«Προοδευτικό μέτωπο» ΣΥΡΙΖΑ: Τα ρετάλια της σοσιαλδημοκρατίας… σε νέες περιπέτειες

Μια μεγά­λη «μπου­γά­δα» έχει βάλει το διά­στη­μα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεπλέ­νο­ντας για τα καλά τα ρετά­λια της υπό­λοι­πης σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, για να συγκρο­τή­σουν όλοι μαζί τον «αστε­ρι­σμό των προ­ο­δευ­τι­κών δυνά­με­ων» που θα δώσει τάχα τη μάχη ενά­ντια στη «συντή­ρη­ση», την «οπι­σθο­δρό­μη­ση» και την ακρο­δε­ξιά εκδο­χή της πολι­τι­κής που και οι ίδιοι υπη­ρε­τούν για λογα­ρια­σμό του κεφαλαίου.

Η υπό­θε­ση βέβαια αφο­ρά πολ­λά παρα­πά­νω από τα αλι­σβε­ρί­σια, τις υπουρ­γι­κές καρέ­κλες και τις μετα­γρα­φές με ταχύ­τη­τες και κωλο­τού­μπες που… ζαλί­ζουν, ενδει­κτι­κά κι αυτά της βρώ­μας και δυσω­δί­ας του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, όσο και της σύμπλευ­σης όλων των αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων στα βασι­κά ζητού­με­να του κεφα­λαί­ου. Σύμπλευ­ση που κάνει το «χάος», που τάχα τους χωρί­ζει, ένα απλό ρυά­κι που τα στε­λέ­χη τους δια­βαί­νουν κατά το δοκούν, όπο­τε «τους καλεί το καθήκον».

Και το «καθή­κον» δεν είναι άλλο από την «επό­με­νη μέρα» του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος και την προ­σπά­θεια να απο­κρυ­σταλ­λω­θούν τα ψεύ­τι­κα και εκβια­στι­κά διλήμ­μα­τα για να εγκλω­βί­σουν το λαό στη λογι­κή τού τάχα «μικρό­τε­ρου κακού», που απο­δει­κνύ­ε­ται κάθε φορά το ίδιο και μεγα­λύ­τε­ρο κακό για τον ίδιο. Αυτά τα ψευ­το­δι­λήμ­μα­τα και οι κάλ­πι­κες δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές απο­τε­λούν άλλω­στε τη «σκα­λω­σιά» γύρω από την οποία χτί­ζε­ται ο νέος διπο­λι­σμός για να τσα­κί­ζει «εναλ­λάξ» το λαό.

Τα διλήμ­μα­τα αυτά και οι κάλ­πι­κες δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές που «ζυμώ­νο­νται» εδώ και πολύ και­ρό από τα κυβερ­νη­τι­κά επι­τε­λεία, συνο­δευό­με­να και από τις αντί­στοι­χες διερ­γα­σί­ες και μετα­γρα­φές από τους «όμο­ρους» πολι­τι­κούς χώρους του ΠΑΣΟΚ και της «μετριο­πα­θούς δεξιάς», γνω­ρί­ζουν τώρα «νέες δόξες» ενό­ψει των εκλο­γι­κών ανα­με­τρή­σε­ων της επό­με­νης περιόδου.

Αυτό άλλω­στε θα είναι και το «στίγ­μα» που θα δώσει η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, που συνε­δριά­ζει την Κυρια­κή με θέμα τις ευρω­ε­κλο­γές, με τον πρω­θυ­πουρ­γό να απευ­θύ­νει ήδη από την Τρί­τη «ειλι­κρι­νές» όσο και «δρα­μα­τι­κό» κάλε­σμα σε «όλες τις δυνά­μεις που αυτο­προσ­διο­ρί­ζο­νται ως δυνά­μεις προ­ο­δευ­τι­κού χώρου και αντι­λαμ­βά­νο­νται τις ανά­γκες», «για τη δημιουρ­γία ενός ευρύ­τα­του μετώ­που (…) προ­κει­μέ­νου να απο­τρα­πεί ενό­ψει των κρί­σι­μων ευρω­ε­κλο­γών η επέ­λα­ση στην Ευρώ­πη της ακρο­δε­ξιάς, με ό,τι συνέ­πειες μπο­ρεί να έχει αυτό, αλλά και να αντι­με­τω­πι­στούν απο­τε­λε­σμα­τι­κά οι κυρί­αρ­χες νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πολιτικές».

