Ρένα Βλαχοπούλου, μεγάλη καλλιτέχνιδα

Η Ρ. Βλα­χο­πού­λου γεν­νή­θη­κε στην Κέρ­κυ­ρα και για πολ­λές δεκα­ε­τί­ες πρω­τα­γω­νί­στη­σε σε πολ­λά έργα. Η ταλα­ντού­χα ηθο­ποιός, που γεν­νή­θη­κε με το τρα­γού­δι στα χεί­λη της, ξεχώ­ρι­σε για το πηγαίο χιού­μορ, τους αυτο­σχε­δια­σμούς και τις ατά­κες της που σφρά­γι­σαν πολ­λές κινη­μα­το­γρα­φι­κές ται­νί­ες και θεα­τρι­κές παραστάσεις.

Πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε ως τρα­γου­δί­στρια σε μικρή ηλι­κία, σε μου­σι­κές εκδη­λώ­σεις του Δρα­μα­τι­κού Συλ­λό­γου Κέρ­κυ­ρας (στο ωδείο του σπού­δα­σε). Ανή­λι­κη ακό­μη, σε ηλι­κία δεκα­έ­ξι ετών, πρω­το­δού­λε­ψε ως επαγ­γελ­μα­τί­ας σε ζαχα­ρο­πλα­στείο στη Σπια­νά­δα. Εκεί, το καλο­καί­ρι του 1938 γνώ­ρι­σε τον πρώ­το άντρα της ζωής της, τον ποδο­σφαι­ρι­στή της ΑΕΚ Κώστα Βασι­λεί­ου, με τον οποίο παντρεύ­τη­κε το καλο­καί­ρι της επό­με­νης χρο­νιάς, παρου­σία λίγων φίλων.

Το 1939 κατέ­βη­κε στην Αθή­να. Τα πρώ­τα της καλ­λι­τε­χνι­κά βήμα­τα τα έκα­νε σε καφε­νεία και ανα­ψυ­κτή­ρια, όπου την ανα­κά­λυ­ψε ο Τραϊ­φό­ρος. Η πρώ­τη επαγ­γελ­μα­τι­κή της εμφά­νι­ση έγι­νε το 1940 με το βαριε­τέ του Μίμη Τραϊ­φό­ρου, τρα­γου­δώ­ντας τη μεγά­λη επι­τυ­χία της επο­χής, «Μικρή Χωριατοπούλα».

Το χει­μώ­νας του 1940 η Ρένα Βλα­χο­πού­λου έχα­σε και τους δύο γονείς της, κατά το βομ­βαρ­δι­σμό της Κέρ­κυ­ρας από τους Ιτα­λούς. Μεσού­σης της Κατο­χής, το 1942, παντρεύ­τη­κε για δεύ­τε­ρη φορά με τον Γιάν­νη Κωστό­που­λο, γόνο καλής οικο­γέ­νειας των Αθη­νών. Τότε γνώ­ρι­σε και τον μεγά­λο πια­νί­στα της τζαζ Γιάν­νη Σπάρ­τα­κο, με τον οποίο συνερ­γά­στη­κε στο «Πάν­θε­ον». Η συνερ­γα­σία αυτή έφε­ρε και την επι­τυ­χία «Θα σε πάρω να φύγου­με», που πρω­το­τρα­γού­δη­σε το καλο­καί­ρι του ’44, στην επι­θε­ώ­ρη­ση «Well come» των Αλέ­κου Σακε­λά­ριου και Δημή­τρη Ευαγ­γε­λί­δη, στο θέα­τρο «Κυβέ­λη».

Το 1946 έδω­σε τέλος στο δεύ­τε­ρο γάμο της κι ενώ είχε ήδη ανα­δει­χθεί σε «βασί­λισ­σα της τζαζ», δέχθη­κε ν’ ακο­λου­θή­σει τον Σπάρ­τα­κο σε περιο­δεία, στην Κύπρο, την Τουρ­κία, την Αίγυ­πτο και την Αμε­ρι­κή. Η πολυ­γλωσ­σία της ‑αγγλι­κά, γαλ­λι­κά, ισπα­νι­κά, ιτα­λι­κά- και η πολύ καλή προ­φο­ρά της ήταν τα μεγά­λα της πλεονεκτήματα.

Το καλο­καί­ρι του 1951 επέ­στρε­ψε στην Αθή­να, κάνο­ντας την πρώ­τη της επα­νεμ­φά­νι­ση στο θέα­τρο «Σαμαρ­τζή», στην παρά­στα­ση «Φεστι­βάλ στην Αθή­να», πλάι στους Άννα και Μαρία Καλου­τά, Νίκο Σταυ­ρί­δη, Ορέ­στη Μακρή και Κού­λη Στο­λί­γκα. Το χει­μώ­να, κατό­πιν πρό­σκλη­σης τούρ­κου παρα­γω­γού, συμ­με­τεί­χε την ται­νία «Ανα­το­λί­τι­κες νύχτες», στην οποία επα­νέ­λα­βε το «Θα σε πάρω να φύγου­με» του Σπάρ­τα­κου. Η ται­νία αυτή δεν προ­βλή­θη­κε ποτέ στην Ελλάδα.

