Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Πώς ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ (του Ν. Καραντηνού) και δέκα τραγούδια από την πάλη και τον αγώνα της Οργάνωσης

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος //

Στις 23 Φλε­βά­ρη του 1943 πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε σε συν­θή­κες παρα­νο­μί­ας στην Αθή­να, πανελ­λα­δι­κή σύσκε­ψη οργα­νώ­σε­ων νεο­λαί­ας, με σκο­πό την ίδρυ­ση μιας ενιαί­ας οργά­νω­σης για την καθο­δή­γη­ση της εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κής πάλης των νέων. Στη σύσκε­ψη, που έγι­νε με πρω­το­βου­λία της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής του Εθνι­κού Απε­λευ­θε­ρω­τι­κού Μετώ­που Νέων (ΕΑΜΝ), ιδρύ­θη­κε η Ενιαία Πανελ­λα­δι­κή Οργά­νω­ση Νέων (ΕΠΟΝ).

Η ίδρυ­ση της ΕΠΟΝ μέσα στο σκο­τά­δι της φασι­στι­κής Κατο­χής έδω­σε φτε­ρά στην πάλη της νεο­λαί­ας και με την ενό­τη­τα και τα ιδα­νι­κά που εμφύ­ση­σε στα μέλη της και στην κοι­νω­νία, άνοι­ξε το δρό­μο στον αγώ­να της Αντί­στα­σης, για λευ­τε­ριά και για να κάνει ο λαός κου­μά­ντο στον τόπο του, σε εκα­το­ντά­δες χιλιά­δες νέους και νέες.

Με αφορ­μή την επέ­τειο μετα­φέ­ρου­με στο δια­δί­κτυο κεί­με­νο του αντι­στα­σια­κού κομ­μου­νι­στή δημο­σιο­γρά­φου Νίκου Καρα­ντη­νού, από τους πρω­τερ­γά­τες της ίδρυ­σης της ΕΠΟΝ, που περι­γρά­φει πώς ιδρύ­θη­κε η Οργά­νω­ση και τη δρά­ση της των πρώ­των ημε­ρών. Πρό­κει­ται για εκτε­νή  απο­σπά­σμα­ταε από  άρθρο του Ν. Καρα­ντη­νού που, με τον τίτλο “23 ΦΛΕΒΑΡΗ 1943 — Το και­νούρ­γιο ξεκί­νη­μα”,  δημο­σιεύ­τη­κε στο περιο­δι­κό της ΕΠΟΝ Νέα Γενιά (αρ. τ. 66) στις 23 Φλε­βά­ρη του 1946.

epon21

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΝ

Του σκλά­βου η οργή έχει ξεχειλίσει
στις πολι­τεί­ες και στα χωριά
κι απ’ ώρα σ’ ώρα θ’ αντηχήσει
Παιά­νας για μας η λευτεριά.

Του νέου Αντάρ­τη το μαχαίρι
κι ορμή του νέου αγωνιστή,
λυγούν το βάρ­βα­ρο το χέρι
του δολο­φό­νου του ληστή.

Είμα­στε οι νέοι αντιφασίστες
θεμε­λιω­τές της νέας γενιάς
εκδι­κη­τές μαζί και χτίστες
της λευ­τε­ριάς και της δουλειάς.

Για σας κρε­μά­λα καταφρόνια
κατα­χτη­τές υστερικοί
δεν μας φοβί­ζουν τα κανόνια
ούτε των όπλων η κλαγγή.

Η νέα γενιά περ­νά προστάζει
γεμά­τη αγά­πη φως πνοή
σκλά­βος του Αίμου σάς φωνάζει
κοντά για μια νέα ζωή.

Κοντά της μόνο αγά­πη ειρήνη
χαρά τρα­γού­δι φως πνοή
η νέα γενιά περ­νά προστάζει
και­νούρ­γιοι ανθί­σα­νε βλαστοί.

Είμα­στε οι νέοι αντιφασίστες
θεμε­λιω­τές της νέας γενιάς
εκδι­κη­τές μαζί και χτίστες
της λευ­τε­ριάς και της δουλειάς.

Το αφιέ­ρω­μά μας ολο­κλη­ρώ­νε­ται με την παρά­θε­ση δέκα τρα­γου­διών που τρα­γου­δή­θη­καν από τα νιά­τα της Ελλά­δας και συντρό­φε­ψαν τους ανταρ­το­ε­πο­νί­τες και τις ανταρ­το­ε­πο­νί­τι­σες στη μάχη, στην ψυχα­γω­γία, στην κοι­νω­νι­κή ζωή. Κάποια γνω­στά (όπως ο ύμνος της ΕΠΟΝ) και άλλα λιγό­τε­ρο γνω­στά ή άγνω­στα, περι­λαμ­βά­νο­νται στην έκδο­ση «ΕΠΟΝ, Τρα­γού­δια από την πάλη και τον αγώ­να μας», του Τμή­μα­τος Μόρ­φω­σης και Δια­φώ­τι­σης του Συμ­βου­λί­ου Περιο­χής Ανα­το­λι­κής Μακε­δο­νί­ας-Θρά­κης της ΕΠΟΝ, 1943–1944 (πηγή: ΑΣΚΙ). Χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν επί­σης φωτο­γρα­φί­ες από την μπρο­σού­ρα «Η ΕΠΟΝ είναι ακα­τά­λυ­τη», έκδο­ση της ΕΠΟΝ Αθή­νας, 1946.

epon39

ΕΜΠΡΟΣ ΕΠΟΝΙΤΕΣ

Εμπρός επο­νί­τες αδέρ­φια και πάλι
Πάμε και γορ­γά προ­βάλ­λει η αυγή
Να δεί­ξου­με πρέ­πει μ’ ατε­λεί­ω­τη πάλη
Πώς θέλου­με εμείς μια λεύ­τε­ρη ζωή.

Τα νιά­τα μας να ’τα χρυ­σά κι ανθισμένα
βαδί­ζου­νε μπρος με βήμα γοργό
κι αν είναι με πίστη και μόχθους θρεμμένα
το γέλιο σκορ­πούν τρι­γύ­ρω τ’ αγνό.

Πρω­το­πό­ρος στον αγώ­να με της νιό­της τον παλμό
και τον τόνο στις γιορ­τές μας δίνου­με τον χαρωπό
κατα­χτά­με τη ζωή μας διώ­χνο­ντας το φασισμό
Πρώ­τη φάλαγ­γα δική μας στης προ­ό­δου το στρατό.

23 ΦΛΕΒΑΡΗ 1943 — Το και­νούρ­γιο ξεκίνημα

Ήρθε η μέρα για το και­νούρ­γιο ξεκί­νη­μα. Στην Αθή­να, στους Αμπε­λό­κη­πους, στο σπί­τι ενός αγω­νι­στή είναι η σύνα­ξη της ελλη­νι­κής νιό­της για την ενό­τη­τα. Στο σπί­τι αυτό στε­ριώ­θη­κε η ενό­τη­τα, μα ο πατέ­ρας έπε­σε στον αγώνα.

epon_kalanta

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Μας βοη­θά­ει εμάς το τραγούδι
και μας λαφρώ­νει πολύ την καρδιά
γι’ αυτό αγα­πούν τα τρα­γού­δια οι κάμποι
τα αγα­πούν πολι­τεί­ες και χωριά.

Προ­χώ­ρα εμπρός στη ζωή νεολαία
πάλευε γέλα και χαί­ρου μαζί
κρα­τάς τον κόσμο στα δυο σου τα χέρια
είσαι ο νέος κυρί­αρ­χος στη γη.

Μας δυνα­μώ­νει εμάς το τραγούδι
σε κάθε βήμα και μεσ’ τη δουλειά
κι όποιος βαδί­ζει εμπρός με τραγούδια
αυτός ποτέ στη ζωή του δε γερνά.

Προ­χώ­ρα εμπρός στη ζωή νεολαία
πάλευε γέλα και χαί­ρου μαζί
κρα­τάς τον κόσμο στα δυο σου τα χέρια
είσαι ο νέος κυρί­αρ­χος στη γη.

Από δυο μέρες πριν είχαν αρχί­σει να μπαί­νουν στο σπί­τι οι πρώ­τοι αντι­πρό­σω­ποι. Αντά­μω­ναν σε κάποιο δρό­μο με τα δευ­τε­ρό­λε­πτα. Στις 4.05΄ στη Μου­στο­ξύ­δου ή στις 6.20΄ στη Λ. Κατσώ­νη κι ύστε­ρα τρα­βού­σαν κατά τους Αμπε­λό­κη­πους. Τα μάτια γιο­μά­τα έγνοια ερευ­νού­σαν καθε­τί. Μια βρο­χή αδιά­κο­πη έπε­φτε όλο τ’ από­γευ­μα. Και τη συνέ­χι­σε όλη τη νύχτα. Αργά, με το σκο­τά­δι, μπή­καν οι τελευ­ταί­οι αντι­πρό­σω­ποι, την ίδια ώρα η Αθή­να από χίλιες μεριές εξορ­μού­σε για βάψι­μο στους τοίχους.

epon40

ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΝΙΟΤΗ

Στους μεγά­λους του δίκιου αγώνες
όπου στή­νει ο λαός προμαχώνες
μεγα­λό­πρε­πη η δόξα περνάει
για να δώσει τιμή που χρωστά
στα γεν­ναία παι­διά π’ αγαπάει
στην ΕΠΟΝ που δια­βαί­νει μπροστά.

Χαι­ρε­τώ­ντας τους στί­βους ζυγώνει
κι όποιον δίκιο ζητά στεφανώνει
με στορ­γή αγκα­λιά­ζει, φιλάει
τα παι­διά που παλεύ­ουν όπου πάει
την ΕΠΟΝ που δια­βαί­νει μπροστά.

Το θαρ­ρού­σε μα να πού­νε αλήθεια
πως στε­νά­ζουν γι’ αυτήν μύρια στήθια
ναι! το βλέ­πει ξανά και γελάει
ότι η νιό­τη τους όρκους βαστά
στε­φα­νώ­νει φιλά­ει κι όπου πάει
Επο­νί­τες δια­βαί­νουν μπροστά.

Είχε να γρά­ψει κάτι μεγά­λο. Αύριο στις 23 του Φλε­βά­ρη είναι η επέ­τειος του Κόκ­κι­νου Στρα­τού κι η Αθή­να, όσο κι αν την πλα­κώ­νει η μπό­τα, από­ψε τη νύχτα θα στεί­λει το μήνυ­μά της στο μαχη­τή του Ανα­το­λι­κού μετώ­που. Και θα φτά­σει εκεί πάνω και θάναι το αδερ­φι­κό μήνυ­μα στους στρα­τιώ­τες του αντι­φα­σι­στι­κού αγώνα.

epon34

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΠΟΝ

Αδέρ­φια όλοι στην ΕΠΟΝ
που με τ’ όπλο πολε­μά­ει τον εχθρό.
Αντάρ­τες, βγεί­τε στα ψηλά βουνά
για τη ζωή και τη λευτεριά
για του Λαού μας το ψωμί.

Με τη σημαία μας μπροστά,
που θα δώσει τη ζωή στη νέα γενιά,
νέοι και νέες πώχε­τε καρδιά,
αγω­νι­στεί­τε για τη λευτεριά,
για­τί η Πατρί­δα μας καλεί.

Αδέρ­φια σπά­στε τα δεσμά
ριχτεί­τε μεσ’ τη μάχη με καρδιά,
νέοι και νέα μπεί­τε στη γραμμή
για μια και­νούρ­για λεύ­τε­ρη ζωή,
για του Λαού μας την τιμή.

Αδέρ­φια όλοι στην ΕΠΟΝ
που με τ’ όπλο πολε­μά­ει τον εχθρό.
Αντάρ­τες, βγεί­τε στα ψηλά βουνά
για τη ζωή και τη λευτεριά
για του Λαού μας το ψωμί.

Για πολ­λά μίλη­σαν οι αντι­πρό­σω­ποι εκεί­νο το βρά­δυ. Έσμι­ξαν για πρώ­τη φορά νέοι απ’ όλη σχε­δόν την Ελλά­δα. Είχαν έρθει αντι­πρό­σω­ποι της νεο­λαί­ας απ’ τη Μακε­δο­νία, τη Θεσ­σα­λία, τη Ρού­με­λη. Και καθέ­νας έφερ­νε τη φωτιά την κρυ­φή, που σε λίγο θέριευε ολούθε.

epon35

Ε.Π.Ο.Ν.

