοί σ’ όλα τα μήκη και τα πλά­τη της γης το ίδιο; Η δημο­κρα­τία δεν είναι ποτέ βολι­κή και σε πολ­λά μέρη του κόσμου είναι η αιτία για βίαιες αντι­πα­ρα­θέ­σεις. Η δημο­κρα­τία μπο­ρεί να απο­γοη­τεύ­σει, αλλά και να κινη­το­ποι­ή­σει τις μάζες εκεί όπου δεν υπάρ­χει. Παρα­γω­γή: «Steps International» σε συμπα­ρα­γω­γή με το Goethe-Institut και το Talent Campus της Μπερλινάλε.

Όλες οι ται­νί­ες είναι μέρος του κινη­μα­το­γρα­φι­κού προ­γράμ­μα­τος «Why Democracy?», το οποίο ανα­πτύ­χθη­κε και πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε με πρω­το­βου­λία της μη κυβερ­νη­τι­κής οργά­νω­σης «Steps International» σε συνερ­γα­σία με το ARTE, το BBC και πολ­λούς άλλους τηλε­ο­πτι­κούς σταθμούς.

• Interferenze (Ιτα­λία, 12´) (Παρεμ­βο­λή). Σκη­νο­θε­σία: Zoe D´Amaro. Το 2002, με το που ανέ­βη­κε στην εξου­σία ο Berlusconi, έκα­ναν την εμφά­νι­σή τους στην Ιτα­λία πει­ρα­τι­κοί σταθ­μοί. Η ται­νία διε­ρευ­νά το αν υπό την κυβέρ­νη­ση του μεγι­στά­να των μίντια το συνταγ­μα­τι­κά κατο­χυ­ρω­μέ­νο δικαί­ω­μα της ελευ­θε­ρί­ας της έκφρα­σης ως θεμε­λιώ­δη αρχή της δημο­κρα­τί­ας εξα­κο­λου­θεί να υφί­στα­ται — μήπως έχει γίνει εντω­με­τα­ξύ ουτοπία;
• My Body My Weapon (Ινδία, 9´) (Το σώμα μου το όπλο μου). Σκη­νο­θε­σία: Kavita Joshi. Η Irom Sharmila κάνει εδώ και 7 χρό­νια απερ­γία πεί­νας. Μ’ αυτόν τον τρό­πο δια­μαρ­τύ­ρε­ται κατά του στρα­τιω­τι­κού νόμου στο ομό­σπον­δο ινδι­κό κρα­τί­διο Μανι­πούρ. Αρκεί απλώς και μόνο μια υπο­ψία για να συλ­λη­φθούν ή να εκτε­λε­στούν άνθρω­ποι. Η Sharmila είναι πρό­θυ­μη να θυσιά­σει ακό­μα και τη ζωή της για τη δικαιο­σύ­νη και την ανθρώ­πι­νη αξιοπρέπεια.
• On the Square (Κρο­α­τία, 4´) (Στην πλα­τεία). Σκη­νο­θε­σία: Vanja Juranic. Μια εντε­λώς συνη­θι­σμέ­νη ημέ­ρα στην πλα­τεί­α­Ban-jelacic στο Ζάγκρεμπ. Μέχρι που φτά­νει ένας άντρας με σκά­λα και πανό και θυμί­ζει στους περα­στι­κούς το παρελ­θόν της χώρας. Η Κρο­α­τία είναι μια μικρή χώρα όπου οι άνθρω­ποι περ­νούν πολύ και­ρό στις δια­κο­πές. Κανείς δεν θέλει να θυμά­ται ότι η Κρο­α­τία ονο­μα­ζό­ταν κάπο­τε Γιουγκοσλαβία.
• Coming of Age (Κένυα, 9´) (Στο πέρα­σμα των επο­χών). Σκη­νο­θε­σία: Judy Kibinge. Από την ανε­ξαρ­τη­σία και τη δημο­κρα­τία στο πολυ­κομ­μα­τι­κό σύστη­μα: Μια γυναί­κα θυμά­ται την πορεία της Κένυας προς τη δημο­κρα­τία και ταυ­τό­χρο­να και τη δική της ενη­λι­κί­ω­ση. Παράλ­λη­λοι βίοι;
• Famous Last Words (Ηνω­μέ­νο Βασί­λειο, 7´) (Τα περί­φη­μα τελευ­ταία λόγια). Σκη­νο­θε­σία: Avril Evans. Υστε­ρία στο Λον­δί­νο μετά τις τρο­μο­κρα­τι­κές επι­θέ­σεις το 2005. Οι βιντε­ο­κά­με­ρες παρα­κο­λου­θούν τα πάντα. Όλοι φοβού­νται κι όλοι είναι ύπο­πτοι. Συνει­σφέ­ρει η παρα­κο­λού­θη­ση με τις βιντε­ο­κά­με­ρες στο να νιώ­θουν οι πολί­τες ασφα­λείς ή μήπως στο να καθί­στα­νται όλοι πιθα­νοί δρά­στες; Πόσο φοβού­νται οι Βρε­τα­νοί τη μου­σουλ­μα­νι­κή μειο­νό­τη­τα της χώρας τους;