Η Ρένα Βλα­χο­πού­λου δεν είχε εμφα­νι­στεί ακό­μη στο θέα­τρο ως ηθο­ποιός. Το 1952 ο Βασί­λης Μπουρ­νέ­λης, ένας από τους μεγα­λύ­τε­ρους επι­χει­ρη­μα­τί­ες του μου­σι­κού θεά­τρου της δεκα­ε­τί­ας του ’50, την κάλε­σε να τρα­γου­δή­σει ένα ντου­έ­το με την Μπε­λί­ντα στην επι­θε­ω­ρή­ση «Βασί­λισ­σα της νύχτας» στο θέα­τρο «Ακρο­πόλ». Ακο­λού­θη­σαν οι επι­θε­ω­ρή­σεις «Να τι θα πει Αθή­να», «Που­λιά στον αέρα», «Κι ο μήνας έχει εννιά».

Από το 1953 γίνε­ται μέλος του ΣΕΗ και συγκρο­τεί θία­σο, ενώ έχει ήδη εμφα­νι­στεί και ως ηθο­ποιός σε πολ­λές επι­θε­ω­ρή­σεις, απο­κα­λύ­πτο­ντας πλού­σια υπο­κρι­τι­κά προ­σό­ντα. Παράλ­λη­λα με την πλού­σια θεα­τρι­κή της πορεία, έπαι­ξε σε πολ­λές ται­νί­ες και στην τηλεόραση.

Το 1956 έκα­νε το κινη­μα­το­γρα­φι­κό της ντε­μπού­το, παί­ζο­ντας δίπλα στον Νίκο Ρίζο και τον Στέ­φα­νο Στρα­τη­γό, στην πρώ­τη έγχρω­μη ελλη­νι­κή ται­νία «Πρω­τευου­σιά­νι­κες περι­πέ­τειες» του Γιάν­νη Πετρο­που­λά­κη. Πρω­τα­γω­νί­στη­σε, μετα­ξύ άλλων, στις ται­νί­ες «Χαρ­το­παί­χτρα», «Κορί­τσια για φίλη­μα», «Μερι­κοί το προ­τι­μούν κρύο», «Η βου­λευ­τί­να», «Η παρι­ζιά­να», «Βίβα Ρένα», «Μια τρε­λή, τρε­λή σαρα­ντά­ρα» κ.ά.

Παράλ­λη­λα με την κινη­μα­το­γρα­φι­κή της καριέ­ρα, συνέ­χι­σε τη στα­διο­δρο­μία της στο θέα­τρο και στο τρα­γού­δι. Το 1959 εμφα­νί­στη­κε στο Α’ Φεστι­βάλ Τρα­γου­διού του Εθνι­κού Ιδρύ­μα­τος Ραδιο­φω­νί­ας, μ’ ένα τρα­γού­δι του Κώστα Καπνί­ση και του Θάνου Σοφού, το «Είσαι η άνοι­ξη κι είμαι ο χει­μώ­νας». Την επό­με­νη χρο­νιά, τρα­γού­δη­σε ντου­έ­το με τον Γιάν­νη Βογια­τζή το «Πρώ­το χελι­δό­νι». Με την αυγή της δεκα­ε­τί­ας του ’60, είχε μοι­ρα­στεί στα τρία: τα πρω­ι­νά ηχο­γρα­φή­σεις και συνερ­γα­σί­ες με το ΕΙΡ (τρα­γού­δια των Χατζι­δά­κι, Πλέσ­σα, Μου­ζά­κη, Μωρά­κη, Αττίκ, Σπά­θη, Ιακω­βί­δη, Κατσα­ρού), το βρά­δυ θέα­τρο και μετά την παρά­στα­ση, εμφα­νί­σεις σε νυχτε­ρι­νά κέντρα.

Το 1976 ξεκί­νη­σε καριέ­ρα και στην τηλε­ό­ρα­ση, πρω­τα­γω­νι­στώ­ντας στην τηλε­ο­πτι­κή σει­ρά του Αλέ­κου Σακε­λά­ριου «Μια Αθη­ναία στην Αθή­να», ενώ τελευ­ταί­ες εμφα­νί­σεις της στη μικρή οθό­νη ήταν οι «Μάμα Μία» και «Μάλι­στα Κύριε».

Η δημο­φι­λής ηθο­ποιός του θεά­τρου και του κινη­μα­το­γρά­φου, που για δεκα­ε­τί­ες πρό­σφε­ρε το αστεί­ρευ­το κέφι της,έφυγε από τη ζωή στις 29 Ιου­λί­ου 2004. Θα τη θυμό­μα­στε με το κέφι της, το τρα­γού­δι της, το γέλιο της, στους χαρα­κτη­ρι­στι­κούς ρόλους που υπο­δύ­θη­κε μονα­δι­κά στη μακρό­χρο­νη καλ­λι­τε­χνι­κή της πορεία.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης — Σαν σήμερα