Με τη χρυ­σή της νιό­της πανοπλία
το θάρ­ρος, την ορμή, τη λεβεντιά,
βαδί­ζω στον αγώ­να, στη θυσία
για τη ζωή και για τη λευτεριά.

Καμα­ρω­τά χαρού­με­να τα νιάτα
σαν σε χορό βαδί­ζουν πάντα εμπρός,
φλό­γα, ζωή και θέλη­ση γιομάτα
κι είναι στο πέρα­σμά τους όλο φως.

Στο φρά­χτη της σκλα­βιάς το πέρα­σμά μας
μια κατα­λύ­τρα σαν νεροποντή
το δίκαιο, η λευ­τε­ριά για σύν­θη­μά μας,
ποιος θα μας αντι­κό­ψει την ορμή;

Καμα­ρω­τά χαρού­με­να τα νιάτα
σαν σε χορό βαδί­ζουν πάντα εμπρός,
φλό­γα, ζωή και θέλη­ση γιομάτα
κι είναι στο πέρα­σμά τους όλο φως.

Των ταπει­νών ο πόνος και η θλίψη
των σκλά­βων η βαριά η οιμωγή
από τη γη μας θέλου­με να λείψει
για να γινεί χιλιό­μορ­φη η ζωή.

Καμα­ρω­τά χαρού­με­να τα νιάτα
σαν σε χορό βαδί­ζουν πάντα εμπρός,
φλό­γα, ζωή και θέλη­ση γιομάτα
κι είναι στο πέρα­σμά τους όλο φως.

(ΚΛΕΙΩ)

Την άλλη μέρα, 23 Φλε­βά­ρη, 9 το πρωί άρχι­σε η σύσκε­ψη. Λίγο νωρί­τε­ρα είχαν έρθει οι φίλοι της νεο­λαί­ας και μαζί τους κι η αλη­σμό­νη­τη Ηλέ­κτρα, αντι­πρό­σω­πος της «Λεύ­τε­ρης Νέας». Οι αντι­πρό­σω­ποι εκπρο­σω­πούν 10 οργα­νώ­σεις της νεολαίας.

epon_aetopoula2

Τ’ ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ

Έχου­με τα φτε­ρά τ’ αητού
του λιο­ντα­ριού τη χάρη
τη γρη­γο­ρά­δα τ’ αλαφιού
και την ορμή του Άρη.

Ζήτω τ’ Αετό­που­λα, ‑όπλα, ‑όπλα
Ζήτω τ’ Αετό­που­λα, γεια χαρά.

Τους φασί­στες διώ­χου­με, ‑όπλα, ‑όπλα
λευ­τε­ριά η καρ­δού­λα μας λαχταρά.

Ανα­φέ­ρου­με τα ονό­μα­τα που απ’ τη διά­λυ­σή τους βγή­κε μια δυνα­τή, πλα­τιά, δημο­κρα­τι­κή οργά­νω­ση της νέας γενιάς, η ΕΠΟΝ:

1) Σοσια­λι­στι­κή Νεο­λαία (ΣΕΠΕ)
2) Κομ­μου­νι­στι­κή Νεο­λαία (ΟΚΝΕ)
3) Λαϊ­κή Επα­να­στα­τι­κή Νεο­λαία (ΛΕΝ)
4) Φιλι­κή Εται­ρεία Νέων (ΦΕΝ)
5) Λεύ­τε­ρη Νέα (ΛΝ)
6) Ενιαία Εργατοϋπαλληλική
7) Ενιαία Μαθητική
8) Ένω­ση Νέων Αγω­νι­στών Ρού­με­λης (ΕΝΑΡ)
9) Θεσ­σα­λι­κός Ιερός Λόχος (ΘΙΛ)
10) Αγρο­τι­κή Νεολαία

epon_aetopoula

ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΑΕΤΟΠΟΥΛΩΝ

Είμα­στε Αετόπουλα
μ’ ατρό­μη­τη καρδιά
περή­φα­να Ελληνόπουλα
και της ΕΠΟΝ παιδιά.
Στον αγώ­να θεριέ­ψα­με και μεις
γινή­κα­με της λευ­τε­ριάς φρου­ροί και της τιμής.