• Kinshasa 2.0 (Δημο­κρα­τία του Κον­γκό, 11´). Σκη­νο­θε­σία: Teboho Edkins. Ο στρα­τός κυριαρ­χεί στους δρό­μους της πρω­τεύ­ου­σας του Κον­γκό, οι αντι­φρο­νού­ντες κιν­δυ­νεύ­ουν. Η ται­νία μιλά για το ρόλο που έπαι­ξε το δια­δί­κτυο και η εικο­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα «Second Life» στην περι­πέ­τεια της πολι­τι­κού Marie-Thérèse Nlandu (κρά­τη­ση στο Κον­γκό, εξο­ρία στο Βέλ­γιο) και γενι­κώς στη ζωή μιας από τις πλέ­ον φημι­σμέ­νες οικο­γέ­νειες πολι­τι­κών του Κονγκό.
• You Cannot Hide from Allah (Πακι­στάν, 12´) (Δεν μπο­ρείς να κρυ­φτείς απ’ τον Αλλάχ). Σκη­νο­θε­σία: Petr Lom. Ένας Πακι­στα­νός επι­στρέ­φει με τα κέρ­δη ενός λαχνού από την Αμε­ρι­κή στον τόπο του, όπου και γίνε­ται δήμαρ­χος. Οι γνώ­μες των κατοί­κων όμως για το άτο­μό του διχά­ζο­νται. Ο Ishan Khan, 20 χρό­νια ταξι­τζής στην Ουά­σινγ­κτον, έρχε­ται τώρα αντι­μέ­τω­πος με την ατέ­λειω­τη γκρί­νια για τη δια­φθο­ρά. Ποια η σχέ­ση μετα­ξύ υπευ­θυ­νό­τη­τας και εξου­σί­ας, μετα­ξύ χρη­μά­των και πολι­τι­κής – και ιδιαί­τε­ρα σε μια δημοκρατία;
• Old Peter (Ρωσία, 8´) (Ο πατε­ρού­λης Πέτρος). Σκη­νο­θε­σία: Ivan Golovnev. Η φυλή που ζει στην περιο­χή Κάντι της Σιβη­ρί­ας κιν­δυ­νεύ­ει από την παγκό­σμια δίψα για πετρέ­λαιο. Ο τελευ­ταί­ος σαμά­νος παίρ­νει το μεγά­λο δρό­μο που οδη­γεί στο κοντι­νό­τε­ρο εκλο­γι­κό κέντρο για να προ­στα­τέ­ψει τον τρό­πο ζωής, τις παρα­δό­σεις και τους μύθους του λαού του.
• Maria and Osmey (Κού­βα, 8´) (Maria και Osmey). Σκη­νο­θε­σία: Diego Arredondo. Μια παρέα παι­διών στην Κού­βα συνα­ντιέ­ται για έναν αγώ­να μπά­σκετ. Κι ενώ τα παι­διά παί­ζουν και αντι­με­τω­πί­ζουν με το δικό τους τρό­πο τις συγκρού­σεις, κανείς δεν προ­σέ­χει τις ειδή­σεις στο ραδιόφωνο
• Feminin-Masculin (Ιράν, 9´) (Θηλυ­κό – Αρσε­νι­κό). Σκη­νο­θε­σία: Sadaf Foroughi. Η Farahnaz Shiri είναι η πρώ­τη γυναί­κα οδη­γός λεω­φο­ρεί­ου στην Τεχε­ρά­νη. Σε μια ανδρο­κρα­τού­με­νη χώρα όπως το Ιράν η F. Shiri δίνει και κερ­δί­ζει καθη­με­ρι­νά αγώ­νες και είναι εκεί­νη που βάζει τους κανό­νες της μικρής κοι­νω­νί­ας του λεωφορείου.
• Don´t Shoot (Νότιος Αφρι­κή, 11´) (Μην ρίχνε­τε). Σκη­νο­θε­σία: Lucilla Blankenberg. Στο πλαί­σιο της συντα­ρα­κτι­κής πορεί­ας της Νοτί­ου Αφρι­κής προς τη δημο­κρα­τία ο Riaan Cruywagen, παρου­σια­στής ειδή­σε­ων, μιλά για το πώς κατά­φε­ρε να κρα­τή­σει τη θέση του μέσα στη δίνη των αλλαγών.
• Three Blind Men (Ινδία, 7´) (Τρεις τυφλοί άντρες). Σκη­νο­θε­σία: Kanu Behl. Η Ινδία είναι η μεγα­λύ­τε­ρη σε έκτα­ση δημο­κρα­τία του κόσμου. Στο Νέο Δελ­χί η οδός Parliament Street φιλο­ξε­νεί διαρ­κώς τις δια­δη­λώ­σεις των πολι­τών. Κάποια μέρα μέσα στο δια­μαρ­τυ­ρό­με­νο πλή­θος τρείς τυφλοί άντρες συνα­πα­ντούν έναν ελέφαντα.
• Miss Democracy (Ισπα­νία, 9´) (Μις Δημο­κρα­τία). Σκη­νο­θε­σία: Virginia Romero. Εκλο­γή Μις Δημο­κρα­τία. Μις Δημο­κρα­τία πρό­κει­ται να ανα­δει­χθεί η πιο δημο­κρα­τι­κή μετα­ξύ των δημο­κρα­τι­κών. Η κρι­τι­κή επι­τρο­πή απο­τε­λεί­ται από έναν Έλλη­να φιλό­σο­φο, έναν διά­ση­μο ποδο­σφαι­ρι­στή, ένα γνω­στό ζιγκο­λό και μια φημι­σμέ­νη στυ­λί­στρια. Δημο­κρα­τία, καλή εμφά­νι­ση, λεφτά και εξου­σία – αυτό είναι το ζήτημα.

Τετάρ­τη 11–3‑2015

«Τα αγρί­μια»
Ισπα­νι­κή ται­νία σε σκη­νο­θε­σία Patricia Ferreira (2010, 100’).

Ο Άλεξ, ο Γκά­μπι και η Όκι, τρεις έφη­βοι που ζουν σε μια μεγα­λού­πο­λη, είναι τελεί­ως άγνω­στοι για τους γονείς τους, για τους δασκά­λους τους, αλλά και για τους ίδιους τους εαυ­τούς τους. Η συναι­σθη­μα­τι­κή τους απο­μό­νω­ση φτά­νει στα όριά της και έχει απρό­σμε­νες και τρο­με­ρές συνέ­πειες που θα συντα­ρά­ξουν την κοινωνία.

Τετάρ­τη 18–3‑2015

«80 ημέ­ρες»
Ισπα­νι­κή ται­νία σε Jon Garaño, σε σκη­νο­θε­σία José Mari Goenaga (2010, 105’).

Η Axun, μια εβδο­μη­ντά­χρο­νη κυρία, πηγαί­νει στο νοσο­κο­μείο προ­κει­μέ­νου να φρο­ντί­σει τον πρώ­ην άνδρα της κόρης της. Δεν πιστεύ­ει στα μάτια της όταν ανα­κα­λύ­πτει ότι η κυρία που προ­σέ­χει τον άντρα στο διπλα­νό κρε­βά­τι είναι η Maite, η καλύ­τε­ρη της φίλη από το σχο­λείο. Δεν αργούν να κατα­λά­βουν ότι η φιλία τους δεν έχει αλλοιω­θεί από το χρό­νο και ότι επι­κοι­νω­νούν εξαι­ρε­τι­κά. Οι δυο γυναί­κες δια­σκε­δά­ζουν και έρχο­νται κοντά η μια στην άλλη, μέχρι που η Axun ανα­κα­λύ­πτει ότι η Maite είναι λεσβία. Το νέο αυτό τη διχά­ζει. Τι να κάνει η Axun; Να ακο­λου­θή­σει τη λογι­κή της ή την καρ­διά της;

Τετάρ­τη 1–4‑2015

«La Fille Du 14 Juillet»
Γαλ­λι­κή ται­νία σε σκη­νο­θε­σία Antonin Peretjatko (12013, 88’).

Είναι καλο­καί­ρι στο Παρί­σι, έχει αφό­ρη­τη ζέστη και λίγο πριν τους εορ­τα­σμούς της 14ης Ιου­λί­ου για την επέ­τειο της Γαλ­λι­κής Επα­νά­στα­σης, ο Hector γνω­ρί­ζει την Truquette. Την προ­σκα­λεί σε ταξί­δι ανα­ψυ­χής μαζί με έναν φίλο του, τον Pator και μία φίλη της Truquette, την Charlotte. Τα σχέ­διά τους θα χαλά­σουν καθ’ οδόν, όταν η γαλ­λι­κή κυβέρ­νη­ση απο­φα­σί­ζει να περι­κό­ψει τις καλο­και­ρι­νές δια­κο­πές κατά ένα μήνα λόγω οικο­νο­μι­κής κρίσης.

(Οι πλη­ρο­φο­ρί­ες από το ιστο­λό­γιο της Λέσχης)