Πώς να νικήσουμε σήμερα τον φασισμό; Σκέψεις με αφορμή την 9η Μάη

Η ανάρ­τη­ση απο­τε­λεί μέρος του αφιε­ρώ­μα­τός μας στην Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των Λαών

Γρά­φει ο 2310net //

Η 9η Μάη, η ημέ­ρα της Ευρώ­πης (!), πλη­σιά­ζει. Τότε που σημειώ­θη­κε η μεγα­λύ­τε­ρη –αν όχι η μόνη- νίκη κατά του φασι­σμού. Και το ερώ­τη­μα είναι πιο επί­και­ρο από ποτέ: Πως νικιέ­ται σήμε­ρα ο φασισμός;

Σίγου­ρα όχι με θεσμι­κές παρεμ­βά­σεις προ­ερ­χό­με­νες από την εορ­τά­ζου­σα ΕΕ. Αυτή είναι τόσο απα­σχο­λη­μέ­νη με τις ελλη­νι­κές επι­κου­ρι­κές συντά­ξεις, τον ΦΠΑ στα νησιά και τον Βαρου­φά­κη που απο­κλεί­ε­ται να έχει προ­λά­βει να δει τι γίνε­ται εκεί στην Ουκρα­νία. Άνθρω­ποι δολο­φο­νού­νται εν ψυχρώ από πολι­τι­κούς απο­γό­νους του Χίτλερ, καί­γο­νται ζωντα­νοί, σταυ­ρώ­νο­νται, βασα­νί­ζο­νται. Και όλα αυτά για τα μάτια της ωραί­ας Ελέ­νης –λέγε με Ε.Ε.- ή για να είμα­στε πιο ειλι­κρι­νείς, για τα μάτια εκεί­νων των μεγα­λο­κα­πι­τα­λι­στών που κρί­νουν ότι η προ­σκόλ­λη­ση της Ουκρα­νί­ας με την ΕΕ θα φέρει κάποια εκα­τομ­μύ­ρια ευρώ παρα­πά­νω στους ήδη φου­σκω­μέ­νους τρα­πε­ζι­κούς λογα­ρια­σμό­ύς της offshore τους.

Μήπως μπο­ρεί να νικη­θεί από την αστι­κή δικαιο­σύ­νη; Αυτοί που απο­δέ­χθη­καν και ανα­γνώ­ρι­σαν την Χρυ­σή Αυγή ως νόμι­μο κόμ­μα τώρα θα την κατα­δι­κά­σουν; Και ποια κατα­δί­κη είναι αρκε­τή; Ποια κατα­δί­κη μπο­ρεί να φέρει πίσω τα θύμα­τα της ναζι­στι­κής βίας; Ποια κατα­δί­κη μπο­ρεί να αντι­στρέ­ψει την φασι­στι­κο­ποί­η­ση της κοινωνίας;

Ή μήπως θα νική­σου­με τον φασι­σμό θεσμι­κά εντός βου­λής; Ήδη η νέα κυβέρ­νη­ση, με προ­ε­ξάρ­χου­σα την Πρό­ε­δρο της Βου­λής, χαριε­ντί­ζε­ται με τους ναζί. Τους ανα­γνω­ρί­ζει ως κανο­νι­κούς εταί­ρους στο όνο­μα μιας δήθεν θεσμι­κό­τη­τας και εκεί­νοι, όταν δεν είναι απα­σχο­λη­μέ­νοι με το κυνή­γι μετα­να­στών ή αντι­φα­σι­στών, της το αντα­πο­δί­δουν με μια κάποια στή­ρι­ξη ή με μια απλά light αντιπολίτευση.

Μπο­ρού­με πάλι να προ­σπα­θή­σου­με να νική­σου­με τον φασι­σμό τρολ­λά­ρο­ντάς τον δια­δι­κτυα­κά. Αλλά απο­τέ­λε­σμα δεν θα δού­με. Στην διελ­κυ­στίν­δα τρολ­λα­ρί­σμα­τος θα κερ­δί­σου­με αλλά οι φασί­στες είναι τόσο ηλί­θιοι που δεν θα το κατα­λά­βουν καν.

Άλλοι πάλι δεν έχουν κου­ρα­στεί να προ­σπα­θούν να νική­σουν τον φασι­σμό «απο­κα­λύ­πτο­ντάς τον». Κι άλλες φωτο­γρα­φί­ες που δεί­χνουν ότι οι χρυ­σαυ­γί­τες είναι Ναζί, χαι­ρε­τι­σμοί , σβά­στι­κες και τα συνα­φή. Λες και η άγνοια μόνο κάνει τους ανθρώ­πους να στρέ­φο­νται στον φασι­σμό. Ωστό­σο οι απο­κα­λύ­ψεις για τον πραγ­μα­τι­κό ρόλο των Ναζί, ιστο­ρι­κά αλλά και σήμε­ρα, πνί­γο­νται ως γρα­φι­κές μπρο­στά στην ανά­γκη να φτιά­ξου­με ένα μεγά­λο δημο­κρα­τι­κό τόξο από την μη-ναζι­στι­κή άκρα δεξιά μέχρι το απο­λί­τι­κο νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρο κέντρο που εκφρά­ζε­ται από αυτόν που έπι­νε από το –Ζήτω η Νίκη- ποτήρι.

Μπο­ρού­με να νική­σου­με τον φασι­σμό ξορ­κί­ζο­ντας τη βία από όπου προ­έρ­χε­ται; Μάλ­λον όχι. Μήπως με ένα τού­βλο στο κεφά­λι που έλε­γε κι ο Μπρεχτ; Ποι­η­τι­κά και συμ­βο­λι­κά ναι, αλλά στην πρά­ξη δεν αρκούν τα τούβλα.

Την 9η Μάη του 1945 ο φασι­σμός νική­θη­κε με τα όπλα. Χρειά­στη­κε μεγά­λη ανθρω­πο­θυ­σία εκα­τομ­μυ­ρί­ων Σοβιε­τι­κών και άλλων στρα­τιω­τών για να έρθει αυτή η νίκη. Τότε όμως νική­θη­κε μόνο μια έκφρα­ση του φασι­σμού, ίσως η πιο απο­κρου­στι­κή από αυτές που γνώ­ρι­σε η ανθρω­πό­τη­τα μέχρι τώρα. Ο φασι­σμός επα­νέρ­χε­ται με άλλα πρό­σω­πα και έχει κι άλλες μορφές.

Να νική­σεις τον φασι­σμό δεν είναι εύκο­λο. Του­λά­χι­στον αυτό που πρέ­πει να ανα­γνω­ρί­σου­με, να κάνου­με κοι­νή συνεί­δη­ση, είναι ότι στις μέρες μας, η φασι­στι­κο­ποί­η­ση της κοι­νω­νί­ας είναι το μεγα­λύ­τε­ρο πρό­βλη­μα. Απαι­τεί­ται μεγά­λη μάχη. Μάχη με τα μάτια μπρο­στά, στην απαλ­λαγ­μέ­νη από το φασι­σμό κοι­νω­νία και τη σκέ­ψη πίσω, σε αυτούς που θυσιά­στη­καν σε όλο τον κόσμο, στον στρα­τιώ­τη του Β’ Παγκό­σμιου Πολέ­μου, τον Ιτα­λό εργά­τη της επο­χής Μου­σο­λί­νι, τον Ισπα­νό αγω­νι­στή της επο­χής του Φράν­κο, τον Χιλια­νό δημο­κρά­τη επί Πινο­σέτ, τον Έλλη­να εκτε­λε­σμέ­νο κομ­μου­νι­στή του Χαϊ­δα­ρί­ου και της Και­σα­ρια­νής, μέχρι τα θύμα­τα του Μπρέι­βικ, τον Φύσ­σα, τον Λουκ­μαν και όλους τους επώ­νυ­μους και ανώ­νυ­μους που έζη­σαν την φρίκη.