Θα χτί­σου­με νέα σχολειά
όλοι με μια ορμή
για όλα τα Αετόπουλα
χαρού­με­νη ζωή.

Σαν άλλος ταχτι­κός στρατός
στο πλάι του ΕΛΑΣ,
βαδί­ζου­με πάντα εμπρός
ή ταν ή επί τας.

Θα χτί­σου­με νέα σχολειά
όλοι με μια ορμή
για όλα τα Αετόπουλα
χαρού­με­νη ζωή.

Με το σού­ρου­πο η ιδρυ­τι­κή σύσκε­ψη είχε τελειώ­σει. Σ’ ένα δωμά­τιο του ίδιου σπι­τιού είχε συνέλ­θει κιό­λας κι η Α΄ Ολο­μέ­λεια του ΚΣ της ΕΠΟΝ. Οι αντι­πρό­σω­ποι δυο-δυο γλι­στρού­σαν απ’ το σπί­τι στην πλα­τεία. Η βρο­χή πού­χε αρχί­σει από το χτε­σι­νό από­γιο­μα, από­ψε στα­μά­τη­σε. Κατά τη δύση ο ήλιος είχε μια καλο­και­ριά­τι­κη φωτει­νά­δα. Ετού­το το βρά­δυ ο φοι­τη­τής αντά­μω­σε τους πρώ­τους επο­νί­τες στη Νεά­πο­λη, τους είπε γι’ αυτό το και­νούρ­γιο ξεκί­νη­μα, για την ΕΠΟΝ. Μέσα στο εργο­στά­σιο, πάνω στον αργα­λειό, ακού­στη­καν ψιθυ­ρι­στά οι πρώ­τες λέξεις για την ΕΠΟΝ.

epon42

ΕΜΠΡΟΣ, ΕΜΠΡΟΣ ΕΠΟΝΙΤΕΣ

Εμπρός, εμπρός επονίτες,
για τη ζωή, τη λευ­τε­ριά, πάντα μπροστά
Λαο­κρα­τία, δουλειά,
πρό­ο­δος, λευτεριά,
της νιας γενιάς τα συν­θή­μα­τα είν’ αυτά.

Εμπρός, εμπρός επονίτες,
με τη σημαία και με τα όπλα στα βουνά!
Τους τυράν­νους, παιδιά,
διώ­χνει η νέα γενιά
και ζητά λευ­τε­ριά ’πό κάθε σκλαβιά.

Εμπρός, εμπρός κάθε νέος
και κάθε νέα στον αγώ­να μας μαζί.
Εμπρός, στα πεζοδρόμια,
για τη χαρά, τη λευ­τε­ριά και το ψωμί.

Λαο­κρα­τία, εμπρός!
Τη ζητά­ει κι ο λαός
για να λεί­ψει ο καθέ­νας μας εχθρός.
Λαο­κρα­τία, δουλειά,
πρό­ο­δος, λευτεριά,
της νιας γενιάς τα συν­θή­μα­τα είν’ αυτά.

Και την άλλη νύχτα, καθώς έπε­φτε το σκο­τά­δι κι ο θάνα­τος τόξευε τις λεύ­τε­ρες ψυχές, απ’ την κάθε γωνιά γρά­φτη­καν τότε τα πρώ­τα πρά­σι­να συν­θή­μα­τα. Γρά­φτη­καν δίπλα στα κόκ­κι­να. Ένας φοι­τη­τής σκαρ­φά­λω­σε στην πλά­τη του άλλου. Κάποιος στε­κό­ταν στο τρί­στρα­το. Το πρωί οι πατριώ­τες διά­βα­σαν: «Όλοι στην ΕΠΟΝ». «Όλοι στην Ενιαία Οργά­νω­ση της Νεο­λαί­ας». Δίπλα στην κόκ­κι­νη επι­γρα­φή, εκεί στην ανη­φο­ριά της οδού Καλ­λι­δρο­μί­ου, που μιλού­σε για το χαμό του πρώ­του φοι­τη­τή, του Μήτσου Κων­στα­ντι­νί­δη, γρά­φτη­καν οι πρώ­τες λέξεις για την ΕΠΟΝ.

epon36

Ε.Π.Ο.Ν.

Εμάς μας γέν­νη­σε η βρο­ντή και τ’ άγριο αστροπελέκι,
μιας θύελ­λας κοσμο­γο­νι­κής κατα­λύ­της σεισμός.
Και το κοντύ­λι του σχο­λειού εγί­νη­κε τουφέκι
στα χέρια μας που εφλό­γι­σε της Νέας Ζωής σφυγμός.

Τα μέτω­πά μας φέγ­γου­νε μέσα στης Γης το βράδυ
κι απά­νω τους εστά­λα­ζε του κόσμου η απαντοχή.
Μες στη μαυ­ρί­λα, στης σκλα­βιάς του πόλε­μου τον άδη
ανά­σα και κελαϊ­δι­σμός – ΕΠΟΝ γλυκαντηχεί.

Μες στων δεκά­ξι χρό­νων μας την απεραντοσύνη
μια Νέα ν’ ανα­κα­λύ­ψου­με τρα­βά­με Αμερική.
Ο Παλιός Κόσμος πίσω μας σωριά­ζε­ται και σβήνει,
απά­νω απ’ τα κεφά­λια μας νέοι λάμπουν Πολικοί.

Όλ’ οι θυμοί του αιώ­να μας στις βλέ­βες μας βροντάνε
και Δικαιο­σύ­νης πυρε­τός το αίμα μας πυρπολεί.
Κει πάνω θαμπο­χά­ρα­ζε. Τα μάτια μας ρουφάνε
το φως που από τη ρόδι­νη προ­βάλ­λει ανατολή…

Γέλιο, τρα­γού­δι, πόλε­μος. Δέκα φορές σε ζούμε
Ζωή, που γι’ άλλους, μίζε­ρη, κυλάς και σκοτεινή.
Σε κατα­χτά­με ζωντα­νοί, μα και νεκροί γελούμε
από το τρύ­πιο μας ασκί, θα πιουν άλλοι κρασί…

Στο διά­βα μας βρο­ντο­λα­λούν δάση, βου­νά και κάμποι,
στης Λεβε­ντιάς μας τους κρου­νούς, ο Κόσμος ξεδιψά
δρο­σά­το φως Αυγε­ρι­νών στα μέτω­πά μας λάμπει.
Μακριά μας όλα τα παλιά, τ’ άρρω­στα, τα λειψά.

Ορθοί στο μετε­ρί­ζι μας! Και δίνου­με τη μάχη
με το βρα­χνά του Φασι­σμού που μας κρατεί.
Μιλιού­νια οι συμπο­λε­μι­στές! Δεν είμα­στε μονάχοι.
Η Άνοι­ξη όλης της Γης μαζί μας προχωρεί.

(ΑΠ. ΣΠΗΛΙΟΣ)

Δέκα μέρες είχαν περά­σει απ’ τις 23 του Φλε­βά­ρη. Ένα Μαρ­τιά­τι­κο πρω­ι­νό. Νιφά­δες στό­λι­ζαν τα ξαναμ­μέ­να πρό­σω­πα που πλημ­μύ­ρι­ζαν με τα πλα­κάτ τους δρό­μους της Αθή­νας. Από χιλιά­δες στό­μα­τα ακού­στη­κε η φωνή «ΕΠΟΝ! ΕΠΟΝ!», «Κάτω η επι­στρά­τευ­ση». Στα πεζο­δρό­μια οι κόκ­κι­νες στα­λί­δες απ’ το αίμα των επο­νι­τών είναι η πρώ­τη σπον­δή. Μια σπον­δή για τη λευ­τε­ριά, τη χιλιά­κρι­βη, που την καρ­τε­ρού­με πάντα. Στις 5 του Μάρ­τη, σ’ αυτή την πανε­θνι­κή εκδή­λω­ση τα νιά­τα της ΕΠΟΝ δίπλα στο λαό ξεκι­νούν για τους κατο­πι­νούς μεγά­λους αγώνες.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο