Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ρεκόρ Γκίνες θαλασσολιμόζας (Limosa lapponica): Πέταξε Αλάσκα — Αυστραλία χωρίς στάση

Ο οργα­νι­σμός των Παγκό­σμιων Ρεκόρ Γκί­νες ανα­κοί­νω­σε ότι μία νεα­ρή λιμό­ζα κατέρ­ρι­ψε το ρεκόρ της μετα­νά­στευ­σης μεγα­λύ­τε­ρης διάρ­κειας χωρίς στά­ση, καλύ­πτο­ντας από­στα­ση 13.560 χιλιο­μέ­τρων  από την Αλά­σκα στην Τασμα­νία της Αυστραλίας.

Πιο συγκε­κρι­μέ­να, η θαλασ­σο­λι­μό­ζα με αριθ­μό «234684», η οποία έφε­ρε δορυ­φο­ρι­κό πομπό 5g, ανα­χώ­ρη­σε από την Αλά­σκα στις 13 Οκτώ­βρη και προ­σγειώ­θη­κε στην Τασμα­νία 11 ημέ­ρες αργό­τε­ρα, χωρίς να στα­μα­τή­σει ούτε μια φορά για τρο­φή ή ξεκούραση.

Η από­στα­ση που δια­νύ­θη­κε ισο­δυ­να­μεί με το να κάνει κάποιος 2,5 φορές το ταξί­δι Λον­δί­νο-Νέα Υόρ­κη, ή με το ένα τρί­το του γύρου του κόσμου.

Η Θαλασ­σο­λι­μό­ζα bar-tailed godwit (Limosa lapponica) με τη ραβδω­τή της ουρά είναι ένα μεγά­λο και έντο­να μετα­να­στευ­τι­κό που­λί της οικο­γέ­νειας Scolopacidae, που τρέ­φε­ται με σκου­λή­κια και οστρα­κοει­δή σε παρά­κτιες λασπο­το­πιές και εκβο­λές ποτα­μών. Έχει δια­κρι­τι­κό κόκ­κι­νο φτέ­ρω­μα, μακριά πόδια και ανα­πα­ρά­γε­ται στις ακτές της Αρκτι­κής και στην τούν­δρα από τη Σκαν­δι­να­βία έως την Αλά­σκα δια­χει­μά­ζο­ντας σε ακτές σε εύκρα­τες και τρο­πι­κές περιο­χές της Αυστρα­λί­ας και της Νέας Ζηλανδίας.

Η μετα­νά­στευ­ση του υπο­εί­δους Limosa lapponica baueri μέσω του Ειρη­νι­κού Ωκε­α­νού από την Αλά­σκα στη Νέα Ζηλαν­δία είναι η μεγα­λύ­τε­ρη γνω­στή πτή­ση χωρίς ενδιά­με­σο σταθ­μό από οποιο­δή­πο­τε που­λί, καθώς και το μεγα­λύ­τε­ρο ταξί­δι χωρίς δια­κο­πή για τρο­φή από οποιο­δή­πο­τε ζώο. Η μετ’ επι­στρο­φής απο­δή­μη­ση είναι πάνω από 29.000 χλμ

Το προη­γού­με­νο ρεκόρ είχε κατα­γρα­φεί το 2020 από ένα άλλο πτη­νό του ίδιου είδους και η φετι­νή θαλασ­σο­λι­μό­ζα το κατέρ­ρι­ψε κατά 350 χιλιόμετρα.

Ο Έρικ Γουό­λερ της οργά­νω­σης Birdlife Tasmania δήλω­σε στον οργα­νι­σμό των Ρεκόρ Γκί­νες ότι το πτη­νό έχα­σε «το μισό ή περισ­σό­τε­ρο από το σωμα­τι­κό του βάρος κατά τη διάρ­κεια συνε­χούς πτή­σης μέρα-νύχτα».

Για τα απο­δη­μη­τι­κά που­λιά, μια χαμέ­νη στρο­φή μπο­ρεί να απο­δει­χθεί μοι­ραία επει­δή περ­νούν αρκε­τές εβδο­μά­δες πετώ­ντας πάνω από ωκε­α­νούς και ηπεί­ρους από τη μια άκρη του πλα­νή­τη στην άλλη, ανα­φέ­ρει στην ανα­κοί­νω­σή του ο οργανισμός.

Αν και τα περισ­σό­τε­ρα που­λιά μετα­να­στεύ­ουν πολ­λά μίλια ανα­ζη­τώ­ντας τρο­φή και θερ­μό­τε­ρο κλί­μα, ορι­σμέ­να έχουν την ικα­νό­τη­τα να μετα­μορ­φώ­νο­νται σωμα­τι­κά για να αντα­πο­κρί­νο­νται στις περι­βαλ­λο­ντι­κές συνθήκες.

Ορι­σμέ­να είδη μπο­ρούν να αλλά­ξουν δρα­στι­κά το σώμα και τον μετα­βο­λι­σμό τους, συρ­ρι­κνώ­νουν το μέγε­θος των εσω­τε­ρι­κών τους οργά­νων, απο­κτούν γρή­γο­ρα βάρος και καί­νε τα απο­θέ­μα­τα λίπους, κοι­μού­νται ελά­χι­στα και έχουν πολ­λές άλλες ιδιό­τη­τες που μοιά­ζουν με υπερ­δυ­νά­μεις, ανα­φέ­ρει ο οργα­νι­σμός των Ρεκόρ Γκίνες.

Οι θαλασ­σο­λι­μό­ζες δημιουρ­γούν χώρο για πλού­σια σε ενέρ­γεια λίπη απορ­ρο­φώ­ντας το 25% του ιστού που σχη­μα­τί­ζει το πεπτι­κό τους σύστη­μα, το συκώ­τι και τα νεφρά. Αυτό γίνε­ται εφι­κτό μέσω μιας βιο­λο­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας γνω­στής ως αυτο­φα­γία, μηχα­νι­σμό που επι­τρέ­πει στο σώμα να ανα­κυ­κλώ­νει μέρη του εαυ­τού του, όπως και όταν απαιτείται.
Μπο­ρούν επί­σης να κάνουν την καρ­διά και τους μύες του στή­θους τους μεγα­λύ­τε­ρους κατά τη διάρ­κεια της πτή­σης για να παρέ­χουν περισ­σό­τε­ρη ενέρ­γεια και οξυ­γό­νο σε αυτές τις περιοχές.

«Ο νέος κάτο­χος του ρεκόρ είχε την τύχη να επι­ζή­σει από το ταξί­δι του στον τερά­στιο Ειρη­νι­κό Ωκε­α­νό και σε πολ­λά νησιά, όπως της Νέας Καλη­δο­νί­ας και του Βανουά­του, όπου φαί­νε­ται ότι έχα­σε την ευκαι­ρία να ανε­φο­δια­στεί με καύ­σι­μα» σημειώ­νει ο οργανισμός.

Κανο­νι­κά, οι θαλασ­σο­λι­μό­ζες μετα­να­στεύ­ουν στη Νέα Ζηλαν­δία, αλλά το συγκε­κρι­μέ­νο που­λί έκα­νε μια από­το­μη στρο­φή 90 μοι­ρών και προ­σγειώ­θη­κε στις ακτές του κόλ­που Άνσονς στην ανα­το­λι­κή Τασμα­νία της Αυστραλίας.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο