Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ραντεβού στο δρόμο…

Πέμ­πτη 4 Φλε­βά­ρη, μέρα πανελ­λα­δι­κής απερ­γί­ας, το περιο­δι­κό δε θα κάνει αναρ­τή­σεις παρά μόνο αν προ­κύ­ψει κάτι σχε­τι­κό με την απερ­γία και τις δια­δη­λώ­σεις. Θέλου­με να σας συνα­ντή­σου­με στα συλ­λα­λη­τή­ρια που διορ­γα­νώ­νο­νται ενά­ντια στο νόμο-λαι­μη­τό­μο για το ασφα­λι­στι­κό. Ενά­ντια σε παλιά και νέα μνη­μό­νια. Να εμπο­δί­σου­με να «ριζώ­σει για εμάς η ανέ­χεια, η ζωή με τα ελά­χι­στα, οι άθλιοι μισθοί των 400 ευρώ, οι άθλιες συντά­ξεις, καχε­κτι­κές και υπο­βαθ­μι­σμέ­νες παρο­χές Υγεί­ας και Πρό­νοιας, η δου­λειά ως τα βαθιά γεράματα!».

Τού­τος ο νόμος, τού­τη η πολι­τι­κή «δεν διορ­θώ­νο­νται! Δεν παίρ­νει τρο­πο­ποιού­νται! Δεν βελ­τιώ­νε­ται! Μόνο ανα­τρέ­πε­ται!». Και μπο­ρεί να ανατραπεί.

Αν ζητάς ελπί­δα, βγες στο δρό­μο, έλα μαζί μας. «Αγω­νί­σου. Να περι­μέ­νεις πια δε γίνεται».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο