Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης //
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μοιάζει να είναι σε ρόλο διακοσμητικό, μα τούτο είναι μεγάλο λάθος. Είναι ο εγγυητής για την υλοποίηση των συμφερόντων της αστικής τάξης. Και όταν η περίσταση το απαιτεί σπεύδει να ζητήσει τη λαϊκή συναίνεση για λογαριασμό της αστικής τάξης.
Γι’ αυτό και παρεμβαίνει με συγκεκριμένο τρόπο σε κρίσιμες στιγμές για να επιτύχει τη συστράτευση των λαϊκών στρωμάτων, στο κάθε φορά ζητούμενό της. Είναι το χαρτί που παίζεται (μπαλαντερ), να βγαίνει ο ΠτΔ, με το ήπιο λόγο να εκφράσει την εθνική ενότητα ή το εθνικό συμφέρον, ανάλογα την περίσταση.
Αυτός ο θεσμικός ρόλος του ΠτΔ ως εκφραστή της κυρίαρχης πολιτικής έχει επιβεβαιωθεί πολλάκις από όσους θήτευσαν σε αυτή τη θέση. Επιβεβαιώνεται και από τον νυν ΠτΔ
Ετσι και σήμερα το πρωί, με τον τρόπο του και το κύρος του ενίσχυσε τον εκβιασμό σε βάρος του λαού, μνημόνιο ή grexit (άρα χρεοκοπία και χάος) και τη λογική του μονοδρόμου, στο οποίο καλεί σε «αρραγές μέτωπο ‑το οποίο πρέπει να θωρακισθεί με κάθε τίμημα». Βέβαια του είναι αδιάφορο ότι αυτό το τίμημα θα το πληρώσει πολύ βαριά ο λαός, «κάθε άλλη επιλογή θα ήταν οικονομικώς, κοινωνικώς αλλά και εθνικώς καταστροφική». Αυτός ο εκβιασμός στο όνομα της …δημοκρατίας και σε βάρος του λαού.
Για ακόμη μία φορά επιβεβαιώνεται ότι στο πρόσωπο του ΠτΔ εκφράζεται η αντιλαϊκή συναίνεση στο όνομα της (αστικής) δημοκρατίας που γεννά φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση για το λαό. Σε αυτό βάζει «πλάτη» ο ΠτΔ. Να αμβλυνθούν αντιστάσεις και αντιρρήσεις. Για να αποδεχτεί — συμβιβαστεί μοιρολατρικά ο λαός με τη φτώχεια.
Από την άλλη, η παρέμβαση του αντανακλά και τις υπόγειες συγκρούσεις — αντικρουόμενα συμφέροντα — σε κύκλους του κεφαλαίου (άρα και του πολιτικού συστήματος), το λόμπι της δραχμής και του ευρώ. Η δε επιλογή Παυλόπουλου ευθύς εξαρχής δεν ήταν τυχαία. Το πρόσωπο του ήταν η ασφαλιστική δικλείδα για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων και η διαβεβαίωση — δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν έχει διάθεση να αμφισβητήσει επί της ουσίας τα συμφέροντα της αστικής τάξης.