Κάλε­σμα που σε κάθε περί­πτω­ση δεν αφο­ρά ούτε τις «προ­ο­δευ­τι­κές δυνά­μεις» της ευρω­παϊ­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, που εφάρ­μο­σαν τις «νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες πολι­τι­κές» και έστρω­σαν το χαλί στην ακρο­δε­ξιά όσο κανείς άλλος (βλέ­πε και σχε­τι­κό θέμα σελ. 4) και με τις οποί­ες ο ΣΥΡΙΖΑ ανα­μέ­νε­ται να στή­σει τη Δευ­τέ­ρα μια ακό­μα φιέ­στα στην εκδή­λω­ση των Ευρω­παί­ων Σοσια­λι­στών με το ελλη­νι­κό γρα­φείο του ιδρύ­μα­τος «Friedrich — Ebert», ούτε τους διά­φο­ρους μόνι­μα πρό­θυ­μους να ρίξουν «γέφυ­ρες» για τα επό­με­να σχή­μα­τα αστι­κής δια­χεί­ρι­σης, όπως τα απο­λει­φά­δια του «παλιού καλού» ΠΑΣΟΚ, που έστη­σαν την ομώ­νυ­μη μάζω­ξη στην αρχή της βδο­μά­δας, αλλά απευ­θύ­νε­ται πρώ­τα και κύρια σε λαϊ­κές δυνά­μεις, προ­κει­μέ­νου να τις εγκλω­βί­σει ξανά «εντός των τει­χών» της «προ­ο­δευ­τι­κής» αστι­κής δια­χεί­ρι­σης, με «σκιά­χτρο» τη «συντη­ρη­τι­κή» και ακρο­δε­ξιά εκδο­χή της ίδιας πολιτικής.

Δεν είναι άλλω­στε τυχαίο ότι στην προ­α­να­φε­ρό­με­νη μάζω­ξη της «Γέφυ­ρας», οι Ν. Μπί­στης, Μ. Ρεπού­ση, Π. Πανα­γιώ­του, Ν. Μου­ζέ­λης και άλλοι εκφρα­στές του… νέου, ενώ­πιον του μισού υπουρ­γι­κού συμ­βου­λί­ου και της ηγε­σί­ας του ΣΥΡΙΖΑ, τόνι­σαν υπέρ το δέον ότι τώρα είναι ώρα να παρα­με­ρί­σουν την «κρι­τι­κή» τους προς την κυβέρ­νη­ση για τους «δισταγ­μούς και τις ολι­γω­ρί­ες» της (!), και «να δημιουρ­γή­σου­με γέφυ­ρες που θα υπερ­βούν τις δια­φο­ρές μας και θα οδη­γή­σουν σε μια προ­ο­δευ­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση», λέγο­ντας ότι «αυτή η υπέρ­βα­ση είναι ανα­γκαία για­τί στον διε­θνή ορί­ζο­ντα, αλλά και στην ίδια την Ευρώ­πη, ανα­δύ­ο­νται απει­λές που θέτουν σε κίν­δυ­νο δημο­κρα­τι­κές και κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις δεκα­ε­τιών». Και καλώ­ντας το λαό να δει «τη μεγά­λη εικό­να και κυρί­ως τους ανα­δυό­με­νους κιν­δύ­νους, πέρα από συναι­σθή­μα­τα που προ­κά­λε­σαν οι πρό­σφα­τες ιστο­ρι­κές εξε­λί­ξεις», παρα­πέ­μπο­ντας φυσι­κά στη διά­ψευ­ση των κάλ­πι­κων ελπί­δων που καλ­λιέρ­γη­σε μαζι­κά ο ΣΥΡΙΖΑ σε λαϊ­κά στρώματα.

Αυτή την «ανα­νέ­ω­ση» των κάλ­πι­κων δια­χω­ρι­στι­κών γραμ­μών για τον εγκλω­βι­σμό του λαού επι­κα­λεί­ται στα­θε­ρά και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, απευ­θυ­νό­με­νος τόσο στον «παρ­τε­νέρ» του στον δικομ­μα­τι­κό καβγά — τη ΝΔ — όσο και, πολύ περισ­σό­τε­ρο, στις υπό­λοι­πες δυνά­μεις της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, κυρί­ως το ΚΙΝΑΛ. Καλώ­ντας τους να αντι­λη­φθούν ότι το «παι­χνί­δι» που έχει για κλω­τσο­σκού­φι το λαό δεν παί­ζε­ται πλέ­ον «με τους όρους του χτες» και με τις δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές των «μνη­μο­νια­κών» και «αντι­μνη­μο­νια­κών» που ξέφτι­σαν, μιας που απο­κα­λύ­φτη­κε πως όλοι μνη­μο­νια­κοί είναι, αλλά ότι πλέ­ον είναι ανα­γκαία το ανα­κά­τε­μα της τρά­που­λας και τα νέα «αφη­γή­μα­τα» για τον εγκλω­βι­σμό του λαού.

Τα παρα­πά­νω απο­τυ­πώ­νουν μια υπαρ­κτή ανά­γκη της αστι­κής τάξης, που αφο­ρά τη στοί­χι­ση του λαού στην «επό­με­νη πίστα» των αστι­κών σχε­δια­σμών, που περι­λαμ­βά­νει τη μόνι­μη επί­θε­ση στα λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα για την ανά­καμ­ψη του κεφα­λαί­ου. Γι’ αυτό και τα κυβερ­νη­τι­κά στε­λέ­χη δεν κου­ρά­ζο­νται να λένε πως το τάχα μεγά­λο δια­κύ­βευ­μα για το λαό είναι το «ποιος θα δια­χει­ρι­στεί την επό­με­νη μέρα» που «τρέ­χει» πάνω στις ράγες της αντι­λαϊ­κής επί­θε­σης διαρκείας.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κό, εξάλ­λου, του τι εννο­ούν είναι το ότι επι­κα­λού­νται ως εχέγ­γυο της «προ­ο­δευ­τι­κό­τη­τάς» τους την πολι­τι­κή που εφάρ­μο­σαν όλα τα προη­γού­με­να χρό­νια. Αυτό εννο­ού­σε και ο πρω­θυ­πουρ­γός όταν στο χαι­ρε­τι­σμό που έστει­λε σε ημε­ρί­δα της φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κής εφη­με­ρί­δας «Documento» για τον «κίν­δυ­νο της ακρο­δε­ξιάς» μέσα στη βδο­μά­δα, έλε­γε ότι η τετρά­χρο­νη δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ έδει­ξε τάχα ότι «σε περιό­δους κρί­σης, προ­κύ­πτει ένα ύψι­στο καθή­κον για την Αρι­στε­ρά και τις προ­ο­δευ­τι­κές δυνά­μεις στο πολι­τι­κό επί­πε­δο. Το καθή­κον να ξεβο­λευ­τούν από τη θεω­ρη­τι­κή τους ασφά­λεια. Να τολ­μή­σουν, να πάρουν ρίσκα, να “λερώ­σουν τα χέρια τους” και να συγκρο­τή­σουν συνο­λι­κή εναλ­λα­κτι­κή απάντηση».

Οσο για τα… λερω­μέ­να χέρια της κυβέρ­νη­σης που απο­τε­λούν «εχέγ­γυο» και για το νέο εγχεί­ρη­μα εγκλω­βι­σμού του λαού, όντως δεν αφή­νουν καμία αμφι­βο­λία: Από το 3ο μνη­μό­νιο που από κοι­νού ψήφι­σαν με ΝΔ — ΠΑΣΟΚ και τους υπό­λοι­πους, τις δεσμεύ­σεις για τη «μετα­μνη­μο­νια­κή» βαρ­βα­ρό­τη­τα έως το 2060, μέχρι την τετρά­χρο­νη δια­κυ­βέρ­νη­σή του με τους ακρο­δε­ξιούς ΑΝΕΛ και από τις «Μόριες» των εξα­θλιω­μέ­νων μετα­να­στών έως το ρόλο «σημαιο­φό­ρου» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και του «δια­βο­λι­κά καλού» Τραμπ σε όλη την περιο­χή, ο ΣΥΡΙΖΑ «τόλ­μη­σε» πέρα από κάθε φαντα­σία να φέρει σε πέρας όλες τις βρω­μο­δου­λειές του κεφα­λαί­ου. Σε συν­δυα­σμό και με την ικα­νό­τη­τα να ντύ­νει τις βρω­μο­δου­λειές αυτές με «προ­ο­δευ­τι­κό» μαν­δύα, αυτή είναι και η «εγγυ­η­τι­κή επι­στο­λή» που κατα­θέ­τει στην αστι­κή τάξη, διεκ­δι­κώ­ντας ανα­νέ­ω­ση του χρί­σμα­τος της αστι­κής διαχείρισης.

Στο σκη­νι­κό αυτό εντάσ­σο­νται και οι «ενστά­σεις» που τάχα ακού­γο­νται από το εσω­τε­ρι­κό του ΣΥΡΙΖΑ για τη λεγό­με­νη «ΠΑΣΟ­Κο­ποί­η­σή» του, με αφορ­μή και τις νέες μετα­γρα­φές στο υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο υπουρ­γών της κυβέρ­νη­σης του Γ. Παπαν­δρέ­ου. Αυτές καμία σχέ­ση δεν έχουν με την παρα­πέ­ρα πορεία σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει προ πολ­λού εξάλ­λου μεταλ­λα­χτεί στη βασι­κή δύνα­μη της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Αντί­θε­τα, το όλο ζήτη­μα αφο­ρά το πώς η «κινη­τι­κό­τη­τα» αυτή θα απο­τυ­πω­θεί όπως λένε και σε «κοι­νω­νι­κό επί­πε­δο», στή­νο­ντας δηλα­δή τα κατάλ­λη­λα «δόκα­να» στο λαό και όχι μόνο σε «επί­πε­δο κορυφών».

Αυτό αφο­ρά και η συζή­τη­ση για το ποιος είναι ο καταλ­λη­λό­τε­ρος τρό­πος για τη «διεύ­ρυν­ση» του «πόλου» που στή­νουν, αν δηλα­δή ο στό­χος για τον εγκλω­βι­σμό λαϊ­κών στρω­μά­των υπη­ρε­τεί­ται απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρα μέσα από ένα νέο πιο «ευρύ­χω­ρο» αλλά ενιαίο σχή­μα ή μια «συμπα­ρά­τα­ξη», έναν «αστε­ρι­σμό» με τις υπό­λοι­πες σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές δυνά­μεις πάνω σε «μεγά­λα ζητού­με­να» του κεφαλαίου.

Αλλά μέσα από ένα τέτοιο πρί­σμα πρέ­πει να δια­βα­στούν και οι απα­ντή­σεις των στε­λε­χών του ΚΙΝΑΛ στην επι­χεί­ρη­ση διεμ­βο­λι­σμού του κόμ­μα­τός τους, που βρί­σκε­ται σε πλή­ρη εξέ­λι­ξη από τον ΣΥΡΙΖΑ, που επί της ουσί­ας και παρά τους υπο­τι­θέ­με­νους «υψη­λούς τόνους», απλά δίνουν «μετε­κλο­γι­κό ραντε­βού», παρα­πέ­μπο­ντας σε επό­με­νο χρό­νο τη σχε­τι­κή συζή­τη­ση. Χαρα­κτη­ρι­στι­κή π.χ. είναι η απά­ντη­ση μέσα στη βδο­μά­δα του Γιώρ­γου Παπαν­δρέ­ου στην κατη­γο­ρία ότι βρί­σκε­ται σε ανοι­χτή επι­κοι­νω­νία με τον ΣΥΡΙΖΑ: «Ας αξιο­λο­γή­σει τα λάθη του, ας κάνει την αυτο­κρι­τι­κή του για­τί συγκά­λυ­ψε τον καρα­μαν­λι­σμό, είχε προ­σω­πι­κή συνερ­γα­σία με τον κ. Παυ­λό­που­λο και τον κ. Καμ­μέ­νο και εδώ είμαστε».

Το πόσο κάλ­πι­κη, άλλω­στε, είναι η δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή στο δίλημ­μα «πρό­ο­δος — συντή­ρη­ση», που δια­περ­νά όλες αυτές τις διερ­γα­σί­ες στο πολι­τι­κό σύστη­μα, έχουν τη δυνα­τό­τη­τα να το δια­πι­στώ­σουν και από την ίδια τους την πεί­ρα οι εργα­ζό­με­νοι και ο λαός.

Για παρά­δειγ­μα, δεν είναι λίγες οι περι­πτώ­σεις που ανέ­δει­ξε και ο «Ριζο­σπά­στης», όπου πρώ­ην υπο­ψή­φιοι της ΝΔ στην Τοπι­κή Διοί­κη­ση βρί­σκουν στέ­γη σε δημο­τι­κά ψηφο­δέλ­τια του ΣΥΡΙΖΑ, με ολί­γον από ΠΑΣΟΚ, στη βάση της κοι­νής στρα­τη­γι­κής, για ανά­δει­ξη της Τοπι­κής Διοί­κη­σης σε «μοχλό» της περι­φε­ρεια­κής ανάπτυξης.

Ενώ και στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, οι δυνά­μεις όλων των αστι­κών κομ­μά­των δεν διστά­ζουν να παρα­με­ρί­σουν τη μάχη της καρέ­κλας για να δώσουν ενιαία τη μάχη ενά­ντια στον κοι­νό αντί­πα­λο κυβέρ­νη­σης — εργο­δο­σί­ας — εργα­το­πα­τέ­ρων: Τις ταξι­κές δυνά­μεις και τον αγώ­να που δίνουν για την ανα­σύ­ντα­ξη του κινή­μα­τος, όπως φάνη­κε και στο πρό­σφα­το Συνέ­δριο της ΟΙΥΕ, όπου η «προ­ο­δευ­τι­κό­τη­τα» όλων έλαμ­ψε στα πρό­σω­πα των κου­μπου­ρο­φό­ρων μπρά­βων που κου­βά­λη­σε η διοί­κη­ση για να νομι­μο­ποι­ή­σει τη νοθεία και την ωμή παρέμ­βα­ση της εργο­δο­σί­ας στα συνδικάτα.

Οι απο­δεί­ξεις είναι παρα­πά­νω από πολ­λές: Ο λαός δεν έχει τίπο­τα να περι­μέ­νει από τις ψεύ­τι­κες δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές, που έτσι κι αλλιώς είναι «χαραγ­μέ­νες στην άμμο» της πολι­τι­κής του κεφα­λαί­ου όπου στέ­κο­νται όλοι μαζί, και γι’ αυτό τις παίρ­νει το κύμα.

Εκεί­νοι που κρα­τά­νε τη σημαία του κεφα­λαί­ου, των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ, που παρα­δί­δουν μαθή­μα­τα υπο­τα­γής στους καπι­τα­λι­στές και στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα, που τσα­κί­ζουν το λαό για να αυγα­ταί­νουν τα κέρ­δη των καπι­τα­λι­στών, πάει πολύ να μιλά­νε για το «προ­ο­δευ­τι­κό» και το «νέο».

Απά­ντη­ση στον κάλ­πι­κο διπο­λι­σμό ΣΥΡΙΖΑ — ΝΔ είναι η ενί­σχυ­ση του πόλου της ελπί­δας και της ανα­τρο­πής, η ενί­σχυ­ση του ΚΚΕ παντού, για να δυνα­μώ­σει ο αγώ­νας ενά­ντια στην πολι­τι­κή του κεφα­λαί­ου, των κυβερ­νή­σε­ων και των κομ­μά­των του, την ΕΕ, ο αγώ­νας για να ικα­νο­ποι­η­θούν οι σύγ­χρο­νες ανά­γκες του λαού, να ανοί­ξει ο δρό­μος της ελπί­δας και της προ­ο­πτι­κής, ο δρό­μος του σοσια­λι­σμού. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι το σύγ­χρο­νο, το νέο και το προ­ο­δευ­τι­κό για τους εργα­ζό­με­νους και το λαό.