Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΠτΔ, λαγός και φύλακας συνάμα

Ο Πρό­ε­δρος της Δημο­κρα­τί­ας μοιά­ζει να είναι σε ρόλο δια­κο­σμη­τι­κό, μα τού­το είναι μεγά­λο λάθος. Είναι ο εγγυ­η­τής για την υλο­ποί­η­ση των συμ­φε­ρό­ντων της αστι­κής τάξης. Και όταν η περί­στα­ση το απαι­τεί σπεύ­δει να ζητή­σει τη λαϊ­κή συναί­νε­ση για λογα­ρια­σμό της αστι­κής τάξης.
Γι’ αυτό και παρεμ­βαί­νει με συγκε­κρι­μέ­νο τρό­πο σε κρί­σι­μες στιγ­μές για να επι­τύ­χει τη συστρά­τευ­ση των λαϊ­κών στρω­μά­των, στο κάθε φορά ζητού­με­νό της. Είναι το χαρ­τί που παί­ζε­ται (μπα­λα­ντερ), να βγαί­νει ο ΠτΔ, με το ήπιο λόγο να εκφρά­σει την εθνι­κή ενό­τη­τα ή το εθνι­κό συμ­φέ­ρον, ανά­λο­γα την περίσταση.
Αυτός ο θεσμι­κός ρόλος του ΠτΔ ως εκφρα­στή της κυρί­αρ­χης πολι­τι­κής έχει επι­βε­βαιω­θεί πολ­λά­κις από όσους θήτευ­σαν σε αυτή τη θέση. Επι­βε­βαιώ­νε­ται και από τον νυν ΠτΔ
Ετσι και σήμε­ρα το πρωί, με τον τρό­πο του και το κύρος του ενί­σχυ­σε τον εκβια­σμό σε βάρος του λαού, μνη­μό­νιο ή grexit (άρα χρε­ο­κο­πία και χάος) και τη λογι­κή του μονο­δρό­μου, στο οποίο καλεί σε «αρρα­γές μέτω­πο ‑το οποίο πρέ­πει να θωρα­κι­σθεί με κάθε τίμη­μα». Βέβαια του είναι αδιά­φο­ρο ότι αυτό το τίμη­μα θα το πλη­ρώ­σει πολύ βαριά ο λαός, «κάθε άλλη επι­λο­γή θα ήταν οικο­νο­μι­κώς, κοι­νω­νι­κώς αλλά και εθνι­κώς κατα­στρο­φι­κή». Αυτός ο εκβια­σμός στο όνο­μα της …δημο­κρα­τί­ας και σε βάρος του λαού.
Για ακό­μη μία φορά επι­βε­βαιώ­νε­ται ότι στο πρό­σω­πο του ΠτΔ εκφρά­ζε­ται η αντι­λαϊ­κή συναί­νε­ση στο όνο­μα της (αστι­κής) δημο­κρα­τί­ας που γεν­νά φτώ­χεια, ανερ­γία και εξα­θλί­ω­ση για το λαό. Σε αυτό βάζει «πλά­τη» ο ΠτΔ. Να αμβλυν­θούν αντι­στά­σεις και αντιρ­ρή­σεις. Για να απο­δε­χτεί — συμ­βι­βα­στεί μοι­ρο­λα­τρι­κά ο λαός με τη φτώχεια.
Από την άλλη, η παρέμ­βα­ση του αντα­να­κλά και τις υπό­γειες συγκρού­σεις — αντι­κρουό­με­να συμ­φέ­ρο­ντα — σε κύκλους του κεφα­λαί­ου (άρα και του πολι­τι­κού συστή­μα­τος), το λόμπι της δραχ­μής και του ευρώ. Η δε επι­λο­γή Παυ­λό­που­λου ευθύς εξαρ­χής δεν ήταν τυχαία. Το πρό­σω­πο του ήταν η ασφα­λι­στι­κή δικλεί­δα για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση συγκε­κρι­μέ­νων συμ­φε­ρό­ντων και η δια­βε­βαί­ω­ση — δέσμευ­ση του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν έχει διά­θε­ση να αμφι­σβη­τή­σει επί της ουσί­ας τα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης. 
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο